Streszczenie

Wstęp. Zespół pęcherza nadaktywnego (OAB – ang. overactive bladder) jest schorzeniem, które stwierdza się na podstawie występowania przynajmniej jednego z trzech objawów: częstomoczu, nokturii i silnego parcia. Zespół pęcherza nadaktywnego jest chorobą społeczną. Szacuje się, że problemy z OAB dotyczą od 2% do 53% populacji.

Cel pracy. Celem pracy była ocena częstości występowania zespołu pęcherza nadaktywnego w grupie potencjalnie zdrowych osób oraz ocena czynników ryzyka OAB.

Materiał i metoda. Grupę badanych stanowiło 85 studentów (58 kobiet i 27 mężczyzn) Warszawskich Uczelni Wyższych, głównie kierunku fizjoterapia. Średnia wieku wynosiła 26 lat (SD = 5,74). Narzędzia badawcze stanowiła: autorska ankieta, dziennik mikcji, kwestionariusz GPPAQ (The General Practice Physical Activity Questionnaire) oraz test paskowy.

Wyniki. Analiza danych uzyskanych z dzienników mikcji wykazała, że najczęstszym objawem OAB było silne parcie (33 osoby – 39%), następnie częstomocz (21 osób – 25%) oraz nokturia (15 osób – 18%). Wykazano istotną korelację między silnym parciem a płcią (p = 0,03) oraz między silnym parciem a aktywnością fizyczną (p = 0,04).

Wnioski. 1. W grupie potencjalnie zdrowych studentów wystąpiły objawy zespołu pęcherza nadaktywnego, takie jak: częstomocz, silne parcie i nokturia. 2. Najczęstszym objawem pęcherza nadaktywnego było silne parcie. 3. Silne parcie częściej dotyczyło kobiet i osób nieaktywnych fizycznie.

Słowa kluczowe:

pęcherz nadaktywny, czynniki ryzyka, aktywność fizyczna