Tag: Arletta Hawrylak

Ruchomość kręgosłupa lędźwiowego u osób z bólami dolnego odcinka kręgosłupa

Arletta Hawrylak, Tadeusz Skolimowski, Katarzyna Barczyk, Dorota Wójtowicz

Arletta Hawrylak, Tadeusz Skolimowski, Katarzyna Barczyk, Dorota Wójtowicz – The mobility of the lumbar spine in persons with low back pain. Fizjoterapia Polska 2004; 4(2); 100-106

Streszczenie

Wstęp. Celem podjętej pracy było zbadanie i określenie zmian w ruchomości kręgosłupa lędźwiowego u osób z dyskopatią tego odcinka na poziomie L5-S1 oraz prześledzenie tych zmian w zależności od sposobu leczenia. Materiał i metoda. Badaniami objęto 150 osób w wieku 40-50 lat, w tym 64 mężczyzn oraz 86 kobiet. Ze względu na odmienny sposób leczenia zebrany materiał badawczy podzielono na dwie grupy: grupa I – osoby leczone tylko farmakologicznie, grupa II- leczone farmakologicznie i fizjoterapeutycznie. Badania przeprowadzono dwukrotnie, przed leczeniem i po 6-tygodniowym okresie leczenia. Program badań obejmował: 1) wywiad, 2) pomiary ruchomości kręgosłupa odcinka piersiowo-lędźwiowego i lędźwiowego we wszystkich płaszczyznach. U osób z grupy pierwszej poddanej tylko leczeniu farmakologicznemu zastosowano leki z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych. W grupie drugiej zastosowano leczenie kompleksowe, uwzględniające różne metody terapeutyczne (fizykoterapia, kinezyterapia i masaż).Wyniki. Analiza zebranego materiału wykazała, że ograniczenia zakresu ruchów przed rozpoczęciem leczenia kształtowały się podobnie w obu grupach badawczych. Po 6-tygodniowym okresie leczenia znacząca poprawa ruchomości kręgosłupa odcinka piersiowo-lędźwiowego i lędźwiowego nastąpiła przede wszystkim w grupie leczonej farmakologicznie i fizjoterapeutycznie (grupa II) i dotyczyła wszystkich badanych zakresów ruchów. Wnioski. Ocena skuteczności leczenia osób z dyskopatią lędźwiowego odcinka kręgosłupa na poziomie L5-S1 wskazuje, że większą poprawę ruchomości zaobserwowano u osób z grupy II, leczonych farmakologicznie i fizjoterapeutycznie. Tak znaczna poprawa ruchomości tylko w tej grupie badawczej mogła wynikać z faktu, że na bazie zastosowanych leków możliwe było osiągnięcie lepszych rezultatów w późniejszym leczeniu fizjoterapeutycznym. Przeprowadzone badania wskazują na potrzebę uzupełnienia leczenia farmakologicznego zabiegami fizjoterapeutycznymi.

Słowa kluczowe:
dyskopatia, niesteroidowe leki przeciwzapalne, fizykoterapia, kinezyterapia, masaż
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Kształtowanie się asymetrii tułowia u dzieci w młodszym wieku szkolnym

Katarzyna Barczyk, Tadeusz Skolimowski, Arletta Hawrylak

Katarzyna Barczyk, Tadeusz Skolimowski, Arletta Hawrylak – Shaping the asymmetry of trunk in younger children. Fizjoterapia Polska 2004; 4(3); 203-208

Streszczenie

Wstęp. Podstawowym kryterium oceny postawy ciała w płaszczyźnie czołowej jest jej symetria. Jednoimienne punkty kostne w tej płaszczyźnie powinny być ułożone symetrycznie w stosunku do osi kręgosłupa i znajdować się na jednakowej wysokości, a linia wyrostków kolczystych kręgosłupa powinna stanowić linię prostą. Powyższe warunki rzadko bywają spełnione, ponieważ u człowieka symetria nigdy nie jest pełna. Wynika to głównie z asymetrycznego położenia narządów wewnętrznych, wpływów środowiskowych czy samego procesu lateralizacji. Materiał i metoda. Trzykrotnymi badaniami objęto 298-osobową grupę tych samych dzieci. Do analizy wielkości asymetrii zastosowano komputerowy zestaw do fotogramometrycznej oceny postawy ciała, wykorzystujący zjawisko mory projekcyjnej. Wyniki. Asymetrie w płaszczyźnie czołowej u badanych chłopców i dziewcząt kształtowały się podobnie i występowały w obu grupach w znacznym odsetku. Stwierdzone różnice w położeniu jednoimiennych punktów kostnych dotyczyły oddalenia dolnych kątów łopatek od linii wyrostków kolczystych, wysokości trójkątów talii oraz położenia miednicy w płaszczyźnie czołowej, natomiast najrzadziej, w obu grupach dzieci, asymetrie dotyczyły kąta nachylenia tułowia w płaszczyźnie czołowej. Wykazano ponadto, że asymetrie ulegają zmniejszeniu między 7 a 8 rokiem życia i ponownemu zwiększeniu między 8 a 9 rokiem życia. Na podobieństwo kształtowania się asymetrii tułowia u chłopców i dziewcząt wskazała także międzyrocznikowa analiza statystyczna. Wnioski. 1. Częstość występowania asymetrii w obrębie tułowia zmieniała się wraz z wiekiem badanych dzieci. Inaczej kształtowała się w zależności od strony ciała. 2. Częściej znaczną asymetrię stwierdzano u siedmiolatków i dziewięciolatków, rzadziej u ośmiolatków. Asymetrie w tym wieku należały do umiarkowanych.

