Tag: osoby starsze

Adaptacja międzykulturowa, walidacja i rzetelność tamilskiej wersji Międzynarodowej Skali Oceny Skuteczności Zapobiegania Upadkom

Sivakumar Ramachandran, Nandini Rajan

Sivakumar Ramachandran, Nandini Rajan – Cross-cultural adaptation, validity and reliability of the Tamil version of the Falls-Efficacy Scale – International in Indian elderly population –  Fizjoterapia Polska 2024; 24(1); 187-191

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG2EF86RB

Streszczenie
Wprowadzenie. Międzynarodowa Skala Oceny Skuteczności Zapobiegania Upadkom (FES-I) jest narzędziem o potwierdzonej walidacji i rzetelności, służącym do oceny strachu przed upadkiem. Należy jednak zauważyć, że obecnie FES-I nie jest dostępna w języku tamilskim. W związku z tym celem niniejszego badania była adaptacja międzykulturowa narzędzia na język tamilski oraz następne testowanie walidacji i rzetelności przetłumaczonej wersji.
Metody. Oryginalna angielska wersja FES-I została przetłumaczona zgodnie z protokołem ustalonym przez ProFaNE. Wersja tamilskiej FES-I (T) została podana 81 starszym uczestnikom mówiącym w języku tamilskim. Analizy statystyczne przeprowadzono w celu porównania grup na podstawie wieku, płci, strachu przed upadkiem oraz historii upadków. Walidacja FES-I (T) została oceniona poprzez porównanie jej wyników z testem TUG oraz SPPB. Rzetelność FES-I (T) oceniono za pomocą współczynnika korelacji wewnątrzklasowej.
Wyniki. Całkowite wyniki uzyskane z FES-I (T) wykazały dodatnią korelację z wynikami uzyskanymi z testu TUG (rs = 0.584), a także negatywną korelację z wynikami uzyskanymi z SPPB (rs = −0.619, p < 0.001). Ponadto rzetelność testu-retestu FES-I (T) okazała się doskonała, ze współczynnikiem korelacji wewnątrzklasowej dla całkowitego wyniku na poziomie 0.99.
Wnioski. Na podstawie wyników tego badania można stwierdzić, że FES-I (T) jest cennym narzędziem, które może być skutecznie wykorzystane zarówno w praktyce klinicznej, jak i w badaniach naukowych do oceny strachu przed upadkiem u starszych osób mówiących po tamilsku.
Słowa kluczowe
skuteczność zapobiegania upadkom, osoby starsze, język tamilski
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Potencjalne skutki terapii pozaustrojowej falą uderzeniową i fotobiomodulacji w leczeniu osób starszych z owrzodzeniem stopy cukrzycowej. Randomizowane badanie kliniczne

Fatma Aboelmagd M, Samah A. Moawd, Salah Eldin Bassit Elsayed, Anju Verma


Fatma Aboelmagd M, Samah A. Moawd, Salah Eldin Bassit Elsayed, Anju Verma – Potential effects of extracorporeal shock wave therapy and photobiomodulation in the treatment of older adults with diabetic foot ulcer. A randomized clinical trial. Fizjoterapia Polska 2022; 22(2); 186-192

Streszczenie
Cel badania. Porównanie skuteczności pozaustrojowej terapii falą uderzeniową (ESWT), fotobiomodulacji (PBMT) i rutynowej fizjoterapii (PT) na żywotność tkanek, ból i jakość życia u osób starszych z owrzodzeniem stopy cukrzycowej.
Metody. Czterdzieści pięć osób starszych z owrzodzeniem stopy cukrzycowej (w wieku 62-70 lat) zostało włączonych do randomizowanego badania kontrolnego. Uczestników przydzielono do trzech równych grup; dwie grupy badawcze (grupa ESWT i grupa PBMT) oraz grupa kontrolna (CG). Wszystkie grupy realizowały rutynowy program fizjoterapii, dodatkowo grupa ESWT była poddawana ESWT, a grupa PBMT była poddawana terapii LLLT. Żywotność tkanek, ból i jakość życia oceniano przed i bezpośrednio po leczeniu.
Wyniki. Różnice w pomiarach wyników między grupami przed leczeniem były nieistotne (P > 0,05). W odniesieniu do okresu po leczeniu, grupy badane wykazały znaczną poprawę w pomiarach wyników badania (p < 0,001), podczas gdy grupa kontrolna nie wykazała istotnych zmian (p < 0,05).
Wniosek. ESWT i PBMT wywierały podobny wpływ na żywotność tkanek, ból i jakość życia u osób starszych z owrzodzeniem stopy cukrzycowej.
Słowa kluczowe
owrzodzenie stopy cukrzycowej, pozaustrojowa terapia falą uderzeniową, fotobiomodulacja, osoby starsze
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ treningu w wirtualnej rzeczywistości na ryzyko upadków i jakość życia osób starszych

