Zalety pionizacji u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym

Stanisław Faliszewski, Ewa Kamińska, Marzena Wiernicka, Wanda Stryła

Stanisław Faliszewski, Ewa Kamińska, Marzena Wiernicka, Wanda Stryła – Vertical positioning advantages in children with cerebral palsy. Fizjoterapia Polska 2006; 6(2); 167-171

Streszczenie

Nadrzędnym celem artykułu jest przedstawienie fizjoterapeutom, lekarzom, rodzicom oraz osobom, od których zależy proces rehabilitacji dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (m. p. dz.), konkretnych argumentów przemawiających za bezwzględną koniecznością stosowania pionizacji, na każdym etapie pracy terapeutycznej, w oparciu o wiek dziecka, a nie osiągnięć tzw. dużej motoryki. Wyróżnić można dwa podstawowe rodzaje pionizacji w zależności od stanu pacjenta: pionizacja bierna lub czynna. Głównym problemem rehabilitacyjnym u dzieci z m. p. dz. jest pionizacja czynna, czyli możliwość samodzielnego przyjęcia pozycji stojącej, przeciwdziałając sile grawitacji. Jej brak lub znaczne opóźnienie w czasie w stosunku do normy pionizacji (ok. 16 miesiąca życia) niesie za sobą szereg niekorzystnych zmian wskazanych w treści artykułu. Jedyną alternatywą w tej sytuacji wydaje się być pionizacja bierna za pomocą pionizatorów. Pionizacja bierna to przede wszystkim przełamywanie nieprawidłowych wzorców posturalno—ruchowych u dzieci. Pionizacja dziecka pozwała na wyhamowanie wzmożonego napięcia spastycznego. Bierna pionizacja ułatwia wykonywanie czynności w życiu codziennym: jedzenie, odrabianie lekcji, czytanie, pracę przy komputerze oraz ma wpływ na przebieg procesów fizjologicznych. W założeniu metody Neurodevelopment Treatment (NDT) pionizacja jest priorytetem podczas stosowania technik stymulacji w trakcie terapii. Jedynym przeciwwskazaniem do biernej pionizacji może być długotrwała niechęć dziecka do takiej formy przyjęcia pozycji stojącej. Korzyści płynące z pionizacji dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym przy wykorzystaniu stołów pionizacyjnych (pionizacja bierna) rozpatrzono w artykule z punktu widzenia sensomotoryki, psychologii, anatomii, fizjologii oraz możliwości powrotu poszczególnych funkcji ruchowych. Zwrócono równocześnie uwagę na niekorzystne skutki unieruchomienia w pozycji leżącej. Wyniki badań przeprowadzonych na osobach krótkotrwale i długotrwale przebywających w pozycji leżącej wskutek chorób bądź urazów, jak i zdrowych ludzi dowodzą, że unieruchomienie (ang. bed rest) prowadzi do istotnych, niekorzystnych fizjologicznych zmian.

Słowa kluczowe:
pionizacja, mózgowe porażenie dziecięce, hipokinezja, hipograwia

Trójwymiarowa analiza chodu u dziecka z porażeniem mózgowym po leczeniu operacyjnym – kinematyka stawu skokowego i kolanowego

Wiesław Chwała, Dorota Pamuła

Wiesław Chwała, Dorota Pamuła – Postoperative three-dimensional gait analysis in a child with cerebral palsy – ankle and knee joint kinematics. Fizjoterapia Polska 2006; 6(4); 322-327

