Streszczenie

Cel. Celem badania jest porównanie stymulacji wyzwalanej elektromiogramem z naprzemienną stymulacją elektromiogramem na funkcje ręki u pacjentów po udarze mózgu. Materiał i metody. Czterdziestu pięciu pacjentów obojga płci po udarze mózgu podzielono na 3 równe grupy (A, B i C). Każda grupa otrzymała ten sam opracowany program fizjoterapii do treningu funkcji rąk, ponadto do programu leczenia wprowadzono stymulację wyzwalaną elektromiogramem w grupie A i naprzemienną stymulację elektromiogramem w grupie B. Każdego pacjenta oceniono pod kątem sprawności manualnej przy użyciu testu block and box (przekładanie klocków z jednej komory pudła do drugiej w określonym czasie) i elektromiografii (EMG) w celu oceny maksymalnego momentu obrotowego mięśni przed i po dwóch miesiącach leczenia. Wyniki. We wszystkich grupach odnotowano znaczący wzrost sprawności manualnej i maksymalnego momentu obrotowego mięśni po leczeniu. Odsetek poprawy był wyższy w grupie B w porównaniu z innymi grupami. Wnioski. Wprowadzenie naprzemiennej stymulacji elektromiogramem lub stymulacji wyzwalanej elektromiogramem do zaprojektowanego programu fizjoterapii w celu treningu funkcji dłoni, poprawia funkcję dłoni i maksymalny moment obrotowy mięśni u pacjentów po udarze. Stymulacja naprzemienna elektromiogramem okazałą się bardziej skuteczna niż stymulacja wyzwalana elektromiogramem.

Słowa kluczowe:

Stymulacja wyzwalana elektromiogramem, stymulacja naprzemienna elektromiogramem, rehabilitacja, udar, funkcja dłoni