Problemy w postępowaniu fizykalno-usprawniającym u chorych w przebiegu zakażenia HIV i AIDS

Włodzisław Kuliński, Anna Muszyńska, Jerzy Kruszewski

Włodzisław Kuliński, Anna Muszyńska, Jerzy Kruszewski – Problems in physico- and physiotherapy of patients in the course of HIV infection and AIDS infection. Fizjoterapia Polska 2002; 2(1); 68-70

Streszczenie
W 1981 r. rozpoznano pierwszy przypadek choroby nazwanej później zespołem nabytego upośledzenia odporności (AIDS). Według danych WHO do końca 1998 r. na świecie zostało zarejestrowanych ponad 30 mln osób zakażonych HIV, dziennie odnotowuje się 16000 nowych przypadków zakażeń HIV, a z powodu AIDS zmarło kilkanaście milionów ludzi. W Polsce do końca 1999 r. zostało zakażonych HIV kilka tysięcy osób, z czego u kilkuset rozpoznano AIDS. Od momentu zakażenia do pełnego rozwoju choroby upływa około 10 lat. Schorzenie szerzy się na zasadach epidemii. Leczenie farmakologiczne jest niedoskonałe, jedynie spowalnia postęp zakażenia oraz opóźnia wystąpienie AIDS. W rozwoju choroby obserwujemy pojawienie się zmian w ośrodkowym i obwodowym układzie nerwowym wywołanych bezpośrednim oddziaływaniem wirusa oraz wynikających z pogłębiającego się upośledzenia odporności komórkowej. W mózgu pojawia się, między innymi, wieloogniskowa leukoencefalopatia, a w obwodowym układzie nerwowym objawy polineuropatii czuciowej, a następnie neuropatii demielinizacyjnej i objawy uszkodzenia wielu nerwów obwodowych. W praktyce neuropatia obwodowa występuje w połączeniu z podostrym zapaleniem mózgu i porażeniem nerwów czaszkowych, głównie V, VII, VIII. Zmiany w obrębie rdzenia powodują osłabione siły mięśni, zaburzenia zwieraczy oraz postępujące porażenie kończyn. U wielu chorych obserwujemy również objawy ze strony stawów. W leczeniu fizykalno-usprawniającym u tych chorych zalecamy: w podostrym zapaleniu mózgu z zajęciem nerwów czaszkowych zmienne pole magnetyczne niskiej częstotliwości (w pracy określono parametry zabiegów, czas ekspozycji – również u chorych z objawami neuropatii obwodowej i porażeniem kończyn). Podano możliwości wybiórczej terapii fizykalnej innymi metodami. Przedstawiono postępowanie fizykalne w przebiegu dolegliwości stawowych oraz omówiono postępowanie kinezyterapeutyczne. W dalszej części podano szczegółowo zasady higieny w prowadzeniu tych chorych. Ryzyko przeniesienia zakażenia HIV w czasie zabiegów fizykalno-usprawniających oceniane jest na 5-10%. W Polsce nie mamy większych doświadczeń w prowadzeniu tej grupy chorych. Prezentację traktujemy jako zasygnalizowanie problemu, który należy wspólnie rozwiązać.

Słowa kluczowe:
medycyna fizykalna, rehabilitacja, profilaktyka

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Próba leczenia choroby Peyroniego skojarzoną terapią laserową i ultradźwiękową

Krystyna Kwaśny, Marek Chorąży, Dariusz Bielecki, Rafał Kurzyk, Henryk Knapik

Krystyna Kwaśny, Marek Chorąży, Dariusz Bielecki, Rafał Kurzyk, Henryk Knapik – The treatment of Peyroni’s disease by combined laser and ultrasound therapy: a trial. Fizjoterapia Polska 2002; 2(3); 181-184

Streszczenie
Wstęp. Mając na uwadze znane oddziaływanie na tkanki ludzkie tak promieniowania laserowego, jak i fal ultradźwiękowych, autorzy postanowili prześledzić wyniki terapii tymi metodami mało dotychczas znanego schorzenia jakim jest choroba Peyroniego – czyli stwardnienia plastycznego prącia. Teoretycznie założono, że promieniowanie laserowe podawane na blaszkę miażdżycową ma na celu wstępne jej „zmiękczanie”, a następnie fala ultradźwiękowa spowoduje wybijanie cząsteczek wapnia ze struktury blaszki i jej następowy rozpad. W efekcie doprowadzać to powinno do ustąpienia lub zmniejszenia płytki włóknistej oraz ustąpienia lub zmniejszenia kąta skrzywienia prącia. Niewątpliwie powinno mieć tu także znaczenie synergistyczne działanie obu metod na wielu polach, np. działanie przeciwbólowe zarówno laseroterapii, jak i fal ultradźwiękowych. Materiał i metodyka. Badanie przeprowadzono u 25 mężczyzn z różnie nasilonymi zmianami stwardnieniowymi w obrębie ciał jamistych prącia w latach 1996-2001. Oceniano wpływ stosowanej terapii na wielkość płytki, skrzywienie prącia i objawy bólowe. Wyniki. U 22 badanych (88%) stwierdzono włókniste blaszki. U 12 osób (54,5%), po terapii całkowicie ustąpiły blaszki włókniste, natomiast u 8 osób (36,4%) uległy znacznemu zmniejszeniu ogniska miażdżycy. U 2 badanych (9%) nie stwierdzono poprawy. Wnioski. Uzyskane wyniki w pełni potwierdziły założenia teoretyczne, niemniej wymagają one weryfikacji poprzez kilkuletnią obserwację na większym materiale badawczym i wzbogaconym o inne metody diagnostyczne.

Słowa kluczowe:
stwardnienie plastyczne prącia, medycyna fizykalna, choroba Peyroniego

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Możliwość zastosowania zabiegów fizykalnych w leczeniu spastyczności

Sylwia Dziedzic, Anna Straburzyńska-Lupa

Sylwia Dziedzic, Anna Straburzyńska-Lupa – The possibilities of applications of the physical therapy in the spastic treatment. Fizjoterapia Polska 2004; 4(2); 93-99

Streszczenie

W artykule przedstawiono patofizjologię i symptomatologię spastyczności. Patofizjologia spastyczności jest złożona i zależy od interakcji pomiędzy torowaniem a hamowaniem dróg i ośrodków rdzeniowych i ponadrdzeniowych. Jest wynikiem dysfunkcji górnego neuronu ruchowego, a więc struktur leżących w obrębie kory mózgowej, obszarów podkorowych, pnia mózgu i rdzenia kręgowego oraz licznych połączeń między nimi. W klinicznym obrazie spastyczności wyróżnić można: zaburzenia w regulacji napięcia i siły mięśni, trudności w utrzymaniu postawy ciała oraz występowanie skurczów spastycznych i klonusów. W konsekwencji powyższych objawów dochodzić może do bólów i deformacji kończyn. Artykuł opisuje różne metody oceny spastyczności (w tym sześciostopniową skalę oceny spastyczności, zmodyfikowaną skalę Ashworth). W oparciu o szeroki przegląd literatury omówiono również sposoby zwalczania spastyczności, ze szczególnym uwzględnieniem metod fizykalnych. Niektóre z nich mają już dobrze poznany mechanizm działania i są cenionym środkiem uzupełniającym leczenie pacjentów ze spastyką; inne są dopiero wprowadzane do lecznictwa lub znajdują się w fazie badań. W leczeniu spastyczności stosuje się m.in.: kinezyterapię, termoterapię, elektroterapię, magnetoterapię.

Słowa kluczowe:
medycyna fizykalna, krioterapia, elektroterapia
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Postępowanie fizjoterapeutyczne w geriatrii

Tomasz Pasek, Marcin Kempiński, Jarosław Pasek, Romualda Mucha, Aleksander Sieroń

Tomasz Pasek, Marcin Kempiński, Jarosław Pasek, Romualda Mucha, Aleksander Sieroń – Physiotherapy management in geriatrics. Fizjoterapia Polska 2007; 7(4); 455-464