Asmaa M. AL-Emrany, Nagwa M. Badr, Abeer A. Farghaly, Heba A. Abed El Ghaffar

Asmaa M. AL-Emrany, Nagwa M. Badr, Abeer A. Farghaly, Heba A. Abed El Ghaffar – Effect of virtual reality training on risk of falls and quality of life among elderly. Fizjoterapia Polska 2021; 21(5); 138-143

Streszczenie
Cel. Jednym z czynników ryzyka upadku związanych ze starzeniem się jest pogorszenie stabilności postawy. Niniejsze badanie miało na celu ocenę wpływu treningu w wirtualnej rzeczywistości (VRT) na ryzyko upadków i jakość życia osób starszych.
Metody. Badaniem objęto 35 osób starszych mieszkających w domu opieki w wieku od 65 do 70 lat obu płci. Uczestników losowo podzielono na dwie grupy; Grupa VRT obejmowała 30 uczestników i miała zapewnione sesje VRT za pomocą Xbox 360 Kinect. Każda sesja trwała 30 minut; 5 dni w tygodniu przez cały okres trwania programu, tj. 6 tygodni (łącznie 30 sesji). Grupa kontrolna: 10 uczestników, którym zalecono wykonywanie konwencjonalnych ćwiczeń na poprawę równowagi. Dynamiczną stabilność postawy oceniano za pomocą wskaźnika ogólnej stabilności (OSI) Biodex oraz testu zasięgu funkcjonalnego (FRT) przed i bezpośrednio po programie dla wszystkich uczestników. Do oceny ogólnej jakości życia w zdrowiu zastosowano 36-punktowy kwestionariusz skrócony (SF-36).
Wyniki. Wykazano statystycznie istotną poprawę w zakresie ogólnej równowagi po zastosowaniu VRT. Wyniki wykazały istotną poprawę OSI i FRT (p < 0,05) po zastosowaniu VRT. Wyniki wykazały również znaczną poprawę poziomu ogólnej jakości życia po zastosowaniu VRT w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,05).
Wniosek. VRT poprawia ogólną stabilność postawy i jakość życia oraz może pomóc zmniejszyć ryzyko upadków u zdrowych osób starszych.
Słowa kluczowe
osoby starsze, stabilność postawy, jakość życia, ogólny wskaźnik stabilności
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ urządzenia do ćwiczeń na wzmocnienie płuc na podatność płuc i jakość życia u osób starszych

Mai M. Ahmed, Manar M. Badawy, Nesreen G. El­ Nahas, Zahra M. Hassan

Mai M. Ahmed, Manar M. Badawy, Nesreen G. El­ Nahas, Zahra M. Hassan – Impact of lung boost exerciser on lung compliance and quality of life in elderly. Fizjoterapia Polska 2021; 21(5); 26-31

