Fizjoterapia u chorych po zawale serca

Włodzisław Kuliński, Sylwia Pająk

W. Kuliński, S. Pająk – Physiotherapy in patients after myocardial infarction. Fizjoterapia Polska 2019; 19(4); 6-22

Streszczenie
Wstęp. Zawał mięśnia sercowego stanowi poważny problem społeczny i zdrowotny współczesnej cywilizacji. Szczególne miejsce w terapii tych chorych zajmuje rehabilitacja kardiologiczna.
Cel. Ocena skuteczności prowadzonego usprawniania i jego wpływu na wydolność układu krążeniowo-oddechowego u chorych po zawale serca.
Materiał. Badania przeprowadzono w grupie 30 osób zakwalifikowanych do 3-tygodniowej rehabilitacji kardiologicznej dziennej w Powiatowym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Starachowicach.
Efektywność terapii analizowano w oparciu o autorską kartę badania pacjenta, składającą się z części podmiotowej i przedmiotowej. W części podmiotowej zawarto wywiad personalny i chorobowy oraz skalę, służącą do subiektywnej oceny ciężkości wysiłku w czasie wykonywania codziennych czynności, wzorowaną na skali Borga. W badaniu przedmiotowym wykonywano codzienne pomiary ciśnienia tętniczego i tętna, których dokonywano przed i po 5 minutach od zakończenia treningu na cykloergometrze rowerowym. Weryfikacji zmiennych zależnych dokonywano przed rozpoczęciem usprawniania i po 15 dniach turnusu rehabilitacyjnego.
Wyniki. Po zakończeniu usprawniania widoczna jest trwała adaptacja układu krążenia do zwiększonego wysiłku, wyrażona obniżeniem zarówno ciśnienia skurczowego, rozkurczowego, jak i częstości skurczów serca.
Wnioski.1. Wdrożona rehabilitacja kardiologiczna wpłynęła korzystnie na poprawę wydolności u pacjentów po zawale serca. 2. Zaobserwowano zmniejszenie wartości ciśnienia skurczowego już po pierwszym treningu oraz trwałą adaptację układu krążenia do zwiększonego wysiłku, wyrażoną normalizacją zarówno ciśnienia tętniczego, jak i tętna. 3. Prowadzone postępowanie usprawniające wykazało pozytywny wpływ na funkcjonowanie chorych w życiu codziennym.

Słowa kluczowe:
zawał serca, fizjoterapia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Selektywna rizotomia grzbietowa (SDR – Selective Dorsal Rhizotomy) – neurochirurgiczna metoda leczenia spastyczności w MPD: aktualny stan wiedzy

Monika Wolska, Marek Kiljański, Witold Rongies

M. Wolska, M. Kiljański, W. Rongies – Selective Dorsal Rhizotomy (SDR) – neurosurgical method in treatment of spasticity in CP: the current state of knowledge. Fizjoterapia Polska 2019; 19(2); 66-75

Streszczenie
Spastyczność jest jednym z głównych objawów mózgowego porażenia dziecięcego (MPD), który wywiera niekorzystny wpływ na aktywność dzieci, ich uczestnictwo w życiu codziennym, jak również wpływa na ich funkcjonowanie w społeczeństwie. Przewlekła spastyczność prowadzi do rozwoju zmian strukturalnych w mięśniach i w tkance łącznej, przyczyniając się do nasilenia atrofii, sztywności, a w końcu do przykurczy niepodlegających leczeniu farmakologicznemu. Pogorszenie komfortu życia oraz problemy pielęgnacyjne u dzieci z MPD to kolejne aspekty, które przemawiają za poszukiwaniem trwałych i skutecznych metod leczenia spastyczności.
Wybór optymalnej dla każdego pacjenta formy leczenia uzależniony jest od: umiejscowienia urazu i jego obszerności, objawów klinicznych, wieku pacjenta, jak również od dostępnych metod leczenia. Selektywna rizotomia grzbietowa (SDR – ang. Selective Dorsal Rhizotomy) jest metodą chirurgicznego leczenia spastyczności u dzieci z MPD. Zabieg ma charakter nieodwracalny, trwale redukuje spastyczność. Nadal istnieje wiele kontrowersji dotyczących kwalifikacji do zabiegu, wskazań czy też efektów krótko- i długoterminowych. Z roku na rok wzrasta liczba międzynarodowych badań klinicznych potwierdzających korzystny wpływ zabiegu na poprawę stanu funkcjonalnego pacjentów. Celem pracy było zebranie i usystematyzowanie wiedzy na temat samego zabiegu, kryteriów kwalifikacji, stosowanych narzędzi badawczych oraz pozabiegowych protokołów fizjoterapeutycznych, a także przedstawienie efektów leczenia operacyjnego.

