Robert Santorek

Fizjoterapia po rekonstrukcji ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego – opis przypadku

Elżbieta Ciejka, Robert Santorek, Grzegorz Mąkosa

E. Ciejka, R. Santorek, G. Mąkosa – Physiotherapy After the Supraspinatus Muscle Tendon Reconstruction – Case Study. FP 2016; 16(4); 116-121

Streszczenie

Wstęp. Uraz lub też zmiany zwyrodnieniowe związane z wiekiem są najczęstszą przyczyną
utraty funkcji w obrębie struktur stożka rotatorów. Leczenie artroskopowe stożka rotatorów jest leczeniem coraz powszechniej stosowanym ze względu na potencjalne korzyści płynące z małych nacięć.
Cel pracy. Celem pracy jest przedstawienie efektów postępowania fizjoterapeutycznego po artroskopowym leczeniu uszkodzenia ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego, w okresie od 5 do 16 tygodnia po zabiegu.
Materiał i metody. Pacjent (l. 47) z rozpoznaniem zerwania ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego 7,5 mm. U pacjenta wykonano artroskopowe szycie m. nadgrzebieniowego przy użyciu kotwicy prawego stawu ramienno-łopatkowego. W badaniach dokonano oceny dolegliwości bólowych skalą Laitinena, VAS, zakresu ruchomości stawu, przeprowadzono test Hawkinsa, test Neera, test Jobea, test Drop Arm oraz skalę Constant. U pacjenta stosowano rehabilitację w okresie od 6 do 16 tygodnia od zabiegu.
Wyniki. Po 16 tygodniach usprawniania uzyskano poprawę zakresu ruchu zgięcia, odwiedzenia, rotacji, zmniejszenie dolegliwości bólowych. Test Hawkinsa – ujemny, test Neera – ujemny, test Drop Arm – ujemny, test Jobe’a pacjent nie był w stanie odwieść ramienia do 90° wbrew oporowi, dolegliwości bólowe nie występowały. W ocenie skali Constant pacjent uzyskał 94 punkty na 100 możliwych.
Wnioski. Zastosowana fizjoterapia po artroskopowym leczeniu uszkodzenia stożka rotatorów w okresie od 6 do 16 tygodnia przyniosła zmniejszenia dolegliwości bólowych, poprawę zakresu ruchu, siłę mięśniową oraz poprawę funkcji w leczonym stawie barkowym.