Streszczenie
Cel. Ocena wpływu urządzenia do ćwiczeń na wzmocnienie płuc na podatność płuc, wydolność tlenową i jakość życia osób starszych. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 60 osób obojga płci (31 kobiet i 29 mężczyzn) w wieku 70-80 lat. Osoby przydzielono losowo do dwóch równych grup. Grupa A była poddawana konwencjonalnemu programowi fizjoterapeutycznemu na klatkę piersiową w postaci ćwiczeń oddechowych przeponowych, ćwiczeń oddechowych z zaciśniętymi wargami i ćwiczeń kończyn górnych związanych z oddychaniem, natomiast grupa B wykonywała ćwiczenia na urządzeniu do ćwiczeń na wzmocnienie płuc oprócz konwencjonalnego programu fizjoterapeutycznego na klatkę piersiową. Grupy realizowały trzy sesje tygodniowo przez kolejnych 12 tygodni. Zmienne były oceniane przed i po leczeniu dla każdego pacjenta i analizowane statystycznie: (natężona pojemność życiowa (FVC), natężona objętość wydechowa w ciągu jednej sekundy (FEV1), maksymalne ciśnienie wdechowe (MIP) oceniano za pomocą spirometrii), ruch przepony (oceniano przez opukiwanie), jakość życia (oceniano na podstawie wskaźnika jakości życia (QoL), i wydolność tlenowa (oceniana za pomocą testu 6-minutowego marszu). Wyniki: analiza statystyczna z użyciem mieszanej metody MANOVA wykazała, że nie było istotnej różnicy we wszystkich parametrach między grupami przed leczeniem (p > 0,05). Porównanie grup po leczeniu wykazało istotny wzrost FVC, FEV1, MIP i 6MWD w grupie B w porównaniu z grupą A (p < 0,001). Istotne obniżenie wyniku QoL (p < 0,001) i znaczny wzrost ruchu przepony po leczeniu w grupie B w porównaniu z grupą A. Wnioski: Urządzenie do ćwiczeń na wzmocnienie płuc jest skutecznym narzędziem, które można wprowadzić do tradycyjnych protokołów fizjoterapii, ponieważ wykazało pozytywny wpływ na podatność płuc i jakość życia u osób starszych.
Słowa kluczowe
osoby starsze, ćwiczenia oddechowe, ćwiczenia na wzmocnienie płuc, spirometria
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Stosunek fizjoterapeutów do pacjentów w podeszłym wieku z zaburzeniami mentalnymi i behawioralnymi

Joanna Szczepańska, Joanna Kowalska, Grażyna Greń, Marek Woźniewski

Joanna Szczepańska, Joanna Kowalska, Grażyna Greń, Marek Woźniewski – Attitude of physiotherapists towards elderly patients with mental and behavioural disorders. Fizjoterapia Polska 2006; 6(3); 216-221

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy jest odpowiedź na pytanie czy deficyty funkcji poznawczych i zaburzenia nastroju pacjentów w podeszłym wieku mogą wpływać negatywnie na stosunek fizjoterapeutów do tych osób. Materiał i metody. Badania przeprowadzono w Geriatrycznym Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym o profilu Rehabilitacyjnym, objęto nimi grupę 52 pacjentów (średni wiek 78±7,6) i 7 fizjoterapeutów. Status poznawczy pacjentów badano przy użyciu Mini Mental State Examination (MMSE), a nastrój stosując Geriatric Depression Scale (GDS), GDS wykonano tylko u osób z MMSE 15. Następnie wśród fizjoterapeutów przeprowadzono anonimową ankietę dotyczącą jakości pracy z poszczególnymi pacjentami. Na tej podstawie wyłoniono: grupę P (+) pacjentów, z którymi fizjoterapeuci pracują z przyjemnością, grupę (P) pacjentów budzących negatywne emocje, z którymi praca jest trudna i uciążliwa. Wyniki. W grupie pacjentów ocenianych negatywnie przez fizjoterapeutów, w porównaniu z grupą ocenianą pozytywnie, stwierdzono istotnie niższe wartości MMSE, odpowiednio 15,2±7,5 vs 23,1±3,7 (p=0,0) oraz istotnie wyższe wartości GDS, odpowiednio 21,3±4,8 vs 14,6±5,9 (p=0,0). Wnioski. Praca z osobami starszymi przebywającymi w placówkach opieki długoterminowej może być trudna dla fizjoterapeutów i może budzić negatywne emocje (zniecierpliwienie, irytacja, niechęć). Dotyczy to przede wszystkim pacjentów ze średniozaawansowanym i głębokim otępieniem lub osób z głęboką depresją.