Streszczenie
Jedną z najważniejszych zmian, jakie dokonują się w drugiej połowie XXI wieku, jest uznanie kluczowej roli jaką odgrywa fizjoterapia w leczeniu osób starszych, ułatwiając im adaptację do tej fazy życia oraz opracowywanie programów ruchowych ułatwiających im samodzielne funkcjonowanie. Starzenie się jest naturalnym procesem w życiu człowieka. Natomiast do człowieka należy zapewnienie jej odpowiedniej jakości. Rehabilitacja geriatryczna zajmuje się leczeniem i usprawnianiem osób starszych, u których z biegiem czasu coraz częściej pojawiają się schorzenia o charakterze przewlekłym. Obecnie przyjętą granicę wieku podeszłego jest ukończony 65 rok życia. Cechuje się on trudnością w utrzymaniu homeostazy w odpowiedzi na stres, obniżoną zdolnością wykonywania czynności dnia codziennego oraz niskim poziomem aktywności fizycznej. W większości osoby te coraz częściej uzależnione są od osób trzecich. Dlatego też istnieje duże zapotrzebowanie na działania rehabilitacyjne, profilaktyczne przygotowujące do starości zdrowej, fizjologicznej, nie zaś patologicznej. W artykule poruszono problematykę związaną z usprawnianiem rehabilitacyjnym osób starszych. Przedstawiono dotychczas używane metody i ośrodki z zakresu fizyko i kinezyterapii, jak również najnowsze zabiegi z zakresu medycyny fizykalnej, wprowadzanych do leczenia osób starszych. Wśród nich wyróżnić należy magnetostymulację niezwykle korzystną w leczeniu stanów depresyjnych, urazów i schorzeń narządu ruchu oraz magnetoledoterapię, stanowiącą nowatorskie rozwiązanie w zakresie stosowania zmiennego pola magnetycznego wraz z promieniowaniem optycznym, skutkujące działaniem synergistycznym, powodując efekt przeciwzapalny, przeciwbakteryjny i analgetyczny.
Słowa kluczowe
geriatria, medycyna fizykalna, osoby starsze, rehabilitacja

Wpływ krioterapii ogólnoustrojowej na podstawowe parametry hemodynamiczne pacjentów ze schorzeniami narządu ruchu

Alicja Wołyńska-Ślężyńska, Jarosław Pasek, Sebastian Szajkowski, Tomasz Pasek, Jan Ślężyński, Aleksander Sieroń

Alicja Wołyńska-Ślężyńska, Jarosław Pasek, Sebastian Szajkowski, Tomasz Pasek, Jan Ślężyński, Aleksander Sieroń – Influence of whole-body cryotherapy on hemodynamic parameters in patients with motor organs disease. Fizjoterapia Polska 2012; 12(2); 113-118

Streszczenie
Wstęp. Krioterapia ogólnoustrojowa to coraz częściej stosowana metoda fizykalna w rehabilitacji. Zabiegi te polegają na stymulacji ciała temperaturami poniżej -100ºC. Najczęściej krioterapia stosowana jest w leczeniu schorzeń bądź urazów w obrębie narządu ruchu.Materiał i metody. Badaniami objętych zostało 222 pacjentów, w tym 114 kobiet (51,3%) i 108 mężczyzn (48,6%) dobranych celowo do grupy badawczej z rozpoznaniem dyskopatii (107 osób; 48,1%), zespołu bólowego kręgosłupa na poziomie L5-S1 (57 osób; 25,6%) oraz zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa (58 osób; 26,1%). Badanych poddano serii 10 zabiegów krioterapii ogólnoustrojowej wykonywanych raz dziennie w czasie od 1-3 minut przez 10 dni. Dokonano oceny zmian temperatury powierzchni ciała (przed i po zakończeniu terapii), tętna oraz ciśnienia tętniczego krwi po 1, 5 i 10 zabiegu względem rozpoznanego schorzenia oraz płci. Wyniki. Zabiegi krioterapii ogólnoustrojowej spowodowały znamienne obniżenie wartości temperatury ciała (p<0,01). Przeprowadzona ocena zachowania się parametrów tętna i ciśnienia tętniczego krwi dowiodła, iż największe zmiany wartości tętna dotyczyły grupy pacjentów z dyskopatią oraz zespołem bólowym kręgosłupa (p<0,01). Wyższe wahania tętna zaobserwowano w grupie kobiet. Wyniki dotyczące oceny wartości ciśnienia tętniczego krwi, wykazały znamienny statystycznie wzrost tylko parametrów ciśnienia skurczowego krwi (p<0,01).Wnioski. Zabiegi krioterapii ogólnoustrojowej powodują znamienne obniżanie się temperatury powierzchni ciała. Krioterapia ogólnoustrojowa powoduje wzrost wartości tętna i ciśnienia skurczowego krwi.
Słowa kluczowe
krioterapia ogólnoustrojowa, leczenie, medycyna fizykalna, schorzenia
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Medycyna Fizykalna i Rehabilitacja na kongresie w Łodzi

