Tag: Jolanta Kujawa

Jak zapewnić choremu sukces po alloplastyce stawu ramienno-łopatkowego. Część I: kwalifikacja i przygotowanie do zabiegu

Jolanta Kujawa, Jarosław Oborzyński, Jan Talar, Mirosław Janiszewski

Jolanta Kujawa, Jarosław Oborzyński, Jan Talar, Mirosław Janiszewski – How to guarantee the patient’s success after shoulder arthroplasty. Part I: qualification and preparation to the surgical operation. Fizjoterapia Polska 2004; 4(1); 75-78

Streszczenie

Alloplastyka to chirurgiczna metoda leczenia zaawansowanego stopnia dysfunkcji dużych stawów, polegająca na zastąpieniu zniszczonych powierzchni stawowych endoprotezami. Odpowiednio zaprogramowana rehabilitacja po zabiegu daje choremu szansę na uzyskanie dobrego wyniku leczenia. Ważna jednak dla osiągnięcia optymalnego wyniku usprawniania jest zarówno odpowiednia kwalifikacja, jak i przygotowanie pacjenta do zabiegu. W opinii wielu autorów, alloplastyka stawu ramienno-łopatkowego daje możliwość przywrócenia znacznie większej funkcji stawu ramienno-łopatkowego w porównaniu z zastosowaniem alternatywnych zabiegów.

Słowa kluczowe:

alloplastyka stawu ramienno-łopatkowego, wskazania, przeciwwskazania do zabiegu, rehabilitacja pooperacyjna

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Jak zapewnić choremu sukces po alloplastyce stawu ramienno-łopatkowego. Część II: post-surgery rehabilitation

Jolanta Kujawa, Jarosław Oborzyński, Mirosław Janiszewski

Jolanta Kujawa, Jarosław Oborzyński, Mirosław Janiszewski – How to guarantee the patient’s success after shoulder arthroplasty part II: post-surgery rehabilitation. Fizjoterapia Polska 2004; 4(2); 176-182

Streszczenie

Alloplastyla stawu ramienno-łopatkowego w opinii wielu autorów daje szansę uzyskania optymalnej sprawności pacjenta. Problem rehabilitacji pooperacyjnej stawu jest nadal dyskutowany ze względu na różnice poglądów dotyczące czasu rozpoczęcia usprawniania, kolejności wprowadzania ćwiczeń oraz konieczne modyfikacje fizjoterapii. Stała współpraca zespołu leczącego i dobre współdziałanie pacjenta są gwarancją uzyskania pozytywnego wyniku rehabilitacji. Program usprawniania powinien być indywidualnie dobrany i modyfikowany na każdym etapie leczenia. Na podstawie przeglądu piśmiennictwa i obserwacji własnych opracowano podstawowy program rehabilitacji pooperacyjnej, który umożliwia uzyskanie optymalnej funkcji stawu. Zamieszczono serię zdjęć ilustrujących proponowane ćwiczenia.

Słowa kluczowe:
wczesna rehabilitacja, kinezyterapia, terapia fizykalna
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ promieniowania laserowego (I=810 nm, P=100 mW) na aktywność acetylocholinesterazy erytrocytów człowieka w zależności od sposobu dawkowania energii

Jolanta Kujawa, Magdalena Sadowska, Maria Bryszewska, Ireneusz Pieszyński, Mirosław Janiszewski

Jolanta Kujawa, Magdalena Sadowska, Maria Bryszewska, Ireneusz Pieszyński, Mirosław Janiszewski – The impact of laser radiation (I=810 nm, P=100 mW) on acetylcholinesterase activity in human erythrocytes depending on the manner of energy dosage. Fizjoterapia Polska 2004; 4(2); 136-142