Słowa kluczowe:
zaburzenia poznawcze, depresja, osoby starsze, fizjoterapia

Postępowanie fizjoterapeutyczne w geriatrii

Tomasz Pasek, Marcin Kempiński, Jarosław Pasek, Romualda Mucha, Aleksander Sieroń

Tomasz Pasek, Marcin Kempiński, Jarosław Pasek, Romualda Mucha, Aleksander Sieroń – Physiotherapy management in geriatrics. Fizjoterapia Polska 2007; 7(4); 455-464

Streszczenie
Jedną z najważniejszych zmian, jakie dokonują się w drugiej połowie XXI wieku, jest uznanie kluczowej roli jaką odgrywa fizjoterapia w leczeniu osób starszych, ułatwiając im adaptację do tej fazy życia oraz opracowywanie programów ruchowych ułatwiających im samodzielne funkcjonowanie. Starzenie się jest naturalnym procesem w życiu człowieka. Natomiast do człowieka należy zapewnienie jej odpowiedniej jakości. Rehabilitacja geriatryczna zajmuje się leczeniem i usprawnianiem osób starszych, u których z biegiem czasu coraz częściej pojawiają się schorzenia o charakterze przewlekłym. Obecnie przyjętą granicę wieku podeszłego jest ukończony 65 rok życia. Cechuje się on trudnością w utrzymaniu homeostazy w odpowiedzi na stres, obniżoną zdolnością wykonywania czynności dnia codziennego oraz niskim poziomem aktywności fizycznej. W większości osoby te coraz częściej uzależnione są od osób trzecich. Dlatego też istnieje duże zapotrzebowanie na działania rehabilitacyjne, profilaktyczne przygotowujące do starości zdrowej, fizjologicznej, nie zaś patologicznej. W artykule poruszono problematykę związaną z usprawnianiem rehabilitacyjnym osób starszych. Przedstawiono dotychczas używane metody i ośrodki z zakresu fizyko i kinezyterapii, jak również najnowsze zabiegi z zakresu medycyny fizykalnej, wprowadzanych do leczenia osób starszych. Wśród nich wyróżnić należy magnetostymulację niezwykle korzystną w leczeniu stanów depresyjnych, urazów i schorzeń narządu ruchu oraz magnetoledoterapię, stanowiącą nowatorskie rozwiązanie w zakresie stosowania zmiennego pola magnetycznego wraz z promieniowaniem optycznym, skutkujące działaniem synergistycznym, powodując efekt przeciwzapalny, przeciwbakteryjny i analgetyczny.
Słowa kluczowe
geriatria, medycyna fizykalna, osoby starsze, rehabilitacja

Wzorzec chodu osób po złamaniach bliższej nasady kości udowej leczonych chirurgicznie – doniesienie wstępne

Beata Kita, Tomasz Ridan, Tomasz Łosień, Katarzyna Kniaziew-Gomoluch, Joanna Szymańska

B. Kita, T. Ridan, T. Łosień, K. Kniaziew-Gomoluch, J. Szymańska – Gait pattern of people after fractures of proximal femoral epiphysis treated surgically. Preliminary report. Fizjoterapia Polska 2020; 20(3); 164-170

Streszczenie
Wprowadzenie. Szacuje się, że ponad 50% pacjentów, którzy dobrze funkcjonowali przed złamaniem bliższej nasady kości udowej, nie jest w stanie powrócić do aktywności sprzed urazu. Co więcej, umieralność w tej grupie chorych szacowana jest na ponad 21% w ciągu pierwszego roku od złamania, a w ciągu następnych 5 lat liczba ta rośnie do 59%. Zauważono, że pacjenci tracą zdolność do niezależnego funkcjonowania bez pomocy z zewnątrz, pogarsza się ich mobilność, co w konsekwencji prowadzi do obniżenia jakości życia. Wśród ograniczeń zgłaszanych przez pacjentów wymieniano pogorszenie parametrów chodu. Celem pracy jest analiza wpływu przebytego złamania bliższego końca kości udowej leczonego chirurgicznie na wybrane parametry chodu.
Materiał i metody. Przebadano 51 osób, w tym 40 kobiet i 11 mężczyzn. Średni wiek badanych wynosił 73 lata. W grupie badanych osoba najmłodsza miała 50 lat, a najstarsza 92 lata. Wszystkie zakwalifikowane do badania osoby były po przebytym złamaniu bliższej nasady kości udowej, które było leczone chirurgicznie. Osoby te mogły chodzić samodzielnie bez użycia pomocy ortopedycznych w postaci kul, lasek, chodzików. W badaniu wykorzystano następujące narzędzia badawcze: wywiad, analiza dokumentacji medycznej i badanie chodu na platformie tensometrycznej.
Wyniki. W grupie wiekowej 50-64 lata czas cyklu chodu wśród badanych osób wyniósł średnio: u kobiet 1,51 sek. i 1,35 sek. u mężczyzn. W grupie wiekowej 65-80 lat wśród kobiet i mężczyzn wynosi 1,37 sek. Wnioski. Wzorzec chodu osób po złamaniu bliższej nasady kości udowej jest zmieniony i  odbiega  od założeń normy.  W badanej grupie długość cyklu chodu zarówno u kobiet, jak i mężczyzn w grupie wiekowej 50-64. r.ż., jak i 65-80. r.ż. jest znacząco krótsza w stosunku do założeń normy. Badanie nie wykazało istotnych różnic w długości kroku (step length) po stronie operowanej i nieoperowanej we wszystkich grupach wiekowych, zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Czas cyklu chodu (stride time) w grupie wiekowej 54-64. r.ż. i 65-80. r.ż. wśród badanych mężczyzn mieści się górnej granicy normy. Natomiast wśród badanych kobiet w wymienionych grupach wiekowych czas cyklu chodu w sposób znaczący przekracza górną granicę normy.
Słowa kluczowe:
wzorzec chodu, złamania bliższej nasady kości udowej, zaburzenia chodu, osoby starsze
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ ćwiczeń aerobowych na sen i poziom hormonów u osób starszych z przewlekłą pierwotną bezsennością: Randomizowane badanie kontrolowane

Basant H. El-Refaey, Olfat I. Ali, Hend H. El-Wakel

Basant H. El-Refaey, Olfat I. Ali, Hend H. El-Wakel – Effect of aerobic exercises on sleep and hormonal levels in elderly with chronic primary insomnia: A randomized controlled trial. Fizjoterapia Polska 2020; 20(1); 60-64

Streszczenie
Cel. Celem niniejszego badania była ocena skuteczności ćwiczeń aerobowych i ich wpływu na wskaźnik jakości snu Pittsburg, poziomy serotoniny, adrenaliny i noradrenaliny u osób starszych z przewlekłą bezsennością pierwotną. Materiał i metody. 40 starszych uczestników obu płci skarżących się na przewlekłą bezsenność pierwotną zostało losowo przydzielonych do dwóch równych grup: grupy kontrolnej i grupy badanej. Ich wiek wynosił od 60 do 70 lat. Grupa badana uczestniczyła w programie ćwiczeń aerobowych o umiarkowanym natężeniu przez 1 godzinę dziennie, trzy razy w tygodniu przez trzy miesiące, podczas gdy grupa kontrolna nie uczestniczyła w programie ćwiczeń, ale została poddana takiej samej ocenie jak grupa badana. Wskaźnik jakości snu Pittsburg, poziomy hormonów serotoniny, adrenaliny i noradrenaliny oceniano przed i po zastosowanym programie ćwiczeń.
Wyniki. Wskaźnik jakości snu Pittsburg (ang. Pittsburg Sleep Quality Index – PSQI) i poziom serotoniny wykazują znaczącą poprawę w grupie badanej oraz istotną różnicę między grupami na korzyści grupy badanej (p < 0,05). Jednakże, w zakresie poziomów epinefryny oraz norepinefryny nie zaobserwowano żadnych istotnych zmian. W grupie kontrolnej nie zaobserwowano istotnych zmian w zakresie mierzonych zmiennych (p > 0,05).
Wniosek. Wydaje się, że ćwiczenia aerobowe o umiarkowanej intensywności poprawiają sen, zwiększają poziom serotoniny u pacjentów z przewlekłą bezsennością pierwotną.

