Tag: cerebral stroke

Wpływ wczesnej rehabilitacji na sprawność motoryczną pacjentów po udarach mózgu – doniesienie wstępne

Emil Domański, Magdalena Wilk, Wojciech Kiebzak, Zbigniew Śliwiński

Emil Domański, Magdalena Wilk, Wojciech Kiebzak, Zbigniew Śliwiński – The effect of early rehabilitation on locomotor function in post-stroke patients – preliminary report. Fizjoterapia Polska 2008; 8(1); 83-95

Streszczenie
Wstęp. Udar mózgu, według definicji Światowej Organizacji Zdrowia, jest nagłym wystąpieniem objawów ogniskowych trwających dłużej niż 24 godziny lub prowadzących do śmierci, wywołanych zmianami w układzie tętniczym lub żylnym mózgu. Celem pracy była ocena wpływu wczesnej rehabilitacji na sprawność motoryczną pacjentów po udarach mózgu. Materiał i metody. Przebadano 30-osobową grupę chorych z niedowładem w pierwszej dobie zachorowania oraz po 14 dniach usprawniania. Poprawę sprawności ruchowej określano funkcjonalnym stanem mięśni i stereotymem chodu wg PNF. Oceny czynności życia codziennego dokonano wg wytycznych WFR oraz PKCM. Stopień niepełnosprawności oceniono na podstawie skali Rankin’a. Z przyczyn organizacyjnych nie uwzględniono w badaniach grupy kontrolnej, traktując pracę jako doniesienie wstępne. Wyniki. Poprawę lokomocji uzyskało 40% chorych. Zaobserwowano zmniejszenie stopnia niepełnosprawności u 50% chorych. Sprawność motoryczna pacjenta wpłynęła na poprawę funkcji układu moczowego u 50% chorych. Wśród 40% chorych na skutek stosownej fizjoterapii doszło do zmniejszenia dysfunkcji ruchowej kończyny górnej. Wnioski. Wcześnie rozpoczęte postępowanie usprawniające wpływa na poprawę sprawności ruchowej określanej funkcjonalnym stanem mięśni i stereotypem chodu. Przyjęty program usprawniania leczniczego przyczynił się do poprawy niezależności funkcjonalnej określanej Wskaźnikiem Funkcjonalnym Repty oraz Prostą Kartą Czynności Motorycznych. Sprawność motoryczna pacjenta wpływa na poprawę funkcji układu moczowego u 50% chorych. Wcześnie rozpoczęta rehabilitacja wpływa na poprawę funkcji ruchowej kończyny górnej objętej niedowładem. Wnioski wymagają weryfikacji podczas dalszych badań, z wykorzystaniem grupy kontrolnej.
Słowa kluczowe
udar mózgu, niedowład połowiczy, wczesna rehabilitacja, stan funkcjonalny

Ocena termowizyjna temperatur kończyn górnych po kriostymulacji u pacjentów po udarze mózgu

Zbigniew Śliwiński, Piotr Płaza, Krzysztof Gieremek, Wojciech Kufel, Beata Michalak, Bartłomiej Halat, Grzegorz Śliwiński, Magdalena Wilk

Zbigniew Śliwiński, Piotr Płaza, Krzysztof Gieremek, Wojciech Kufel, Beata Michalak, Bartłomiej Halat, Grzegorz Śliwiński, Magdalena Wilk – Thermovisual evaluation of temperatures of the upper limbs following cryostimulation in post-stroke patients. Fizjoterapia Polska 2008; 8(1); 23-34