Streszczenie

Wstęp. Celem pracy była ocena wpływu różnych dawek promieniowania laserowego (810 nm, 125 mW/cm2) aplikowanych w sposób ciągły i frakcjonowany, na aktywność acetylocholinoesterazy erytrocytarnej (AchE). Materiał i metody. Zawiesinę błon komórkowych erytrocytów ludzkich naświetlano różnymi dawkami promieniowania laserowego. Pomiaru aktywności katalitycznej AChE dokonano metodą spektrofotometryczną. Z wykresu Lineweavera-Burka wyznaczono stałą Michaelisa (Km) i szybkość maksymalną (Vmax) reakcji katalizowanej przez AChE dla prób badanych, odnosząc uzyskane wyniki do kontroli, którą była próba niepoddana naświetlaniu promieniowaniem laserowym. Wyniki. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, iż naświetlanie promieniowaniem laserowym (810 nm, 125 mW/cm2) stymuluje aktywność acetylocholinoesterazy erytrocytów ludzkich. Dawki frakcjonowane aplikowane w ten sposób, że większa części energii podawana jest w pierwszej frakcji, powodują znamienny statystycznie większy wzrost szybkości maksymalnej reakcji (Vmax), katalizowanej przez AChE, niż dawki realizowane w sposób ciągły. Wnioski. Promieniowanie laserowe wywołuje zmiany aktywności AChE zależne od zastosowanej gęstości powierzchniowej energii i sposobu jej dawkowania. Największe zmiany szybkości maksymalnej reakcji stwierdzono dla ciągłej dawki 9 J. Przy zastosowaniu dawek frakcjonowanych 6J+3J i 9J+3J stwierdzono większe zmiany aktywności AChE w porównaniu z dawkami ciągłymi 9 i 12J.

Słowa kluczowe:
niskoenergetyczne promieniowanie laserowe, dawki frakcjonowane
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ wykonawstwa muzycznego na częstość występowania wad postawy u dzieci

Anna Kluszczyńska, Jolanta Kujawa, Mirosław Janiszewski, Ireneusz Pieszyński

Anna Kluszczyńska, Jolanta Kujawa, Mirosław Janiszewski, Ireneusz Pieszyński – Impact of musical performance on the frequency of postural abnormalities in children. Fizjoterapia Polska 2004; 4(2); 117-128

Streszczenie

Wstęp. Zwiększone obciążenia elementów narządu ruchu wchodzących w skład zespołu wykonawczego u młodych muzyków mogą prowadzić do wad postawy i prowadzą do przeciążeń narządu ruchu. Celem pracy było stwierdzenie, czy i w jakim stopniu nadmierne obciążenia symetryczne, jak i niesymetryczne narządu ruchu, u dzieci ze szkół muzycznych, mogą mieć wpływ na częstość występowania zespołu wad postawy. Materiał i metody. Badania przeprowadzono w grupie 113 dzieci (79 dziewcząt i 34 chłopców) w podstawowej szkole muzycznej. Zbadano dzieci z klas 1, 3, 5, tj. w 7, 9 i 11 roku życia, w latach 1997, 1999, 2001. Wykonano ogólne badanie kliniczne i ortopedyczne narządu ruchu. W ankiecie odnotowywano rodzaj instrumentu i obciążenia wynikające z charakteru wykonawstwa muzycznego. Wyniki. W analizie wyników wyodrębniono postawę skoliotyczną, skoliozę i przykurcz mięśni piersiowych. Wyniki badań ujawniły współistnienie kilku wad jednocześnie u kilkorga dzieci. Odnotowano statystycznie znamienną różnicę w częstości występowania wad postawy u dzieci uczących się w szkole muzycznej po 5 latach gry na instrumencie. Wnioski. Wykonawstwo muzyczne jest czynnikiem przyspieszającym progresję badanych zaburzeń statyki ciała u dzieci ze szkoły muzycznej. Obciążenia aparatu wykonawczego podczas gry na instrumentach muzycznych mają wpływ na szybsze występowanie klinicznych objawów skoliozy u dziewcząt niż u chłopców. Czas nauki gry na instrumencie muzycznym i rodzaj wykonawstwa muzycznego mają wpływ na rozwój i pogłębienie się badanych wad postawy ciała.

Słowa kluczowe:
postawa skoliotyczna, skolioza, przykurcz mięśni piersiowych
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena skuteczności przeciwbólowej dawek ciągłych i frakcjonowanych promieniowania laserowego w programie usprawniania chorych z przewlekłym zespołem bólowym części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa

Jolanta Kujawa, Anna Cink, Kamila Gowrys, Ireneusz Pieszyński, Jan Talar

Jolanta Kujawa, Anna Cink, Kamila Gowrys, Ireneusz Pieszyński, Jan Talar – The analgesis effectiveness of continuous and fractionated doses of laser radiation in the rehabilitation of patients with chronic pain syndrome in the lumbo-sacral spine. Fizjoterapia Polska 2004; 4(3); 237-244

Streszczenie

Wstęp. Zespoły bólowe kręgosłupa, ze względu na złożoną etiopatogenezę oraz różnorodność metod postępowania, stanowią poważny problem medyczny. Przewlekłe dolegliwości bólowe i zespół zaburzeń czynnościowych towarzyszących patologii krążka są powodem poszukiwania skutecznych metod fizjoterapii. Jedną z nich jest biomechaniczne diagnozowanie i leczenie wg McKenzie. W terapii przeciwbólowej szeroko wykorzystuje się laseroterapię. Badania nad dawkami frakcjonowanymi stanowią podstawę badań klinicznych nad doborem parametrów zabiegów. Celem pracy była ocena skuteczności przeciwbólowej dawek ciągłych i frakcjonowanych promieniowania laserowego w przewlekłym zespole bólowym części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa. Materiał i metody. Badania przeprowadzono u 43 pacjentów (grupa A) i 45 pacjentów (grupa B) z przewlekłym zespołem bólowym kręgosłupa zakwalifikowanych do kinezyterapii wg McKenzie. W obu grupach zastosowano procedury kinezyterapeutyczne opracowane przez autora metody, dobrane zgodnie z przeprowadzoną diagnozą biomechaniczną oraz dodatkowo wykonano serię 10 zabiegów laseroterapii. W grupie A zastosowano dawkę ciągłą 9 J na punkt, natomiast w grupie B – dawkę frakcjonowaną 3J + 6J na punkt. W obydwu grupach naświetlano po 37 punktów w okolicy lędźwiowo-krzyżowej. Przerwa pomiędzy aplikacją dawek wynosiła 30 min. Wyniki. W grupie B zaobserwowano statystycznie istotne większe zmniejszenie intensywności bólu ocenianego wg skali VAS (0-10 pkt) oraz częstotliwości występowania bólu w skali od 0 do 10 punktów, w porównaniu z grupą A. W obu grupach stwierdzono zmniejszenie deficytu zakresu ruchów wg karty badań odcinka lędźwiowego Instytutu McKenziego. Wnioski. Przeprowadzone badania wykazały większą skuteczność laseroterapii z użyciem dawek frakcjonowanych w porównaniu z dawkami ciągłymi promieniowania laserowego. Sposób dozowania promieniowania laserowego nie ma wpływu na zmianę zakresu ruchu części lędźwiowej kręgosłupa. Biomechaniczne leczenie metodą McKenziego skojarzone z laseroterapią wpływa znacząco na redukcję bólu i poprawę zakresu ruchu części lędźwiowej kręgosłupa w przewlekłych zespołach bólowych.

Słowa kluczowe:
dyskopatia, metoda McKenzie, kinezyterapia, diagnostyka biomechaniczna
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ biostymulacji laserowej skojarzonej z wcierkami diclofenaku na wynik leczenia pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego

Jolanta Kujawa, Jan Talar, Kamila Gworys, Przemysław Gworys, Jarosław Oborzyński, Ireneusz Pieszyński, Mirosław Janiszewski

Jolanta Kujawa, Jan Talar, Kamila Gworys, Przemysław Gworys, Jarosław Oborzyński, Ireneusz Pieszyński, Mirosław Janiszewski – The impact of laser biostimulation combined with diclofenac inunction on treatment outcome in patient with gonarthrosis. Fizjoterapia Polska 2004; 4(3); 185-193

Streszczenie

Wstęp. U pacjentów z zespołami bólowymi i chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego, ważnym problemem jest poszukiwanie metod oceny ustępowania zaburzeń w tkankach okołostawowych i dolegliwości bólowych. W przypadkach schorzeń przewlekłych stosuje się szeroki wybór zabiegów terapii fizykalnej oraz miejscowo leki niesterydowe przeciwzapalne i przeciwbólowe w żelach i maściach. Ocenę stopnia zaawansowania patologii, nasilenia dolegliwości bólowych oraz skuteczności podjętego leczenia, u pacjentów z zespołami zaburzeń czynnościowych związanych ze zmianami napięć mięśni i zmian przepływu krwi w tych obszarach, można wzbogacić badaniem termowizyjnym umożliwiającym badanie temperatury powierzchni skóry za pomocą pomiaru intensywności promieniowania podczerwonego emitowanego przez powłoki skórne. Materiał i metody. Do badania zakwalifikowano 99 kolejnych pacjentów z dolegliwościami bólowymi utrzymującymi się ponad 6 tygodni i rozpoznaną chorobą zwyrodnieniową stawów kolanowych. Pacjentów zrandomizowano do trzech grup: Grupa A: 32 pacjentów, u których wykonano zabiegi biostymulacji laserowej. Grupa B: 35 pacjentów, u których wykonywano takie same zabiegi biostymulacji laserowej, a ponadto zalecono pacjentowi stosować diklofenak sodu (Voltaren żel) w postaci żelu do wcierań na badany staw kolanowy. Grupa C: grupa porównawcza 32 chorych, oczekujących na zabiegi z powodu przewlekłego zespołu bólowego stawu kolanowego w przebiegu choroby zwyrodnieniowej. Oceniano stopień nasilenia dolegliwości bólowych za pomocą skali VAS oraz rozkład temperatur na termogramach wykonanych dwukrotnie u wszystkich pacjentów przed i po leczeniu. Wyniki. W grupie A i B stwierdzono znamienne zmniejszenie intensywności i częstotliwości występowania bólu. Zaobserwowano statystycznie istotne różnice uzyskanych wyników na korzyść grupy B, w której zastosowano zabiegi laseroterapii w połączeniu z wcierkami z diclofenaku. W obydwu badanych grupach stwierdzono normalizacje rozkładu temperatur ocenianą na podstawie termogramów. Wnioski. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono nieprawidłowy rozkład temperatury wzdłuż kończyny dolnej i wokół rzepki w zespole bólowym stawu kolanowego. Zastosowanie biostymulacji laserowej w chorobie zwyrodnieniowej stawu kolanowego, powoduje normalizację temperatury tkanek poddanych naświetlaniom i zmniejszenie dolegliwości bólowych. Zastosowanie laseroterapii w skojarzeniu z diklofenakiem sodu w postaci żelu do użytku zewnętrznego, powoduje bardziej zaznaczoną normalizację temperatury tkanek stawu kolanowego i lepszy efekt przeciwbólowy w porównaniu do monoterapii promieniowaniem laserowym.

Słowa kluczowe:
laseroterapia niskoenergetyczna, termowizja, leczenie bólu
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Badanie termowizyjne w diagnostyce i monitorowaniu skuteczności leczenia chorób stawu kolanowego

Jolanta Kujawa, Jarosław Oborzyński, Kamila Gworys, Joanna Błaszczyk-Suszyńska, Mirosław Janiszewski

Jolanta Kujawa, Jarosław Oborzyński, Kamila Gworys, Joanna Błaszczyk-Suszyńska, Mirosław Janiszewski – Thermovisual imaging in diagnostics and outcome monitoring in disorders of the knee. Fizjoterapia Polska 2004; 4(4); 323-330

Streszczenie

Wstęp. W pracy przedstawiono analizę dotychczas przeprowadzonych badań prospektywnych nad zastosowaniem badania termowizyjnego w diagnostyce i monitorowaniu skuteczności leczenia chorób stawu kolanowego. Materiał i metody. Analizie poddano 3 prospektywne badania. Przeprowadzano badania termowizyjne stawów kolanowych w grupie 170 pacjentów z dolegliwościami bólowymi oraz 45 pacjentów bez dolegliwości bólowych stawów kolanowych. Nasilenie dolegliwości bólowych i dysfunkcji stawu oceniano według wizualno analogowej skali bólu (VAS), opracowanej karty badania oraz obliczano temperaturowy wskaźnik kolanowo-kończynowy (TWKK). Wyniki. W grupie kontrolnej temperaturowy wskaźnik kolanowo-kończynowy (TWKK) przyjmował wartości od (-1,5°C) do (- 0,1°C). W grupie badanej TWKK przyjmował wartości od (-1,8°C) do (+1,8°C) przed leczeniem i od (-1,6°C) do (+1°C) po leczeniu. Analiza statystyczna wykazała istnienie zależności pomiędzy poziomem odczuwanego bólu (VAS), stopniem dysfunkcji a zmianami wartości TWKK. Wnioski. Zastosowanie badania termowizyjnego z obliczaniem temperaturowego wskaźnika kolanowo-kończynowego jest wartościowym uzupełnieniem oceny skuteczności leczenia chorób stawu kolanowego. Czułość i swoistość TWKK jest wysoka w zespole bólowym stawu kolanowego. Metoda analizy zdjęcia termowizyjnego powinna być modyfikowana przy współistnieniu chorób zmieniających rozkład temperatur na powierzchni skóry kończyn dolnych.

Słowa kluczowe:
ból stawu kolanowego, Wizualno-Analogowa Skala, Temperaturowy Wskaźnik Kolanowo-Kończynowy (TWKK)
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena skuteczności prądów interferencyjnych i ultradźwięków u chorych z zespołem bólowym kręgosłupa

Karolina Szulkowska, Magdalena Fronczek, Jolanta Kujawa

Karolina Szulkowska, Magdalena Fronczek, Jolanta Kujawa – Evaluation of efficacy of interferential current and ultrasound therapy in patients with spinal pain. Fizjoterapia Polska 2010; 10(3); 181-192

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy jest porównawcza ocena wpływu prądów interferencyjnych i ultradźwięków na ograniczenie promieniowania bólu do kończyn dolnych, u chorych z przewlekłym zespołem bólowym kręgosłupa w przebiegu choroby zwyrodnieniowej. Materiał i metody. Materiał badań stanowiło 100 osób z zespołem bólowym kręgosłupa podzielonych na dwie 50 osobowe grupy. Pacjenci z grupy A otrzymali 10 zabiegów z wykorzystaniem ultradźwięków (0,8 W/cm², 10 min.). W grupie B zaaplikowano 10 zabiegów z wykorzystaniem prądów interferencyjnych (90-100 Hz, 15 min.) Wszyscy ochotnicy poddani zostali badaniu ankietowemu, które zawierało 42 pytania. Subiektywna ocena bólu była przeprowadzona z wykorzystaniem wizualno-analogowej skali bólu (VAS). Do oceny stopnia dysfunkcji kręgosłupa w części lędźwiowo – krzyżowej użyto skali Oswestry. Wyniki. W obu grupach stwierdzono zmniejszenie się częstotliwości promieniowania bólu do pośladków. W grupie poddanej sonoterapii odnotowano nieznaczny spadek promieniowania bólu do tylnej części ud, podczas gdy przy zastosowaniu prądów interferencyjnych promieniowanie bólu spadło o połowę. Promieniowanie bólu poniżej kolan zmniejszyło się znacząco w grupie poddanej terapii prądami interferencyjnymi. Wnioski. Prądy interferencyjne są skuteczniejsze w ograniczeniu promieniowania bólu w obrębie kończyn dolnych u chorych z przewlekłym zespołem bólowym kręgosłupa w przebiegu choroby zwyrodnieniowej w porównaniu do terapii ultradźwiękami.
Słowa kluczowe
prądy interferencyjne, zespół bólowy kręgosłupa, ultradźwięki
1 2