Wstęp. Leczenie botuliną zakłada redukcję napięcia spastycznego osób zakwalifikowanych do tego rodzaju zabiegu. Głównym celem tego zabiegu jest zwiększenie komfortu życia poprzez poprawę w zakresie funkcjonalności. Zdarzają się jednak sytuacje, gdy badania obiektywne wskazują na pogorszenie parametrów ruchowych, a jednocześnie pacjent zgłasza poprawę w zakresie wykonywania podstawowych czynności samoobsługowych. W takim przypadku decyzja o kontynuowaniu terapii zależy od subiektywnych odczuć pacjenta.
Materiał i metodyka. Badania dotyczą 20-letniej pacjentki z niedowładem spastycznym prawostronnym powstałym w wyniku operacyjnego leczenia naczyniaka wzgórza lewego w 2008 roku. Pacjentka została zakwalifikowana do leczenia toksyną botulinową w ramach programu NFZ w 2019 roku. Zastosowano ww. terapię w połączeniu z elementami ćwiczeń wg metod neurofizjologicznych. Celem było maksymalne wykorzystanie pozytywnych efektów terapii: poprawa zakresu ruchomości, obniżenie reakcji stowarzyszonej, przy jednoczesnej minimalnej utracie czynności manualnych prawej kończyny górnej. Wykonano testy: oceny napięcia mięśniowego wg skali Ashworth’a, chwytu precyzyjnego z „Wytycznych Krajowej Rady Fizjoterapeutów do udzielania świadczeń zdrowotnych”. Dodatkowo zmierzono zakres ruchu w stawach ręki z wykorzystaniem systemu wizyjnego. Zaproponowano subiektywną 10-stopniową skalę oceny występowania reakcji stowarzyszonej podczas wykonywania czynności dnia codziennego.
Wyniki. Uzyskane rezultaty wskazują na rozbieżności pomiędzy obiektywnymi wynikami standardowych testów a subiektywną oceną pacjentki. Według niej, pomimo utraty niektórych ciężko wypracowanych schematów ruchowych, komfort życia poprawił się.
Wnioski. Ostrzykiwanie botuliną w połączeniu z terapią ruchem zwiększyło nieznacznie zakres ruchu w stawach ręki, obniżyło reakcje stowarzyszone, a także poprawiło nieznacznie funkcjonalność w zakresie badanych funkcji manualnych.