Streszczenie
Wstęp. Udar mózgu jest bardzo poważną jednostką chorobową zagrażającą życiu, niezależnie od tego jaki jest obraz kliniczny w chwili rozpoczęcia. W większości przypadków udar jest konsekwencją ogólnoustrojowych chorób naczyniowych, jakimi są miażdżyca i nadciśnienie tętnicze. Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 103 pacjentów, w tym 52 to chorzy po przebytym udarze mózgu z niedowładną kończyną górną, a 51 to osoby zdrowe. W grupie chorych było 18 kobiet i 34 mężczyzn, w grupie zdrowych 41 kobiet i 10 mężczyzn. Średnia wieku chorych mężczyzn 55,6 lat, a kobiet 66,1 lat. Średnia wieku grupy kontrolnej wynosiła 37,2 lata. Kriostymulację miejscową stosowano: u pacjentów po udarze na ręce i przedramieniu kończyny niedowładnej, natomiast u pacjentów zdrowych na ręce i przedramieniu prawej kończyny górnej. Kończyna była schładzana przez sześć minut. Oceny temperatur dokonano kamerą termowizyjną Agema 570.Wyniki. Schładzanie jednego tylko przedramienia powoduje obniżenie się temperatury. U chorych po udarze mózgu uzyskuje się szybszy powrót do temperatury początkowej. Wydaje się, że jest to związane z lepszym działaniem mechanizmów chroniących przed utratą ciepła. W tej grupie bowiem, wartości temperatur są wyższe. W grupie kontrolnej temperatura w kończynie nieschładzanej spada średnio o 1,6 stopni C, a u chorych tylko o 1,3 stopni C. Wnioski. Temperatury powierzchni przedramienia poddawanego sześciominutowej krioterapii różnią się u chorych z udarem mózgowym i u zdrowych, a wiązać to należy z uszkodzenia mózgu po udarze. Zjawisko kontralateralizacji, tzn. spadku temperatury w kończynie nieschładzanej występuje zarówno u pacjentów po udarze, jak i ludzi zdrowych z grupy kontrolnej. Spadki temperatur wywołane schładzaniem w kończynach oziębianych są wyższe u chorych niż u zdrowych. U pacjentów po udarze mózgu szybszy jest powrót temperatury do wartości wyjściowych. W 15 minut po krioterapii nie pojawia się efekt wyrównania temperatury do wyjściowej ani jej przewyższenie w stosunku do wartości początkowych w kończynie schładzanej.
Słowa kluczowe
udar mózgu, kriostymulacja, termowizja, gra naczyniowa

Ocena przydatności aplikacji Kinesiology Tapingu u chorych po udarze mózgu usprawnianych metodą PNF. Doniesienie wstępne

Zbigniew Śliwiński, Marta Kopa, Bartłomiej Halat, Beata Michalak, Wojciech Kufel, Henryk Racheniuk, Magdalena Wilk, Marcin Krajczy, Jan Szczegielniak

Zbigniew Śliwiński, Marta Kopa, Bartłomiej Halat, Beata Michalak, Wojciech Kufel, Henryk Racheniuk, Magdalena Wilk, Marcin Krajczy, Jan Szczegielniak – Usefulness of Kinesiology Taping in post-stroke patients rehabilitated with the PNF method. Preliminary report. Fizjoterapia Polska 2008; 8(3); 325-334

