Tag: Ewa Zmudzka-Wilczek

Test SLR – jego wartość w diagnostyce różnicowej oraz w wyborze sposobu terapii

Ger Plaatsman, Edward Saulicz, Ewa Żmudzka-Wilczek

Ger Plaatsman, Edward Saulicz, Ewa Żmudzka-Wilczek – The straight leg raising test: its value in differential diagnosis and choice of therapy. Fizjoterapia Polska 2001; 1(4); 414-417

Streszczenie
Starożytni lekarze już 2800 lat przed narodzeniem Chrystusa uważali, że ruchy wyprostne kończyn dolnych mogą być przydatne w procesie diagnostycznym schorzeń kręgopochodnych (Beasly 1982). Od tego czasu wielu autorów przedstawiało własne sposoby badania dysfunkcji stawów biodrowych, obręczy miedniczej oraz odcinka lędźwiowego kręgosłupa, wykorzystujące ruchy kończyn dolnych. Artykuł niniejszy nie jest jednak kolejną próbą interpretacji testu Straight Leg Raising (SLR). W pracy tej zaprezentowano przegląd stosowanych obecnie „wersji” tego testu oraz przedstawiono zasady „badania poprzez leczenie”, z wykorzystaniem SLR jako narzędzia w diagnostyce różnicowej, umożliwiającego wybór najwłaściwszej techniki leczniczej.

Słowa kluczowe:
test SLR, fizjoterapia, diskopatia

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Neurorozwojowa analiza ćwiczeń korekcyjnych

Małgorzata Matyja, Ewa Zmudzka-Wilczek, Barbara Karasz

Małgorzata Matyja, Ewa Zmudzka-Wilczek, Barbara Karasz – Neurodevelopmental analysis of postural correction exercises. Fizjoterapia Polska 2006; 6(3); 251-259

Streszczenie
Ćwiczenia korekcyjne w wadach postawy ciała prowadzone mogą być w oparciu o koncepcję Wilesa, wyodrębniającą 4 typy wad postawy, uwarunkowane nieprawidłowym ustawieniem miednicy. Ćwiczenia obejmują (w zależności od typu wady) wzmacnianie lub rozluźnianie grup mięśniowych wykazujących nieprawidłową aktywność. Według większości autorów postępowanie korekcyjne zawiera: ćwiczenia oddechowe, ćwiczenia antygrawitacyjne i elongacyjne, ćwiczenia mięśni obręczy barkowej, ćwiczenia mięśni brzucha, ćwiczenia mięśni grzbietu, ćwiczenia rozluźniające. Koncepcja neurorozwojowa przed-stawia rozwój postawy jako efekt stopniowej integracji napięcia mięśniowego w trakcie rozwoju mechanizmu odruchu postawy (zwanego też mechanizmem antygrawitacyjnym). Rozwój postawy nie jest związany ze wzmacnianiem poszczególnych grup mięśni posturalnych, lecz z integracją ich funkcji w reakcjach nastawczych i równowagi. Postawa ciała uwarunkowana jest wieloma czynnikami, w tym także regulacją ośrodkową. Jakość regulacji ośrodkowej związana jest ze stopniowo rozwijającym się w ontogenezie mechanizmem odruchu postawy. Zgodnie z koncepcją neurorozwojową prawidłowo funkcjonujący mechanizm odruchu postawy zawiera zależne od siebie składowe: prawidłowe napięcie posturalne, prawidłowe unerwienie reciprokalne oraz prawidłowe wzorce posturalne i motoryczne. W przypadku obniżonego napięcia posturalnego, mechanizm odruchu postawy nie rozwija się prawidłowo, a dzieci kompensują niedobory napięcia posturalnego ustawiając poszczególne odcinki ciała w sposób ułatwiający funkcjonowanie w warunkach grawitacji. Podstawowym problemem jest tu hipotonia posturalna, zaburzająca funkcjonowanie pozostałych składowych omawianego mechanizmu antygrawitacyjnego. Powstające wady postawy są następstwem samoistnej kompensacji hipotonii posturalnej. Ustawienie miednicy może tu być jednym z elementów kompensacji, a nie przyczyną wad postawy. Celem pracy jest zaprezentowanie ćwiczeń korekcyjnych uwzględniających dodatkowo ćwiczenia usprawniające mechanizm odruchu postawy (ćwiczenia normalizujące napięcie posturalne, ćwiczenia reakcji nastawczych i reakcji równoważnych).

Słowa kluczowe:
postawa ciała, wady postawy, nieprawidłowy mechanizm odruchu postawy

Aktywność ruchowa łagodząca następstwa osteoporozy

Agnieszka Nawrat, Ewa Zmudzka-Wilczek

Agnieszka Nawrat, Ewa Zmudzka-Wilczek – Physical exercises to ameliorate the sequelae of osteoporosis. Fizjoterapia Polska 2009; 9(1); 69-74

Streszczenie
Wstęp. Objawy osteoporozy takie jak złamania, ból, zaburzenia przewodu pokarmowego i czynności oddechowej oraz zmiana postawy ciała widoczne są dopiero po wielu latach. Złagodzenie objawów jest możliwe między innymi poprzez stosowanie odpowiednich form aktywności ruchowej. W niniejszych badaniach próbowano przede wszystkim wykazać czy zastosowany przez okres 3 miesięcy Program ćwiczeń wzmacniający kości może zmniejszyć negatywne skutki osteoporozy w postaci zwiększenia ruchomości w stawach obręczy kończyn górnych, dolnych i kręgosłupa oraz poprawić ruchomość klatki piersiowej. Materiał i metody. Badania przeprowadzono w Ośrodku Sw. Elżbieta w Rudzie Śląskiej gdzie objęto badaniem 30 osób z osteoporoza stwierdzoną densynometrycznie. Na podstawie czynnego zaangażowania w Program ćwiczeń wzmacniający kości stworzono dwie grupy: badawczą oraz kontrolną. Obie grupy poddano badaniom fizykalnym. Dokonano następujących pomiarów: wznos kończyny górnej przodem przez zgięcie, wznos kończyny górnej bokiem przez odwiedzenie, zgięcie i odwiedzenie kończyny dolnej, zgięcie tułowia w płaszczyźnie strzałkowej (test palce-podłoga), skłon tułowia w płaszczyźnie czołowej oraz dokonano pomiaru ruchomości klatki piersiowej. Wyniki. Wykazano, iż odpowiednia aktywność ruchowa w postaci Programu ćwiczeń wzmacniających kości nie powoduje znaczących różnic w obserwowanych parametrach narządu ruchu. Zaobserwowano jednak utrzymanie zmian z tendencją do poprawy w następujących parametrach: wznos kończyny górnej przodem przez zgięcie (47% poprawy), ruchomość klatki piersiowej (40% poprawy), wznos kończyny górnej bokiem przez odwiedzenia (33% poprawy). Wnioski. Program ćwiczeń wzmacniających kości daje korzystne rezultaty w postaci zahamowania postępów choroby, a nawet przyczynia się do poprawy stanu narządu ruchu.
Słowa kluczowe
aktywność fizyczna, ćwiczenia, osteoporoza