Tag: Magdalena Wilk

Ciągły ruch bierny jako metoda kinezyterapii w leczeniu brachialgii

Bogusław Frańczuk, Wojciech Szwarczyk, Magdalena Wilk, Maciej Kasparek, Janusz Otfinowski

Bogusław Frańczuk, Wojciech Szwarczyk, Magdalena Wilk, Maciej Kasparek, Janusz Otfinowski – Continous passive motion as a method of kinesitherapy in the treatment of brachialgia. Fizjoterapia Polska 2001; 1(2); 123-126

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy było przedstawienie wyników leczenia brachialgii pourazowej u pacjentów, u których oprócz standardowej rehabilitacji zastosowano leczenie ruchem ciągłym (CPM). Materiał i metoda. W badaniach wzięło udział 55 pacjentów leczonych w Klinice Traumatologii CMUJ w Krakowie, według standardowego podejścia rehabilitacji (grupa I). Wśród nich u 25 zastosowano dodatkowo leczenie ciągłym ruchem biernym (CPM; grupa II). Do oceny efektów rehabilitacji zastosowano Analogową Skalę Wizualną VAS, do oceny dolegliwości bólowych badanie zakresu ruchów czynnych w stawie ramiennym, głównie ruchu odwodzenia, wywołującego ból oraz dwustopniową skalę samooceny stanu zdrowia: stan zadowalający (możliwość posługiwania się w miarę sprawnie kończyną) lub niezadowalający (znaczące upośledzenie funkcji kończyny górnej). Badania prowadzono dwukrotnie: przed rozpoczęciem leczenia oraz po jego zakończeniu. Wnioski. W wyniku badań stwierdzono, że pacjenci z brachialgią pourazową, poddani rehabilitacji, uzyskują zmniejszenie dolegliwości bólowych, zwiększenie zakresu ruchomości w stawach, podniesienie subiektywnej oceny stanu zdrowia. Uzyskana poprawa jest większa u pacjentów, u których zastosowano dodatkowo ciągły ruch bierny (CPM). Ciągły ruch bierny (CPM) można polecać jako metodę kinezyterapii w leczeniu rehabilitacyjnym brachialgii.

Słowa kluczowe:
ciągły ruch bierny, brachialgia

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Zastosowanie terapii energotonowej w rehabilitacji pacjentów po uszkodzeniach tkanek miękkich stawu kolanowego

Magdalena Wilk, Wojciech W. Fibiger, Bogusław Frańczuk

Magdalena Wilk, Wojciech W. Fibiger, Bogusław Frańczuk – The application of high-tone power therapy in the rehabilitation of patients with soft-tissue damage to the knee joint. Fizjoterapia Polska 2002; 2(2); 118-121

Streszczenie
Wstęp. W artykule przedstawiono wstępne wyniki usprawniania pacjentów po urazach stawu kolanowego z zastosowaniem terapii energotonowej (HiToP). Materiał i metoda. Badaniami objęto 10 pacjentów leczonych w Klinice Chirurgii Urazowej, Ortopedii i Rehabilitacji CMUJ w Krakowie. Do zabiegów użyto aparat do terapii energotonowej produkcji niemieckiej – HiToP – posiadający homologację w krajach UE. Pacjenci byli poddani serii 10 zabiegów (każdy 45 min.) wykonywanych co 2-gi dzień. Wyniki. U wszystkich badanych pacjentów uzyskano poprawę. Wnioski. Wstępne wczesne wyniki leczenia pacjentów po urazach stawu kolanowego są zachęcające do ich kontynuowania.

Słowa kluczowe:
terapia energotonowa, prądy średniej częstotliwości, urazy stawu kolanowego

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Analiza zmian siły mięśni działających na staw biodrowy u chorych po artroplastykach biodra

Magdalena Wilk, Bogusław Frańczuk

Magdalena Wilk, Bogusław Frańczuk – Analysis of changes in the strength of muscles acting on the hip joint in patients recovering from hip arthroplasty. Fizjoterapia Polska 2003; 3(4); 309-315

