Tag: Andrzej Szczygieł

Ruchomość oraz ukształtowanie krzywizn kręgosłupa u dzieci z wadliwą postawą ciała

Andrzej Szczygieł, Anna Ślusarczyk

Andrzej Szczygieł, Anna Ślusarczyk – Mobility and shaping of curvature of the spine in children with defective body posture. Fizjoterapia Polska 2003; 3(3); 261-271

Streszczenie

Wstęp. W pracy przedstawiono problem oceny struktur anatomicznych (wielkość krzywizn kręgosłupa), jak i funkcjonalnych możliwości kręgosłupa w grupie dzieci z wadliwą postawą ciała na tle dzieci zdrowych, co stanowi istotne zagadnienie dla realizacji postępowania leczniczego. Jednocześnie na bazie uzyskanych rezultatów przedstawiono wybrane ćwiczenia stretchingu z użyciem taśm, piłek i przyborów Thera Band. Materiał i metoda. W badaniach uczestniczyło ogółem 194 dzieci, w tym 91 z nich stanowiło grupę kontrolną (dzieci bez wad postawy). Dzieci z odchyleniami od prawidłowej postawy zakwalifikowano do tzw. postawy wadliwej. Dzieci te zostały przebadane w Krakowskim Szkolnym Ośrodku Sportowym (KSOS), w Dziale Gimnastyki Wyrównawczej, gdzie uczestniczyły w ćwiczeniach korekcyjnych. Dzieci z grupy kontrolnej przebadano w dwóch wybranych krakowskich szkołach podstawowych i gimnazjach. Wiek badanych wynosił 10-13 lat, a jego średnia to 11,3 lat. Badania obejmowały: pomiary zakresu ruchu kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego w płaszczyźnie czołowej w prawo i w lewo, a także głębokość kifozy piersiowej w pozycji stojącej i leżącej. Wyniki. Uzyskane rezultaty wykazały statystycznie istotne różnice pomiędzy badanymi parametrami ruchomości kręgosłupa oraz głębokości kifozy piersiowej. Wnioski. Proponowane ćwiczenia wydają się być istotne dla zwiększenia efektywności procesu usprawniania dzieci z wadliwą postawą.

Słowa kluczowe:
krzywizny kręgosłupa, ruchomość i zakres ruchu, ćwiczenia lecznicze, postawa ciała
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wczesne rezultaty leczenia zachowawczego skoliozy idiopatycznej systemem SpineCor

Mariusz Janusz, Andrzej Szczygieł, Anna Leszczyńska, Lucyna Horodecka-Wardęga, Agnieszka Smatras

Mariusz Janusz, Andrzej Szczygieł, Anna Leszczyńska, Lucyna Horodecka-Wardęga, Agnieszka Smatras – Early results of conservative treatment of children with idiopathic scoliosis using the SpineCor System. Fizjoterapia Polska 2008; 8(4); 410-417

Streszczenie
Wstęp. Metoda Spinecor, której efektywność stosowania próbowano ocenić w niniejszej pracy, znana jest w Polsce od dwóch lat i jest stosowana w nielicznych ośrodkach. Praca ta jest próbą oceny efektów stosowania gorsetów dynamicznych w dwuletnim okresie badawczym.Materiał i metody. Badaniom poddano 121 dzieci – pacjentów szpitala Rehabilitacyjnego dla Dzieci w Radziszowie, wykonywano analizę kątów Cobba metodą radiologiczną, test Rissera, pomiar rotacji metodą kliniczną, przed zastosowaniem gorsetu, tuż po założeniu i rok po stosowaniu gorsetu. Badania prowadzono w dwóch niezależnych grupach badawczych.Wyniki. W obu grupach badawczych na podstawie badania klinicznego i klasyfikacji w oparciu o system SpineCor Assistant System (SAS) najliczniej występowały skoliozy piersiowe prawostronne (RT) (47,3 %), w szczególności typu III (RT3) (24,7%). Statystycznie istotne różnice średnich zaobserwowano w zakresie zmian wartości kąta Cobba w pierwotnym i wtórnym łuku skoliozy oraz w zakresie rotacji klinicznej. Wysoki współczynnik korelacji zaobserwowano między progresją kąta Cobba w łuku pierwotnym a testem Rissera (r=0,46), okresem od założenia gorsetu do wystąpienia pierwszej menstruacji (PM) r=0,33 i systematycznością kontroli (r=0,43)Wnioski. Uzyskane wyniki wskazują na istotną zmianę parametrów klinicznych skoliozy po zastosowaniu gorsetu Spinecor w zakresie zatrzymania progresji kąta skrzywienia i zmniejszeniu rotacji klinicznej kręgów. Zmniejszenie kąta Cobba w okresie roku stosowania systemu Spinecor występuje w grupie dzieci w wieku 7-10 lat. Progresja kąta skrzywienia oraz brak zmian w kącie Cobba występuje w grupie dzieci 11-12 lat i młodzieży po 17 roku życia.
Słowa kluczowe
skolioza idiopatyczna, leczenie zachowawcze, gorsety dynamiczne

