Tag: rehabilitation

Trening sportowy jako alternatywna forma rehabilitacji pacjentów w odległej dobie po przeszczepie serca

Dominika Batycka, Grzegorz Mańko, Michał Stachnik

Dominika Batycka, Grzegorz Mańko, Michał Stachnik – Sport training as an alternative form of rehabilitation for heart transplant patients. Fizjoterapia Polska 2001; 1(2); 111-116

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy jest ocena “treningu sportowego” jako alternatywy dla tradycyjnej formy rehabilitacji kardiologicznej pacjentów w odległej dobie po przeszczepie serca. Trening sportowy jest dobrą, zróżnicowaną formą terapii, a jednocześnie spełnia dodatkową rolę jaka jest integracja społeczna i rozładowanie stresu psychologicznego. Materiał i metoda. Skuteczność „treningu sportowego” oceniono w eksperymencie klinicznym naturalnym, w którym wzięło udział 34 pacjentów rehabilitowanych po zabiegach kardiochirurgicznych w Klinice Chirurgii Serca, Naczyń i Transplantologii CM UJ w Krakowie. Pacjentów podzielono na grupę kontrolną (K), obejmującą 17 pacjentów (w tym 15 mężczyzn i 2 kobiety), rehabilitowaną przed wdrożeniem „treningu sportowego” z wykorzystaniem tradycyjnej formy rehabilitacji oraz grupę eksperymentalną (E) obejmującą również 17 pacjentów (w tym także 15 mężczyzn i 2 kobiety), w której zastosowano dodatkowo „trening sportowy”. Pacjenci zostali dobrani do grup metodą parowania pod względem wieku i płci. Analiza wyników. Analiza wyników badań wykazała brak statystycznie istotnych różnic pomiędzy efektami uzyskanymi w tradycyjnej rehabilitacji i w „treningu sportowym”, w tym pod względem poprawy parametrów oddechowych. Żadne wyniki nie wskazywały na zwiększone ryzyko związane z programem „trening sportowy”. Wniosek. „Trening sportowy” jest dobrą alternatywą dla tradycyjnych form ćwiczeń u pacjentów w odległej dobie po przeszczepie serca.

Słowa kluczowe:
transplantacja serca, trening sportowy, rehabilitacja

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Długotrwała respiratoterapia, odzwyczajanie od respiratora i proces rehabilitacji pacjenta z zespołem marfana po operacji tętniaka aorty

Dominika Batycka, Grzegorz Mańko, Michał Stachnik, Donata Kołacz

Dominika Batycka, Grzegorz Mańko, Michał Stachnik, Donata Kołacz – Long-term respirotherapy, dishabituation from the respirator, and the rehabilitation process in a patient with marfan syndrome subsequent to surgery on an aortal aneurysm. Fizjoterapia Polska 2001; 1(3); 292-296

Streszczenie

Celem pracy było przedstawienie przypadku pacjenta z zespołem Marfana po operacji tętniaka aorty i jego wczesnej rehabilitacji, ze szczególnym uwzględnieniem rehabilitacji oddechowej. 32-letni pacjent z zespołem Marfana został przyjęty do Kliniki Chirurgii Serca, Naczyń i Transplantologii CM UJ w Krakowie z powodu podejrzenia rozwarstwienia tętniaka aorty występującej. Tomografia komputerowa wykazała poszerzenia nadzastawkowe aorty występującej na odcinku 5-6 cm. W trybie pilnym wykonano operację kardiochirurgiczną – modo Bental de Bono Composit Graft St. Jude Medical 25A i wszczepienie pomostu żylnego do RCA (prawej tętnicy wieńcowej). Po zabiegu przez siedem dni był „tłumiony” – śpiączka wywołana lekami (u pacjenta po zabiegu wszczepienia protezy musi być początkowo utrzymane niskie ciśnienie tętnicze krwi, żeby nie doszło do uszkodzenia miejsca zespolenia). W 8 dobie podjęto próbie ekstubacji pacjenta. Po ok. 14 godzinach oddychania spontanicznego chory został zaintubowany z powodu niewydolności oddechowo-krążeniowej. W 13 dobie wykonano tracheotomię z powodu niemożności zakończenia wentylacji mechanicznej pacjenta. W 19 dobie podjęto udaną próbę odłączenia chorego od respiratora. Obecnie pacjent oddycha samodzielnie i jest rehabilitowany w Oddziale Chirurgii. W artykule zostanie przedstawiony program wczesnej rehabilitacji tego pacjenta. Dyskutowane będzie znaczenie przedstawionego przypadku dla praktyki fizjoterapeutycznej.