Streszczenie
Osoby dotknięte mózgowym porażeniem dziecięcym (mpd) posiadają zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego, wpływające między innymi na ich motorykę. Celem niniejszego opracowania jest ocena zmian kątowych w stawach skokowych podczas chodu u dziecka z mpd (hemiplegią) po zabiegu operacyjnym. Chód został zbadany przy zastosowaniu komputerowego systemu trójwymiarowej analizy ruchu Vicon 250 wyposażonego w kamery pracujące w paśmie podczerwieni. U badanego dziecka zaobserwowano znaczne zaburzenia zmian kątowych w porównaniu z chodem zdrowych osób w stawach skokowych i kolanowych we wszystkich płaszczyznach ruchu oraz wydłużony czas trwania fazy podporu obu kończyn. Największe odchylenia od prawidłowej kinematyki, występowały podczas fazy preswing oraz na początku i pod koniec cyklu chodu (initial contact, loading response, terminal swing). Nie zanotowano u badanej osoby, często występującego u dzieci dotkniętych mpd, zwiększonego zgięcia podeszwowego stopy podczas chodu (końskiego ustawienia stopy — pes equinus). Chód badanego dziecka charakteryzuje natomiast zaburzenie przeciwne, w postaci nadmiernego zgięcia grzbietowego, szczególnie na końcu fazy preswing. Zmiany te są prawdopodobnie wynikiem przeprowadzonego zabiegu operacyjnego. Zaobserwowano wydłużony czas trwania fazy podporowej o ponad 10% w stosunku do grupy kontrolnej. Największe odchylenia od prawidłowej kinematyki w stawie kolanowym występowały podczas fazy preswing oraz na początku i pod koniec cyklu chodu (initial contact, loading response, terminal swing). Pracę mięśni niedowładnej kończyny dolnej, podczas chodu badanego dziecka, charakteryzuje znaczne zmniejszenie długości mięśni rectus femoris i tibialis anterior oraz mały zakres koncentrycznej pracy mięśni gastrocnemius w fazie preswing. Zaobserwowane zmiany długości mięśni, potwierdzają zwiększone zgięcie grzbietowe stopy oraz brak dostatecznego prostowania kolana w fazie stance.

Słowa kluczowe:
trójwymiarowa analiza chodu, porażenie mózgowe, staw skokowy i kolanowy

Skuteczność stosowania toksyny botulinowej typu A u dzieci z dynamicznymi przykurczami kończyn dolnych w przebiegu mózgowego porażenia

Małgorzata Malinowska-Matuszewska, Małgorzata Kulesa, Antoni Czupryna

Małgorzata Malinowska-Matuszewska, Małgorzata Kulesa, Antoni Czupryna – The efficacy of treatment with botulinum toxin type A in children with dynamic contractures of lower limbs in the management of cerebral palsy. Fizjoterapia Polska 2007; 7(1); 38-44

Streszczenie

Wstęp. Celem pracy jest ocena skuteczności stosowania toksyny botulinowej typu A, w obrębie kończyn dolnych, u dzieci z mózgowym porażeniem (mpdz). Materiał i metody. Obserwacją objęto 51 dzieci (23 dziewczynki, 28 chłopców) z mpdz, w wieku od 2 do 17 r. ż. (średnio 8.5 roku). W celu zmniejszenia spastyczności oraz usunięcia dynamicznych przykurczów spastycznych podawano preparat BTX-A. Do ostrzyknięć wybierano grupy mięśniowe w zależności od potrzeb funkcjonalnych (poprawa wzorca chodu, zwiększenie zakresu ruchomości w stawach). Ostrzyknięcia wykonywano 1 lub 2-poziomowo. Ocenę przeprowadzano przed zastosowaniem BTX-A, w 3 oraz 12 tygodniu po podaniu, na podstawie pomiarów goniometrycznych oraz skal: Zmodyfikowanej Skali Ashwortha (MAS), Zmodyfikowanej Skali Porządkowej (ZSP), Oceny Samodzielności Funkcjonalnej (OSF), oceny rodziców (Global Clinical Impression – GCI). Wzorce chodu rejestrowano na taśmie VHS. Wyniki. Istotna poprawa o 1 stopień (p< 0,05), wystąpiła w 3 tygodniu po podaniu 1 dawki BTX-A w skalach MAS, ZSP, GCI. W 12 tygodniu po podaniu I dawki oraz przed podaniem II dawki obserwowano pogorszenie (p<0,01) w skali ZSP, goniometrii. Dwoje dzieci po zastosowanym leczeniu zaczęło samodzielnie chodzić. Pięciu pacjentów osiągnęło gorsze wyniki ze względu na brak rehabilitacji po zastosowaniu BTX-A. Wnioski. Uzasadnione jest stosowanie BTX-A u dzieci z diplegią i hemiplegią spastyczną w celu poprawy lokomocji, a u dzieci z tetraplegią w celach pionizacyjnych i pielęgnacyjnych.

Słowa kluczowe:
spastyczność, mózgowe porażenie dziecięce, toksyna botulinowa typu A, kończyny dolne

Konsekwencje posturalne zaburzeń napięcia mięśniowego u dzieci z hemiparezą

Andrzej Szopa, Małgorzata Domagalska, Krzysztof Czupryna, Maciej Płaszewski

Andrzej Szopa, Małgorzata Domagalska, Krzysztof Czupryna, Maciej Płaszewski – Postural consequences of muscle tone disorders in children with cerebral palsy (hemiparesis). Fizjoterapia Polska 2007; 7(3); 241-249

Streszczenie
Wstęp. W spontanicznym rozwoju dzieci z porażeniem mózgowym (m. p. dz.) mamy do czynienia z samoistnym wyrównywaniem zaburzeń napięcia mięśniowego, co prowadzi do rozwoju nieprawidłowych wzorców postawnych i ruchowych. Celem podjętych badań było rozpoznanie i zdefiniowanie niektórych kompensacyjnych wzorców posturalnych u dzieci z m. p. dz. Materiał i metody. Badaniami objęto 18 dzieci z rozwiniętym niedowładem połowiczym, w wieku 5-14 lat. Przeprowadzono zobiektywizowane pomiary wzorców postawy podczas samodzielnego utrzymywania kolejnych pozycji — stojącej obunóż i jednonóż, klęku prostego i jednonóż oraz pozycji siedzącej. Fotogrametrycznie oceniano przestrzenny układ ciała, a jednocześnie przy użyciu platformy barorezystywnej, oceniano rozkład sił nacisku na płaszczyźnie podparcia. Wyniki. W dwunożnej pozycji stojącej u badanych zaobserwowano dwojakiego rodzaju wzorce posturalne — wzorzec prograwitacyjny oraz antygrawitacyjny. U wszystkich badanych z wzorcem prograwitacyjnym zaobserwowano boczne skrzywienia kręgosłupa w odcinku piersiowo-lędźwiowym. Ich wartości kątowe były zdecydowanie większe niż analogiczne w grupie niedowładów antygrawitacyjnych. W pozycjach jednonożnych układ powyższych parametrów pozostawał taki sam, podczas gdy w pozycji siedzącej u dzieci z wzorcem prograwitacyjnym zmienił się wzajemny układ linii barków i miednicy na równoległy. Wśród badanych z wzorcem anty-grawitacyjnym doszło do przeciążenie strony przeciwnej niż w pozycji stojącej. Wnioski. 1. Wzorce posturalne u dzieci z niedowładem połowiczym są stereotypowe i różnią się pomiędzy sobą w zależności od anty- lub prograwitacyjnego charakteru niedowładu. 2. Ich rozwój jest przewidywalny i można nim sterować w procesie usprawniania.
Słowa kluczowe
mózgowe porażenie dziecięce, kompensacyjny mechanizm antygrawitacyjny, wzorce postawy

Różnice ruchu stawu kolanowego w chodzie małych dzieci z porażeniem mózgowym (MPD)

Alicja Dziuba, Krystyna Kobel-Buys

Alicja Dziuba, Krystyna Kobel-Buys – Differences in knee movement while walking in children with cerebral palsy (CP). Fizjoterapia Polska 2007; 7(4); 447-454

Streszczenie
Wstęp. Mózgowe Porażenie Dziecięce jest schorzeniem dotykającym wiele dzieci, około 50 tys. takich dzieci żyje w Polsce. Najczęstszym przejawem MPD jest patologia chodu, które ma podłoże neurologiczne i rozwojowe. Badania biomechaniczne w tym programie mają określić obiektywne parametry chodu u dzieci z MPD i ich zmiany w trakcie prowadzonej rehabilitacji. Materiał i metody. Analiza przedstawiona w niniejszej pracy jest dwuwymiarowa analizą ruchu, w której użyto dwóch kamer ustawionych prostopadle do kierunku ruchu dziecka i rejestrujących z częstotliwością 50 Hz ruchy prawej i lewej strony ciała w płaszczyźnie strzałkowej. W artykule przedstawiono wyniki badań trójki małych dzieci z MPD, które chodzą przy pomocy innej osoby lub chodzika: 3/JK/02, 8/SA/02 oraz 20/BM/03. Do charakterystyki lokomocji dzieci wybrano przemieszczenia kątowe stawu kolanowego prawego i lewego w funkcji czasu z podziałem na fazę wymachu i podporu. Wyniki. Na podstawie przeprowadzonych eksperymentów stwierdzono, że dziecko 3/JK/02 wykazuje największą sprawność ruchu kolana, na co wskazuje zbliżanie się charakterystycznych punktów dla wartości średnich przemieszczeń kątowych stawów kolanowych w fazie wymachu i podporu do modelu opisanego w literaturze dzieci zdrowych. Dziecko 8/SA/02 gorzej porusza się, co jest wyrażone w mniejszym podobieństwie ruchu stawu kolanowego do wzorca opisanego w literaturze. Mierny ruch stawu kolanowego obserwujemy u dziecka 20/MB/03. Wnioski. Prowadzone badania mają znaczenie diagnostyczne. Kinematyczna analiza lokomocji dzieci pozwala rozpoznać poprawę lub pogorszenie chodu dzieci w procesie rehabilitacji, a także podpowiedzieć lekarzowi i fizjoterapeucie, na co należy zwrócić uwagę, aby świadomie poprawić i utrwalić nawyki chodu u dzieci.
Słowa kluczowe
mózgowe porażenie dziecięce, analiza chodu, ruch w stawie kolanowym

Zastosowanie toksyny botulinowej w praktyce klinicznej

Olga Wolska, Wojciech Kiebzak, Wiesław Tomaszewski, Ireneusz Kowalski, Mariusz Majewski, Józef Szarek, Katarzyna Zaborowska-Sapeta

Olga Wolska, Wojciech Kiebzak, Wiesław Tomaszewski, Ireneusz Kowalski, Mariusz Majewski, Józef Szarek, Katarzyna Zaborowska-Sapeta – The use of botulinum toxin in clinical practice. Fizjoterapia Polska 2008; 8(2); 105-114

Streszczenie
Toksyna botulinowa znajduje coraz szersze zastosowanie w praktyce klinicznej, jako lek o działaniu podstawowym lub wspomagającym w wielu dziedzinach współczesnej medycyny. W dziedzinie rehabilitacji narządu ruchu stosowanie toksyny botulinowej otwiera nowe, dotąd nieoczekiwane możliwości terapeutyczne, rozszerzając działania fizjoterapeutów i lekarzy, dla których miara sukcesu jest przede wszystkim odzyskanie lub poprawa stabilności pacjentów. Ze względu na swoją skuteczność i duże bezpieczeństwo dla pacjenta uważana jest za lek nowoczesny, z którym wiąże się nadzieje na przyszłość. Możliwość zastosowania toksyny botulinowej w sposób wybiórczy, a jednocześnie precyzjny, pozwala na uzyskanie dobrego efektu klinicznego z zachowaniem odpowiedniego marginesu bezpieczeństwa farmakologicznego. Mimo szerokiego wachlarza wskazań do zastosowania iniekcji toksyny botulinowej, wciąż najpowszechniejszym wydaje się podawanie leku w spastyczności. Największe korzyści z leczenia mogą odnieść chorzy ze spastycznością o charakterze ogniskowym, tzn. ograniczoną do wybranych grup mięśniowych, u których podano lek w jak najkrótszym okresie od pojawienia się objawów spastyczności. Bezwzględnymi przeciwwskazaniami do zastosowania toksyny botulinowej są: miastenia, zespoły miasteniczne, zaburzenia krzepliwości krwi. Do najpoważniejszych względnych przewwskazań zalicza się okres ciąży i karmienia piersią. Intensywnie prowadzone badania kliniczne oraz liczne spotkania naukowe sprzyjają rozpowszechnieniu tej metody oraz wzbogacaniu doświadczeń klinicznych. Obecnie standardy stosowania botuliny zostały opracowane i opublikowane przez interdyscyplinarną grupę ekspertów i stanowią wytyczne postępowania dla lekarzy praktyków. Na podstawie doświadczeń własnych autorów, a także dostępnej literatury, zaprezentowano najnowszą wiedzę dotyczącą zastosowania toksyny botulinowej w praktyce klinicznej.
Słowa kluczowe
spastyczność, toksyna botulinowa, mózgowe porażenie dziecięce

Problemy posturalne dzieci z m.p.dz. na przykładzie niedowładów połowiczych

Małgorzata Domagalska, Krzysztof Czupryna, Andrzej Szopa, Janusz Nowotny

Małgorzata Domagalska, Krzysztof Czupryna, Andrzej Szopa, Janusz Nowotny – Postural problems of children with CP based on hemiparesis. Fizjoterapia Polska 2008; 8(3); 253-259