Streszczenie
Wstęp. W fizjoterapii wykorzystuje się wiele metod kinezyterapeutycznych, których podstawą jest znajomość przebiegu procesów neurofizjologicznych związanych z rozwojem i ruchem. Jedną z takich koncepcji jest metoda PNF. W usprawnianiu kończyny górnej u pacjentów po udarze mózgu lepsze efekty uzyskać można łącząc różne metody, np. PNF z Kinesiology Taping. Materiał i metody. Badaniu poddano 15 osób po udarze mózgu, w tym 10 mężczyzn i 5 kobiet w wieku od 39 do 72 lat. Każdego pacjenta poddano jednorazowemu badaniu. Wykonano dwukrotnie test napięcia mięśniowego wg skali Ashworth oraz trzykrotnie test funkcjonalny dla kończyny górnej porażonej (przed terapią, po terapii metodą PNF oraz po aplikacji funkcjonalnej Kinesiology Taping). Test funkcjonalny dla kończyny górnej porażonej polegał na uniesieniu przez pacjenta przedmiotu. Mierzona była odległość unoszonego przedmiotu od powierzchni stołu w centymetrach. Terapia metodą PNF, u każdego pacjenta trwała od 45 min do 1 godz. Aplikacje funkcjonalne Kinesiology Taping obejmowały prostowniki stawu promieniowo-nadgarstkowego. Wyniki. Test napięcia mięśniowego wg skali Ashworth nie uległ zmianie. Średnie wyniki testu funkcjonalnego w centymetrach wyniosły średnio; przed terapią 3,8, po terapii metodą PNF 6,6 i dodatkowo po aplikacji Kinesiology Taping 7,8. U dwóch osób nie zarejestrowano zmian w teście funkcjonalnym. U 13 pacjentów po terapii PNF zaobserwowano poprawę funkcji kończyny górnej. Znaczną różnicę funkcji zauważono po zastosowaniu aplikacji KT. U 10 pacjentów dodatkowa aplikacje znacząco ułatwiły pracę metodą PNF. Wnioski. Terapia metodą PNF połączona z Kinesiology Taping pozytywnie wpływa na poprawę funkcji w kończynie górnej objętej porażeniem. Aplikacje funkcjonalne Kinesiology Tapingu są użyteczne, ułatwiają pracę metodą PNF, mogą i powinny być z nią łączone. Pomimo jednorazowej terapii metodą PNF uzyskano poprawę funkcji kończyny górnej i zdecydowaną dodatkową poprawę po aplikacji funkcjonalnej Kinesiology Tapingu. Wartość napięcia mięśniowego wg skali Ashworth nie uległa istotnej zmianie po przeprowadzonej terapii, jednak nie zdeterminowało to pozytywnych wyników testów funkcjonalnych. Nie zauważa się zależności terapii kompilowanej PNF i Kinesiology Tapingu z czasem od dokonania się udaru mózgowego.
Słowa kluczowe
Aplikacje Kinesiology Taping, metoda PNF, udar mózgu

Ocena stereotypu chodu po zastosowaniu Kinesiology Tapingu u pacjentów po udarze mózgu

Beata Michalak, Bartłomiej Halat, Wojciech Kufel, Marta Kopa, Jacek Łuniewski, Katarzyna Bogacz, Magdalena Wilk, Marcin Krajczy, Anna Lipińska, Jan Szczegielniak, Zbigniew Śliwiński

Beata Michalak, Bartłomiej Halat, Wojciech Kufel, Marta Kopa, Jacek Łuniewski, Katarzyna Bogacz, Magdalena Wilk, Marcin Krajczy, Anna Lipińska, Jan Szczegielniak, Zbigniew Śliwiński – Assessment of gait patiem following Kinesiology Taping application in patients after cerebral stroke. Fizjoterapia Polska 2009; 9(2); 133-142

