Informacje podstawowe. Zaburzenie ze spektrum autyzmu (ASD) jest przede wszystkim uważane za zaburzenie psychiatryczne, ale są z nim związane cechy fizyczne. Zaburzenia motoryczne objawiają się zarówno opóźnieniami, jak i deficytami, z opóźnieniami stwierdzanymi w zakresie motoryki dużej, motoryki małej i mowy oraz deficytami w praktyce, koordynacji i chodzie. Funkcje motoryki dużej rozwijają się z czasem, ale nadal stwierdza się, że motoryka mała jest opóźniona nawet w wieku trzech lat. Siła chwytu dłoni w ASD jest mniejsza, co może być jednym z zależnych czynników czynnościowych zadań motorycznych. Zakres osłabienia mięśni i jego wpływ na zdolności motoryczne nie są jasne, a zapewniłyby wgląd w fizyczne ograniczenia dziecka i plan opieki.
Cel. Celem badania było określenie stopnia osłabienia mięśni dłoni oraz wpływu siły chwytu dłoni na zdolności motoryczne u dzieci z ASD.
Materiały i metody. Niniejsze badanie przekrojowe przeprowadzono na 65 dzieciach z ASD, które spełniły kryteria włączenia. Badanych rekrutowano z Vidyasudha – Centrum dla dzieci ze specjalnymi potrzebami. Do badania włączono dzieci, u których rozpoznano ASD ze Skalą Oceny Autyzmu Dziecięcego. Poziom FMS oceniano za pomocą Skali rozwoju motorycznego Peabody (PDMS-2), a siłę chwytu określano za pomocą Vigorimetru Martina.
Wyniki. Analiza niesparowanego testu t wykazała statystycznie istotną zmianę HGS pomiędzy wartościami normatywnymi Vigorimetru Martina w populacji indyjskich dzieci z ASD na poziomie p < 0,05. Korelacja Pearsona wykazała silną dodatnią korelację między umiejętnościami w zakresie motoryki małej a siłą chwytu dłoni z wartością r > 0,7 i p ≤ 0,05.
Wniosek. Wynik wskazuje znaczące osłabienie siły chwytu dłoni z dodatnią korelacją umiejętności w zakresie motoryki małej u dzieci z ASD. Wynik wymaga rutynowej oceny siły mięśni i użycia Vigorimetru Martina do oceny siły chwytu dłoni u dzieci z ASD, a następnie ćwiczeń wzmacniających w celu poprawy codziennej aktywności i osiągnięcia funkcjonalnej niezależności.