Oznaczanie zawartości żelaza i miedzi we włosach dzieci w wieku szkolnym z zastosowaniem metody absorpcyjnej spektrometrii atomowej

Jacek Klawe, Małgorzata Szady-Grad, Bernadetta Drzewiecka, Iwona Felczak

Jacek Klawe, Małgorzata Szady-Grad, Bernadetta Drzewiecka, Iwona Felczak – Iron and copper marking in the hair of school-age children using atomicabsorption spectrophotometry. Fizjoterapia Polska 2003; 3(1); 71-75

Streszczenie
Wstęp. Miedź i żelazo należą do pierwiastków niezbędnych w procesie tworzenia czerwonych krwinek. Miedź aktywuje ferrochelatazę, katalizator wiązania żelaza przez ligand porfirynowy, żelazo uczestniczy w ostatnim etapie biosyntezy hemu. Niedobór jednego z tych biopierwiastków powoduje zaburzenia w układzie krwiotwórczym. Materiał i metoda. W niniejszej pracy oznaczono stężenie żelaza i miedzi we włosach dzieci w wieku szkolnym (10-12 lat) oraz ustalono podobieństwa i różnice w badaniach przeprowadzonych przez inne ośrodki. Analizy składu mineralnego organizmu dokonano stosując metodę absorpcyjnej spektrometrii atomowej (AAnalyst 800 firmy Perkin-Elmer), z wykorzystaniem atomizera płomieniowego i przy użyciu lamp jednopierwiastkowych z katodą wnękową. Wyniki. Średnie stężenie miedzi we włosach badanych wyniosło 8,43 mg/g suchej masy, a żelaza 10,15 mg/g suchej masy. Poziom obu tych pierwiastków był niższy w porównaniu z danymi z innych ośrodków badawczych. Dzieląc grupę według płci porównano zawartość żelaza i miedzi. Poziom miedzi we włosach dziewcząt (8,21 mg/g) i chłopców (8,63 mg/g) był bardzo zbliżony, natomiast stężenie żelaza u chłopców (10,68mg/g) było wyższe niż u dziewcząt (9,7 mg/g). Wnioski. Uzyskane wyniki wskazują na niższe stężenie Cu i Fe we włosach dzieci ze szkół bydgoskich w porównaniu do danych uzyskanych w innych rejonach Polski. Autorzy sugerują rozszerzenie badań na większą populację w celu wyjaśnienia, czy są to efekty nieprawidłowej diety oraz zaproponowania ewentualnych zaleceń dietetycznych.

Słowa kluczowe:
dzieci, żelazo, miedź, absorpcyjna spektometria atomowa (ASA)

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Czy redukcja masy ciał zmniejsza ryzyko nadciśnienia tętniczego u osób otyłych pracujących nocą?

Jacek Klawe, Małgorzata Tafil-Klawe, Katarzyna Dmitruk, Wojciech Sikorski, Maciej Śmietanowski

Jacek Klawe, Małgorzata Tafil-Klawe, Katarzyna Dmitruk, Wojciech Sikorski, Maciej Śmietanowski – Does reduction of body mass diminish the risk of arterial hypertension in obese persons working at night? Fizjoterapia Polska 2003; 3(1); 62-65

Streszczenie
Wstęp. Deprywacja snu prowadzi do wzrostu ciśnienia tętniczego. Wydaje się, że reakcja ta jest szczególnie nasilona u osób otyłych. Powstaje zatem pytanie: czy redukcja masy ciała wpływa na wielkość ciśnienia tętniczego po nocnej pracy? Materiał i metody. U 6 otyłych osób pracujących w systemie zmianowym analizowano okołodobowy przebieg zmian ciśnienia tętniczego po przepracowanej nocy. Badania powtórzono po roku stosowania diety odchudzającej, w wyniku której badani uzyskali prawidłową masę ciała. Badania przeprowadzano każdorazowo w komorze klimatyzacyjnej. Wyniki. U wszystkich badanych obserwowano charakterystyczny okołodobowy przebieg wartości średniego ciśnienia tętniczego, z maksimum pomiędzy 15.00 a 18.00 i minimum pomiędzy 24.00 a 5.00. Wartości obserwowane u tych samych osób po kuracji odchudzającej były w godzinach przedpołudniowych i w godzinach 15.00-18.00 znamiennie niższe w ciągu doby następującej po pracy nocnej, w porównaniu do wartości obserwowanych u tych samych osób przed redukcją masy ciała (P < 0,05).Dyskusja. Uzyskane wyniki wskazują, że u osób otyłych praca nocna prowadzi do podwyższenia ciśnienia tętniczego, co może przyczyniać się do rozwoju nadciśnienia tętniczego, a zmniejszenie masy ciała wydaje się być czynnikiem poprawiającym tolerancję pracy nocnej.

Słowa kluczowe:
praca zmianowa, nadciśnienie tętnicze, otyłość

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wielkość parametrów posturograficznych w procesie utrzymywania równowagi u tancerzy

Katarzyna Dmitruk, Jacek Klawe, Małgorzata Tafil-Klawe, Jolanta Jeżewska

Katarzyna Dmitruk, Jacek Klawe, Małgorzata Tafil-Klawe, Jolanta Jeżewska – Valueas of posturography parameters during the process of keeping body balance for dancers. Fizjoterapia Polska 2004; 4(1); 47-51

Streszczenie

Wstęp. Proces utrzymywania równowagi w pozycji stojącej jest specyficzną czynnością ruchową wymagającą prawidłowego współdziałania 3 komponentów układu równowagi: wzrokowego, przedsionkowego i proprioceptywnego. Jedną z obiektywnych metod oceny stabilności ciała jest posturografia. Celem podjętych badań była ocena stabilności postawy dzieci uprawiających taniec towarzyski i dzieci nietańczących. Materiał i metody. W badaniach brało udział 30 dzieci uprawiających taniec towarzyski, podzielonych na dwie kategorie wiekowe: 9-12 lat i 13-16 lat. Grupą kontrolną były dzieci w tym samym wieku, nietańczące. Wyniki. W badaniach posturograficznych tancerzy obserwowano mniejsze wartości parametrów posturograficznych w porównaniu z grupa kontrolną, poza parametrem koordynacja, który miał wyższe wartości. Wnioski. Otrzymane wyniki wskazują na lepszą stabilność i koordynację wzrokowo-ruchową u dzieci tańczących i potwierdzają różnice w kontroli równowagi ciała między nimi a grupą kontrolną.

Słowa kluczowe:
posturografia, układ równowagi, stabilność postawy, koordynacja wzrokowo-ruchowa
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wybrane obciążenia zawodowe fizjoterapeutów z oddziałów Szpitala Uniwersyteckiego im. A. Jurasza w Bydgoszczy

Andrzej Lewandowski, Martyna Wasielewska, Ryszard Grucza, Jacek Klawe, Paweł Zalewski

Andrzej Lewandowski, Martyna Wasielewska, Ryszard Grucza, Jacek Klawe, Paweł Zalewski – Selected types of work load of male physiotherapists in hospital setting. Fizjoterapia Polska 2010; 10(3); 234-241

Streszczenie
Wstęp. W zawodzie fizjoterapeuty wysiłek fizyczny jest zjawiskiem typowym. W odbiorze społecznym, realizacja zawodu fizjoterapeuty związana jest z wykonywaniem stosunkowo ciężkiej pracy fizycznej, a stopień jej uciążliwości jest oceniany w podobny sposób zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety. Celem pracy była ocena obciążeń wysiłkowych wybranych czynności zawodowych fizjoterapeutów pracujących w oddziałach szpitalnych. Materiał i metody. Wytypowano trzy powszechnie stosowane standardy terapeutyczne – ćwiczenie bierne, indywidualne ćwiczenia ogólnokondycyjne oraz pionizację z nauką chodu. Badaniami objęto grupę młodych mężczyzn zatrudnionych w szpitalu w oddziałach rehabilitacji i neurologii. Określono wydolność fizyczną badanych osób testem wysiłkowym PWC170, a intensywność wysiłku fizycznego oceniano metodą pośrednią za pomocą pomiaru częstości skurczów serca. Wyniki. Stwierdzono niską wydolność fizyczną mężczyzn podejmujących zawód fizjoterapeuty (3,8 l/min ± σ = 0,63). Intensywność wysiłku podczas wykonywania wybranych standardów była niewielka i realizowana na poziomie średniej wartości częstości skurczów serca HR 106,82 ± σ = 15,41 oraz średniej względnej szybkości pobierania tlenu VO2max równej 56,60%. Jednakże w subiektywnym odczuciu fizjoterapeuci pracę tę odbierali jako ciężką. Wyniki obecnych badań pozwoliły na podobne zaklasyfikowanie uciążliwości pracy fizjoterapeuty, jednakże po uwzględnieniu zasad higieny i ergonomii. Wnioski. Sformułowano wnioski, dotyczące potrzeby utrzymywania wydolności fizycznej fizjoterapeutów na odpowiednio wysokim poziomie oraz ustalenia przeciwwskazań do wykonywania standardów terapeutycznych o dużej uciążliwości.
Słowa kluczowe
wydolność fizyczna, standardy terapeutyczne, obciążenia fizyczne