Propozycja rehabilitacji pacjentów po leczeniu zachowawczym i w powikłaniach złamań typu Collesa dalszej nasady kości promieniowej – wybrane zagadnienia

Aneta Bac, Dorota Czechowska, Andrzej Szczygieł

Aneta Bac, Dorota Czechowska, Andrzej Szczygieł – Proposal for rehabilitation after conservative treatment and in the presence of complications in Colles’ fracture – selected aspects. Fizjoterapia Polska 2009; 9(2); 181-190

Streszczenie
Jednym z najczęstszych złamań kości przedramienia jest złamanie typu Collesa. Dotyczy ono przede wszystkim kobiet około 60 r. ż. i najczęściej jest złamaniem na tle osteoporozy. W niniejszej pracy przedstawiono, na podstawie specjalistycznego piśmiennictwa oraz doświadczeń własnych, schematy postępowania po złamaniach dalszej nasady kości promieniowej oraz sposoby leczenia powikłań towarzyszących tym typom złamań. Postępowanie lecznicze składa się z trzech podstawowych etapów. Pierwsze dwa to nastawienie odłamów i unieruchomienie kończyny, czasami poprzedzone zabiegiem operacyjnym. Trzeci etap polega na intensywnym usprawnianiu, mającym za zadanie przyspieszenie procesu gojenia się kości, przywrócenie jak największej ruchomości nadgarstka, przywrócenie sity i funkcji kończyny oraz zapobieganie lub usuwanie ewentualnych powikłań. W rehabilitacji pacjentów po złamaniach typu Collesa stosujemy szeroką gamę ćwiczeń usprawniających z wykorzystaniem przyrządów oraz technik nowoczesnej terapii manualnej. Zaliczamy do nich m.in. techniki „trzymaj- rozluźnij, techniki mobilizacji z ruchem, opracowane przez Briana Mulligana, a w późniejszej fazie, ćwiczenia czynne z oporem. Celem terapii jest uzyskanie pełnej ruchomości stawu, zwiększenie sity mięśni i poprawienie propriorecepcji. W pracy z pacjentem można wykorzystać przybory, zastosować ćwiczenia funkcjonalne, obejmujące czynności życia codziennego, a także fizykoterapię. Złamaniom dalszej nasady kości promieniowej, podobnie jak innym urazom narządu ruchu, towarzyszyć mogą różnorodne powikłania. Podzielić je można na dwie grupy: powikłania wczesne, np. utrata repozycji, czy neuropatie nerwu pośrodkowego oraz powikłania późne. Do tej drugiej grupy zaliczamy zrost w nieprawidłowym ustawieniu, zespół cieśni nadgarstka, niestabilność nadgarstka itp. Odpowiednio dobrana i wcześnie rozpoczęta rehabilitacja może zapobiec wielu wtórnym powikłaniom i przyspieszyć proces powrotu pacjenta do pełnej sprawności.
Słowa kluczowe
złamanie typu Collesa, ćwiczenia, mobilizacje z ruchem, powikłania

Skuteczność rehabilitacji metodą Kinesio Taping u dzieci ze skoliozą niskokątową

Aneta Bac, Łukasz Stagraczyński, Elżbieta Ciszek, Maciej Górkiewicz, Andrzej Szczygieł

Aneta Bac, Łukasz Stagraczyński, Elżbieta Ciszek, Maciej Górkiewicz, Andrzej Szczygieł – Efficacy of Kinesiology Taping in the rehabilitation of children with low–angle scoliosis. Fizjoterapia Polska 2009; 9(3); 202-210

