Zastosowanie interaktywnych gier konsolowych w rehabilitacji kardiologicznej: badanie pilotażowe

Kamil Szcześniak, Iwona Sarna, Anna Mierzyńska, Rafał Dąbrowski, Edyta Smolis-Bąk

 

Kamil Szcześniak, Iwona Sarna, Anna Mierzyńska, Rafał Dąbrowski, Edyta Smolis-Bąk– The application of console games – exergames in cardiac rehabilitation: a pilot study. Fizjoterapia Polska 2023; 23(4); 182-191

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG20AR1N

Streszczenie
Wprowadzenie. Zbyt wiele osób unika regularnej aktywności fizycznej, dlatego podejmowane są różne strategie mające na celu zwiększenie ich motywacji. W ostatnich latach zyskały popularność ćwiczenia z wykorzystaniem gier konsolowych, tzw. exergames.
Cele pracy. Czy exergames są przydatne w rehabilitacji kardiologicznej? Jaki jest odbiór systemu ActivLife przez pacjentów? Czy można bezpiecznie wykorzystywać ActivLife z pacjentami kardiologicznymi?
Materiał i metodyka. W badaniu wzięli udział pacjenci skierowani na wczesną, poszpitalną rehabilitację stacjonarną. Wszyscy uczestnicy brali udział w treningu wytrzymałościowym na cykloergometrach oraz w ćwiczeniach fitness (dynamiczne, rozciąganie, koordynacja, równowaga) z elementami treningu oporowego 5 razy w tygodniu. W grupie testowej program rehabilitacyjny został uzupełniony o trening z wykorzystaniem sprzętu ActivLife. Treningi odbywały się codziennie, 5 razy w tygodniu. Obejmowały one program treningowy składający się z 7 ćwiczeń rozwijających zdolności motoryczne: koordynację, siłę i równowagę w formie aktywności podobnych do tradycyjnych ćwiczeń – przysiady, zgięcia boczne, ruchy w trzech płaszczyznach kończyn górnych oraz odchylenia tułowia w płaszczyźnie strzałkowej. Treningi trwały od 15 do 20 minut.
Wyniki. Po rehabilitacji zauważono znaczącą poprawę tolerancji wysiłku u pacjentów w obu grupach w następujących testach: 6MWT [m] – grupa testowa: 369 vs 426, p < 0,05, grupa kontrolna: 341 vs 434, p < 0,001; test siły mięśni kończyn dolnych (liczba powtórzeń / 30 s) wynosił: grupa testowa: 11,4 vs 13,6, p < 0,001, grupa kontrolna: 9,9 vs 13,1, p < 0,001 oraz w teście Up & Go [s]: grupa testowa 7,8 vs 6,7, p < 0,01, grupa kontrolna 8,4 vs 7,3, p < 0,01.
Wnioski. Interaktywne gry konsolowe są oceniane przez pacjentów z problemami kardiologicznymi jako atrakcyjna, bezpieczna i użyteczna metoda ćwiczeń. Trening z wykorzystaniem sprzętu ActivLife okazał się równie efektywny jak tradycyjne ćwiczenia.
Słowa kluczowe:
exergames, rehabilitacja kardiologiczna, fizjoterapia, ćwiczenia
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Efekty masażu i terapii ćwiczeniowej w leczeniu kontuzji piszczeli u biegaczek na długie dystanse

Ahmad Ridwan, Suharjana, Ahmad Nasrulloh, Ali Satia Graha, Arika Umi Zar’in, Muhammad Nurul Akbar Adityatama, Mela Suhariyanti

 

Ahmad Ridwan, Suharjana, Ahmad Nasrulloh, Ali Satia Graha, Arika Umi Zar’in, Muhammad Nurul Akbar Adityatama, Mela Suhariyanti – Effects of massage therapy and exercise therapy on recovery of shin splints injury in women’s long distance running athletes. Fizjoterapia Polska 2023; 23(4); 122-127

