Okołodobowa ocena zmian ciśnienia tętniczego krwi u chorych po urazach czaszkowo-mózgowych

Paulina Wyrzykowska, Jan Talar, Maria Wyrzykowska

Paulina Wyrzykowska, Jan Talar, Maria Wyrzykowska – Circadian rhythms of blood pressure variability in ill people after cranio-brain trauma. Fizjoterapia Polska 2006; 6(1); 32-36

Streszczenie

Wstęp. Celem pracy jest ocena zmian w ciągu doby ciśnienia tętniczego krwi u osób po urazach czaszkowo-mózgowych, leczonych w Klinice Rehabilitacji AM w Bydgoszczy. Materiał i metoda. Badaniami objęto grupę 30 chorych po urazach czaszkowo-mózgowych z uszkodzeniem pnia mózgu. Byli oni pacjentami Kliniki Rehabilitacji AM w Bydgoszczy w okresie czasu pomiędzy sierpniem 2003 a kwietniem 2004. Do 24-godzinego monitorowania ciśnienia tętniczego krwi zastosowano aparat Mobil-O-Graph firmy I. E. M. GmbH Deutschland Margot Medical Polska. Badanie było wykonywane metodą nieinwazyjną – oscylometryczną. Wyniki. Ukazano zmienność dobową ciśnienia tętniczego krwi u chorych po urazach czaszkowo-mózgowych. Poranny wzrost RR wystąpił u 22. na 30. badanych. Obniżenie RR w nocy w stosunku do dnia, przy przyjęciu za normę 15% nastąpiło u 3. chorych. Ładunek ciśnienia tętniczego u osób po urazach znacznie wzrastał w godzinach nocnych. Wnioski. U badanych po urazach czaszkowo-mózgowym dobowa zmienność ciśnienia tętniczego krwi jest zachowana, lecz zaznaczona w niewielkim stopniu. Dochodzi do zanikania różnic pomiędzy wartościami pomiarów ciśnienia z dnia i nocy. Wzrost ciśnienia przekraczający arbitralnie ustalone wartości graniczne RR nasila się w czasie godzin nocnych. Natomiast poranny wzrost i nocny spadek RR ulegają spłyceniu.

Słowa kluczowe:
zmienność ciśnienia tętniczego krwi, rytm okołodobowy, uraz czaszkowo-mózgowy

Rehabilitacja laryngektomowanych pacjentów – ocena sprawności i wydolności

Urszula Kaźmierczak, Wojciech Hagner, Jan Talar

Urszula Kaźmierczak, Wojciech Hagner, Jan Talar – Rehabilitation of laryngectomized patients – evaluation of physical fitness and capacity. Fizjoterapia Polska 2007; 7(4); 431-437

Streszczenie
Wstęp. Pacjenci po laryngektomii całkowitej częściej niż inne grupy chorych po leczeniu chorób nowotworowych ograniczają swoją aktywność fizyczną. Po zabiegu ograniczenie aktywności ruchowej spowodowane jest brakiem umiejętności opanowania pozornego uczucia duszności, obawą o nawrót choroby, niemożnością porozumiewania się mową dźwięczną oraz obawą o brak akceptacji przez ludzi z bliższego i dalszego otoczenia. Wczesna rehabilitacja jest szczególnie potrzebna chorym w chorobach nowotworowych, zwłaszcza gdy leczenie wymaga zabiegów okaleczających. Konsekwencją laryngektomii jest znaczne kalectwo, jakim jest pozbawienie krtani jako narządu mowy, oraz szereg zaburzeń czynnościowych związanych z wykonywanym zabiegiem. Materiał i metody. Badaniami objęto grupę 30 osób (4 kobiety i 26 mężczyzn) w wieku od 48-74 lat, średnia wieku wynosiła 61 lat, po laryngektomii całkowitej, które uczestniczyły w turnusie rehabilitacyjnym. Podczas turnusu rehabilitacyjnego chorym wykonano próbę harwardzką /step-test/ wg Szyszko-Wydra. Wyniki. Stwierdzono poprawę wydolności fizycznej po turnusie rehabilitacyjnym we wszystkich grupach wiekowych, o czym świadczą dane zawarte na rycinie. Chorzy przed turnusem rehabilitacyjnym mieli bardzo małą wydolność, a po turnusie rehabilitacyjnym – przeciętną i dobrą. Wnioski. Wyniki badań wykazały, że program turnusu rehabilitacyjnego pozwolił uzyskać wyraźny przyrost ogólnej sprawności fizycznej. Grupowa rehabilitacja chorych z tym samym schorzeniem daje większą szansę na osiągnięcie wyższego poziomu wydolności fizycznej. Spowodowane jest to pozytywnym wpływem codziennych ćwiczeń, szczególnie oddechowych wzmacniających przeponę, które są pomocne w uzyskaniu dźwięcznego odbicia, nauce mowy przełykowej, brakiem poczucia skrępowania, poczuciem pełnej akceptacji grupy i wsparcia emocjonalnego.
Słowa kluczowe
rehabilitacja, laryngektomia, ocena sprawności
1 2 3 4