Słowa kluczowe:
Ćwiczenia aerobowe, osoby starsze, bezsenność pierwotna

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Możliwości i ograniczenia w sferze funkcjonalnej, emocjonalnej i intelektualnej a cechy socjodemograficzne mieszkańców Domu Pomocy Społecznej (DPS)

Magdalena Gębska, Kamila Startek, Katarzyna Weber-Nowakowska, Ewelina Żyżniewska-Banaszak, Łukasz Kołodziej

M. Gębska, K. Startek, K. Weber-Nowakowska, E. Żyżniewska-Banaszak, Ł. Kołodziej – Possibilities and limitations in the functional, emotional and intellectual sphere and sociodemographic features of the residents of the Social Welfare Home (SWH). Fizjoterapia Polska 2019; 19(4); 110-118

Streszczenie
Prawidłowa ocena funkcjonowania oraz określenie potrzeb zdrowotnych seniora przy użyciu wystandaryzowanych skali i kwestionariuszy jest niezbędna do ustalenia jego zdolności do samodzielnej egzystencji oraz do określenia zakresu ingerencji leczniczej i koniecznej opieki.
Cel pracy. Ocena zależności między sprawnością fizyczną, emocjonalną i intelektualną a cechami socjodemograficznymi mieszkańców Domu Pomocy Społecznej (DPS).
Materiał i metody. Badaniu zostało poddanych 80 osób, w wieku od 70 do 90 lat. Badanie składało się z trzech części: autorskiej ankiety, oceny parametrów antropometrycznych, oceny stanu funkcjonalnego, intelektualnego i emocjonalnego mieszkańców DPS.
Wyniki. Uzyskane zmienne wykazywały się zależnościami, tj.: wykształcenie a sprawność fizyczna; płeć a sprawność fizyczna; płeć a skłonność do depresji; aktywność fizyczna a sprawność funkcjonalna; aktywność fizyczna a depresja; aktywność społeczna i ruchowa a depresja. W drugiej grupie analiza statystyczna nie wykazywała zależności między wiekiem a depresją oraz wykształceniem a depresją.
Wnioski. 1. Zwiększony wskaźnik masy ciała ma negatywny wpływ na stan funkcjonalny mieszkańców DPS.
2. Regularna aktywność fizyczna, dodatnio wpływa na stan funkcjonalny, emocjonalny i intelektualny mieszkańców DPS.
3. Płeć oraz poziom wykształcenia ma znaczny wpływ na sprawność funkcjonalną, emocjonalną i intelektualną podopiecznych DPS-u.
4. Aktywność fizyczna i społeczna mieszkańców DPS ma wpływ na zmniejszenie się objawów depresji.

Słowa kluczowe:
osoby starsze, geriatria, fizjoterapia, DPS, sprawność fizyczna

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ treningu mięśni oddechowych na mobilność przepony i pojemność funkcjonalną u osób w podeszłym wieku: randomizowane badanie kliniczne

Fatma Aboelmagd M., Hamada Ahmed Hamada, Ibtissam M. Saab

Fatma Aboelmagd M., Hamada Ahmed Hamada, Ibtissam M. Saab – Effect of Inspiratory Muscle Training on Diaphragm Mobility and Functional Capacity in Elderly: A randomized clinical trial. Fizjoterapia Polska 2019; 19(2); 28-32

Abstract
Aim. Aging resulted in decrease in respiratory muscle strength which limits the exercise performance and quality of life. The purpose of this study was to evaluate the clinical and the functional outcomes of inspiratory muscle training in elderly.
Material and methods. 48 nonsmoker’s elderly from both genders aging 60 to 70 years were recruited. They were assigned randomly into two groups of equal number. The study group received training with threshold inspiratory muscle trainer (IMT) at 40% of the PImax measured during the initial evaluation which was readjusted weekly by evaluating the PImax while the control group received training with threshold IMT at the lowest pressure offered by the device, 3 times/week for 10 weeks. Diaphragmatic mobility was measured by ultrasonography, Maximal inspiratory pressure measurement and the functional capacity was measured by 6MWT before and after the end of the training program for both groups.
Results. The diaphragmatic mobility, Maximal inspiratory pressure measurement and the distance walked during 6MWT increased significantly within the study group at the end of the study (p < 0.05) with non-significant change in the control group (p > 0.05). Comparison between both groups at the end of the study revealed significant increase in diaphragmatic mobility and Maximal inspiratory pressure measurement in study group compared with control group (p <0.05) with non-significant difference between both groups regarding the distance walked during 6MWT (p > 0.05).
Conclusion. Inspiratory muscle trainer should be a part in elderly daily routine as it has a positive effect on the clinical outcome measure and there is a tendency to improve the functional outcome.

Key words:
Elderly, Inspiratory muscle training, diaphragmatic ultrasonography, Six-minute walk test

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim
1 2