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG20A590

Streszczenie
Wysoka intensywność treningów biegaczy często prowadzi do przetreningowania. Sportowcy, którzy nie są w optymalnej kondycji, a czasem nawet zapominają o rozciąganiu i schładzaniu, są podatni na kontuzje piszczeli. Kontuzje te z pewnością wpływają na ich wyniki podczas treningów i zawodów. Niniejsze badanie ma na celu określenie wpływu masażu i terapii ćwiczeniowej na leczenie kontuzji piszczeli u biegaczek na długie dystanse w kategorii mistrzowskiej. Badanie to opiera się na podejściu quasi-eksperymentalnym z jedno-kontrolną grupą w projekcie badawczym przed i po teście. Techniki zbierania danych obejmują testy i pomiary za pomocą goniometru do mierzenia zakresu ruchu stawów oraz skali bólu do określenia poziomu bólu. Populacja badania składa się z biegaczek maratońskich w wieku 42 lat i starszych. Technika analizy danych polega na parowym teście t, po uprzednim sprawdzeniu normalności i jednorodności danych. Wyniki wskazują na znaczące różnice w efektach masażu i terapii ćwiczeniowej, które charakteryzują się zmniejszeniem bólu i zwiększeniem zakresu ruchu stawów, z wartością p równą 0,000 (p < 0,05).
Słowa kluczowe
masaż, ćwiczenia, kontuzje piszczeli
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Programy multimodalne w leczeniu zespołu bólu mięśniowo-powięziowego (MPS) – przegląd dwuetapowy

Krzysztof Konior, Aleksandra Bitenc-Jasiejko, Danuta Lietz-Kijak, Piotr Skomro, Małgorzata Kowacka, Konrad Kijak, Zbigniew Śliwiński


Krzysztof Konior, Aleksandra Bitenc-Jasiejko, Danuta Lietz-Kijak, Piotr Skomro, Małgorzata Kowacka, Konrad Kijak, Zbigniew Śliwiński – Multimodal programmes in the treatment of myofascial pain syndrome (MPS) – a two-step review. Fizjoterapia Polska 2023; 23(1); 188-202

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG07B914

Streszczenie
Zespół bólu mięśniowo-powięziowego (MPS) jest jedną z najczęstszych dolegliwości związanych z układem mięśniowo-szkieletowym człowieka, charakteryzującą się obecnością tzw. punktów spustowych (TrP – trigger point; MPs – myofascial trigger points). International Association for the Study of Pain wskazuje, że MPS może dotyczyć około jednej trzeciej osób z przewlekłym bólem mięśniowo-szkieletowym oraz że brak jest odpowiedniej klasyfikacji, co można przypisać niezrozumieniu i/lub błędnej interpretacji patofizjologii. Biorąc pod uwagę różnorodne przyczyny powstawania zespołów bólowych w strukturach mięśniowo-powięziowych, istotny jest właściwy dobór i integracja metod terapeutycznych. Literatura naukowa wskazuje, że programy leczenia powinny obejmować różnorodne metody terapii manualnej oraz ćwiczenia rehabilitacyjne. Powszechnie stosowane są również terapie punktów spustowych, takie jak suche igłowanie lub suche bańki. U podstaw sukcesu programów rehabilitacyjnych, zdaniem autorów niniejszej publikacji, leży ich multimodalność, czyli dobór metod terapeutycznych w oparciu o przyczynę bólu, zapewniający mierzalne, powtarzalne metody diagnostyczne w terapii.  Celem tego badania jest analiza i wyciągnięcie wniosków na temat multimodalnych programów terapii bólu mięśniowo-powięziowego.  Materiał i metody. Biorąc pod uwagę złożony problem badawczy, jaki postawiono za cel, badanie przeprowadzono poprzez przegląd literatury pod kątem dwóch kryteriów:
Kryterium I (C I): analiza piśmiennictwa dotyczącego etiologii i patogenezy bólu mięśniowo-powięziowego (tj. przyczyn i wyzwalaczy, objawów, czynników społecznych i środowiskowych determinujących wystąpienie MPS), postępowania diagnostycznego (wstępna diagnostyka i bieżąca obserwacja wyników leczenia), i metody terapeutyczne stosowane w przebiegu MPS.
Kryterium II (C II): studium literaturowe publikacji naukowych dotyczących multimodalnych programów terapii bólu mięśniowo-powięziowego wraz z ich oceną jakościową przy użyciu zmodyfikowanej skali PEDro oraz empiryczne testowanie hipotez w oparciu o studium literaturowe i analizę dokonaną w części I .
Źródła danych: PubMed, SCOPUS, Science Direct, MEDLINE, PEDro, Cochrane, Embase, Web of Science Core Collection, Google Scholar systematycznie przeszukiwano elektroniczne bazy danych, ograniczając języki tylko do angielskiego i niemieckiego.
Wyniki. Analiza piśmiennictwa wykazała, że szczegółowo opisano przyczyny, objawy i powiązania bólu mięśniowo-powięziowego. Istnieją również liczne doniesienia o różnych metodach terapeutycznych wraz z dokładnie opisaną metodologią ich realizacji. Nierzadko zaleca się łączenie metod w programy multimodalne, co niestety nie oznacza, że takich programów jest wiele i że badania nad MPS są spójne. Studium literaturowe dotyczące multimodalnych programów leczenia MPS wykazało, że nie ma związku między jego patogenezą a celowym doborem określonych metod terapeutycznych. W niewielkiej liczbie przypadków złożona etiopatogeneza doprowadziła do powstania zespołów wielodyscyplinarnych. Może to być związane z brakiem ścisłych zaleceń dotyczących metod diagnostycznych mających zastosowanie do oceny MPS.
Wnioski. 1. Multimodalne programy leczenia bólów narządu ruchu, zwłaszcza MPS i MPPS, powinny zawierać szczegółową i kompleksową diagnostykę (strukturalną, biochemiczną, psychoemocjonalną), która powinna stanowić podstawę do tworzenia interdyscyplinarnych zespołów rehabilitacyjnych.  2. Diagnostyka narządu ruchu, oprócz oceny radiologicznej, powinna obejmować mierzalne techniki oceny posturalnej i funkcjonalnej (takie jak pedobarografia, czujniki ubieralne, antropometria wspomagana, tj. postawy.
3. Wybór metod terapeutycznych i edukacja pacjenta powinny być oparte na przyczynach dolegliwości bólowych pacjenta, z uwzględnieniem chorób ogólnoustrojowych, wad postawy, stylu życia i stanu psychoemocjonalnego.  4. Badania naukowe nad multimodalnymi programami leczenia powinny być prowadzone w grupach losowych, z należytym uwzględnieniem metodologii postępowania diagnostyczno-terapeutycznego oraz doboru grup.
Słowa kluczowe
ból przewlekły, ból mięśniowo-powięziowy, terapia manualna, ćwiczenia, programy multimodalne
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Aktywność fizyczna i czynniki ryzyka u osób z pęcherzem nadaktywnym