Słowa kluczowe:
selektywna rizotomia grzbietowa, SDR, fizjoterapia, spastyczność, MPD

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ masażu na perystaltykę jelit

Dagmara Gąbka, Sandra Grzesik, Aleksandra Skomudek, Katarzyna Bogacz, Jan Szczegielniak

D. Gąbka, S. Grzesik, A. Skomudek, K. Bogacz, J. Szczegielniak – The influence of the massage on a bowel movement. Fizjoterapia Polska 2019; 19(2); 6-17

Streszczenie
Cel pracy. Jedną z poważniejszych chorób cywilizacyjnych są zaparcia. Zaparciem nazywa się zbyt małą częstotliwość wypróżnień – poniżej dwóch tygodniowo lub stolce twarde, oddawane z uczuciem niepełnego wypróżnienia i z dużym wysiłkiem. Celem pracy była ocena wpływu jednorazowego masażu klasycznego brzucha na zmniejszenie zaparć. Zbadano, czy pod wpływem masażu objawy towarzyszące zaparciom uległy redukcji, jak długo oczekiwano na efekt po zabiegu oraz jak długo się on utrzymywał.
Materiał i metody badań. Badaniami objęto grupę 20 kobiet skarżących się na zaparcia nawykowe typu spastycznego. U wszystkich badanych zaparcia stwierdzono na podstawie ankiety dotyczącej ich występowania. Pacjentki zostały poddane jednorazowemu, godzinnemu zabiegowi.
Wyniki. Badania wykazały, że jednorazowy masaż przynosi pozytywny efekt w postaci zmniejszenia dokuczliwych objawów, zwiększenia częstotliwości wypróżnień oraz zmniejszenia trudności defekacji. Zabieg jest skuteczny, rezultaty są zauważalne, lecz są one krótkotrwałe. Zazwyczaj utrzymują się do tygodnia.
Wnioski
1. Ból i napięcie brzucha, fałszywe parcie na stolec, wzmożone pragnienie, brak łaknienia, wzdęcia i kurcze jelit – kolki, uczucie pełności w brzuchu uległy redukcji, a ogólne osłabienie i przygnębienie ustąpiły całkowicie.
2. Po jednorazowym zabiegu masażu brzucha zauważono poprawę w postaci ilości wypróżnień u ok. 85% pacjentek.
3. Efekt masażu w postaci zwiększonej częstotliwości defekacji utrzymywał się przez tydzień.
4. Trudności podczas wypróżniania po masażu uległy istotnemu statystycznie zmniejszeniu.

Słowa kluczowe:
zaparcia, masaż klasyczny brzucha, fizjoterapia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Judo jako alternatywna metoda rehabilitacji w stwardnieniu rozsianym – badanie pilotażowe

Katarzyna Wiszniewska, Feliks Jaroszyk, Krystyna Opalko, Małgorzata Wiszniewska

K. Wiszniewska, F. Jaroszyk, K. Opalko, M. Wiszniewska – Judo as an alternative rehabilitation method in multiple sclerosis. Fizjoterapia Polska 2019; 19(1); 30-36

Streszczenie
Cel pracy. Ocena skuteczności ćwiczenia judo w ramach programu fizjoterapeutycznego u osób cierpiących na stwardnienie rozsiane (SM).
Materiał i metodyka. 8-tygodniowemu programowi poddano 4 kobiety, w przedziale wiekowym 32-49 lat, chorujące na stwardnienie rozsiane o postaci rzutowo-remisyjnej. Ocenę stanu pacjentek dokonano dwukrotnie (przed i po terapii). Przeprowadzono dwie ankiety: autorską oraz standaryzowaną MSIS-29. Do sprawdzenia stanu funkcjonalnego użyto: Functional Reach Test, 10 m TW (Time Walking) oraz testu Lovetta (dla mięśni: rectus femoris, biceps femoris, rectus abdominis, deltoideus).
Wyniki. Po zastosowanej terapii stwierdzono znaczący regres najbardziej uciążliwych dolegliwości pacjentek. Zanotowano lepsze wyniki testów funkcjonalnych, a pacjentki wykazywały lepsze samopoczucie psychiczne.
Wnioski. W badanej grupie rehabilitacja za pomocą ćwiczeń judo spowodowała poprawę stanu zarówno funkcjonalnego jak i psychicznego chorych. Program judo sprawdził się jako alternatywna forma fizjoterapii wśród osób cierpiących na stwardnienie rozsiane.

