Streszczenie

Wstęp. Pacjenci po laryngektomii całkowitej częściej niż inne grupy chorych po leczeniu chorób nowotworowych ograniczają swoją aktywność fizyczną. Po zabiegu ograniczenie aktywności ruchowej spowodowane jest brakiem umiejętności opanowania pozornego uczucia duszności, obawą o nawrót choroby, niemożnością porozumiewania się mową dźwięczną oraz obawą o brak akceptacji przez ludzi z bliższego i dalszego otoczenia. Wczesna rehabilitacja jest szczególnie potrzebna chorym w chorobach nowotworowych, zwłaszcza gdy leczenie wymaga zabiegów okaleczających. Konsekwencją laryngektomii jest znaczne kalectwo, jakim jest pozbawienie krtani jako narządu mowy, oraz szereg zaburzeń czynnościowych związanych z wykonywanym zabiegiem. Materiał i metody. Badaniami objęto grupę 30 osób (4 kobiety i 26 mężczyzn) w wieku od 48-74 lat, średnia wieku wynosiła 61 lat, po laryngektomii całkowitej, które uczestniczyły w turnusie rehabilitacyjnym. Podczas turnusu rehabilitacyjnego chorym wykonano próbę harwardzką /step-test/ wg Szyszko-Wydra. Wyniki. Stwierdzono poprawę wydolności fizycznej po turnusie rehabilitacyjnym we wszystkich grupach wiekowych, o czym świadczą dane zawarte na rycinie. Chorzy przed turnusem rehabilitacyjnym mieli bardzo małą wydolność, a po turnusie rehabilitacyjnym – przeciętną i dobrą. Wnioski. Wyniki badań wykazały, że program turnusu rehabilitacyjnego pozwolił uzyskać wyraźny przyrost ogólnej sprawności fizycznej. Grupowa rehabilitacja chorych z tym samym schorzeniem daje większą szansę na osiągnięcie wyższego poziomu wydolności fizycznej. Spowodowane jest to pozytywnym wpływem codziennych ćwiczeń, szczególnie oddechowych wzmacniających przeponę, które są pomocne w uzyskaniu dźwięcznego odbicia, nauce mowy przełykowej, brakiem poczucia skrępowania, poczuciem pełnej akceptacji grupy i wsparcia emocjonalnego.

Słowa kluczowe

rehabilitacja, laryngektomia, ocena sprawności