Rehabilitacja pacjentów z chorobą nowotworową oraz terapia obszaru dna miednicy – to tylko niektóre z tematów jakie znalazły się w programie tegorocznego Kongresu Medycyny Fizykalnej i Rehabilitacji w Łodzi. Wydarzenie gromadzące kilkuset lekarzy oraz fizjoterapeutów odbędzie się w dniach 20-23 września przy okazji 26 edycji międzynarodowych targów REHABILITACJA.

Artykuł dostępny wyłącznie w piśmie drukowanym

Oryginalna metoda przyrodolecznicza doktora Apolinarego Tarnawskiego stosowana w Zakładzie w Kosowie w latach 1893-1939

Sławomir Jandziś, Andżelika Pleśniak, Stanisław Zaborniak,
Marek Kiljański

S. Jandziś, A. Pleśniak, S. Zaborniak, M. Kiljański – The original naturopathy treatment method practiced by doctor Apollinary Tarnawski in Kosovo during the period 1893-1939. FP 2015; 15(1); 74-80

Streszczenie
Artykuł powstał w wyniku analizy materiałów źródłowych, które stanowiły m.in.: akta uzdrowisk galicyjskich, informacje pochodzące z przewodników, broszurek reklamowych, prasy codziennej i medycznej doby galicyjskiej. Celem opracowania było przedstawienie oryginalnej metody przyrodoleczniczej dr. Apolinarego Tarnawskiego, którą w/w stosował w latach 1893-1939 we własnym zakładzie w Kosowie Huculskim. Zarówno metoda oraz jej źródła stanowią oryginalne opracowanie, z którego mogą korzystać zainteresowani problemem ewolucji fizjoterapii i medycyny fizykalnej.
System leczniczy dr. A. Tarnawskiego opierał się na stosowaniu ruchu na świeżym powietrzu w postaci gimnastyki (szczególnie oddechowej), pieszych wycieczek, sportów oraz pracy fizycznej w ogrodzie. Uzupełnieniem wspomnianej terapii były zabiegi wodne oparte na metodzie Kneippa, inhalacje, kuracje pitne, a także kąpiele słoneczne i powietrzne. Nie mniej ważnym czynnikiem leczniczym była jarska dieta, a nawet głodówka. W lecznicy obowiązywał zakaz używania papierosów, alkoholu, a leki stosowano jedynie w szczególnych przypadkach. Przewodnią ideą metody dr. A. Tarnawskiego było nie tylko leczenie, ale także edukacja społeczeństwa w zakresie prowadzenia zdrowego i higienicznego trybu życia. Metoda dr. A. Tarnawskiego cieszyła się ogromną popularnością w Polsce i ściągała do Zakładu wiele wybitnych postaci: artystów, pisarzy, profesorów, dziennikarzy a nawet duchowieństwo.
Dr A. Tarnawski na podstawie własnej wiedzy, założeń ideologicznych, doświadczeń wyniesionych z podróży po krajowych i zagranicznych lecznicach opracował oryginalną metodę, dzięki której należy go zaliczyć do prekursorów nowoczesnego przyrodolecznictwa, profilaktyki szkodliwości cywilizacyjnych a także rehabilitacji geriatrycznej w Polsce. Pomimo upływu wielu lat założenia metody nadal nie straciły na aktualności.

Słowa kluczowe:
historia medycyny, fizjoterapia, gimnastyka lecznicza, medycyna fizykalna

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim