Anna Wysocka

Zastosowanie stymulacji polisensorycznej i wzorców globalnych w przypadku ciężkiego uszkodzenia czaszkowo-mózgowego

Wojciech Kiebzak, Anna Wysocka, Arkadiusz Żurawski, Marek Kiljański, Justyna Pogorzelska

W. Kiebzak, A. Wysocka, A. Żurawski, M. Kiljański, J. Pogorzelska – Application of the Polysensory Stimulation and the General Movement Patterns in Patients with the Serious Traumatic Brain Injury. FP 2015; 15(2); 6-20

Streszczenie
Wstęp. Urazy czaszkowo-mózgowe stanowią jedną z głównych przyczyn inwalidztwa oraz śmierci dzieci. Ich konsekwencją są zaburzenia sprawności motorycznej oraz dysfunkcje neuropsychologiczne. Stan taki szczególnie wymaga ograniczenia efektów jatrogennych.
Cel pracy. Celem pracy jest przedstawienie programu rehabilitacji pacjenta po ciężkim urazie czaszkowo-mózgowym.
Studium przypadku. Chłopiec lat 15 w wyniku wypadku komunikacyjnego doznał ciężkiego urazu ogólnego, oraz czaszkowo-mózgowego. Głęboko nieprzytomny, ocena w skali Glasgow – 4 pkt. Poddawany rehabilitacji przez okres 2 miesięcy w warunkach szpitalnych. Stosowano stymulację polisensoryczną, elementy metod: Vojty, NDT-Bobath, PNF, Castillo-Morales oraz Kinesiology taping. Uzyskano znacznego stopnia samodzielność łącznie z osiągnięciem chodu z niewielką pomocą.
Dyskusja. W przeciągu kilkunastu lat pojawiło się wiele prac dotyczących postępowania fizjoterapeutycznego chorych po urazach czaszkowo-mózgowych. Coraz częściej skuteczność procesu usprawniania warunkuje optymalnie wcześnie rozpoczęte i właściwie ukierunkowane leczenie usprawniające. Mimo to w piśmiennictwie obserwuje się znikomą liczbę opracowań sformalizowanych metod wczesnego postępowania. Stąd zachodzi potrzeba opracowania optymalnych zasad postępowania fizjoterapeutycznego.
Wnioski. Najważniejszym elementem postępowania terapeutycznego pacjentów po urazie czaszkowo-mózgowym jest interdyscyplinarna rehabilitacja w oparciu o stosowanie stymulacji polisensorycznej i globalnych wzorców ruchu, łączenia technik różnych metod. Programowanie postępowania fizjoterapeutycznego powinno opierać się na podstawowych zasadach dotyczących ciągłości, kompleksowości, systematyczności, a przede wszystkim wczesności rehabilitacji. Umiejętne postępowanie fizjoterapeutyczne odgrywa istotną role w przywróceniu funkcji poznawczo-emocjonalnych oraz w uzyskaniu optymalnego poziomu sprawności psychoruchowej.