Streszczenie

Wstęp. Obserwacja zmian siły mięśni służy do doboru ćwiczeń leczniczych, jak również jest podstawą do oceny wyników rehabilitacji. Ocena kliniczna siły mięśni wg Lovetta jest badaniem subiektywnym, dlatego podjęto próbie jej obiektywizacji poprzez badania tensometryczne oraz obiektywne określenie wartości siły badanych mięśni wg metody Wojtyczka i Zembatego. Materiał i metody. Materiał stanowiło 98 pacjentów operowanych z powodu zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego. Pacjentów podzielono losowo na dwie grupy. Grupa 1 była usprawniana w trakcie pierwszych 7 dni za pomocą aparatów elektryczno-szynowych CPM. Grupa 2 uczestniczyła w standardowej metodzie usprawniania. Po 7 dniach w obu grupach zastosowano taki sam program rehabilitacji. Badania siły mięśni wg skali Lovetta przeprowadzono przed operacją oraz w 3., 7. i 11. dobie od operacji oraz po 1, 3 i 6 miesiącach. Ponadto po 6 miesiącach od zabiegu dokonano w grupie 20 pacjentów pomiarów tensometrycznych. Wyniki. Zmiany siły badanych mięśni miały podobny przebieg we wszystkich badanych grupach. W 3. dobie od operacji we wszystkich mięśniach odnotowano spadek ich siły w obu badanych grupach. W kolejnych badaniach następował wzrost siły, który był w początkowym okresie (do 3 miesiąca) istotnie statystycznie wyższy w grupie 1 (CPM). Różnice w sile mięśniowej były zbliżone po 6 miesiącach w obu grupach. Ocenę Lovetta zestawiono za pomocą opracowanych przez Wojtyczka i Zębatego tabel z wynikami pomiaru tensometrycznego. Stwierdzono brak istotnych różnic. Wnioski. Stwierdzono, że w wyniku artroplastyki biodra przy użyciu protez totalnych pacjenci uzyskują siłę mięśni działających na staw biodrowy w zakresie normy fizjologicznej po 6 miesiącach od operacji.

Słowa kluczowe:
artroplasyka, skala siły mięśni Lovetta, rehabilitacja
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wstępne wyniki wczesnej rehabilitacji pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi po artroplastyce kolana z zastosowaniem ciągłego ruchu biernego

Magdalena Wilk, Bogusław Frańczuk, Rafał Trąbka, Wojciech Szwarczyk

Magdalena Wilk, Bogusław Frańczuk, Rafał Trąbka, Wojciech Szwarczyk – Outcome of early rehabilitation with continous passive motion for patients recovering from surgical reconstruction of the knee due to degenerative changes. A preliminary report. Fizjoterapia Polska 2004; 4(2); 163-166

Streszczenie

Wstęp. Wzrost liczby wykonywanych artroplastyk powoduje ciągłe poszukiwania nowych rozwiązań chirurgicznych i rehabilitacyjnych. Postępowanie rehabilitacyjne ukierunkowane jest przede wszystkim na jak najszybsze umożliwienie pacjentowi powrotu do wykonywania czynności życia codziennego i uzyskanie pełnej samodzielności. Wśród sposobów postępowania rehabilitacyjnego po artroplastykach kolana, zastosowanie znajduje ciągły ruch bierny. Materiał i metoda. W badaniach wzięło udział 60 pacjentów, u których założono całkowite endoprotezy z powodu zmian zwyrodnieniowych stawu kolanowego. Wszystkich pacjentów podzielono losowo na dwie grupy. Obie grupy objęte były takim samym programem rehabilitacji, za wyjątkiem aparatu szynowego CPM, który zastosowano dodatkowo w grupie I. U wszystkich pacjentów wykonano dwukrotnie (przed i po operacji) następujące pomocnicze badania: masy ciała, zakresu ruchów w stawach kolanowych za pomocą inklinometru cyfrowego Sandersa oraz testowanie siły mięśnia czworogłowego uda. Wyniki. Uzyskane wyniki leczenia są korzystniejsze w grupie I, gdzie zastosowano ciągły ruch bierny, zarówno w ocenie średniego zakresu ruchów stawu kolanowego jak i przy użyciu skali VAS oraz w ocenie subiektywnej przeprowadzonej przez pacjentów. Ciągły ruch bierny zastosowany we wczesnej rehabilitacji pacjentów po artroplastykach kolana wpływa na przyspieszenie procesu usprawniania. Wnioski. Wprowadzenie we wczesnym okresie pooperacyjnym ciągłego ruchu biernego wspomaga skrócenie procesu usprawniania, zwiększa zakres ruchów w stawie kolanowym, ogranicza dolegliwości bólowe, umożliwia zniesienie wzmożonego napięcia tkanek miękkich, ułatwia procesy naprawcze i przyspiesza wchłanianie się krwiaków.

Słowa kluczowe:
całkowita endoproteza, zakres ruchu, siła mięśni
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ wczesnej rehabilitacji na sprawność motoryczną pacjentów po udarach mózgu – doniesienie wstępne

Emil Domański, Magdalena Wilk, Wojciech Kiebzak, Zbigniew Śliwiński

Emil Domański, Magdalena Wilk, Wojciech Kiebzak, Zbigniew Śliwiński – The effect of early rehabilitation on locomotor function in post-stroke patients – preliminary report. Fizjoterapia Polska 2008; 8(1); 83-95

Streszczenie
Wstęp. Udar mózgu, według definicji Światowej Organizacji Zdrowia, jest nagłym wystąpieniem objawów ogniskowych trwających dłużej niż 24 godziny lub prowadzących do śmierci, wywołanych zmianami w układzie tętniczym lub żylnym mózgu. Celem pracy była ocena wpływu wczesnej rehabilitacji na sprawność motoryczną pacjentów po udarach mózgu. Materiał i metody. Przebadano 30-osobową grupę chorych z niedowładem w pierwszej dobie zachorowania oraz po 14 dniach usprawniania. Poprawę sprawności ruchowej określano funkcjonalnym stanem mięśni i stereotymem chodu wg PNF. Oceny czynności życia codziennego dokonano wg wytycznych WFR oraz PKCM. Stopień niepełnosprawności oceniono na podstawie skali Rankin’a. Z przyczyn organizacyjnych nie uwzględniono w badaniach grupy kontrolnej, traktując pracę jako doniesienie wstępne. Wyniki. Poprawę lokomocji uzyskało 40% chorych. Zaobserwowano zmniejszenie stopnia niepełnosprawności u 50% chorych. Sprawność motoryczna pacjenta wpłynęła na poprawę funkcji układu moczowego u 50% chorych. Wśród 40% chorych na skutek stosownej fizjoterapii doszło do zmniejszenia dysfunkcji ruchowej kończyny górnej. Wnioski. Wcześnie rozpoczęte postępowanie usprawniające wpływa na poprawę sprawności ruchowej określanej funkcjonalnym stanem mięśni i stereotypem chodu. Przyjęty program usprawniania leczniczego przyczynił się do poprawy niezależności funkcjonalnej określanej Wskaźnikiem Funkcjonalnym Repty oraz Prostą Kartą Czynności Motorycznych. Sprawność motoryczna pacjenta wpływa na poprawę funkcji układu moczowego u 50% chorych. Wcześnie rozpoczęta rehabilitacja wpływa na poprawę funkcji ruchowej kończyny górnej objętej niedowładem. Wnioski wymagają weryfikacji podczas dalszych badań, z wykorzystaniem grupy kontrolnej.
Słowa kluczowe
udar mózgu, niedowład połowiczy, wczesna rehabilitacja, stan funkcjonalny

Ocena termowizyjna temperatur kończyn górnych po kriostymulacji u pacjentów po udarze mózgu

Zbigniew Śliwiński, Piotr Płaza, Krzysztof Gieremek, Wojciech Kufel, Beata Michalak, Bartłomiej Halat, Grzegorz Śliwiński, Magdalena Wilk

Zbigniew Śliwiński, Piotr Płaza, Krzysztof Gieremek, Wojciech Kufel, Beata Michalak, Bartłomiej Halat, Grzegorz Śliwiński, Magdalena Wilk – Thermovisual evaluation of temperatures of the upper limbs following cryostimulation in post-stroke patients. Fizjoterapia Polska 2008; 8(1); 23-34

Streszczenie
Wstęp. Udar mózgu jest bardzo poważną jednostką chorobową zagrażającą życiu, niezależnie od tego jaki jest obraz kliniczny w chwili rozpoczęcia. W większości przypadków udar jest konsekwencją ogólnoustrojowych chorób naczyniowych, jakimi są miażdżyca i nadciśnienie tętnicze. Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 103 pacjentów, w tym 52 to chorzy po przebytym udarze mózgu z niedowładną kończyną górną, a 51 to osoby zdrowe. W grupie chorych było 18 kobiet i 34 mężczyzn, w grupie zdrowych 41 kobiet i 10 mężczyzn. Średnia wieku chorych mężczyzn 55,6 lat, a kobiet 66,1 lat. Średnia wieku grupy kontrolnej wynosiła 37,2 lata. Kriostymulację miejscową stosowano: u pacjentów po udarze na ręce i przedramieniu kończyny niedowładnej, natomiast u pacjentów zdrowych na ręce i przedramieniu prawej kończyny górnej. Kończyna była schładzana przez sześć minut. Oceny temperatur dokonano kamerą termowizyjną Agema 570.Wyniki. Schładzanie jednego tylko przedramienia powoduje obniżenie się temperatury. U chorych po udarze mózgu uzyskuje się szybszy powrót do temperatury początkowej. Wydaje się, że jest to związane z lepszym działaniem mechanizmów chroniących przed utratą ciepła. W tej grupie bowiem, wartości temperatur są wyższe. W grupie kontrolnej temperatura w kończynie nieschładzanej spada średnio o 1,6 stopni C, a u chorych tylko o 1,3 stopni C. Wnioski. Temperatury powierzchni przedramienia poddawanego sześciominutowej krioterapii różnią się u chorych z udarem mózgowym i u zdrowych, a wiązać to należy z uszkodzenia mózgu po udarze. Zjawisko kontralateralizacji, tzn. spadku temperatury w kończynie nieschładzanej występuje zarówno u pacjentów po udarze, jak i ludzi zdrowych z grupy kontrolnej. Spadki temperatur wywołane schładzaniem w kończynach oziębianych są wyższe u chorych niż u zdrowych. U pacjentów po udarze mózgu szybszy jest powrót temperatury do wartości wyjściowych. W 15 minut po krioterapii nie pojawia się efekt wyrównania temperatury do wyjściowej ani jej przewyższenie w stosunku do wartości początkowych w kończynie schładzanej.
Słowa kluczowe
udar mózgu, kriostymulacja, termowizja, gra naczyniowa

Ocena efektów usprawniania z wykorzystaniem terapii wysokotonowej u pacjentów po udarze mózgu

Zbigniew Śliwiński, Piotr Płaza, Krzysztof Gieremek, Wojciech Kufel, Beata Michalak, Bartłomiej Halat, Grzegorz Śliwiński, Magdalena Wilk

Zbigniew Śliwiński, Piotr Płaza, Krzysztof Gieremek, Wojciech Kufel, Beata Michalak, Bartłomiej Halat, Grzegorz Śliwiński, Magdalena Wilk – Assessment of the effect of high-tone power therapy in rehabilitation of stroke patients. Fizjoterapia Polska 2008; 8(2); 197-205

Streszczenie
Wstęp. Terapia wysokotonowa jest nową metodą stymulacji nerwów i mięśni za pomocą prądu elektrycznego o częstotliwości odpowiadającej akustycznemu pasmu drgań pomiędzy 4 400 Hz do 12 300 Hz. Użycie dwóch par elektrod umożliwia powstanie dynamicznego pola elektrycznego w głębi tkanek. Celem pracy była ocena funkcji kończyny górnej u chorych po udarze mózgu z niedowładem połowiczym, u których w procesie usprawniania zastosowano terapię wysokotonową. Materiał i metody. Badaniom poddano 16 mężczyzn w wieku 46-72 lat i 4 kobiety 67-74 lat o różnej etiologii. Sprawność ręki określano przez badane siły chwytu, a zakresy ruchów wg ISOM oraz wielkość napięcia spastycznego wg Ashworth. Wyniki. U pacjentów zwiększyła się siła chwytu ręki z równoczesną poprawą kątowych zakresów ruchomości w stawie promieniowo-nadgarstkowym kończyny porażonej. Zmniejszyło się napięcie spastyczne w badanej kończynie o 0.35 w skali Ashworth. Analiza pomiarów linijnych uwidacznia istotne statystycznie zmiany obwodów tylko na poziomie ramienia. Wnioski. Kompleksowa fizjoterapia, z wykorzystaniem terapii horyzontalnej, zastosowana u pacjentów po udarze mózgu, spowodowała istotną poprawę funkcji leczonej kończyny górnej. Terapia wysokotonowa jest dobrze tolerowana przez pacjentów z porażeniem połowiczym pomimo długiego czasu trwania zabiegu.
Słowa kluczowe
test Ashworth, terapia wysokotonowa, stymulacja hoSti-Scan, efekt sekundarny

Ocena przydatności aplikacji Kinesiology Tapingu u chorych po udarze mózgu usprawnianych metodą PNF. Doniesienie wstępne

Zbigniew Śliwiński, Marta Kopa, Bartłomiej Halat, Beata Michalak, Wojciech Kufel, Henryk Racheniuk, Magdalena Wilk, Marcin Krajczy, Jan Szczegielniak

Zbigniew Śliwiński, Marta Kopa, Bartłomiej Halat, Beata Michalak, Wojciech Kufel, Henryk Racheniuk, Magdalena Wilk, Marcin Krajczy, Jan Szczegielniak – Usefulness of Kinesiology Taping in post-stroke patients rehabilitated with the PNF method. Preliminary report. Fizjoterapia Polska 2008; 8(3); 325-334

Streszczenie
Wstęp. W fizjoterapii wykorzystuje się wiele metod kinezyterapeutycznych, których podstawą jest znajomość przebiegu procesów neurofizjologicznych związanych z rozwojem i ruchem. Jedną z takich koncepcji jest metoda PNF. W usprawnianiu kończyny górnej u pacjentów po udarze mózgu lepsze efekty uzyskać można łącząc różne metody, np. PNF z Kinesiology Taping. Materiał i metody. Badaniu poddano 15 osób po udarze mózgu, w tym 10 mężczyzn i 5 kobiet w wieku od 39 do 72 lat. Każdego pacjenta poddano jednorazowemu badaniu. Wykonano dwukrotnie test napięcia mięśniowego wg skali Ashworth oraz trzykrotnie test funkcjonalny dla kończyny górnej porażonej (przed terapią, po terapii metodą PNF oraz po aplikacji funkcjonalnej Kinesiology Taping). Test funkcjonalny dla kończyny górnej porażonej polegał na uniesieniu przez pacjenta przedmiotu. Mierzona była odległość unoszonego przedmiotu od powierzchni stołu w centymetrach. Terapia metodą PNF, u każdego pacjenta trwała od 45 min do 1 godz. Aplikacje funkcjonalne Kinesiology Taping obejmowały prostowniki stawu promieniowo-nadgarstkowego. Wyniki. Test napięcia mięśniowego wg skali Ashworth nie uległ zmianie. Średnie wyniki testu funkcjonalnego w centymetrach wyniosły średnio; przed terapią 3,8, po terapii metodą PNF 6,6 i dodatkowo po aplikacji Kinesiology Taping 7,8. U dwóch osób nie zarejestrowano zmian w teście funkcjonalnym. U 13 pacjentów po terapii PNF zaobserwowano poprawę funkcji kończyny górnej. Znaczną różnicę funkcji zauważono po zastosowaniu aplikacji KT. U 10 pacjentów dodatkowa aplikacje znacząco ułatwiły pracę metodą PNF. Wnioski. Terapia metodą PNF połączona z Kinesiology Taping pozytywnie wpływa na poprawę funkcji w kończynie górnej objętej porażeniem. Aplikacje funkcjonalne Kinesiology Tapingu są użyteczne, ułatwiają pracę metodą PNF, mogą i powinny być z nią łączone. Pomimo jednorazowej terapii metodą PNF uzyskano poprawę funkcji kończyny górnej i zdecydowaną dodatkową poprawę po aplikacji funkcjonalnej Kinesiology Tapingu. Wartość napięcia mięśniowego wg skali Ashworth nie uległa istotnej zmianie po przeprowadzonej terapii, jednak nie zdeterminowało to pozytywnych wyników testów funkcjonalnych. Nie zauważa się zależności terapii kompilowanej PNF i Kinesiology Tapingu z czasem od dokonania się udaru mózgowego.
Słowa kluczowe
Aplikacje Kinesiology Taping, metoda PNF, udar mózgu

Zmiany obrazu termowizyjnego okolicy stawu kolanowego u pacjentów poddanych krioterapii miejscowej w zależności od stosowanego programu fizjoterapii

Magdalena Wilk, Rafał Trąbka, Zbigniew Śliwiński

Magdalena Wilk, Rafał Trąbka, Zbigniew Śliwiński – Changes in knee joint thermograms following local cryotherapy combined with various physiotherapy regimens. Fizjoterapia Polska 2008; 8(3); 267-271

Streszczenie
Wstęp. Celem poniższych badań była ocena efektywności krioterapii i prowadzonego programu postępowania fizjoterapeutycznego u chorych ze wskazaniami do stosowania tych zabiegów na okolicę stawu kolanowego lub stawów kolanowych. Materiał i metoda. Badania przeprowadzono w Krakowskim Centrum Rehabilitacji w 2008 roku. Do badań zakwalifikowano grupę 38 pacjentów którzy zostali poddani krioterapii na okolicę stawu kolanowego. Pacjentów podzielono na dwie grupy. Do grupy 1 zakwalifikowano pacjentów, u których bezpośrednio po krioterapii prowadzono ćwiczenia kończyn dolnych. W grupie 2 znalazły się osoby których program fizjoterapeutyczny obejmował ćwiczenia 30 minut po zabiegu krioterapii. U wszystkich pacjentów rejestrowano zmiany obrazu termowizyjnego. Wyniki. Wstawię kolanowym, który miał być poddany zabiegowi, w grupie 1 średnia temperatura wyniosła x=30,19°C, a w grupie 2 x=31,46°C. Podobnie w badaniu 2 różnice między badanymi grupami nie były istotne statystycznie. Istotne różnice zarejestrowano w badaniu 3. W grupie 1 średnia wartość zakresu temperatury wyniosła x=28,54°C, a w grupie 2 x=23,38°C. W ostatnim badaniu wykonanym po 30 minutach od końca zabiegu krioterapii w grupie 1 średnia temperatura stawu kolanowego poddanemu zabiegowi wyniosła x=28,99° C natomiast w grupie 2 x=29,43°C. Wnioski. U osób, które po zabiegu krioterapii miejscowej okolicy stawu kolanowego nie są bezpośrednio poddawane zabiegom kinezyterapii, ocieplenie tej samej okolicy ciała tkanek następuje wolniej.
Słowa kluczowe
staw kolanowy, krioterapia, termowizja, fizjoterapia

Wstępne wyniki zastosowania Protokołu Rehabilitacyjnego we wczesnym okresie u pacjentów po artroskopowej przezportalowej jedno i dwupęczkowej rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego z użyciem ścięgien mięśni półścięgnistego i smukłego

Magdalena Wilk, Rafał Trąbka, Wiesław Tomaszewski

Magdalena Wilk, Rafał Trąbka, Wiesław Tomaszewski – Preliminary results of rehabilitation according to a Rehabilitation Protocol in the early post-operative period after arthroscopic, transportal single – and double-bundle reconstruction of the anterior cruciate ligament with semitendinosus and gracilis tendons. Fizjoterapia Polska 2009; 9(1); 97-103

Streszczenie
Wstęp. Uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego powodują znaczne upośledzenie funkcji całej kończyny dolnej i zaburzenia czucia proprioceptywnego. Obecnie stosuje się kilka metod artroskopowej rekonstrukcji ACL, a zawsze jako najważniejszy cel leczenia wymienia się odzyskanie pełnej funkcji stawu i jego najlepszej stabilizacji umożliwiającej pacjentowi powrót do pełnej aktywności, zarówno zawodowej, jak i sportowej sprzed urazu. Materiał i metody. Badania przeprowadzono w Krakowskim Centrum Rehabilitacji w latach 2007-2008. Do badań zakwalifikowano grupę 33 pacjentów po artroskopowej rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego. W pracy przedstawiono program postępowania fizjoterapeutycznego stosowany w Centrum od 2006 roku. Badania przeprowadzono dwukrotnie: przed oraz po zakończeniu cyklu zabiegów fizjoterapeutycznych. Wyniki. W badanej grupie 33 pacjentów u 48,5% uszkodzenie dotyczyło lewego stawu kolanowego, a u 51,5% prawego. W badaniu I średni zakres ruchu wynosił x=53°, natomiast w badaniu II x=109°. Stwierdzono też przyrosty siły mięśni średnio o 1,6 stopnia skali Lovetta (dla mięśnia czworogłowego uda x=1,5; dla mięśni dwugłowego uda, półścięgnistego i półbłoniastego x=1,7) i zmniejszenie dolegliwości bólowych ocenianych w skali VAS. W badanej grupie 79% pacjentów oceniło wynik leczenia jako bardzo dobry lub dobry, a 21% uznało, że jest dostateczny lub niezadowalający. Wnioski. Uzyskane wyniki leczenia wykazały, że przyjęty model rehabilitacji pozwala na szybki powrót do prawidłowej sprawności operowanej kończyny.
Słowa kluczowe
przezportalowa rekonstrukcja, ACL, wczesny model rehabilitacji
1 2