Efekty usprawniania pacjentów po zabiegu operacyjnym z powodu dyskopatii w odcinku lędźwiowo-krzyżowym kręgosłupa

Teresa Pop, Krzysztof Kołodziej, Maria Pabis, Grzegorz Przysada, Piotr Szpunar

Teresa Pop, Krzysztof Kołodziej, Maria Pabis, Grzegorz Przysada, Piotr Szpunar – Rehabilitation results in patients after operation of discopathy in lumbo-sacral section. Fizjoterapia Polska 2002; 2(4); 280-284

Streszczenie
Wstęp. Z danych w piśmiennictwie i naszych obserwacji wynika, że 2% chorych z zespołem bólowym kręgosłupa wymaga leczenia operacyjnego. Praca przedstawia algorytm rehabilitacji pacjentów po zabiegu operacyjnym usunięcia jądra miażdżystego w odcinku lędźwiowo-krzyżowym. Materiał i metody. Badano 20 chorych, którzy w okresie od listopada 2000 r. do marca 2001 r. byli operowani w oddziale neurochirurgii oraz rehabilitowani w Pracowni Fizjoterapii Oddziału Rehabilitacji Szpitala Wojewódzkiego nr 2 w Rzeszowie. Do oceny bólu zastosowano pięciopunktową skalę Likerta. Badanie przeprowadzono trzykrotnie: przed i po zabiegu operacyjnym oraz po trzytygodniowym okresie rehabilitacji. Wyniki i wnioski. Zaproponowano algorytm postępowania w okresie pooperacyjnym, w którym uwzględniono kompleksowe usprawnianie, w tym fizjoterapię, psychoterapię, farmakoterapię, poradnictwo zawodowe, naukę ergonomii pracy i wypoczynku.

Słowa kluczowe:
dyskopatia, zespół bólowy kręgosłupa, jądro miażdżyste, skala Likerta

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ruchomość kręgosłupa lędźwiowego u osób z bólami dolnego odcinka kręgosłupa

Arletta Hawrylak, Tadeusz Skolimowski, Katarzyna Barczyk, Dorota Wójtowicz

Arletta Hawrylak, Tadeusz Skolimowski, Katarzyna Barczyk, Dorota Wójtowicz – The mobility of the lumbar spine in persons with low back pain. Fizjoterapia Polska 2004; 4(2); 100-106

Streszczenie

Wstęp. Celem podjętej pracy było zbadanie i określenie zmian w ruchomości kręgosłupa lędźwiowego u osób z dyskopatią tego odcinka na poziomie L5-S1 oraz prześledzenie tych zmian w zależności od sposobu leczenia. Materiał i metoda. Badaniami objęto 150 osób w wieku 40-50 lat, w tym 64 mężczyzn oraz 86 kobiet. Ze względu na odmienny sposób leczenia zebrany materiał badawczy podzielono na dwie grupy: grupa I – osoby leczone tylko farmakologicznie, grupa II- leczone farmakologicznie i fizjoterapeutycznie. Badania przeprowadzono dwukrotnie, przed leczeniem i po 6-tygodniowym okresie leczenia. Program badań obejmował: 1) wywiad, 2) pomiary ruchomości kręgosłupa odcinka piersiowo-lędźwiowego i lędźwiowego we wszystkich płaszczyznach. U osób z grupy pierwszej poddanej tylko leczeniu farmakologicznemu zastosowano leki z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych. W grupie drugiej zastosowano leczenie kompleksowe, uwzględniające różne metody terapeutyczne (fizykoterapia, kinezyterapia i masaż).Wyniki. Analiza zebranego materiału wykazała, że ograniczenia zakresu ruchów przed rozpoczęciem leczenia kształtowały się podobnie w obu grupach badawczych. Po 6-tygodniowym okresie leczenia znacząca poprawa ruchomości kręgosłupa odcinka piersiowo-lędźwiowego i lędźwiowego nastąpiła przede wszystkim w grupie leczonej farmakologicznie i fizjoterapeutycznie (grupa II) i dotyczyła wszystkich badanych zakresów ruchów. Wnioski. Ocena skuteczności leczenia osób z dyskopatią lędźwiowego odcinka kręgosłupa na poziomie L5-S1 wskazuje, że większą poprawę ruchomości zaobserwowano u osób z grupy II, leczonych farmakologicznie i fizjoterapeutycznie. Tak znaczna poprawa ruchomości tylko w tej grupie badawczej mogła wynikać z faktu, że na bazie zastosowanych leków możliwe było osiągnięcie lepszych rezultatów w późniejszym leczeniu fizjoterapeutycznym. Przeprowadzone badania wskazują na potrzebę uzupełnienia leczenia farmakologicznego zabiegami fizjoterapeutycznymi.