Słowa kluczowe:
postawa ciała, asymetria tułowia, metoda fotogramometryczna, dzieci
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Asymetria tułowia osób z dyskopatią odcinka lędźwiowego kręgosłupa na poziomie L5-S1

Arletta Hawrylak, Tadeusz Skolimowski, Katarzyna Barczyk, Barbara Ratajczak

Arletta Hawrylak, Tadeusz Skolimowski, Katarzyna Barczyk, Barbara Ratajczak – Trunk asymmetry in people with L5-S1 lumbar discopathy. Fizjoterapia Polska 2008; 8(1); 11-22

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy jest zbadanie i określenie symetrii tułowia na podstawie analizy zmian rozmieszczenia wybranych punktów antropometrycznych, a także prześledzenie tych zmian w zależności od sposobu leczenia. Materiał i metody. Badaniami objęto 150 osób w wieku 40-50 lat. Do badań kwalifikowano chorych z rozpoznaniem przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowego w przebiegu dyskopatii na poziomie L5-S1. Ze względu na sposób leczenia badani zostali podzieleni na dwie grupy. W badanych grupach przeprowadzono także podział ze względu na kierunek przepukliny jądra miażdżystego. Badania przeprowadzono dwukrotnie, przed rozpoczęciem leczenia oraz po 6 tygodniach. Wyniki. Analiza zebranego materiału wykazała, że wielkości asymetrii w płaszczyźnie czołowej kształtowały się podobnie i występowały w znacznym odsetku w obu grupach badawczych. Wnioski. Większą poprawę symetrii zaobserwowano u osób z grupy leczonej kompleksowo, co może wskazywać na potrzebę stosowania w leczeniu dyskopatii zarówno środków farmakologicznych, jak i zabiegów fizjoterapeutycznych. Uzyskanie pełnego wyleczenia osób z dyskopatią odcinka lędźwiowego kręgosłupa, po sześciotygodniowym okresie leczenia, jest trudne. Wymaga to długookresowej terapii, a także stosowania szeroko pojętej profilaktyki celem zapobiegania nawrotom dolegliwości.
Słowa kluczowe
dyskopatia, topografia Moira, fizykoterapia, kinezyterapia, masaż

Przezskórna elektryczna stymulacja nerwów w leczeniu bólów dolnego odcinka kręgosłupa

Barbara Ratajczak, Ewa Boerner, Arletta Hawrylak, Aneta Demidaś

Barbara Ratajczak, Ewa Boerner, Arletta Hawrylak, Aneta Demidaś – Transcutaneous electrical nerve stimulation in low back pain treatment. Fizjoterapia Polska 2008; 8(2); 179-188

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy jest ocena skuteczności przezskórnej elektrycznej stymulacji nerwów (TENS) i jej wpływ na poziom bólu, zakres ruchomości kręgosłupa i sprawność czynnościową u osób z rozpoznaną chorobą dyskową odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Materiał i metody. Materiał badawczy stanowiło 40 osób z rozpoznaną chorobą dyskową lędźwiowego odcinka kręgosłupa. U wszystkich pacjentów zastosowano terapię TENS. Przed i po terapii oceniano poziom bólu, zakresy ruchów kręgosłupa w płaszczyźnie czołowej, strzałkowej i poprzecznej oraz sprawność czynnościową. Wyniki. Otrzymane wyniki pozwalają wnioskować, że sprawność czynnościowa koreluje istotnie z natężeniem bólu. Odczuwanie bólu określa głównie samopoczucie pacjentów. Dotyczy to zarówno zmian wartości cechy w wyniku terapii TENS – im bardziej zmniejszył się ból, tym bardziej samopoczucie pacjentów było określane jako lepsze, jak też wartości tych cech przed i po terapii. Wnioski. Pod wpływem przezskórnej elektrycznej stymulacji nerwów poziom natężenia bólu uległ znacznemu obniżeniu. Terapia TENS miała znaczny wpływ na zwiększenie zakresu ruchu zgięcia w płaszczyźnie strzałkowej lędźwiowego odcinka kręgosłupa oraz zaobserwowano znaczne poprawienie sprawności czynnościowej, a w związku z tym polepszenie samopoczucia pacjentów.
Słowa kluczowe
dyskopatia, przezskórna elektryczna stymulacja nerwów, ból, sprawność funkcjonalna

Ocena wpływu gimnastyki korekcyjnej w systemie stacyjnym na kształtowanie się parametrów czynnościowych narządu ruchu dzieci ze skoliozą 1°

Katarzyna Barczyk, Magdalena Łata, Arletta Hawrylak, Dominika Zawadzka, Dorota Wojna

Katarzyna Barczyk, Magdalena Łata, Arletta Hawrylak, Dominika Zawadzka, Dorota Wojna – Evaluation of the effect of station-based corrective exercises on changes in parameters of musculoskeletal system function in chiidren with Grade 1° scoliosis. Fizjoterapia Polska 2010; 10(1); 49-59

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy była ocena skuteczności gimnastyki korekcyjnej prowadzonej w sali gimnastycznej w systemie stacyjnym u dzieci z idiopatycznym bocznym skrzywieniem kręgosłupa. Materiał i metody. Materiał badawczy stanowiła grupa 67 dzieci ze stwierdzonym idiopatycznym, jednołukowym, lewostronnym skrzywieniem piersiowo-lędźwiowym kręgosłupa 1°, w wieku 10-12 lat. Badania przeprowadzono w trzech etapach: przed rozpoczęciem cyklu (badanie I), po 3 (badanie II) oraz po 6 miesiącach (badanie III). Zastosowano trening stacyjny przy użyciu sprzętu „SYNKOPA” oraz taśm Thera-Band. U wszystkich badanych wykonano pomiar ruchomości kręgosłupa w płaszczyźnie strzałkowej, czołowej i poprzecznej oraz ruchomości obręczy barkowej i biodrowej. Wyniki. Analiza wyników badań pomiędzy poszczególnymi obserwacjami wykazała istotne statystycznie różnice. Oceniając wyniki pomiędzy badaniem I i II stwierdzono, iż różnica statystycznie istotna wystąpiła dla wszystkich pomiarów ruchomości kręgosłupa oraz w niektórych płaszczyznach ruchu obręczy barkowej i biodrowej. Natomiast pomiędzy badaniem I a III, różnice te dotyczyły wszystkich analizowanych cech. Wnioski. Trening stacyjny doprowadził do zwiększenia ruchomości kręgosłupa oraz obręczy barkowej i biodrowej we wszystkich płaszczyznach.
Słowa kluczowe
skolioza, trening stacyjny, ruchomość kręgosłupa, obręcz barkowa i biodrowa

Wpływ zastosowanego leczenia na zachowanie się wybranych parametrów czynnościowych pacjentów po endoprotezoplastyce stawów biodrowych – doniesienie wstępne

Arletta Hawrylak, Dorota Weigel, Katarzyna Barczyk, Bożena Ostrowska, Barbara Ratajczak

Arletta Hawrylak, Dorota Weigel, Katarzyna Barczyk, Bożena Ostrowska, Barbara Ratajczak – Impact of treatment on selected functional parameters in patients after hip joint replacement surgery – preliminary report. Fizjoterapia Polska 2010; 10(3); 222-233

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy jest ocena wpływu zastosowanego postępowania fizjoterapeutycznego na zachowanie się wybranych parametrów czynnościowych oraz proces utrzymywania równowagi ciała pacjentów po endoprotezoplastyce stawów biodrowych. Materiał i metody. Grupę badawczą stanowiło 30 osób w wieku 60-75 lat po wszczepieniu bezcementowych endoprotez stawów biodrowych z dojścia tylnego. U wszystkich badanych przeprowadzono pomiary goniometryczne zakresu ruchów stawów biodrowych oraz ocenę procesu utrzymywania równowagi ciała w pozycji stojącej na platformie stabilograficznej. Program leczenia obejmował zabiegi z zakresu kinezyterapii i fizykoterapii. Wyniki. Zastosowany kompleksowy program zabiegów fizjoterapeutycznych w badanej grupie osób wpłynął na poprawę ruchomości stawów biodrowych oraz proces utrzymywania równowagi ciała w pozycji stojącej. Wnioski. Zastosowana metoda leczenia, wpływając na poprawę stanu czynnościowego stawów biodrowych oraz proces utrzymywania równowagi ciała, umożliwiła pacjentom po endoprotezoplastyce stawów biodrowych poprawę jakości życia.
Słowa kluczowe
endoprotezoplastyka stawów biodrowych, platforma stabilograficzna, pomiary goniometryczne, kinezyterapia, fizykoterapia