Informacje podstawowe. Chirurgiczna naprawa wad rozwojowych odbytu i odbytnicy u dzieci dała niezadowalające wyniki pooperacyjne, ponieważ dzieci nadal cierpiały z powodu nietrzymania stolca. Cel. Zbadano wpływ Biofeedback w leczeniu nietrzymania stolca u dzieci po korekcji wad wrodzonych odbytu. Metodologia. W szpitalu pediatrycznym Uniwersytetu Mansoura przeprowadzono badanie randomizowane. Oceniono kwalifikowalność czterdziestu ośmiu dzieci po operacyjnej korekcji wad rozwojowych odbytu. Czterdzieścioro dzieci (dwudziestu dwóch chłopców i osiemnaście dziewcząt) poddano prostej randomizacji i podzielono na dwie grupy: kontrolną i badaną. Czynność odbytu oceniano za pomocą manometrii anorektalnej, a nietrzymanie stolca za pomocą skali społecznej Baylora. Pomiary wykonano przed i po dwóch miesiącach od interwencji, oraz po czterech miesiącach obserwacji. Wyniki. Stwierdzono statystycznie istotną poprawę maksymalnego spoczynkowego ciśnienia odbytu, maksymalnego dobrowolnego ciśnienia skurczowego, dobrowolnego czasu skurczu, progu czucia w odbycie, maksymalnej tolerowanej objętości oraz w wynikach skali społecznej Baylora (P < 0,05) dla grupy, u której stosowano biofeedback po dwóch miesiącach od interwencji i czterech miesiącach obserwacji w porównaniu z leczeniem zachowawczym. Wniosek. Biofeedback poprawił nietrzymanie stolca po korekcji ARM i miał pośredni skutek kontrolny w połączeniu z interwencjami zachowawczymi.