Słowa kluczowe:
wentylacja mechaniczna, rehabilitacja, zespół Marfana
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Problemy w postępowaniu fizykalno-usprawniającym u chorych w przebiegu zakażenia HIV i AIDS

Włodzisław Kuliński, Anna Muszyńska, Jerzy Kruszewski

Włodzisław Kuliński, Anna Muszyńska, Jerzy Kruszewski – Problems in physico- and physiotherapy of patients in the course of HIV infection and AIDS infection. Fizjoterapia Polska 2002; 2(1); 68-70

Streszczenie
W 1981 r. rozpoznano pierwszy przypadek choroby nazwanej później zespołem nabytego upośledzenia odporności (AIDS). Według danych WHO do końca 1998 r. na świecie zostało zarejestrowanych ponad 30 mln osób zakażonych HIV, dziennie odnotowuje się 16000 nowych przypadków zakażeń HIV, a z powodu AIDS zmarło kilkanaście milionów ludzi. W Polsce do końca 1999 r. zostało zakażonych HIV kilka tysięcy osób, z czego u kilkuset rozpoznano AIDS. Od momentu zakażenia do pełnego rozwoju choroby upływa około 10 lat. Schorzenie szerzy się na zasadach epidemii. Leczenie farmakologiczne jest niedoskonałe, jedynie spowalnia postęp zakażenia oraz opóźnia wystąpienie AIDS. W rozwoju choroby obserwujemy pojawienie się zmian w ośrodkowym i obwodowym układzie nerwowym wywołanych bezpośrednim oddziaływaniem wirusa oraz wynikających z pogłębiającego się upośledzenia odporności komórkowej. W mózgu pojawia się, między innymi, wieloogniskowa leukoencefalopatia, a w obwodowym układzie nerwowym objawy polineuropatii czuciowej, a następnie neuropatii demielinizacyjnej i objawy uszkodzenia wielu nerwów obwodowych. W praktyce neuropatia obwodowa występuje w połączeniu z podostrym zapaleniem mózgu i porażeniem nerwów czaszkowych, głównie V, VII, VIII. Zmiany w obrębie rdzenia powodują osłabione siły mięśni, zaburzenia zwieraczy oraz postępujące porażenie kończyn. U wielu chorych obserwujemy również objawy ze strony stawów. W leczeniu fizykalno-usprawniającym u tych chorych zalecamy: w podostrym zapaleniu mózgu z zajęciem nerwów czaszkowych zmienne pole magnetyczne niskiej częstotliwości (w pracy określono parametry zabiegów, czas ekspozycji – również u chorych z objawami neuropatii obwodowej i porażeniem kończyn). Podano możliwości wybiórczej terapii fizykalnej innymi metodami. Przedstawiono postępowanie fizykalne w przebiegu dolegliwości stawowych oraz omówiono postępowanie kinezyterapeutyczne. W dalszej części podano szczegółowo zasady higieny w prowadzeniu tych chorych. Ryzyko przeniesienia zakażenia HIV w czasie zabiegów fizykalno-usprawniających oceniane jest na 5-10%. W Polsce nie mamy większych doświadczeń w prowadzeniu tej grupy chorych. Prezentację traktujemy jako zasygnalizowanie problemu, który należy wspólnie rozwiązać.

Słowa kluczowe:
medycyna fizykalna, rehabilitacja, profilaktyka

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Chód. Część I – analiza biomechaniki chodu w rehabilitacji

Mirosław Janiszewski, Beata Rechcińska-Roślak, Joanna Błaszczyk-Suszyńska

Mirosław Janiszewski, Beata Rechcińska-Roślak, Joanna Błaszczyk-Suszyńska – The gait. Part I – the analysis of the gait biomechanics in the rehabilitation. Fizjoterapia Polska 2002; 2(4); 311-318

Streszczenie
W artykule przedstawiono aktualną wiedzę na temat chodu człowieka. Omówiono jakie ruchy są wykonywane w stawach kończyn górnych i dolnych podczas chodzenia oraz jak zachowuje się środek ciężkości człowieka. Podano na załączonych rysunkach jaka jest biomechanika chodu człowieka.

Słowa kluczowe:
chód, biomechanika, rehabilitacja

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ różnych programów treningu fizycznego na parametry wysiłkowego testu spiroergometrycznego u chorych z przewlekłą niewydolnością serca

Aleksandra Kubinyi, Bogumiła Bacior, Wojciech Szot, Kalina Kawecka-Jaszcz

Aleksandra Kubinyi, Bogumiła Bacior, Wojciech Szot, Kalina Kawecka-Jaszcz – Cardiopulmonary exercise test in patients with congestive heart failure underwent various rehabilitation programs. Fizjoterapia Polska 2002; 2(4); 290-299

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy była ocena parametrów wysiłkowego testu spiroergometrycznego u chorych z przewlekłą niewydolnością serca poddanych różnym rodzajom treningu fizycznego. Materiał i metody. Badaniem objęto 28 mężczyzn (średnia wieku 53,9 ± 9,2 lat) z niedokrwienną niewydolnością serca klasy II i III wg NYHA. Chorzy zostali podzieleni na 2 grupy: grupa A (14 mężczyzn) – poddani treningowi ze wzrastającym obciążeniem, grupa B (14 mężczyzn) – rehabilitowani wg modelu treningu interwałowego. Grupy nie różniły się wiekiem, BMI, stopniem i czasem trwania niewydolności serca oraz leczeniem farmakologicznym. Chorzy grup A i B rehabilitowani byli przez okres 6 miesięcy, 3 razy w tygodniu, przez 1 godz. U wszystkich chorych wyjściowo oraz po 6 miesiącach obserwacji wykonano badanie echokardiograficzne oraz wysiłkowy test spiroergometryczny. Wyniki. Obserwowano poprawę tolerancji wysiłku w grupach rehabilitowanych, zwłaszcza w grupie pacjentów poddanych treningowi ze stopniowo wzrastającym obciążeniem. Poprawa tolerancji wysiłku była wyrażona wydłużeniem czasu trwania wysiłku w grupie A w stosunku do grupy B (839,1 ± 98,3 sek. vs 472,4 ± 39,7 sek., p < 0,0001), jak również wzrostem stopnia obciążenia (6,28 ± 0,8 MET vs 3,9 ± 0,2 MET, p < 0,01). Po okresie 6 miesięcznej rehabilitacji w próbie spiroergometrycznej wykazano istotną poprawę w zakresie wszystkich parametrów w grupie A. W grupie B natomiast stwierdzono poprawę szczytowego zużycia tlenu (15,3 ± 2,1 vs 16,5 ± 1,9 ml/kg/ min, p < 0,01 ) oraz progu beztlenowego (35,8 ± 5,6 vs 44,8 ± 6,6 %, p < 0,01). Wnioski. Systematyczny trening chorych z przewlekłą niewydolnością serca, a zwłaszcza model treningu ze wzrastającym obciążeniem poprawia znacznie tolerancję wysiłku wyrażoną korzystnymi zmianami w zakresie parametrów wysiłkowego testu spiroergometrycznego, bez wpływu na parametry skurczowe i rozkurczowe lewej komory.

Słowa kluczowe:
rehabilitacja, trening fizyczny, przewlekła niewydolność serca, wysiłkowy test spiroergometryczny

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena zaburzeń chodu u dzieci usprawnianych z powodu porażenia mózgowego

Janusz Nowotny, Krzysztof Czupryna, Jacek Sołtys

Janusz Nowotny, Krzysztof Czupryna, Jacek Sołtys – An evaluation of gait disturbances in children undergoing rehabilitation for cerebral palsy. Fizjoterapia Polska 2003; 3(2); 189-196

Streszczenie
Mózgowe porażenie dziecięce (m.p.dz.) należy do tej grupy dysfunkcji, których stałym elementem jest upośledzenie funkcji chodu. W trakcie rehabilitacji dąży się do tego, by tak pokierować kompensacją, aby wzorzec chodu dawał jak najmniejsze zaburzenia i ograniczenia lokomocji. Dla planowania rehabilitacji oraz sprawdzania jej efektów konieczna jest obiektywna ocena. Ponieważ ocena chodu stwarza możliwości wymiernej oceny, autorzy przedstawili sposoby takiej oceny, koncentrując się na dwojakiego rodzaju badaniach. Przedstawiono możliwość oceny symetrii chodu w oparciu o badanie baropedograficzne z wykorzystaniem systemu Parotec®, a także oceny bazującej na analizie poszczególnych wyznaczników chodu z wykorzystaniem systemu Zebris. Na zakończenie przedstawiono pewne uwagi praktyczne, istotne dla planowania i kontrolowania przebiegu rehabilitacji dzieci z m.p.dz.

Słowa kluczowe:
Mózgowe porażenie dziecięce, ocena zaburzeń chodu, usprawnianie

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Postępowanie rehabilitacyjne po wszczepieniu endoprotezy bezcementowej stawu biodrowego

Ewa Rosa, Wojciech Hagner, Urszula Kazimierczak, Grzegorz Srokowski, Agnieszka Radzymińska

Ewa Rosa, Wojciech Hagner, Urszula Kazimierczak, Grzegorz Srokowski, Agnieszka Radzymińska – Hospital rehabilitation after implantation of cementless hip endoprosthesis. Fizjoterapia Polska 2003; 3(2); 159-163

Streszczenie
Wstęp. Alloplastyka stawu biodrowego stanowi bardzo złożony problem terapeutyczny, a o końcowym sukcesie decyduje ścisła współpraca ortopedy i fizjoterapeuty. Współczesne strategie postępowania terapeutycznego łączy wspólny cel jakim jest przywrócenie funkcji stawu biodrowego. W pracy przedstawiono model postępowania terapeutycznego stosowany w praktyce klinicznej autorów niniejszej pracy. Materiał i metoda. Badaniami objęto grupę 18 pacjentów ze wszczepioną protezą bezcementową stawu biodrowego leczonych w Klinice Ortopedii i Traumatologii Akademii Medycznej w Bydgoszczy w latach 2000-2001 i rehabilitowanych w Klinice Rehabilitacji Akademii Medycznej w Bydgoszczy. Stosując kryterium względnej długości kończyn pacjentów podzielono na 3 podgrupy: A) bez różnicy w zakresie względnej długości kończyn dolnych; B) z kończyną krótszą po stronie operowanej; C) z kończyną dłuższą po stronie operowanej. Wyniki. Przeprowadzone w poszczególnych grupach badania wykazały tendencję w różnicy obciążania operowanej kończyny. Wnioski. Stwierdzono, że istnieje konieczność indywidualizacji programu rehabilitacyjnego po endoprotezoplastyce stawu biodrowego oraz, że na wynik końcowy leczenia ma wpływ zarówno dobrze wykonany zabieg operacyjny, jak i usprawnianie pooperacyjne.

Słowa kluczowe:
staw biodrowy, endoprotezoplastyka bezcementowa, rehabilitacja

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Satysfakcja z życia i akceptacja choroby u pacjentów poddanych leczeniu nerkozastępczemu – przeszczepem nerki

Monika Lewandowska, Izabela Korabiewska, Dariusz Białoszewski, Leszek Pączek, Joanna Juskowa

Monika Lewandowska, Izabela Korabiewska, Dariusz Białoszewski, Leszek Pączek, Joanna Juskowa – Satisfaction of life and acceptance for the disease with patients under replacement therapy – kidney transplantation. Fizjoterapia Polska 2003; 3(2); 153-158

Streszczenie
Wstęp. Jakość życia chorych po przeszczepie nerki stanowi nie tylko problem medyczny, ale i społeczny. Jednym ze sposobów terapii jest holistyczne ujęcie problemu rehabilitacji pacjentów leczonych przeszczepem nerki oraz analiza uzyskanych wyników poznanej rzeczywistości chorych. Materiał i metody. Badaniami objęto 20 osób po przeszczepie nerki, u których wprowadzono postępowanie fizjoterapeutyczne. Grupę tę poddano szczegółowym badaniom kwestionariuszowym, takim jak: SWLS, AIS oraz standaryzowanej ankiecie własnej. Otrzymane wyniki poddano analizie statystycznej za pomocą, adaptowanych do warunków polskich, standardów interpretacji wyników. Wyniki i Wnioski. Przeprowadzone analizy wykazały celowość wykonanych badań, których wyniki świadczą o akceptacji własnego stanu chorobowego pacjentów oraz określają obniżoną satysfakcję z życia, spowodowaną schyłkową niewydolnością nerek.

Słowa kluczowe:
jakość życia, przeszczep nerki, rehabilitacja

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Termogram zespołu bólowego szyjnego odcinka kręgosłupa jako próba obiektywizacji bólu

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Bogusław Frańczuk, Janusz Otfinowski

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Bogusław Frańczuk, Janusz Otfinowski – The thermogram of cervical spinal pain syndrome as an attempt to objectivize pain. Fizjoterapia Polska 2003; 3(3); 250-255

Streszczenie

Wstęp. W pracy oceniono cechy obrazu termowizyjnego, prześledzono zmienność cech w procesie postępowania rehabilitacyjnego oraz dokonano próby określenia współzależności tych cech z ustąpieniem bólu. Materiał i metody. Badania termowizyjne przeprowadzono na grupie 71 pacjentów poddanych postępowaniu rehabilitacyjnemu z powodu zespołu bólowego szyjnego odcinka kręgosłupa. Wyniki. Z przeprowadzonych badań wynika, że obraz termowizyjny okolicy karku u pacjentów z zespołem bólowym szyjnego odcinka kręgosłupa jest inny niż u osób zdrowych – charakteryzuje się dużą asymetrią temperatury karku i zwiększoną hipertermią karku. W procesie postępowania rehabilitacyjnego uwidacznia się wyraźna ewolucja w kierunku symetrii temperatury karku. Wnioski. Wyniki ustąpienia bólu zależą w sposób istotny od cech obrazu termowizyjnego.

Słowa kluczowe:
termowizja, ból, rehabilitacja
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena struktur stawów barkowych u chorych z niedowładem połowiczym po udarze mózgu w przebiegu rehabilitacji

Andrzej Kwolek, Teresa Pop, Jacek Gwizdak, Krzysztof Kołodziej, Dorota Korab, Grzegorz Przysada

Andrzej Kwolek, Teresa Pop, Jacek Gwizdak, Krzysztof Kołodziej, Dorota Korab, Grzegorz Przysada – Evaluation of the structures of shoulder joint at patients with hemiparesis after the apoplexy during rehabilitation. Fizjoterapia Polska 2003; 3(3); 224-230

Streszczenie

Wstęp. Zaburzenia czynności stawu barkowego po stronie niedowładu należą do częstych powikłań udaru mózgu. Związana z tym bolesność, ograniczenie ruchomości stawu i występujące rozciągnięcie mięśni w okresie wiotkiego niedowładu (porażenia) utrudniają rehabilitację. Celem pracy jest ocena niektórych struktur stawów barkowych u rehabilitowanych szpitalnie chorych po udarze mózgu i porównanie obrazu strukturalnego stawu barkowego w kończynie porażonej i zdrowej oraz określenie wpływu rehabilitacji na badane struktury stawowe. Materiał i metody. W grupie 40 chorych po udarze mózgu wykonano badanie ultrasonograficzne stawów barkowych. Badanie przeprowadzono u chorych, którzy w okresie od grudnia 2000 roku do marca 2001 roku byli hospitalizowani w Oddziale Rehabilitacji Szpitala Wojewódzkiego Nr 2 w Rzeszowie. Badanie wykonano dwukrotnie; w pierwszym i ostatnim dniu pobytu w oddziale. Wyniki. W stawach barkowych stwierdzono zmiany patologiczne, które w trakcie 3-4 tygodniowej rehabilitacji uległy częściowej poprawie. Wnioski. Zmiany w strukturach stawu barkowego u chorych z niedowładem połowiczym po udarze mózgu, w postaci ścieńczenia stożka rotatorów, mięśnia naramiennego i ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia oraz zwapnienia, podwichnięcia w stawie ramiennym i płyn w kaletkach występują częściej po stronie niedowładu. Kompleksowa rehabilitacja szpitalna wpływa na poprawę badanych struktur stawu barkowego. Badanie ultrasonograficzne jest dobrą metodą oceny struktur anatomicznych stawu barkowego u chorych z niedowładem połowiczym.

Słowa kluczowe:
staw barkowy, rehabilitacja, ultrasonografia
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2 3 4 … 7