Streszczenie
Wstęp. W przypadku uszkodzenia niedojrzałego mózgu zostaje zaburzony rozwój mechanizmu antygrawitacyjnego. Możliwość przyjmowania coraz to wyższych pozycji zapewniają tu jedynie mechanizmy kompensacyjne. Celem podjętych badań było rozpoznanie zaburzeń posturalnych u dzieci z m. p. dz, w zależności od rodzaju wykorzystywanych mechanizmów kompensacyjnych. Materiał i metodyka. Przebadanych zostało 18 dzieci z niedowładem połowiczym rozwiniętym, w wieku od 5 do 14 lat. Przeprowadzono zobiektywizowane pomiary posturometryczne podczas samodzielnego utrzymywania pozycji stojącej. Fotogrametrycznie oceniano przestrzenny układ poszczególnych segmentów ciała, a jednocześnie przy użyciu platformy barorezystywnej oceniano rozkład sił nacisku na płaszczyźnie podparcia. Wyniki. Wśród badanych zaobserwowano dwojakiego rodzaju wzorce posturalne – wzorzec prograwitacyjny oraz antygrawitacyjny – zróżnicowane przede wszystkim pod względem nawykowego przeciążania lub odciążania jednej z kończyn dolnych, przesunięcia rzutu ogólnego środka ciężkości ciała na czworoboku podparcia oraz charakterystycznym wzajemnym ułożeniem linii barków i miednicy. Wnioski. Charakter zaburzeń posturalnych u dzieci z niedowładem połowiczym zależy od anty- lub prograwitacyjnego charakteru niedowładu. Rozwój zaburzeń posturalnych u dzieci z m. p. dz. jest przewidywalny, wobec czego należy je od początku uwzględnić w procesie usprawniania
Słowa kluczowe
mózgowe porażenie dziecięce (m.p.dz.), kompensacyjny mechanizm antygrawitacyjny, zaburzenia posturalne

Ocena przydatności hipoterapii w rehabilitacji dzieci z mózgowym porażeniem. Doniesienie wstępne

Dariusz Białoszewski, Izabela Korabiewska, Monika Lewandowska, Katarzyna Wasiak

Dariusz Białoszewski, Izabela Korabiewska, Monika Lewandowska, Katarzyna Wasiak – The Usefulness of Hippotherapy in the Rehabilitation of Cerebrally Palsied Children. Pilot Study. Fizjoterapia Polska 2011; 11(2); 175-181

Streszczenie
W ostatnich latach jako metodę wspomagającą tradycyjną fizjoterapię stosowaną u pacjentów z mózgowym porażeniem dziecięcym (mpd) wprowadzono zooterapię. Hipoterapia w Polsce nie jest tak popularna jak w innych krajach Europy czy w USA, mało jest doniesień, które są realizowane zgodnie z paradygmatem EBM. Celem badań była próba oceny przydatności hipoterapii w usprawnianiu dzieci chorych na MPD. Badania przeprowadzono w grupie 40 dzieci z MPD, podzielonej losowo na dwie równoliczne grupy A i B. W obu grupach dzieci zostały poddane rehabilitacji domowej (metodą PNF), a w grupie A dodatkowo hipoterapii. Poziom aktywności ruchowej został sprawdzony na podstawie skali Gross Motor Function Measure (GMFM). Dla grupy A: prawostronny obszar krytyczny (p) dla Chi2=5,226 przy 1 st. swobody wyniósł 0,02. Wartość obliczona na podstawie badania przekroczyła wartość krytyczną, co pozwoliło uznać wpływ rehabilitacji domowej połączonej z hipoterapią na poprawę stanu zdrowia za istotny statystycznie (p<0,05). Natomiast dla grupy B prawostronny obszar krytyczny (p) dla Chi2=0,625 przy 1 st. swobody wyniósł 0,429, co nie pozwoliło uznać wpływu rehabilitacji domowej na poprawę stanu zdrowia za istotną statystycznie. 1. Osiągnięte wyniki wskazują na istotnie lepsze wyniki rehabilitacji u dzieci poddanych skojarzonemu leczeniu metodą PNF i hipoterapii. 2. Uzyskane wyniki mogą stanowić podstawę do prowadzenia randomizowanych badań prospektywnych z udziałem liczniejszej grupy badanej.
Słowa kluczowe
mózgowe porażenie dziecięce, rehabilitacja, hipoterapia, fizjoterapia

Zastosowanie parapodium Balance Trainer w terapii dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym

Agata Michalska, Jolanta Dudek, Mieczysława Bieniek, Anna Tarasow-Zych, Kamila Zawadzka

Agata Michalska, Jolanta Dudek, Mieczysława Bieniek, Anna Tarasow-Zych, Kamila Zawadzka – The application of the Balance Trainer parapodium in the therapy of children with cerebral palsy. Fizjoterapia Polska 2011; 11(3); 273-285

Streszczenie
Niestały obraz kliniczny i stan funkcjonalny pacjentów z m. p. dz. oraz trudności w osiąganiu zamierzonych celów terapii, stawiają przed fizjoterapeutami potrzebę ciągłego poszukiwania nowych metod usprawniania. Urządzeniem, które może znaleźć zastosowanie w terapii i diagnostyce osób z m. p. dz. jest Balance Trainer – parapodium statyczno-dynamiczne wyposażone w program kompterowy Balance-Soft. Celem pracy jest próba oceny możliwości zastosowania urządzenia Balance Trainer w terapii dzieci z m. p. dz. Do badań zakwalifikowano dzieci i młodzież (7 osób) z rożnymi postaciami m. p. dz., ocenionych w skali GMFCS w przedziale od I-IV stopnia, w wieku 8-18 lat. Dzieci zostały poddane badaniu wstępnemu przy użyciu Balance Trainer polegającemu na ocenie położenia środka ciężkości (test równowagi), teście wychylenia oraz możliwości wykonywania celowych ruchów w płaszczyźnie czołowej i strzałkowej. Następnie zostały poddane dwumiesięcznej terapii mającej na celu poprawę kontroli posturalnej w pozycji stojącej, zakończonej powtórzeniem badań wstępnych. Zastosowano analizę wyników poszczególnych pacjentów. Lepsze efekty przyniosła terapia dzieci z niższym poziomem w skali GMFCS (I-II), niż z wyższym (III-IV), choć w każdym przypadku odniesiono postęp w terapii. Stosując urządzenie Balance Trainer w terapii dzieci z m. p. dz. można doprowadzić do poprawy kontroli posturalnej i koordynacji ruchowej. Stopień poprawy uzależniony jest od rodzaju porażenia oraz deficytu funkcjonalnego.
Słowa kluczowe
Mózgowe porażenie dziecięce, kontrola posturalna, parapodium statyczno-dynamiczne

Analiza chodu 7-letniej pacjentki z niedowładem połowiczym po treningu lokomotoryczym. Studium przypadku

Ewelina Żak, Grzegorz Sobota, Jacek Durmała

Ewelina Żak, Grzegorz Sobota, Jacek Durmała – Robotic-assisted locomotor training in a 7-year-old child with hemiplegia. Case study. Fizjoterapia Polska 2012; 12(2); 159-168

Streszczenie
Wstęp. Celem niniejszej pracy jest ocena wpływu oraz skuteczności 4-tygodniowego treningu z zastosowaniem systemu Lokomat na funkcję chodu. Materiał i metody. Przeprowadzono 4-tygodniowy trening (5 sesji/tydzień, czas trwania sesji wyniósł 45 minut) na bieżni ruchomej z zastosowaniem zautomatyzowanej ortozy (system Lokomat) u 7 letniej pacjentki z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Dziewczynka pod kątem stanu funkcjonalnego reprezentowała 1 poziom wg skali GMFCS oraz charakter MPD pod postacią niedowładu połowiczego. Porównywano, przed i po terapii, wybrane parametry kinematyczne chodu uzyskane z badania z wykorzystaniem systemu analizy ruchu BTS Smart. Wyniki. Po terapii zaobserwowano powrót lub zbliżenie wartości ocenianych parametrów do poziomu normatywnego grupy kontrolnej. Wnioski. Nawet niewielkie zmiany parametrów czasowo-przestrzennych chodu mogą poprawić komfort i jakość chodu pacjenta. Zaobserwowano poprawę większości czynników, co wskazuje na pozytywne oddziaływanie tej formy terapii.
Słowa kluczowe
Mózgowe porażenie dziecięce, reedukacja chodu, trójwymiarowa analiza ruchu
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2 3