Streszczenie
Wstęp. Istnieje wiele metod leczenia zachowawczego skolioz idiopatycznych, m.in. technika Kinesio Taping, wykorzystująca w procesie leczenia elastyczne taśmy, pomagająca m.in. redukować ból czy korygować pozycje stawu. Celem niniejszej pracy była próba określenia stopnia wpływu metody Kinesio Taping na wybrane parametry u dzieci ze skoliozą niskokątową. Materiał i metody. W badaniach uczestniczyły dwie 22-osobowe grupy dzieci z rozpoznaną i zdiagnozowaną badaniem lekarskim i badaniem Rtg skoliozą niskokątowa. W grupie kontrolnej zastosowano specjalny program terapeutyczny. Jednorazowo trwał on 45 min. i prowadzony był trzy razy w tygodniu przez 3 tygodnie. W pozostałe dwa dni pacjenci wykonywali ćwiczenia w domu, dwa razy dziennie. W grupie badawczej dodatkowo zastosowano techniki plastrowania metodą Kinesio Taping. U dzieci z obu grup oceniano mobilność i jakość kifotyzacji kręgosłupa, stopień dolegliwości bólowych, stopień napięcia mięśni oraz aktywności i systematyczności wykonywanych ćwiczeń przez pacjentów. Wyniki. W badanej grupie dzieci elastyczna taśma Kinesio-tex miała największy wpływ na jakość kifotyzacji kręgosłupa, napięcie mięśni i zwiększenie średniej aktywności dziecka. Wpływ taśmy na ból początkowo był znaczny, a następnie wrócił do wartości początkowych. W opinii rodziców i terapeuty systematyczność i motywacja do wykonywania ćwiczeń była większa w grupie badawczej (z taśmą Kinesio-tex). Wnioski. Na podstawie przeprowadzonych wstępnych badań wydaje się, że w badanej grupie dzieci ze skoliozą niskostopniową metoda Kinesio Taping okazała się dobrym uzupełnieniem tradycyjnego modelu terapii.
Słowa kluczowe
skolioza, metoda Kinesio Taping, rehabilitacja

Zastosowanie tapingu medycznego w procesie odbudowy funkcji ręki po rozległym urazie przedramienia – analiza zmian bioelektrycznych

Marcin Put, Andrzej Szczygieł, Wiesław Żukowski

Marcin Put, Andrzej Szczygieł, Wiesław Żukowski – Medical taping for restoration ofhand function after extensive forearm injury – analysis of bioelectrical changes. Fizjoterapia Polska 2010; 10(1); 84-91

Streszczenie
Wstęp. Rozległe uszkodzenia przedramienia znacznie ograniczają funkcję ręki. Planując proces rehabilitacji warto kojarzyć różne oddziaływania terapeutyczne w celu uzyskania jak najlepszych efektów terapii. Materiał i metody. Autorzy wybrali przypadek 59-letniego pacjenta, który doznał rozległego urazu powierzchni dłoniowej ręki, manifestującego się między innymi uszkodzeniem nerwu pośrodkowego i nerwu łokciowego. Dodatkowo rozległa blizna (zrosty w głębokich warstwach tkanek), prowadziła do restrykcji mięśniowych oraz bólu (parestezji), znacznie ograniczając zakres ruchu. W przypadku prezentowanego pacjenta, po standardowych oddziaływaniach (kinezyterapia, elektroterapia, laseroterapia, masaż wirowy, aplikacje magnetyczne, masaż klasyczny), zastosowano wybrane techniki plastrowania (taping medyczny). Za cel aplikacji tapingu (technika – scar correction), uznano uniesienie blizny, zmniejszenie napięć między tkanką łączną a uszkodzonymi nerwami, zwiększenie przestrzeni śródtkankowej (technika przestrzenna – space correction) – stworzenie optymalnych warunków do regeneracji struktur nerwowych. Aplikacja pozwala na „pofałdowanie powierzchni skóry, co sprzyja zwiększeniu przestrzeni pomiędzy głębokimi warstwami tkanek miękkich, a to usprawnia mikrokrążenie krwi i limfy, przyspieszając proces regeneracji. Terapia prowadzona była przez sześć tygodni. Przed i po terapii wykonano badanie zakresu ruchu w wybranych stawach oraz globalne EMG wybranych grup mięśniowych. Wyniki i Wnioski. Wyniki badania wskazują pozytywny wpływ tapingu medycznego na poprawę zakresu ruchu w badanych stawach oraz nieznaczny wpływ na czynność bioelektryczną mięśni. Efekty terapii prezentują się bardzo zachęcająco, jednak aby jednoznacznie potwierdzić skuteczność plastrowania w tego typu dysfunkcjach, potrzebne są dalsze badania.
Słowa kluczowe
taping medyczny, rehabilitacja, zmiany bioelektryczne

Ukształtowanie kręgosłupa u dzieci i młodzieży z upośledzeniem umysłowym

Adrian Kużdżał, Andrzej Szczygieł, Robert Walaszek

Adrian Kużdżał, Andrzej Szczygieł, Robert Walaszek – Spinal column shape in pupils with mild, moderate and severe, idiopathic intellectual disability. Fizjoterapia Polska 2010; 10(1); 37-48

Streszczenie
Wstęp. Jak dotąd nie odnotowano badań dotyczących analizy ukształtowania kręgosłupa i postawy ciała w zależności od stopnia upośledzenia umysłowego. Celem prezentowanych badań była ocena ukształtowania kręgosłupa u dzieci i młodzieży z lekkim, umiarkowanym oraz ciężkim upośledzeniem umysłowym. Materiał i metody. Badaniami objęto łącznie 413 dziewcząt i chłopców w wieku 11-13 lat, z czego 204 stanowiła grupa osób upośledzonych umysłowo w różnym stopniu, a 209 stanowiło grupę kontrolną – zdrowych intelektualnie rówieśników. Do badania ukształtowania kręgosłupa oraz postawy ciała wykorzystano urządzenie do trójwymiarowej diagnostyki narządu ruchu – Metrecom System. Na podstawie parametrów uzyskanych z komputerowych pomiarów antropostereometrycz-nych dokonywano szczegółowej klasyfikacji typów ukształtowania kręgosłupa. Wyniki. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że dzieci oraz młodzież upośledzona umysłowo w odniesieniu do zdrowej populacji odznacza się zdecydowanie gorszą postawą ciała oraz częściej występującymi wadami ukształtowania kręgosłupa. Stwierdzono przy tym, że im wyższy stopień upośledzenia umysłowego, tym częściej występują wady kręgosłupa i tym wyższy jest stopień ich nasilenia. Wnioski. Wyniki prezentowanych badań wskazują na pilną potrzebę weryfikacji oraz lepszej organizacji opieki zdrowotnej, w tym także opracowania właściwej, w zależności od stopnia upośledzenia umysłowego, rehabilitacji medycznej obejmującej także adekwatne programy korekcji wad kręgosłupa.
Słowa kluczowe
postawa ciała, kręgosłup, upośledzenie umysłowe, Metrecom System

Występowanie zespołu hipermobilności stawów (ZHS) u 15-letnich dziewcząt i chłopców w kontekście problemów diagnostycznych, terapeutycznych i profilaktycznych

Edyta Mikołajczyk, Andrzej Szczygieł, Agnieszka Jankowicz-Szymańska, Patrycja Kopf

Edyta Mikołajczyk, Andrzej Szczygieł, Agnieszka Jankowicz-Szymańska, Patrycja Kopf – The occurrence of join hypermobility syndrome (JHS) in 15-year old girls and boys in the context of diagnostic, therapeutic and prophylactic problems. Fizjoterapia Polska 2012; 12(3); 229-240

Streszczenie
Z uwagi na względnie dużą (12 do 24% dorosłych w Polsce) częstość występowania zespołu hipermobilności stawów i związanych z nią konsekwencji zdrowotnych, zasadne jest prowadzenie specjalistycznych badań przesiewowych w populacji dzieci i młodzieży. Celem badań było oszacowanie częstości występowania cech hipermobilności stawów wśród młodzieży szkolnej, a także analiza istotności różnic w wynikach poszczególnych testów pomiędzy badanymi grupami. Badaniami objęto 60 dziewcząt i 60 chłopców w wieku 15 lat. Do oceny wykorzystano 13 testów klinicznych, kwalifikują cych badanych do jednej z trzech kategorii ruchomości podanych przez Sachsego. ZHS stwierdzono u 10 dziewcząt, co stanowi 8,3% badanych dzieci. Porównanie pomiędzy badanymi grupami wykazało istotność statystyczną (p<0.05) w zakresie badania retrofleksji tułowia i zgięcia globalnego, biernego przyłożenia kciuka do przedramienia oraz przeprostu w stawach kolanowych i łokciowych. 1. Płeć determinuje wy stępowanie cech hipermobilności stawów u dzieci o dobrym zdrowiu ogólnym. Dotyczy to szczególnie retrofleksji i zgięcia tułowia, przeprostu w stawach łokciowych i kolanowych oraz ruchu zbliżania kciuka do dłoniowej części przedramienia. 2. Ze względu na częste występowanie nadmiernej elastyczności stabilizatorów biernych wybranych stawów obwodowych i stawów kręgosłupa u młodzieży szkolnej istotnym wydaje się zwrócenie uwagi na ten problem fizjoterapeutom i nauczycielom wychowania fizycznego. 3. W przypadku stwierdzenia cech hipermobilności należałoby wdrożyć ćwiczenia poprawiają ce siłę mięśni stabilizujących stawy w celu zmniejszenia ryzyka urazów narządu ruchu.
Słowa kluczowe
hipermobilność, dzieci w wieku szkolnym, kryteria ruchomości Sachsego
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena efektów terapeutycznych u pacjentów z dysfunkcją stawu ramiennego leczonych według koncepcji Briana Mulligana i tapingu mięśni obręczy barkowej oraz iniekcji okołostawowych

Mateusz Curyło, Katarzyna Cienkosz, Jan W. Sosnowski, Andrzej Szczygieł, Irena Szczepańska, Piotr Wróbel, Magdalena Wilk-Frańczuk,  Jan W. Raczkowski

M. Curyło, K. Cienkosz, J. W. Sosnowski, A. Szczygieł, I. Szczepańska, P. Wróbel, M. Wilk-Frańczuk,  J. W. Raczkowski – Evaluation of the therapeutic effects in the patients with the glenohumeral joint dysfunction treated according to Brian Mulligan concept and with the pectoral girdle muscle tapping as well as circumarticular injections. FP 2017; 17(1); 116-124

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG075474

Streszczenie
Wstęp. Siedzący tryb życia związany z rozwojem cywilizacyjnym, oraz praca w pozycji siedzącej wpływają na powstawanie dysfunkcji stawów ramiennych, najczęściej w postaci dolegliwości przeciążeniowo–bólowych.
Cel pracy. Celem pracy było porównanie efektów fizjoterapii z zastosowaniem mobilizacji z ruchem według Briana Mulligana i tapingu mięśni obręczy barkowej a stosowanymi iniekcjami okołostawowymi.
Materiał i metody. Badaniem objęto 27 pacjentów. Pierwszą grupę (16 osób) leczono za pomocą iniekcji okołostawowych leków z grupy kortykosteroidów. W drugiej grupie (11 osób) stosowano terapię manualną według koncepcji Briana Mulligana i taping mięśni. Badania przeprowadzono przed rozpoczęciem terapii i po trzech tygodniach. Wykorzystano skalę bólu i niesprawności barku SPADI, testy prowokacyjne HIN, HIB, POP, Joba, „bolesnego łuku” (70°-120°), „belly–press”, pomiar goniometryczny oraz subiektywnego odczucia bólu w nocy. W celu sprawdzenia czy rodzaj zastosowanej terapii miał wpływ na poprawę funkcji kończyny górnej przeprowadzono analizę statystyczną wariancji w schemacie mieszanym, gdzie czynnikiem międzygrupowym był rodzaj terapii a czynnikiem wewnątrzgrupowym był moment pomiaru: przed i po zakończeniu terapii. Dane opracowano przy użyciu programów Microsoft Excel oraz Statistica.
Wyniki. Zastosowane metody terapii w obu grupach, wpłynęły na poprawę zakresu ruchów stawu ramiennego. W grupie 2 uzyskano lepsze wyniki dotyczące zmniejszenia dolegliwości bólowych okresowych i powodujących zaburzenia snu.
Wnioski. Oba zastosowane programy terapeutyczne wpływają na poprawę funkcji i zmniejszenie dolegliwości bólowych w badanej grupie, jednak zastosowanie w grupie 2 technik terapeutycznych wg koncepcji Mulligana i tapingu mięśni przyniosło znacząco większą poprawę w ocenie stanu klinicznego i w ocenie subiektywnej pacjentów.

Słowa kluczowe:
zespół bolesnego barku, terapia manualna, fizjoterapia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim