Tag: rehabilitacja

Wpływ różnych programów treningu fizycznego na parametry wysiłkowego testu spiroergometrycznego u chorych z przewlekłą niewydolnością serca

Aleksandra Kubinyi, Bogumiła Bacior, Wojciech Szot, Kalina Kawecka-Jaszcz

Aleksandra Kubinyi, Bogumiła Bacior, Wojciech Szot, Kalina Kawecka-Jaszcz – Cardiopulmonary exercise test in patients with congestive heart failure underwent various rehabilitation programs. Fizjoterapia Polska 2002; 2(4); 290-299

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy była ocena parametrów wysiłkowego testu spiroergometrycznego u chorych z przewlekłą niewydolnością serca poddanych różnym rodzajom treningu fizycznego. Materiał i metody. Badaniem objęto 28 mężczyzn (średnia wieku 53,9 ± 9,2 lat) z niedokrwienną niewydolnością serca klasy II i III wg NYHA. Chorzy zostali podzieleni na 2 grupy: grupa A (14 mężczyzn) – poddani treningowi ze wzrastającym obciążeniem, grupa B (14 mężczyzn) – rehabilitowani wg modelu treningu interwałowego. Grupy nie różniły się wiekiem, BMI, stopniem i czasem trwania niewydolności serca oraz leczeniem farmakologicznym. Chorzy grup A i B rehabilitowani byli przez okres 6 miesięcy, 3 razy w tygodniu, przez 1 godz. U wszystkich chorych wyjściowo oraz po 6 miesiącach obserwacji wykonano badanie echokardiograficzne oraz wysiłkowy test spiroergometryczny. Wyniki. Obserwowano poprawę tolerancji wysiłku w grupach rehabilitowanych, zwłaszcza w grupie pacjentów poddanych treningowi ze stopniowo wzrastającym obciążeniem. Poprawa tolerancji wysiłku była wyrażona wydłużeniem czasu trwania wysiłku w grupie A w stosunku do grupy B (839,1 ± 98,3 sek. vs 472,4 ± 39,7 sek., p < 0,0001), jak również wzrostem stopnia obciążenia (6,28 ± 0,8 MET vs 3,9 ± 0,2 MET, p < 0,01). Po okresie 6 miesięcznej rehabilitacji w próbie spiroergometrycznej wykazano istotną poprawę w zakresie wszystkich parametrów w grupie A. W grupie B natomiast stwierdzono poprawę szczytowego zużycia tlenu (15,3 ± 2,1 vs 16,5 ± 1,9 ml/kg/ min, p < 0,01 ) oraz progu beztlenowego (35,8 ± 5,6 vs 44,8 ± 6,6 %, p < 0,01). Wnioski. Systematyczny trening chorych z przewlekłą niewydolnością serca, a zwłaszcza model treningu ze wzrastającym obciążeniem poprawia znacznie tolerancję wysiłku wyrażoną korzystnymi zmianami w zakresie parametrów wysiłkowego testu spiroergometrycznego, bez wpływu na parametry skurczowe i rozkurczowe lewej komory.

Słowa kluczowe:
rehabilitacja, trening fizyczny, przewlekła niewydolność serca, wysiłkowy test spiroergometryczny

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ pomostowania aortalno-wieńcowego oraz wczesnej i późnej rehabilitacji na wydolność chorych po przebytym zawale serca w pierwszym roku po zabiegu

Dorota Fudalej, Zbigniew Nowak, Michał Plewa

Dorota Fudalej, Zbigniew Nowak, Michał Plewa – Influence of coronary artery bypass grafting (CABG) procedure and inpatient (phase 1) and outpatient (phase 2) cardiac rehabilitation on functional capacity in patients post myocardial infarction (MI) within first 12 months after the procedure. Fizjoterapia Polska 2002; 2(4); 285-289

Streszczenie
Wstęp. Przedmiotem badań była ocena wpływu kompleksowego postępowania polegającego na chirurgicznej rewaskularyzacji serca (CABG), a następnie wczesnej (wewnątrz szpitalnej) oraz późnej (prowadzonej w ośrodku rehabilitacyjnym) rehabilitacji, na wydolność fizyczną chorych z przewlekłą chorobą wieńcową. Materiał i metody. Badaniami objęto 54 mężczyzn w wieku 34-67 lat (x = 53 ± 8,4), których włączono do ćwiczeń w pierwszej dobie po CABG. Dalsze postępowanie polegało na siedmiodniowym cyklu rehabilitacji szpitalnej oraz ćwiczeniach poszpitalnych składających się z zajęć grupowych na sali gimnastycznej oraz z 16 cykli treningów interwałowych na cykloergometrze. Wyniki i wnioski. Porównywano wyniki próby wysiłkowej przed zabiegiem, w 6 i 12 miesięcy po CABG. Uzyskano istotną poprawę wydolności chorych. Wykazano również dobrą tolerancję ćwiczeń według tak dobranego modelu.

Słowa kluczowe:
pomosty aortalno-wieńcowe, rehabilitacja, tolerancja wysiłkowa

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena struktur stawów barkowych u chorych z niedowładem połowiczym po udarze mózgu w przebiegu rehabilitacji

Andrzej Kwołek, Teresa Pop, Jacek Gwizdak, Krzysztof Kołodziej, Dorota Korab, Grzegorz Przysada

Andrzej Kwołek, Teresa Pop, Jacek Gwizdak, Krzysztof Kołodziej, Dorota Korab, Grzegorz Przysada – Evaluation of the structures of shoulder joint at patients with hemiparesis after the apoplexy during rehabilitation. Fizjoterapia Polska 2002; 2(4); 273-279

Streszczenie
Wstęp. Zaburzenia czynności stawu barkowego po stronie niedowładu należą do częstych powikłań udaru mózgu. Związana z tym bolesność, ograniczenie ruchomości stawu i występujące rozciągnięcie mięśni w okresie wiotkiego niedowładu (porażenia) utrudniają rehabilitację. Celem pracy jest ocena niektórych struktur stawów barkowych u rehabilitowanych szpitalnie chorych po udarze mózgu i porównanie obrazu strukturalnego stawu barkowego w kończynie porażonej i zdrowej oraz określenie wpływu rehabilitacji na badane struktury stawowe. Materiał i metody. W grupie 40 chorych po udarze mózgu wykonano badanie ultrasonograficzne stawów barkowych. Badanie przeprowadzono u chorych, którzy w okresie od grudnia 2000 roku do marca 2001 roku byli hospitalizowani w Oddziale Rehabilitacji Szpitala Wojewódzkiego Nr 2 w Rzeszowie. Badanie wykonano dwukrotnie; w pierwszym i ostatnim dniu pobytu w oddziale. Wyniki i wnioski. W stawach barkowych stwierdzono zmiany patologiczne, które w trakcie 3-4 tygodniowej rehabilitacji uległy częściowej poprawie.

Słowa kluczowe:
staw barkowy, rehabilitacja, ultrasonografia

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Postępowanie rehabilitacyjne po wszczepieniu endoprotezy bezcementowej stawu biodrowego

Ewa Rosa, Wojciech Hagner, Urszula Kazimierczak, Grzegorz Srokowski, Agnieszka Radzymińska

Ewa Rosa, Wojciech Hagner, Urszula Kazimierczak, Grzegorz Srokowski, Agnieszka Radzymińska – Hospital rehabilitation after implantation of cementless hip endoprosthesis. Fizjoterapia Polska 2003; 3(2); 159-163

Streszczenie
Wstęp. Alloplastyka stawu biodrowego stanowi bardzo złożony problem terapeutyczny, a o końcowym sukcesie decyduje ścisła współpraca ortopedy i fizjoterapeuty. Współczesne strategie postępowania terapeutycznego łączy wspólny cel jakim jest przywrócenie funkcji stawu biodrowego. W pracy przedstawiono model postępowania terapeutycznego stosowany w praktyce klinicznej autorów niniejszej pracy. Materiał i metoda. Badaniami objęto grupę 18 pacjentów ze wszczepioną protezą bezcementową stawu biodrowego leczonych w Klinice Ortopedii i Traumatologii Akademii Medycznej w Bydgoszczy w latach 2000-2001 i rehabilitowanych w Klinice Rehabilitacji Akademii Medycznej w Bydgoszczy. Stosując kryterium względnej długości kończyn pacjentów podzielono na 3 podgrupy: A) bez różnicy w zakresie względnej długości kończyn dolnych; B) z kończyną krótszą po stronie operowanej; C) z kończyną dłuższą po stronie operowanej. Wyniki. Przeprowadzone w poszczególnych grupach badania wykazały tendencję w różnicy obciążania operowanej kończyny. Wnioski. Stwierdzono, że istnieje konieczność indywidualizacji programu rehabilitacyjnego po endoprotezoplastyce stawu biodrowego oraz, że na wynik końcowy leczenia ma wpływ zarówno dobrze wykonany zabieg operacyjny, jak i usprawnianie pooperacyjne.

Słowa kluczowe:
staw biodrowy, endoprotezoplastyka bezcementowa, rehabilitacja

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Satysfakcja z życia i akceptacja choroby u pacjentów poddanych leczeniu nerkozastępczemu – przeszczepem nerki

Monika Lewandowska, Izabela Korabiewska, Dariusz Białoszewski, Leszek Pączek, Joanna Juskowa

Monika Lewandowska, Izabela Korabiewska, Dariusz Białoszewski, Leszek Pączek, Joanna Juskowa – Satisfaction of life and acceptance for the disease with patients under replacement therapy – kidney transplantation. Fizjoterapia Polska 2003; 3(2); 153-158

Streszczenie
Wstęp. Jakość życia chorych po przeszczepie nerki stanowi nie tylko problem medyczny, ale i społeczny. Jednym ze sposobów terapii jest holistyczne ujęcie problemu rehabilitacji pacjentów leczonych przeszczepem nerki oraz analiza uzyskanych wyników poznanej rzeczywistości chorych. Materiał i metody. Badaniami objęto 20 osób po przeszczepie nerki, u których wprowadzono postępowanie fizjoterapeutyczne. Grupę tę poddano szczegółowym badaniom kwestionariuszowym, takim jak: SWLS, AIS oraz standaryzowanej ankiecie własnej. Otrzymane wyniki poddano analizie statystycznej za pomocą, adaptowanych do warunków polskich, standardów interpretacji wyników. Wyniki i Wnioski. Przeprowadzone analizy wykazały celowość wykonanych badań, których wyniki świadczą o akceptacji własnego stanu chorobowego pacjentów oraz określają obniżoną satysfakcję z życia, spowodowaną schyłkową niewydolnością nerek.

Słowa kluczowe:
jakość życia, przeszczep nerki, rehabilitacja

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Termogram zespołu bólowego szyjnego odcinka kręgosłupa jako próba obiektywizacji bólu

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Bogusław Frańczuk, Janusz Otfinowski

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Bogusław Frańczuk, Janusz Otfinowski – The thermogram of cervical spinal pain syndrome as an attempt to objectivize pain. Fizjoterapia Polska 2003; 3(3); 250-255

Streszczenie

Wstęp. W pracy oceniono cechy obrazu termowizyjnego, prześledzono zmienność cech w procesie postępowania rehabilitacyjnego oraz dokonano próby określenia współzależności tych cech z ustąpieniem bólu. Materiał i metody. Badania termowizyjne przeprowadzono na grupie 71 pacjentów poddanych postępowaniu rehabilitacyjnemu z powodu zespołu bólowego szyjnego odcinka kręgosłupa. Wyniki. Z przeprowadzonych badań wynika, że obraz termowizyjny okolicy karku u pacjentów z zespołem bólowym szyjnego odcinka kręgosłupa jest inny niż u osób zdrowych – charakteryzuje się dużą asymetrią temperatury karku i zwiększoną hipertermią karku. W procesie postępowania rehabilitacyjnego uwidacznia się wyraźna ewolucja w kierunku symetrii temperatury karku. Wnioski. Wyniki ustąpienia bólu zależą w sposób istotny od cech obrazu termowizyjnego.

Słowa kluczowe:
termowizja, ból, rehabilitacja
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena struktur stawów barkowych u chorych z niedowładem połowiczym po udarze mózgu w przebiegu rehabilitacji

Andrzej Kwolek, Teresa Pop, Jacek Gwizdak, Krzysztof Kołodziej, Dorota Korab, Grzegorz Przysada

Andrzej Kwolek, Teresa Pop, Jacek Gwizdak, Krzysztof Kołodziej, Dorota Korab, Grzegorz Przysada – Evaluation of the structures of shoulder joint at patients with hemiparesis after the apoplexy during rehabilitation. Fizjoterapia Polska 2003; 3(3); 224-230

Streszczenie

Wstęp. Zaburzenia czynności stawu barkowego po stronie niedowładu należą do częstych powikłań udaru mózgu. Związana z tym bolesność, ograniczenie ruchomości stawu i występujące rozciągnięcie mięśni w okresie wiotkiego niedowładu (porażenia) utrudniają rehabilitację. Celem pracy jest ocena niektórych struktur stawów barkowych u rehabilitowanych szpitalnie chorych po udarze mózgu i porównanie obrazu strukturalnego stawu barkowego w kończynie porażonej i zdrowej oraz określenie wpływu rehabilitacji na badane struktury stawowe. Materiał i metody. W grupie 40 chorych po udarze mózgu wykonano badanie ultrasonograficzne stawów barkowych. Badanie przeprowadzono u chorych, którzy w okresie od grudnia 2000 roku do marca 2001 roku byli hospitalizowani w Oddziale Rehabilitacji Szpitala Wojewódzkiego Nr 2 w Rzeszowie. Badanie wykonano dwukrotnie; w pierwszym i ostatnim dniu pobytu w oddziale. Wyniki. W stawach barkowych stwierdzono zmiany patologiczne, które w trakcie 3-4 tygodniowej rehabilitacji uległy częściowej poprawie. Wnioski. Zmiany w strukturach stawu barkowego u chorych z niedowładem połowiczym po udarze mózgu, w postaci ścieńczenia stożka rotatorów, mięśnia naramiennego i ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia oraz zwapnienia, podwichnięcia w stawie ramiennym i płyn w kaletkach występują częściej po stronie niedowładu. Kompleksowa rehabilitacja szpitalna wpływa na poprawę badanych struktur stawu barkowego. Badanie ultrasonograficzne jest dobrą metodą oceny struktur anatomicznych stawu barkowego u chorych z niedowładem połowiczym.

Słowa kluczowe:
staw barkowy, rehabilitacja, ultrasonografia
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wyniki leczenia usprawniającego po rekonstrukcji operacyjnej więzadła krzyżowego przedniego kolana

Wojciech Hagner, Gabriela Stec, Jan Talar

Wojciech Hagner, Gabriela Stec, Jan Talar – Rehabilitation outcome after surgical reconstruction of the anterior crucial ligament of the knee. Fizjoterapia Polska 2003; 3(4); 331-336

Streszczenie

Wstęp. Urazy aparatu więzadłowo-torebkowego stawu kolanowego, a zwłaszcza więzadła krzyżowego przedniego prowadzą do niestabilności kolana, co czynnościowo objawia się niedostateczną zbornością stawu i uciekaniem “plateau” piszczeli podczas obciążania. Sama operacja rekonstrukcyjna więzadła krzyżowego przedniego przywraca w większym lub mniejszym stopniu stabilność kolana, lecz o powodzeniu leczenia decyduje postępowanie rehabilitacyjne przywracające funkcjonalność stawu kolanowego. Celem niniejszej pracy była ocena wyników leczenia rehabilitacyjnego w rok po operacji rekonstrukcyjnej więzadła krzyżowego przedniego. Materiał i metody. Badaniom poddano 20 pacjentów (wybranych metodą liczb losowych) leczonych w Klinice Ortopedii Traumatologii Narządu Ruchu w 2001 r. rekonstrukcją więzadła krzyżowego przedniego z powodu jego uszkodzenia. W badaniach uwzględniono wywiad chorobowy uwzględniający patomechanizm urazu oraz subiektywną ocenę wyników leczenia rehabilitacyjnego. Wyniki. Stwierdzono, że najczęstszą przyczyną powstawania urazów więzadła krzyżowego przedniego jest uprawianie sportu, a 2/3 spośród analizowanych pacjentów oceniła wyniki leczenia rehabilitacyjnego po rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego jako dobre i bardzo dobre. Wnioski. Opisany tu program leczenia daje dobre efekty w leczeniu rehabilitacyjnym pacjentów po operacji rekonstrukcyjnej więzadła krzyżowego przedniego.

Słowa kluczowe:
uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego kolana, operacja rekonstrukcyjna, rehabilitacja
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Analiza zmian siły mięśni działających na staw biodrowy u chorych po artroplastykach biodra

Magdalena Wilk, Bogusław Frańczuk

Magdalena Wilk, Bogusław Frańczuk – Analysis of changes in the strength of muscles acting on the hip joint in patients recovering from hip arthroplasty. Fizjoterapia Polska 2003; 3(4); 309-315

Streszczenie

Wstęp. Obserwacja zmian siły mięśni służy do doboru ćwiczeń leczniczych, jak również jest podstawą do oceny wyników rehabilitacji. Ocena kliniczna siły mięśni wg Lovetta jest badaniem subiektywnym, dlatego podjęto próbie jej obiektywizacji poprzez badania tensometryczne oraz obiektywne określenie wartości siły badanych mięśni wg metody Wojtyczka i Zembatego. Materiał i metody. Materiał stanowiło 98 pacjentów operowanych z powodu zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego. Pacjentów podzielono losowo na dwie grupy. Grupa 1 była usprawniana w trakcie pierwszych 7 dni za pomocą aparatów elektryczno-szynowych CPM. Grupa 2 uczestniczyła w standardowej metodzie usprawniania. Po 7 dniach w obu grupach zastosowano taki sam program rehabilitacji. Badania siły mięśni wg skali Lovetta przeprowadzono przed operacją oraz w 3., 7. i 11. dobie od operacji oraz po 1, 3 i 6 miesiącach. Ponadto po 6 miesiącach od zabiegu dokonano w grupie 20 pacjentów pomiarów tensometrycznych. Wyniki. Zmiany siły badanych mięśni miały podobny przebieg we wszystkich badanych grupach. W 3. dobie od operacji we wszystkich mięśniach odnotowano spadek ich siły w obu badanych grupach. W kolejnych badaniach następował wzrost siły, który był w początkowym okresie (do 3 miesiąca) istotnie statystycznie wyższy w grupie 1 (CPM). Różnice w sile mięśniowej były zbliżone po 6 miesiącach w obu grupach. Ocenę Lovetta zestawiono za pomocą opracowanych przez Wojtyczka i Zębatego tabel z wynikami pomiaru tensometrycznego. Stwierdzono brak istotnych różnic. Wnioski. Stwierdzono, że w wyniku artroplastyki biodra przy użyciu protez totalnych pacjenci uzyskują siłę mięśni działających na staw biodrowy w zakresie normy fizjologicznej po 6 miesiącach od operacji.

Słowa kluczowe:
artroplasyka, skala siły mięśni Lovetta, rehabilitacja
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Profilaktyka i rehabilitacja w osteoporozie

Anna Mika, Piotr Mika

Anna Mika, Piotr Mika – Prevention and rehabilitation in osteoporosis. Fizjoterapia Polska 2004; 4(1); 79-85

Streszczenie

Osteoporoza jest układową chorobą szkieletu charakteryzującą się niską masą kostną i zaburzeniami mikroarchitektury tkanki kostnej, co w konsekwencji prowadzi do zmniejszenia wytrzymałości mechanicznej kości i sprzyja powstawaniu złamań. Podstawowym kierunkiem działania w prewencji obniżenia masy kostnej jest zgromadzenie maksymalnej masy kostnej w okresie wzrastania organizmu oraz zminimalizowanie czynników ryzyka powodujących utratę masy kostnej w okresie menopauzy. Rehabilitacja w osteoporozie powinna zawierać następujące elementy: działania przeciwbólowe, ćwiczenia pozwalające zachować prawidłową postawę, ćwiczenia wzmacniające gorset mięśniowy, ćwiczenia zwiększające zakres ruchomości w stawach, ćwiczenia stymulujące zwiększenie masy kostnej oraz działania mające na celu zwiększenie codziennej aktywności społecznej chorego. Celem niniejszej pracy jest zaprezentowanie optymalnego programu prewencji i leczenia osteoporozy.

Słowa kluczowe:

rehabilitacja, kręgosłup, osteoporoza

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2 3 4 5 … 8