Aneta Dąbek


Aneta Dąbek – Physical activity and risk factors in subjects with overactive bladder. Fizjoterapia Polska 2022; 22(5); 32-39

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG20AIT9

Streszczenie

Cel pracy. Celem głównym badań była ocena aktywności fizycznej u osób z pęcherzem nadaktywnym OAB. Celem dodatkowym była ocena zależności między aktywnością fizyczną a czynnikami ryzyka OAB tj.: wiekiem, BMI, obwodem talii, obwodem bioder, WHR, stresem.
Materiał i metody. Ogółem przebadano 109 osób (101 kobiet i 8 mężczyzn). Średnia wieku wynosiła 33,30 lat (SD = 11,15). Badanie przeprowadzono za pomocą rozbudowanej ankiety online. Narzędzia badawcze stanowiła: autorska ankieta oraz kwestionariusze: OABSS, PSS-10, IPAQ-SF. Do grupy badanej zakwalifikowano 51 osób z OAB, które w kwestionariuszu OABSS uzyskały ≥ 2 punkty w pytaniu nr 3 i ≥ 3 punkty w ogólnym wyniku. Do grupy kontrolnej zakwalifikowano 58 zdrowych osób.
Wyniki. Aktywność fizyczna w grupie badanej była istotnie niższa (p = 0,039, t = 2,09) niż w grupie kontrolnej. Dodatkowo u osób z OAB stwierdzono korelację między aktywnością fizyczną i obwodem bioder (r = −0,31, p < 0,05). W grupie kontrolnej stwierdzono korelacje między aktywnością fizyczną i stresem (r = 0,36, p < 0,001) oraz między aktywnością fizyczną i WHR (r = 0,26, p < 0,05).
Wnioski. 1. Osoby z pęcherzem nadaktywnym ograniczały aktywność fizyczną. 2. Najniższą aktywność fizyczną wykazywali pacjenci, u których występował duży obwód bioder. 3. U osób z pęcherzem nadaktywnym stres, wiek, BMI, obwód talii oraz nasilenie choroby nie miały związku z aktywnością fizyczną.

Słowa kluczowe:
ćwiczenia, pęcherz moczowy, silne parcie

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ modyfikacji stylu życia na mięśniaki macicy pojawiające się w okresie przedmenopauzalnym: randomizowane badanie kontrolowane

Hala M Hanfy, Mohamed A. Awad, Abd El-Hamid Abd El-Maksod Abd El-Aaty, Hoda H El dahesh

Hala M Hanfy, Mohamed A. Awad, Abd El-Hamid Abd El-Maksod Abd El-Aaty, Hoda H El dahesh – Effect of Life Style Modification on Premenopausal Uterine Fibroids: A randomized controlled trial. Fizjoterapia Polska 2021; 21(4); 18-24

Streszczenie
Cel. Niniejsze badanie zostało przeprowadzone w celu zbadania wpływu modyfikacji stylu życia na mięśniaki macicy pojawiające się w okresie przedmenopauzalnym. Materiały i metody. W badaniu wzięło udział czterdzieści kobiet w okresie przedmenopauzalnym, u których zdiagnozowano mięśniaki macicy. Zostały one wybrane losowo z Poradni Oddziału Ginekologii w Damanhour Medical National Institute w Damanhour. Ich wiek wahał się od 36-47 lat. Ich wskaźnik masy ciała (BMI) nie przekraczał 35 kg/m2. U kobiet zdiagnozowano podsurowicówkowe i śródścienne mięśniaki macicy. Z badania wykluczono kobiety w ciąży, chore na nowotwory złośliwe, z rozrusznikami serca, po miomektomii, z problemami psychologicznymi, pacjentki po menopauzie lub stosujące hormonalną terapię zastępczą. Projekt obejmował porównanie wyników przed rozpoczęciem i po zakończeniu badaniu. Uczestniczki zostały podzielone na dwie równe grupy: Grupa A (grupa kontrolna) składała się z 20 pacjentek, które prowadziły umiarkowanie restrykcyjną dietę śródziemnomorską przez sześć miesięcy. Grupa B (Grupa badana) składała się z 20 pacjentek, które objęto programem zmiany stylu życia w postaci umiarkowanej restrykcyjnej diety śródziemnomorskiej i wykonywania ćwiczeń aerobowych (5 razy w tygodniu) przez 6 miesięcy. Każda pacjentka została poproszona o wypijanie 3-4 filiżanek zielonej herbaty Lipton dziennie. Wskaźnik masy ciała (BMI) oceniano za pomocą standardowej skali wagowo-wzrostowej, obwód talii (WC) zmierzono metrem; Nasilenie objawów oceniano za pomocą kwestionariusza skali nasilenia objawów (SSS) dla wszystkich pacjentek w obu grupach A i B przed i po leczeniu. Estradiol (E2) w surowicy, cholesterol całkowity (TC) i trójglicerydy (TG) były oceniane u wszystkich pacjentek w obu grupach A i B przed i po leczeniu. Wyniki. Przed leczeniem nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy między obiema grupami A i B w średnich wartościach BMI, obwodu talii, podskali nasilenia objawów (SSS), estradiolu w surowicy (E2), cholesterolu całkowitego (TC) i trójglicerydów (TG). W okresie po leczeniu zaobserwowano statystycznie istotną różnicę między obiema grupami A i B w średnich wartościach BMI, obwodu talii, podskali nasilenia objawów (SSS), estradiolu w surowicy (E2), cholesterolu całkowitego (TC) i poziomu trójglicerydów (TG) (większy spadek w grupie B). Wniosek. Modyfikacja stylu życia poprzez wykonywanie ćwiczeń aerobowych i prowadzenie diety śródziemnomorskiej skutecznie zmniejszają nasilenie objawów i poprawia jakość życia pacjentek z mięśniakami macicy w okresie przedmenopauzalnym.
Słowa kluczowe
Styl życia, Okres przedmenopauzalny, Mięśniak macicy, Ćwiczenia
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Feedback w reedukacji posturalnej

Janusz Nowotny

Janusz Nowotny – Feedback in postural retraining. Fizjoterapia Polska 2001; 1(1); 51-58

Streszczenie
Wprowadzenie. Tzw. „ćwiczenia korygujące” stanowią zazwyczaj główny środek leczniczy dla dzieci i młodzieży mających różnorodne wady postawy. Czynna korekta nieprawidłowej postawy czasami uniemożliwia dziecku brak poczucia ułożenia ciała w przestrzeni, co powoduje, że ćwiczenia nie cieszą się powodzeniem. Wyniki. Braki te można uzupełnić za pomocą ćwiczeń wspomaganych technikami typu „biofeedback”, czyli biologicznym sprężeniem zwrotnym. W artykule przedstawiono różnego rodzaju ćwiczenia korygujące na podstawie tzw. „biofeedback”, jak również specjalny sprzęt.