Słowa kluczowe:
stwardnienie rozsiane, fizjoterapia, judo, aktywność fizyczna

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Efektywność wybranych zabiegów fizjoterapeutycznych w leczeniu dolegliwości bólowych odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa

Tomasz Miśkiewicz, Zbigniew Dudkiewicz, Robert Irzmański, Katarzyna Michalak, Elżbieta Poziomska-Piątkowska

Tomasz Miśkiewicz, Zbigniew Dudkiewicz, Robert Irzmański, Katarzyna Michalak, Elżbieta Poziomska-Piątkowska – Efficacy of selected physiotherapeutic procedures in the treatment of lumbar spine pain. Fizjoterapia Polska 2018; 18(3); 12-28

Streszczenie
Cel pracy. Celem pracy była ocena efektywności wybranych zestawów zabiegów fizjoterapeutycznych na dolegliwości bólowe występujące w odcinku lędźwiowo-krzyżowym spowodowane chorobą zwyrodnieniową.
Materiały i Metody. W badaniu wzięło udział 45 pacjentów z zespołami bólowymi w obrębie odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, którzy poddani byli serii zabiegów fizjoterapeutycznych. Badani zostali podzieleni na cztery grupy. Trzy grupy podzielono w zależności od zastosowanych zestawów zabiegów fizjoterapeutycznych, natomiast czwartą grupę (porównawczą) stanowili badani pobierający tylko i wyłącznie niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) przez okres trwania serii zabiegów w pozostały grupach. Chorzy zostali przebadani za pomocą kwestionariusza ankiety własnego autorstwa, kwestionariusza SF-36 (vol.2) wersji skróconej 11. pytaniowej (wersja Polska), użyto także testu Lovetta, skali Laitinena oraz testów diagnostycznych (Laseque’a, Bragarda, Thomayera). Badania były przeprowadzone bezpośrednio przed podjęciem serii zabiegowej oraz dwa tygodnie po jej zakończeniu.
Wyniki. Badani byli w wieku od 45-65 lat. 71,1% stanowiły kobiety, a 28,9% mężczyźni. 13,3% osób było aktywnych fizycznie. Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa była przyczyną dolegliwości bólowych u wszystkich pacjentów biorących udział w badaniach. W grupie badawczej wykazano istotną statystycznie różnicę pomiędzy wynikami stopnia nasilenia bólu, poziomu siły mięśniowej oraz jakości życia mierzonymi przed fizjoterapią oraz 2 tygodnie po jej zakończeniu. U 90% osób biorących udział w zabiegach uzyskano zwiększenie siły mięśniowej, natomiast w grupie porównawczej jedynie u 6%. Poprawa zakresów ruchomości w omawianym odcinku kręgosłupa dotyczyła 46,6% badanych biorących udział w serii zabiegowej. W grupie porównawczej żaden z pacjentów nie uzyskał poprawy zakresu ruchomości.
Wnioski. Zabiegi fizjoterapeutyczne mają pozytywny wpływ na ograniczenie objawów chorobowych odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa. Oddziałują one korzystnie na poprawę jakości życia, siły mięśniowej, zakresów ruchomości oraz zmniejszenie, bądź całkowite usunięcie dolegliwości bólowych. Niezależnie od zastosowanego zestawu zabiegów fizjoterapeutycznych działały one lepiej, niż przyjmowanie samych niesteroidowych leków przeciwzapalnych przez pacjentów.

Słowa kluczowe:
fizjoterapia, choroba zwyrodnieniowa, odcinek lędźwiowo-krzyżowy, niesteroidowe leki przeciwzapalne

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz artykuł w j. angielskim/Available only English version/下載英文版