Słowa kluczowe:
dyskopatia, niesteroidowe leki przeciwzapalne, fizykoterapia, kinezyterapia, masaż
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena skuteczności przeciwbólowej dawek ciągłych i frakcjonowanych promieniowania laserowego w programie usprawniania chorych z przewlekłym zespołem bólowym części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa

Jolanta Kujawa, Anna Cink, Kamila Gowrys, Ireneusz Pieszyński, Jan Talar

Jolanta Kujawa, Anna Cink, Kamila Gowrys, Ireneusz Pieszyński, Jan Talar – The analgesis effectiveness of continuous and fractionated doses of laser radiation in the rehabilitation of patients with chronic pain syndrome in the lumbo-sacral spine. Fizjoterapia Polska 2004; 4(3); 237-244

Streszczenie

Wstęp. Zespoły bólowe kręgosłupa, ze względu na złożoną etiopatogenezę oraz różnorodność metod postępowania, stanowią poważny problem medyczny. Przewlekłe dolegliwości bólowe i zespół zaburzeń czynnościowych towarzyszących patologii krążka są powodem poszukiwania skutecznych metod fizjoterapii. Jedną z nich jest biomechaniczne diagnozowanie i leczenie wg McKenzie. W terapii przeciwbólowej szeroko wykorzystuje się laseroterapię. Badania nad dawkami frakcjonowanymi stanowią podstawę badań klinicznych nad doborem parametrów zabiegów. Celem pracy była ocena skuteczności przeciwbólowej dawek ciągłych i frakcjonowanych promieniowania laserowego w przewlekłym zespole bólowym części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa. Materiał i metody. Badania przeprowadzono u 43 pacjentów (grupa A) i 45 pacjentów (grupa B) z przewlekłym zespołem bólowym kręgosłupa zakwalifikowanych do kinezyterapii wg McKenzie. W obu grupach zastosowano procedury kinezyterapeutyczne opracowane przez autora metody, dobrane zgodnie z przeprowadzoną diagnozą biomechaniczną oraz dodatkowo wykonano serię 10 zabiegów laseroterapii. W grupie A zastosowano dawkę ciągłą 9 J na punkt, natomiast w grupie B – dawkę frakcjonowaną 3J + 6J na punkt. W obydwu grupach naświetlano po 37 punktów w okolicy lędźwiowo-krzyżowej. Przerwa pomiędzy aplikacją dawek wynosiła 30 min. Wyniki. W grupie B zaobserwowano statystycznie istotne większe zmniejszenie intensywności bólu ocenianego wg skali VAS (0-10 pkt) oraz częstotliwości występowania bólu w skali od 0 do 10 punktów, w porównaniu z grupą A. W obu grupach stwierdzono zmniejszenie deficytu zakresu ruchów wg karty badań odcinka lędźwiowego Instytutu McKenziego. Wnioski. Przeprowadzone badania wykazały większą skuteczność laseroterapii z użyciem dawek frakcjonowanych w porównaniu z dawkami ciągłymi promieniowania laserowego. Sposób dozowania promieniowania laserowego nie ma wpływu na zmianę zakresu ruchu części lędźwiowej kręgosłupa. Biomechaniczne leczenie metodą McKenziego skojarzone z laseroterapią wpływa znacząco na redukcję bólu i poprawę zakresu ruchu części lędźwiowej kręgosłupa w przewlekłych zespołach bólowych.

Słowa kluczowe:
dyskopatia, metoda McKenzie, kinezyterapia, diagnostyka biomechaniczna
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Zastosowanie pomiarów elongacji kątowej w ocenie ruchomości kręgosłupa lędźwiowego u pacjentów leczonych z powodu dyskopatii odcinka lędźwiowego

Waldemar Mieszała, Juliusz Migasiewicz, Ewaryst Jaskólski, Krystyna Chromik, Wiesław Błach

Waldemar Mieszała, Juliusz Migasiewicz, Ewaryst Jaskólski, Krystyna Chromik, Wiesław Błach – The use of elongation angle measurments in evaluation of lumbar spine mobility in patients treated for lumbar discopathy. Fizjoterapia Polska 2007; 7(1); 10-14

Streszczenie

Wstęp. W artykule omówiono badania mające ocenić ruchomość kręgosłupa lędźwiowego u osób leczonych z powodu dyskopatii. Celem pracy było śledzenie ruchomości kręgosłupa lędźwiowego u pacjentów leczonych z powodu dyskopatii tego odcinka w kontekście oceny przydatności stosowania w kompleksie zabiegów fizjoterapeutycznych, ćwiczeń izometrycznych i postizometrycznej relaksacji mięśni. Materiał i metody. Badaniami objęto 60 mężczyzn w wieku od 40-45 lat cierpiących na chroniczne dolegliwości pochodzenia kręgosłupowego. W rozpoznaniu każdego z badanych choroba krążka międzykręgowego odcinka lędźwiowego jest wskazywana jako główna przyczyna występujących dolegliwości. Badania elongacji kątowej kręgosłupa lędźwiowego zostały wykonane z zastosowaniem komputerowego zestawu do trójwymiarowej oceny badanych punktów antropometrycznych „Posturometr S”. Wyniki i Wnioski. Z analizy informacji dotyczących subiektywnej oceny poziomu dolegliwości bólowych wynika, że w obydwu badanych grupach uzyskane efekty były bardzo zbliżone. Analiza wyników wskazuje na istotny i korzystny wpływ zastosowanej kinezyterapii na zwiększenie ruchomości badanego odcinka kręgosłupa.

Słowa kluczowe:
elongacja, kinezyterapia, dyskopatia

Asymetria tułowia osób z dyskopatią odcinka lędźwiowego kręgosłupa na poziomie L5-S1

Arletta Hawrylak, Tadeusz Skolimowski, Katarzyna Barczyk, Barbara Ratajczak

Arletta Hawrylak, Tadeusz Skolimowski, Katarzyna Barczyk, Barbara Ratajczak – Trunk asymmetry in people with L5-S1 lumbar discopathy. Fizjoterapia Polska 2008; 8(1); 11-22

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy jest zbadanie i określenie symetrii tułowia na podstawie analizy zmian rozmieszczenia wybranych punktów antropometrycznych, a także prześledzenie tych zmian w zależności od sposobu leczenia. Materiał i metody. Badaniami objęto 150 osób w wieku 40-50 lat. Do badań kwalifikowano chorych z rozpoznaniem przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowego w przebiegu dyskopatii na poziomie L5-S1. Ze względu na sposób leczenia badani zostali podzieleni na dwie grupy. W badanych grupach przeprowadzono także podział ze względu na kierunek przepukliny jądra miażdżystego. Badania przeprowadzono dwukrotnie, przed rozpoczęciem leczenia oraz po 6 tygodniach. Wyniki. Analiza zebranego materiału wykazała, że wielkości asymetrii w płaszczyźnie czołowej kształtowały się podobnie i występowały w znacznym odsetku w obu grupach badawczych. Wnioski. Większą poprawę symetrii zaobserwowano u osób z grupy leczonej kompleksowo, co może wskazywać na potrzebę stosowania w leczeniu dyskopatii zarówno środków farmakologicznych, jak i zabiegów fizjoterapeutycznych. Uzyskanie pełnego wyleczenia osób z dyskopatią odcinka lędźwiowego kręgosłupa, po sześciotygodniowym okresie leczenia, jest trudne. Wymaga to długookresowej terapii, a także stosowania szeroko pojętej profilaktyki celem zapobiegania nawrotom dolegliwości.
Słowa kluczowe
dyskopatia, topografia Moira, fizykoterapia, kinezyterapia, masaż

Przezskórna elektryczna stymulacja nerwów w leczeniu bólów dolnego odcinka kręgosłupa

Barbara Ratajczak, Ewa Boerner, Arletta Hawrylak, Aneta Demidaś

Barbara Ratajczak, Ewa Boerner, Arletta Hawrylak, Aneta Demidaś – Transcutaneous electrical nerve stimulation in low back pain treatment. Fizjoterapia Polska 2008; 8(2); 179-188

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy jest ocena skuteczności przezskórnej elektrycznej stymulacji nerwów (TENS) i jej wpływ na poziom bólu, zakres ruchomości kręgosłupa i sprawność czynnościową u osób z rozpoznaną chorobą dyskową odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Materiał i metody. Materiał badawczy stanowiło 40 osób z rozpoznaną chorobą dyskową lędźwiowego odcinka kręgosłupa. U wszystkich pacjentów zastosowano terapię TENS. Przed i po terapii oceniano poziom bólu, zakresy ruchów kręgosłupa w płaszczyźnie czołowej, strzałkowej i poprzecznej oraz sprawność czynnościową. Wyniki. Otrzymane wyniki pozwalają wnioskować, że sprawność czynnościowa koreluje istotnie z natężeniem bólu. Odczuwanie bólu określa głównie samopoczucie pacjentów. Dotyczy to zarówno zmian wartości cechy w wyniku terapii TENS – im bardziej zmniejszył się ból, tym bardziej samopoczucie pacjentów było określane jako lepsze, jak też wartości tych cech przed i po terapii. Wnioski. Pod wpływem przezskórnej elektrycznej stymulacji nerwów poziom natężenia bólu uległ znacznemu obniżeniu. Terapia TENS miała znaczny wpływ na zwiększenie zakresu ruchu zgięcia w płaszczyźnie strzałkowej lędźwiowego odcinka kręgosłupa oraz zaobserwowano znaczne poprawienie sprawności czynnościowej, a w związku z tym polepszenie samopoczucia pacjentów.
Słowa kluczowe
dyskopatia, przezskórna elektryczna stymulacja nerwów, ból, sprawność funkcjonalna