Słowa kluczowe:
korygowanie wad postawy, ćwiczenia, zastępcze sprzężenie zwrotne

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Badania nad zastosowaniem terapii wysokotonowej w zespołach bólowych kręgosłupa

Aneta Hak, Kazimierz Arabski, Grzegorz Gałuszka, Renata Gałuszka, Paweł Ochwanowski, Małgorzata Kronenberger, Marcin Oryniak

Aneta Hak, Kazimierz Arabski, Grzegorz Gałuszka, Renata Gałuszka, Paweł Ochwanowski, Małgorzata Kronenberger, Marcin Oryniak – The application of high-tone therapy in spinal pain syndromes. Fizjoterapia Polska 2004; 4(3); 259-264

Streszczenie

Wstęp. Zadania rehabilitacji w wieku podeszłym mają na celu: poprawę wydolności układu sercowo-naczyniowego, poprawę wydolności układu oddechowego, wzmacnianie układu kostno-stawowo-mięśniowego (poprawa zakresu ruchomości w stawach i siły mięśni), wpływu na układ nerwowy i analizator kinestetyczny (stosowanie ćwiczeń równoważnych i koordynacyjnych). Aby zrealizować wyżej wymienione założenia należy stosować skojarzone metody usprawniania leczniczego. Do metod, które można zastosować łącznie należą kinezyterapia i terapia wysokotonowa. W tego rodzaju terapii stosowane są wyłącznie zmienne pola elektromagnetyczne (prądy średniej częstotliwości w zakresie tonów wysokich od ok. 4 kHz do ok. 12 kHz). Celem pracy była ocena skuteczności kinezyterapii u pacjentów z zespołami bólowymi kręgosłupa w skojarzeniu z leczeniem terapią wysokotonową. Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 31 pacjentów (gr. A), w wieku 50-85 lat. Grupę kontrolną (gr. B) stanowiło 31 chorych w wieku 50-85 lat. W grupie A kinezyterapię stosowano przez 16 tygodni, 2 razy w tygodniu. U pacjentów tych stosowano również program terapii wysokotonowej. Pacjenci z grupy B zostali poddani tylko kinezyterapii, identycznej jak grupa badana. Wyniki. Po przeprowadzeniu leczenia w grupie badanej stwierdzono zwiększenie zakresu ruchomości kręgosłupa lędźwiowego i piersiowego w badaniu plurimetrem. Wyraźnie wzrósł wskaźnik dobrego samopoczucia oraz równowaga dynamiczna. W grupie kontrolnej wskaźniki te osiągnęły niższe wartości. Wnioski. Korzystne działanie terapii wysokotonowej jako czynnika uzupełniającego kinezyterapię związane jest ze stymulacją procesów regeneracji tkanek i poprawą metabolizmu komórkowego. Uzyskane wyniki uzasadniają potrzebę prowadzenia dalszych badań nad skutecznością programu rehabilitacji, z zachowaniem postępowania skojarzonego u osób z zespołami bólowymi kręgosłupa, celem poprawienia jakości ich życia.

Słowa kluczowe:
zespoły bólowe kręgosłupa, elektroterapia, ćwiczenia
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Aktywność ruchowa łagodząca następstwa osteoporozy

Agnieszka Nawrat, Ewa Zmudzka-Wilczek

Agnieszka Nawrat, Ewa Zmudzka-Wilczek – Physical exercises to ameliorate the sequelae of osteoporosis. Fizjoterapia Polska 2009; 9(1); 69-74

Streszczenie
Wstęp. Objawy osteoporozy takie jak złamania, ból, zaburzenia przewodu pokarmowego i czynności oddechowej oraz zmiana postawy ciała widoczne są dopiero po wielu latach. Złagodzenie objawów jest możliwe między innymi poprzez stosowanie odpowiednich form aktywności ruchowej. W niniejszych badaniach próbowano przede wszystkim wykazać czy zastosowany przez okres 3 miesięcy Program ćwiczeń wzmacniający kości może zmniejszyć negatywne skutki osteoporozy w postaci zwiększenia ruchomości w stawach obręczy kończyn górnych, dolnych i kręgosłupa oraz poprawić ruchomość klatki piersiowej. Materiał i metody. Badania przeprowadzono w Ośrodku Sw. Elżbieta w Rudzie Śląskiej gdzie objęto badaniem 30 osób z osteoporoza stwierdzoną densynometrycznie. Na podstawie czynnego zaangażowania w Program ćwiczeń wzmacniający kości stworzono dwie grupy: badawczą oraz kontrolną. Obie grupy poddano badaniom fizykalnym. Dokonano następujących pomiarów: wznos kończyny górnej przodem przez zgięcie, wznos kończyny górnej bokiem przez odwiedzenie, zgięcie i odwiedzenie kończyny dolnej, zgięcie tułowia w płaszczyźnie strzałkowej (test palce-podłoga), skłon tułowia w płaszczyźnie czołowej oraz dokonano pomiaru ruchomości klatki piersiowej. Wyniki. Wykazano, iż odpowiednia aktywność ruchowa w postaci Programu ćwiczeń wzmacniających kości nie powoduje znaczących różnic w obserwowanych parametrach narządu ruchu. Zaobserwowano jednak utrzymanie zmian z tendencją do poprawy w następujących parametrach: wznos kończyny górnej przodem przez zgięcie (47% poprawy), ruchomość klatki piersiowej (40% poprawy), wznos kończyny górnej bokiem przez odwiedzenia (33% poprawy). Wnioski. Program ćwiczeń wzmacniających kości daje korzystne rezultaty w postaci zahamowania postępów choroby, a nawet przyczynia się do poprawy stanu narządu ruchu.
Słowa kluczowe
aktywność fizyczna, ćwiczenia, osteoporoza

Propozycja rehabilitacji pacjentów po leczeniu zachowawczym i w powikłaniach złamań typu Collesa dalszej nasady kości promieniowej – wybrane zagadnienia

Aneta Bac, Dorota Czechowska, Andrzej Szczygieł

Aneta Bac, Dorota Czechowska, Andrzej Szczygieł – Proposal for rehabilitation after conservative treatment and in the presence of complications in Colles’ fracture – selected aspects. Fizjoterapia Polska 2009; 9(2); 181-190

Streszczenie
Jednym z najczęstszych złamań kości przedramienia jest złamanie typu Collesa. Dotyczy ono przede wszystkim kobiet około 60 r. ż. i najczęściej jest złamaniem na tle osteoporozy. W niniejszej pracy przedstawiono, na podstawie specjalistycznego piśmiennictwa oraz doświadczeń własnych, schematy postępowania po złamaniach dalszej nasady kości promieniowej oraz sposoby leczenia powikłań towarzyszących tym typom złamań. Postępowanie lecznicze składa się z trzech podstawowych etapów. Pierwsze dwa to nastawienie odłamów i unieruchomienie kończyny, czasami poprzedzone zabiegiem operacyjnym. Trzeci etap polega na intensywnym usprawnianiu, mającym za zadanie przyspieszenie procesu gojenia się kości, przywrócenie jak największej ruchomości nadgarstka, przywrócenie sity i funkcji kończyny oraz zapobieganie lub usuwanie ewentualnych powikłań. W rehabilitacji pacjentów po złamaniach typu Collesa stosujemy szeroką gamę ćwiczeń usprawniających z wykorzystaniem przyrządów oraz technik nowoczesnej terapii manualnej. Zaliczamy do nich m.in. techniki „trzymaj- rozluźnij, techniki mobilizacji z ruchem, opracowane przez Briana Mulligana, a w późniejszej fazie, ćwiczenia czynne z oporem. Celem terapii jest uzyskanie pełnej ruchomości stawu, zwiększenie sity mięśni i poprawienie propriorecepcji. W pracy z pacjentem można wykorzystać przybory, zastosować ćwiczenia funkcjonalne, obejmujące czynności życia codziennego, a także fizykoterapię. Złamaniom dalszej nasady kości promieniowej, podobnie jak innym urazom narządu ruchu, towarzyszyć mogą różnorodne powikłania. Podzielić je można na dwie grupy: powikłania wczesne, np. utrata repozycji, czy neuropatie nerwu pośrodkowego oraz powikłania późne. Do tej drugiej grupy zaliczamy zrost w nieprawidłowym ustawieniu, zespół cieśni nadgarstka, niestabilność nadgarstka itp. Odpowiednio dobrana i wcześnie rozpoczęta rehabilitacja może zapobiec wielu wtórnym powikłaniom i przyspieszyć proces powrotu pacjenta do pełnej sprawności.
Słowa kluczowe
złamanie typu Collesa, ćwiczenia, mobilizacje z ruchem, powikłania

Wpływ korekcji postawy, gdzie głowa jest wysunięta do przodu dodanej do ćwiczeń na stabilizację kręgosłupa lędźwiowego na organizację odcinka lędźwiowo-miednicznego u pacjentów z mechanicznym bólem krzyża: Randomizowane badanie kliniczne

Aliaa M Elabd, Ahmed I Elerian, Salah-Eldin B Ahmed, Haytham M Elhafez, Ahmed F Geneidy, Ahmed Atteya Ashour, Omar M Elabd

Aliaa M Elabd, Ahmed I Elerian, Salah-Eldin B Ahmed, Haytham M Elhafez, Ahmed F Geneidy, Ahmed Atteya Ashour, Omar M Elabd – Effect of Forward Head Posture Correction Added to Lumber Stabilization Exercises on Lumbopelvic Organization in Mechanical Low Back Pain Patients:A Randomized Clinical Trial. Fizjoterapia Polska 2020; 20(3); 132-140

Streszczenie
Informacje wprowadzające. Chociaż ćwiczenia na stabilizację kręgosłupa lędźwiowego (LSE) są korzystne w przypadku przewlekłego mechanicznego bólu krzyża (CMLBP), zaleca się dalsze badania koncentrujące się na normalizacji strzałkowego ustawienia lędźwiowo-miednicznego. Osoby z głową wysuniętą do przodu (FHP) mogą mieć problem z regulacją statycznej pozycji wyprostowanej.
Cel. Niniejsze badanie zostało przeprowadzone w celu określenia wpływu wprowadzenia korekcji postawy, gdzie głowa jest wysunięta do przodu do programu ćwiczeń na stabilizację kręgosłupa lędźwiowego na ból, funkcje i ustawienie strzałkowe lędźwiowo-miedniczne u pacjentów z CMLBP. Materiały i metody. Czterdziestu dorosłych pacjentów z CMLBP i FHP przydzielono do jednej z dwóch grup. Grupa A wykonywała ćwiczenia korekcyjne FHP oraz program LSE przez 12 tygodni, podczas gdy grupa B była poddawana jedynie stabilizacji kręgosłupa lędźwiowego przez 12 tygodni. Głównym rezultatem była lordoza lędźwiowa (LL). Drugorzędne rezultaty obejmowały intensywność bólu, specyficzne funkcjonowanie fizyczne pleców, kąt czaszkowo-kręgowy (CVA), pochylenie miednicy (PT), zapadalność miednicza (PI) i nachylenie kości krzyżowej (SS). Pacjenci byli oceniani przed i po leczeniu przez osobę nieświadomą podziału pacjentów na grupy. Zgłoszone dane analizowano za pomocą Mixed-model-MANOVA.
Wyniki. Narzędzie MANOVA wskazało na istotną interakcję pomiędzy przynależnością do grupy a czasem (P = 0,00, Częściowe η2 = 0,65). Zaobserwowano obniżenie LL, bólu i SS w grupie A bardziej niż w grupie B. Czynność fizyczna, CVA i PT zwiększyły się w grupie A w porównaniu z grupą B. Nie zaobserwowano istotnej interakcji pomiędzy przynależnością do grupy a czasem dla PI. Porównania wewnątrzgrupowe ujawniły istotne różnice dla wszystkich mierzonych zmiennych w obu grupach z wyjątkiem CVA i PI w grupie kontrolnej.
Wnioski. Wprowadzenie korekcji FHP do programu LSE w ramach leczenia CMLBP wydawało się pozytywnie wpływać na ból, funkcjonowanie i organizację lędźwiowo-miedniczą.
Słowa kluczowe:
Ćwiczenia, bóle krzyża, postawa, stabilizacja
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2