Urazowe obrażenia stawu kolanowego stanowią 15-30% wszystkich obrażeń ciała. Występują one u osób w różnym wieku, najczęściej jednak u ludzi uprawiających rozmaite formy ćwiczeń fizycznych o charakterze sportowym. W pracy, w oparciu o aktualne piśmiennictwo oraz własny materiał i doświadczenia przedstawiono epidemiologię, patomechanikę oraz klasyfikację urazów stawu kolanowego i ich następstw. W latach 1991-2001 leczono 12 042 chorych z obrażeniami lub schorzeniami stawu kolanowego. Przyczyną hospitalizacji tych chorych była stwierdzana różna patologia stawu: ostre uszkodzenia urazowe, schorzenia w ostrej fazie procesu chorobowego, przewlekłe uszkodzenia urazowe lub stany pourazowe, schorzenia w przewlekłej fazie procesu chorobowego. Wśród obrażeń urazowych stawu kolanowego w tej grupie chorych tzw. ostre obrażenia wynosiły 18,1% (2 183), a obrażenia przewlekłe 62,5% (7 537). Dużą grupę 2 342 (19,4%) stanowili chorzy ze schorzeniami stawu kolanowego. Obrażenia i uszkodzenia w obrębie stawu kolanowego powstają zwykle w sposób złożony i mogą dotyczyć wszystkich jego struktur anatomicznych (stawowych, przystawowych, okołostawowych). Najczęstszym mechanizmem urazu stawu kolanowego jest występowanie ruchów skręcających przy ustabilizowanej stopie i zgiętym kolanie, a najczęstszym jego ostrym obrażeniem jest skręcenie (distorsio).