Streszczenie
Wstęp. Autorzy przedstawiają ocenę stereotypu chodu u chorych po udarze mózgu, poddanych kompleksowej fizjoterapii z wykorzystaniem aplikacji Kinesiology Tapingu. Materiał i metody. Grupę badawczą stanowiło 20 chorych 113 mężczyzn i 7 kobiet, u których wykonano aplikacje Kinesiology Tapingu. W grupie kontrolnej, która liczyła 5 kobiet i 15 mężczyzn nie zastosowano aplikacji. U wszystkich pacjentów przeprowadzono badanie internistyczne, neurologiczne i funkcjonalne, które stanowiło podstawę do przygotowania programu usprawniania leczniczego. Wyniki. Analiza wyników wskazuje, że zastosowanie aplikacji funkcjonalnych dla mięśnia Tibialis Anterior, aplikacji więzadłowej ścięgna Achillesa i mięśniowej – mięśnia Soleus mają istotny wpływ na poprawę funkcji stawu skokowego. U chorych u których zakładany był KT poprawił się stereotyp chodu, który uwidocznił się wyrównaniem długości kroku, wydłużeniem fazy podporowej przejmującej ciężar ciała. W analizie i nauce chodu Midstance pełne obciążenie jest istotnym elementem wprowadzającym do fazy przetaczania. Ocena stereotypu chodu po zastosowaniu Kinesiology Tapingu u pacjentów po udarze mózgu, jest pracą nowatorską. Wnioski. Aplikacje mięśniowe i więzadłowe Kinesiology Tapingu zmniejszają napięcie spastyczne porażonych, w wyniku udaru mózgowego, mięśni kończyny dolnej. Opisywane przez autorów metody, korzystne działanie elastycznej taśmy, aplikowanej zgodnie z zasadami kinesiologii, zwiększa zakresy ruchomości stawu skokowego. Aplikacje Kinesiology Tapingu zmniejszają obrzęki zastoinowe kończyn porażonych w wyniku udaru mózgowego, a także poprawiają stereotyp chodu. W wyniku zastosowanego sposobu postępowania usprawniającego poprawiła się szybkość chodu u pacjentów po udarze mózgu.
Słowa kluczowe
Kinesiology Taping, aplikacje mięśniowe, aplikacje więzadłowe, aplikacje korekcyjne, udar mózgu

Metoda PNF w analizie nauki chodu u chorych po przebytym udarze niedokrwiennym mózgu

Piotr Lutowski, Łukasz Sielski, Katarzyna Lutowska

Piotr Lutowski, Łukasz Sielski, Katarzyna Lutowska – PNF method of gait analysis in patients after ischemic stroke. Fizjoterapia Polska 2011; 11(2); 143-154

Streszczenie
Jedną z najczęściej spotykanych chorób układu nerwowego jest udar mózgu. Podstawowym następstwem udarów mózgu jest niedowład bądź porażenie połowicze, dla pacjentów oraz ich opiekunów zaburzenia te stają się problemem w wielu aspektach życia codziennego, między innymi w lokomocji. Praca jest pracą badawczą, celem której była próba określenia wpływu usprawniania funkcji chodu u osób po przebytym niedokrwiennym udarze mózgu według założeń koncepcji PNF. Grupę badaną stanowiło 23 pacjentów po przebytym niedokrwiennym udarze mózgu przyrętych do oddziału w celu rehabilitacji. Pacjenci kwalifikowani byli do badań w oparciu o Berg Balance Scale, wyrażoną zgodę na udział w badaniach oraz o wartość wskaźnika symetryczności obciążania kończyn dolnych. Badanie składało się z:• testu dwóch wag, na podstawie którego wyznaczano wskaźnik symetryczności obciążania kończyn dolnych,• testu drogi na dystansie 20 metrów, na podstawie którego określano prędkość chodu i długość kroku,• subiektywnej oceny poszczególnych faz chodu prowadzonej przez obserwację,• Berg Balance Scale. U wszystkich przebadanych pacjentów odnotowano poprawę analizowanych parametrów. Koncepcja PNF jest skuteczną metodą reedukacji funkcji chodu u chorych po przebytym niedokrwiennym udarze mózgu. Zastosowanie założeń koncepcji Proprioceptywnego Torowania Nerwowo – Mięśniowego wymiernie wpływa na poprawę parametrów jakościowych i ilościowych chodu.
Słowa kluczowe
udar, rehabilitacja, metoda PNF, chód

Ocena efektów plastrowania dynamicznego (PD) z wykorzystaniem inteligentnego robota neurologicznego Fourier M2 u chorych po udarze mózgu z niedowładem połowiczym

Marcin Krajczy, Edyta Krajczy, Ewa Gajda-Krajczy, Bartosz Frydrych, Katarzyna Bogacz, Jacek Łuniewski, Jan Szczegielniak

M. Krajczy, E. Krajczy, E. Gajda-Krajczy, B. Frydrych, K. Bogacz, J. Łuniewski, J. Szczegielniak – Evaluation of effects of kinesiotaping with use of the intelligent fourier M2 neurological robot in patients with hemiparesis; Fizjoterapia Polska 2018; 18(1); 32-48

Streszczenie

Cel. Celem badania jest ocena efektów plastrowania dynamicznego (PD) z wykorzystaniem inteligentnego robota neurologicznego Fourier M2 u chorych po udarze mózgu z niedowładem połowiczym.
Materiał i metody. W badaniu udział wzięło 28 pacjentów (10 kobiet i 17 mężczyzn, średnia: 63,48 lat) po udarze mózgu niedokrwiennym z niedowładem połowiczym (14 lewostronnych, 13 prawostronnych), którzy wyrazili świadoma zgodę na udział w badaniu. Pacjentów podzielono przy pomocy komputerowego programu ALEA, z własnym algorytmem randomizującym, na grupę BA – 14 oraz KO – 14 osób. W celu przeprowadzenia badania wykorzystano inteligentnego robota rehabilitacyjnego Fourier M2, służącego do diagnostyki i terapii kończyny górnej.
Wyniki i wnioski. W badaniu wykazano istotne statystycznie efekty w 1, 3, 4 dobie badania pod postacią procentowej poprawy aktywnego ruchu w grupie BA jako efekt działania aplikacji plastrowania dynamicznego.
W ocenie pozostałych wyników badania, wykazano efekty zarówno plastrowania dynamicznego jak i terapii z udziałem robota neurologicznego, u chorych po udarze mózgu z niedowładem połowiczym. W ocenie tych wyników efekty terapii były porównywalne w obu grupach.
Inteligentny robot Forier M2 jest przydatnym i obiektywnym urządzeniem do diagnostyki, terapii oraz oceny efektów fizjoterapii u chorych po udarze mózgu z dysfunkcją kończyny górnej.

Słowa kluczowe:
plastrowanie dynamiczne, robot neurologiczny, fourier M2, udar mózgu, niedowład połowiczy

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Zastosowanie terapii wymuszeniem ruchu u pacjentów po udarze mózgu

Beata Tyszkiewicz, Agnieszka Drozd, Rita Hansdorfer-Korzon, Maja Nowacka-Kłos

B. Tyszkiewicz, A. Drozd, R. Hansdorfer-Korzon, M. Nowacka-Kłos – The Application of Constraint-Induced Movement Therapy in Patients after Stroke. FP 2017; 17(1); 104-115

Streszczenie
Co roku, około 10,5 mln osób na świecie doświadcza pierwszego udaru mózgu, czego częstym skutkiem jest niepełnosprawność fizyczna. Około 70-80% doznaje, w różnym stopniu, zaburzenia funkcji kończyny górnej, co znacznie pogarsza codzienne funkcjonowanie. W ostatnich latach rozwijano wiele różnych sposobów usprawniania po udarze, zwłaszcza tych, które wpływają na plastyczność mózgu. Należy do nich m.in. terapia wymuszeniem ruchu (CIMT, Constraint-Induced Movement Therapy), która bazuje na aktywnym udziale pacjenta. Podczas intensywnych treningów niedowładnej kończyny, druga, mniej zajęta kończyna, jest unieruchamiana. Wszystkie komponenty CIMT wspomagają zjawisko plastyczności mózgu. Przeprowadzono wiele badań, w których udowodniono, że terapia CIMT (oraz jej modyfikacja mCIMT) uważana jest za jedną z najbardziej efektywnych form kinezyterapii poprawiającą funkcję niedowładnej kończyny górnej po udarze. Terapia CIMT jest przeznaczona głównie dla pacjentów z łagodnym i umiarkowanym niedowładem kończyny górnej, stosowana jest zwykle w okresie przewlekłym po udarze mózgu.

Słowa kluczowe:
udar mózgu, niedowład kończyny górnej, plastyczność mózgu, terapia wymuszeniem ruchu (CIMT)

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim