Tag: biofeedback

Wpływ czasu treningu z biofeedbackiem na moment obrotowy mięśni i ruch kolanowy po uwolnieniu półścięgna u dzieci ze spastycznym porażeniem czterokończynowym z porażeniem mózgowym: randomizowana, kontrolowana próba

Heba A. Bahey El- Deen, Radwa S. Abdul-Rahman, Magda Ramadan Zahran, Shaimaa Abdalaleem Abdelgeleel

Heba A. Bahey El- Deen, Radwa S. Abdul-Rahman, Magda Ramadan Zahran, Shaimaa Abdalaleem Abdelgeleel – Influence of biofeedback training time on muscle torque and knee excursion following semitendinosus release in spastic quadriplegic children with cerebral palsy: A randomized controlled trial. Fizjoterapia Polska 2021; 21(5); 166-171

Streszczenie
Wstęp. Skrócenie przyśrodkowej części ścięgna podkolanowego stanowi poważne częste powikłanie u dzieci cierpiących na spastyczne czterokończynowe porażenie mózgowe. Cel. Celem badania było zbadanie skuteczności synchronizacji czasu treningu biofeedbacku po uwolnieniu ścięgna u dzieci z porażeniem mózgowym spastycznym z porażeniem czterokończynowym. Projekt. prospektywne, randomizowane, kontrolowane badanie z pojedynczą ślepą próbą. Miejsce: szpitale w Gizie i Kairze, w których operowano dzieci. Metody. Trzydzieści spastycznych dzieci z czterokończynowym porażeniem mózgowym obu płci w wieku od 7 do 9 lat (średnia = 8,2 ± 0,86 lat) zostało losowo przydzielonych do dwóch równych grup (A i B). Grupa kontrolna (A) ćwiczyła z wykorzystaniem elektromiograficznego biofeedbacku codziennie przez dwa tygodnie po zdjęciu opatrunku gipsowego, dodatkowo godzinę dziennie zaplanowanego programu fizjoterapii, podczas gdy grupa badana B ćwiczyła za pomocą elektromiograficznego biofeedbacku podczas unieruchomienia okres i przez dwa tygodnie po zdjęciu opatrunku gipsowego wraz z takim samym programem fizykoterapii jak grupa A. Szczytowy moment obrotowy prostowników kolana i kąt wychylenia kolana mierzono natychmiast i dwa tygodnie po zdjęciu odlewu za pomocą systemu izokinetycznego MERAC i elektrogoniometru. Wyniki. Wyniki wykazały istotny wzrost (P < 0,05) szczytowego momentu obrotowego prostowników kolana oraz wzrost ruchu kolana w grupie (B) bezpośrednio i po dwóch tygodniach od zdjęcia gipsu w porównaniu z wynikami grupy (A). po tym samym okresie. Wniosek. Zastosowanie treningu elektromiograficznego biofeedback w dwutygodniowym okresie unieruchomienia spowodowało wzmocnienie mięśnia czworogłowego i utrzymanie uzyskanego zakresu wyprostu kolana po rozluźnieniu mięśnia półścięgnistego u spastycznych dzieci z porażeniem czterokończynowym z mózgowym porażeniem dziecięcym.
Słowa kluczowe
porażenie mózgowe, spastyczne porażenie czterokończynowe, biofeedback, dynamometr
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ zróżnicowanego treningu biofeedback na grubość mięśnia poprzecznego brzucha w nieswoistym bólu krzyża

Janani V., P. Antony Leo Aseer, P. M. Venkata Sai

Janani V., P. Antony Leo Aseer, P. M. Venkata Sai – Effect of varied biofeedback training on transverse abdominis muscle thickness in non-specific low back pain. Fizjoterapia Polska 2021; 21(4); 50-56

Streszczenie
Cel. Stabilność dynamiczna dolnej części pleców jest regulowana przez mięśnie rdzenia, a mianowicie mięśnie poprzeczne brzucha (TrA) i mięśnie wielodzielne. Większość specjalistów rehabilitacji uważa, że trening selektywnej aktywacji TrA może zmniejszyć objawy u osób z niespecyficznym bólem krzyża (NSLBP). W tym badaniu mieliśmy na celu analizę wpływu zróżnicowanego treningu biofeedback mięśni poprzecznych brzucha na grubość mięśni u osób z LBP.
Materiały i metody. Trzydzieści cztery osoby z LBP zostały losowo przydzielone do zróżnicowanych grup treningu biofeedback i ćwiczeń mięśni rdzeniowych na trzy tygodnie. Grubość poprzecznego mięśnia brzucha w spoczynku i podczas manewru wciągania brzucha (ADIM) oraz współczynnik aktywacji TrA mierzono za pomocą ultrasonografii.
Wyniki. Zróżnicowany trening biofeedback stosowany przez trzy tygodnie skutkował istotnym zwiększeniem grubości (cm) poprzecznego mięśnia brzucha w spoczynku (0,41 ± 0,06) i podczas manewru wciągania brzucha (0,54 ± 0,05). Nie było istotnej zmiany w skurczu poprzecznego mięśnia brzucha między grupami.
Wniosek. Stwierdzono, że zróżnicowany trening biofeedback poprzecznego mięśnia brzucha jest skuteczny w poprawie grubości poprzecznego mięśnia brzucha w leczeniu nieswoistego bólu krzyża. Powyższe odkrycie może mieć pozytywne implikacje kliniczne dla osób z niespecyficznym bólem krzyża.
Słowa kluczowe
biofeedback, trening, niespecyficzne bóle krzyża, grubość poprzecznego mięśnia brzucha, USG mięśniowo-szkieletowe
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Biofeedback w przypadku nietrzymania stolca po naprawie wad rozwojowych odbytu: efekty obserwowane przez cztery miesiące: randomizowana próba kontrolowana

Mohamed Ali Elshafey, Mohamed Serag, Mohamed Samy Abdrabo

Mohamed Ali Elshafey, Mohamed Serag, Mohamed Samy Abdrabo – Biofeedback on Faecal Incontinence After Anorectal Malformations Repair: Effects Through Four Months: A Randomized Controlled Trial. Fizjoterapia Polska 2020; 20(4); 114-120

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG1A45D5

Streszczenie

Informacje podstawowe. Chirurgiczna naprawa wad rozwojowych odbytu i odbytnicy u dzieci dała niezadowalające wyniki pooperacyjne, ponieważ dzieci nadal cierpiały z powodu nietrzymania stolca. Cel. Zbadano wpływ Biofeedback w leczeniu nietrzymania stolca u dzieci po korekcji wad wrodzonych odbytu. Metodologia. W szpitalu pediatrycznym Uniwersytetu Mansoura przeprowadzono badanie randomizowane. Oceniono kwalifikowalność czterdziestu ośmiu dzieci po operacyjnej korekcji wad rozwojowych odbytu. Czterdzieścioro dzieci (dwudziestu dwóch chłopców i osiemnaście dziewcząt) poddano prostej randomizacji i podzielono na dwie grupy: kontrolną i badaną. Czynność odbytu oceniano za pomocą manometrii anorektalnej, a nietrzymanie stolca za pomocą skali społecznej Baylora. Pomiary wykonano przed i po dwóch miesiącach od interwencji, oraz po czterech miesiącach obserwacji. Wyniki. Stwierdzono statystycznie istotną poprawę maksymalnego spoczynkowego ciśnienia odbytu, maksymalnego dobrowolnego ciśnienia skurczowego, dobrowolnego czasu skurczu, progu czucia w odbycie, maksymalnej tolerowanej objętości oraz w wynikach skali społecznej Baylora (P < 0,05) dla grupy, u której stosowano biofeedback po dwóch miesiącach od interwencji i czterech miesiącach obserwacji w porównaniu z leczeniem zachowawczym. Wniosek. Biofeedback poprawił nietrzymanie stolca po korekcji ARM i miał pośredni skutek kontrolny w połączeniu z interwencjami zachowawczymi.

Słowa kluczowe:
Biofeedback, wady rozwojowe odbytu, nietrzymanie stolca, manometria anorektalna
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena zastosowania biofeedbacku oddechowego w fizjoterapii chorych na POChP

Witold Pawełczyk, Janina Bajowska, Bogusława Wójtowicz, Katarzyna Bogacz, Tomasz Sirek, Jan Szczegielniak

W. Pawełczyk, J. Bajowska, B. Wójtowicz, K. Bogacz, T. Sirek, J. Szczegielniak. Possibilities for respiratory biofeedback aplication in physiotherapy of patients with COPD. FP 2013; 13(4); 12-18

Streszczenie
Wstęp. Dotychczas brak kompleksowych badań z zastosowaniem biofeedbacku oddechowego, a wnioski wypływające z niewielu prac z wykorzystaniem tej techniki u chorych na POCHP nie są jednoznaczne.
Cel pracy. Celem pracy było porównanie wpływu standardowej fizjoterapii oraz fizjoterapii wzbogaconej o ćwiczenia prowadzone metodą biofeedback na amplitudę oddechu, wyniki 6-minutowego testu marszowego oraz wybrane wskaźniki określające czynność wentylacyjną płuc u chorych na POCHP w trakcie stacjonarnej fizjoterapii.
Materiał i metody badań. Zbadano 32 chorych w łagodnym i umiarkowanym stadium POChP. Chorzy zostali podzieleni losowo na 2 grupy. Badani chorzy z grupy A poddani byli standardowej fizjoterapii, a chorzy z grupy B uczestniczyli dodatkowo w ćwiczeniach prowadzonych metodą biofeedback. Przed i po zastosowanym programie fizjoterapii u wszystkich badanych chorych zbadano amplitudę oddechu, wykonano test marszowy oraz badanie spirometryczne.
Wynik. Stwierdzono istotny statystycznie przyrost wartości amplitudy brzusznego toru oddechowego w grupie B po fizjoterapii, który wyniósł 0,74 j.w. (±0,53, p<0,05).
Przyrost wartości wskaźnika FEV1 w grupie B po fizjoterapii był istotny statystycznie i wyniósł 3,38% (±4,34, p<0,05).
Wnioski
1. Stwierdzono, że zastosowanie ćwiczeń oddechowych prowadzonych metodą biofeedback w fizjoterapii chorych na POCHP istotnie zwiększa amplitudę ruchu oddechowego określającego brzuszny tor oddychania.
2. Wykazano, że trening metodą biofeedback stosowany u chorych na POCHP wpływa na istotną poprawę wartości wskaźnika FEV1.

Słowa kluczowe:
biofeedback, POChP, fizjoterapia

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Wpływ aplikacji plastrowania dynamicznego na efekty fizjoterapii chorych po złamaniu nasady dalszej kości promieniowej typu Collesa

Marcin Krajczy, Jacek Łuniewski, Katarzyna Bogacz, Tomasz Dybek, Piotr Kiczyński, Edyta Krajczy, Anna Szczegielniak, Jan Szczegielniak

M. Krajczy, J. Łuniewski, K. Bogacz, T. Dybek, P. Kiczyński, E. Krajczy, A. Szczegielniak, J. Szczegielniak – Impact of elastic therapeutic tape on final effects of physiotherapy in patients with Colles’ fracture. FP 2014; 14(1); 42-49

Streszczenie
Wstęp. Złamania nasady dalszej kości promieniowej, stanowią nadal duży problem kliniczny. Wydaje się, że w procesie fizjoterapii chorych po złamaniu przedramienia skuteczne może być plastrowanie dynamiczne (PD). Celem pracy jest ocena wpływu wybranych aplikacji PD na efekty fizjoterapii u chorych po złamaniu nasady dalszej kości promieniowej typu Collesa leczonych zachowawczo. Materiał i metody. Badaniami objęto 38 chorych leczonych w Zakładzie Rehabilitacji Leczniczej SP ZOZ w Nysie w okresie od stycznia 2012 r. do listopada 2013 r. Nabór do obu grup odbywał się losowo. Chorych podzielono na 2 grupy. Grupę badanych (BA) stanowiło 20 chorych (16 kobiet i 4 mężczyzn), u których stosowana była fizjoterapia z wykorzystaniem urządzenia Hand Tutor oraz aplikacje PD. Grupa kontrolna (KO) obejmowała 18 chorych (15 kobiet i 3 mężczyzn), u których była stosowana tylko fizjoterapia z wykorzystaniem urządzenia Hand Tutor. Po przeprowadzeniu badania wstępnego, u chorych z grupy BA stosowano aplikacje mięśniową – tonizującą mięśnie zginacze nadgarstka oraz więzadłową lub korekcyjną – na okolicę nadgarstka.
Aplikacje PD były wymieniane co 4 dni. Fizjoterapia trwała 10 dni. W trakcie oraz po zakończonej fizjoterapii przeprowadzono badania zgodnie z ustalonym protokołem. Wyniki. Aplikacje PD stosowane w procesie fizjoterapii u chorych z grupy BA zwiększyły zakres ruchomości aktywnej i pasywnej oraz poprawiły jakość ruchów, w porównaniu z badanymi chorymi grupy kontrolnej. Zaobserwowano także, że deficyty ruchów (różnice między ruchami pasywnymi i aktywnymi) zmniejszyły się bardziej w grupie BA. Wnioski. 1.W badaniu końcowym nie stwierdzono istotnych różnic wskaźników pomiędzy chorymi z obu grup. Badania wykazały poprawę funkcji nadgarstka w zakresie częstości ruchów aktywnych oraz zakresu ruchomości w obu grupach. 2. W grupie BA stwierdzono istotnie wyższe wyniki badania końcowego częstotliwości ruchów oraz ruchomości nadgarstka, w stosunku do badania początkowego.

Słowa kluczowe:
złamanie Collesa, fizjoterapia, plastrowanie dynamiczne (PD), Biofeedback, Hand Tutor

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Zindywidualizowna terapia polem magnetycznym niskich częstotliwości na przykładzie zespołu de Quervaina

Marcin Machnia, Natalia Cichoń, Elżbieta Miller

M. Machnia, N. Cichoń, E. Miller: Individualised low frequency magnetic field therapy, using the example of the de Quervain syndrome. FP 2015; 15(4); 116-122

Streszczenie:
W pracy przedstawiono przypadek leczenia zespołu de Quervaina polem elektromagnetycznym niskich częstotliwości (PEMF) według odmiennej procedury od dotychczas stosowanych. Pacjentka z rozpoznanym zespołem de Querwaina lewej dłoni była leczona przez kilka miesięcy w typowy sposób (unieruchomienie, farmakoterpia, fizykoterpia, kinezyterpia) bez znaczącej poprawy.
Z powodu braku oczekiwanego efektu terapeutycznego w zakresie sprawności manualnej jak i zmniejszenia dolegliwości bólowych chora została poddana terapii PEMF z wykorzystaniem biofeedbacku do określenia parametrów terapii. Procedura terapii polegała na użyciu aparatu ONDAMED generującego impuls imitujący potencjał czynnościowy komórek nerwowych z płynną regulacją parametrów (indukcja, częstotliwość, czas) umożliwiających zastosowanie biofeedbacku tętna mierzonego na tętnicy promieniowej. Zastosowana procedura diagnostyczno-terapeutyczna przyniosła po 4 tygodniach poprawę funkcji dłoni oraz ustąpienie dolegliwości bólowych. Wynik leczenia i sposób terapii opisany w pracy skłania do dalszych badań oddziaływania impulsów magnetycznych zbliżonych kształtem do potencjału czynnościowego komórek nerwowych oraz wykorzystania biofeedbacku w celowanej magnetoterapii.
Badania końcowe wykazały znaczną poprawę  ruchomości pasywnej, aktywnej oraz szybkości ruchów badanej ręki. W badaniach wykazano także zmniejszenie poziomu subiektywnych odczuć bólowych chorego oraz powrót funkcji  nerwu łokciowego.

Słowa kluczowe:
zespól de Quervaina, pole elektromagnetyczne niskich częstotliwości, biofeedback, magnetoterapia, ONDAMED

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim