Fizjoterapia poudarowa pacjenta z zespołem odpychania – studium przypadku
Jakub Stolarski, Jan Kochanowski, Joanna Trochimiuk, Sebastian Wójtowicz
Jakub Stolarski, Jan Kochanowski, Joanna Trochimiuk, Sebastian Wójtowicz – Poststroke physiotherapy of the patient with pusher syndrome – case study. Fizjoterapia Polska 2010; 10(4); 317-323
Streszczenie
Wstęp. Zaburzenia posturalne u pacjentów po udarze mózgu mogą ujawnić się pod postacią zespołu odpychania. Celem niniejszej pracy było opisanie procesu leczenia i wyników fizjoterapii pacjenta z udarem niedokrwiennym mózgu ze współistniejącym zespołem odpychania.
Materiał i metody. Autorzy opisali 78-letniego pacjenta (S.L.) z porażeniem połowiczym lewostronnym i zespołem odpychania, u którego badanie rezonansu magnetycznego uwidoczniło ognisko o cechach zmiany niedokrwiennej z niewielkim ukrwotocznieniem, obejmujące tylną część wzgórza i odnogę tylną torebki wewnętrznej. Przez cały czas pobytu w szpitalu pacjent był poddawany fizjoterapii opartej na metodzie Proprioceptywnego Torowania Nerwowo-Mięśniowego (PNF). Zespół
odpychania, który został zdiagnozowany w późnym okresie hospitalizacji, został oceniony za pomocą skali SCP (The Scale for Contraversive Pushing), w której pacjent uzyskał 3,75pkt.
Wyniki. Intensywna rehabilitacja rozpoczęta we wczesnej fazie po udarze mózgu pozwoliła pacjentowi osiągnąć samodzielność przy zmianie pozycji, siedzeniu bez asekuracji i podparcia. Nasilenie zespołu odpychania nie zmniejszyło się pomimo wdrożenia odpowiedniego postępowania terapeutycznego i słownych instrukcji. Po 33 dniach hospitalizacji i fizjoterapii w Klinice Neurologii, pacjent został przeniesiony do Oddziału Neurorehabilitacji, celem prowadzenia dalszego usprawniania ruchowego.
Wnioski. Występowanie zespołu odpychania spowolniło proces powrotu do zdrowia i zmniejszyło możliwość stosowania terapii w pozycjach wysokich (w siedzeniu i staniu) we wczesnej fazie fizjoterapii poudarowej.
Materiał i metody. Autorzy opisali 78-letniego pacjenta (S.L.) z porażeniem połowiczym lewostronnym i zespołem odpychania, u którego badanie rezonansu magnetycznego uwidoczniło ognisko o cechach zmiany niedokrwiennej z niewielkim ukrwotocznieniem, obejmujące tylną część wzgórza i odnogę tylną torebki wewnętrznej. Przez cały czas pobytu w szpitalu pacjent był poddawany fizjoterapii opartej na metodzie Proprioceptywnego Torowania Nerwowo-Mięśniowego (PNF). Zespół
odpychania, który został zdiagnozowany w późnym okresie hospitalizacji, został oceniony za pomocą skali SCP (The Scale for Contraversive Pushing), w której pacjent uzyskał 3,75pkt.
Wyniki. Intensywna rehabilitacja rozpoczęta we wczesnej fazie po udarze mózgu pozwoliła pacjentowi osiągnąć samodzielność przy zmianie pozycji, siedzeniu bez asekuracji i podparcia. Nasilenie zespołu odpychania nie zmniejszyło się pomimo wdrożenia odpowiedniego postępowania terapeutycznego i słownych instrukcji. Po 33 dniach hospitalizacji i fizjoterapii w Klinice Neurologii, pacjent został przeniesiony do Oddziału Neurorehabilitacji, celem prowadzenia dalszego usprawniania ruchowego.
Wnioski. Występowanie zespołu odpychania spowolniło proces powrotu do zdrowia i zmniejszyło możliwość stosowania terapii w pozycjach wysokich (w siedzeniu i staniu) we wczesnej fazie fizjoterapii poudarowej.
Słowa kluczowe
fizjoterapia, udar, zespół odpychania, PNF
