Maria Kłoda, Grażyna Brzuszkiewicz-Kuźmicka, Marcin Jelitto, Izabela Korabiewska, Karen Shahnazaryan, Dariusz Białoszewski

M. Kłoda, G. Brzuszkiewicz-Kuźmicka, M. Jelitto, I. Korabiewska, K. Shahnazaryan, D. Białoszewski – Progressive spastic four-limb paresis. Suspected Strumpell-Lorrain disease. Case study. Fizjoterapia Polska 2020; 20(1); 150-159

Streszczenie
Zespół Strumpell–Lorrain jest rzadką, postępującą chorobą, nazywaną też dziedziczną paraplegią spastyczną. Jest to zespół schorzeń neurologicznych o podłożu genetycznym i różnorodnym przebiegu, charakteryzujący się postępującym niedowładem spastycznym kończyn dolnych, zwykle bardzo nasilonym. Należy do chorób neurodegeneracyjnych neuronu ruchowego.
Podmiotem badania była 27-letnia kobieta, u której postawiono podejrzenie tak zwanej dziedzicznej tetraplegii spastycznej.
U badanej pierwsze objawy choroby pojawiły się w wieku 6 lat. Rodzice chorej zaobserwowali u córki chód na palcach stóp i częste upadki przez niewłaściwe stawianie stóp.
Zabiegi fizjoterapeutyczne miały na celu poprawę stabilizacji tułowia oraz poprawę funkcjonalną pacjentki, w tym czynności dnia codziennego wraz z wydłużeniem czasu przebywania pacjentki poza łóżkiem, poprawę funkcji motorycznej, w tym wykonywanie czynności w szybszym tempie i czasie.
Postępowanie fizjoterapeutyczne ma znaczącą rolę w leczeniu pacjentów ze schorzeniami układu nerwowo-mięśniowego, zarówno pod kątem funkcjonalnym pacjenta, jak i na tle fizycznym i psychologiczno-społecznym. Pacjenci z tego typu zaburzeniami bardzo często są osamotnieni, nieszczęśliwi, co oddziałuje na sferę psychiczną. Możliwość uczestniczenia w zabiegach fizjoterapeutycznych sprawia, że taka osoba nie tylko poprawia swój stan funkcjonalny pod względem fizycznym, ale także bardzo silnie oddziałuje na sferę psychiczną oraz poprawia funkcjonowanie w społeczeństwie.

Słowa kluczowe:
Zespół Strumpell–Lorrain, dziedziczna paraplegia spastyczna