O studiujących fizjoterapię w Bydgoszczy – raport z badań

Andrzej Lewandowski, Zygmunt Bilewicz, Mariusz Zasada, Ryszard Grucza

Andrzej Lewandowski, Zygmunt Bilewicz, Mariusz Zasada, Ryszard Grucza – Body composition and movement co-ordination in physiotherapy students in Medical Academy of Bygoszcz – research report. Fizjoterapia Polska 2006; 6(2); 143-149

Streszczenie

Wstęp. Realizacja zawodu fizjoterapeuty-rehabilitanta wymaga, prócz wiedzy i określonych predyspozycji osobowościowych, odpowiedniego poziomu sprawności motorycznej i bogatego zasobu umiejętności ruchowych. Obecnie studia na kierunkach fizjoterapii realizują uczelnie o różnych profilach kierunkowego kształcenia. Sytuacja ta może doprowadzić do różnic zarówno w poziomie kształcenia, jak i modelu zawodowym absolwenta — magistra fizjoterapii. Pojawiają się więc przesłanki uzasadniające konieczność monitorowania biospołecznych uwarunkowań powodzenia edukacji w zawodzie fizjoterapeuty i prób tworzenia jego zawodowego wzorca. Materiał i metody. Badania zrealizowano w roku akademickim 2001/2002. Objęto nimi młodzież I-IV roku studiów kierunku fizjoterapii Wydziału Nauk o Zdrowiu Akademii Medycznej im. L. Rydygiera w Bydgoszczy — również młodzież I roku studiów kierunku wychowania fizycznego Akademii Bydgoskiej. Zmierzono wysokość i masę ciała jako podstawowe charakterystyki morfologiczne, a na ich podstawie obliczono wskaźnik Rohrera i komponenty składu ciała. Za pomocą koordynacjometru określono poziom koordynacji ruchowej. Zebrany materiał analizowano dzieląc go na grupy wyznaczone latami i trybem realizowanych studiów. Nie-które przeciętne zestawiono z wynikami badań innych autorów. Wyniki. Zbadana młodzież, zróżnicowana egzaminacyjną selekcją i trybem studiów nie różni się pod względem budowy ciała i poziomu koordynacji ruchowej. Z przyjętego w badaniach porównania wynika, że studentów fizjoterapii cechuje najwyższa przeciętna wysokości ciała — także nieznacznie większa od cechującej studiujących wychowanie fizyczne. Wyniki testu koordynacji ruchowej badanych studentów świadczą jednak o dużym zróżnicowaniu poziomu tej właściwości motorycznej. Badane studentki, w stosunku do koleżanek studiujących wychowanie fizyczne cechuje niższa średnia wyniku testu koordynacji ruchowej i podobnie jak u studentów, zróżnicowany poziom tej właściwości motorycznej. W stosunku do pozostałych grup studentek, przyszłe fizjoterapeutki z Bydgoszczy nie różnią się znacząco — cechuje je jednak nieznacznie wyższa przeciętna wskaźnika Rohrera. Wnioski. Zrealizowane badania potwierdzają zjawisko wyrównywania poziomu wartości biologicznej młodzieży akademickiej. Pozwalają na uznanie młodzieży studiującej fizjoterapię w Bydgoszczy za grupę jednorodną, nie odbiegającą wyraźnie wielkością badanych cech od innych grup młodzieży akademickiej. Świadczą, że zróżnicowana trybem studiów oraz egzaminacyjną selekcją młodzież ma prawdopodobnie porównywalne możliwości do zdobywania umiejętności ruchowych przydatnych w realizacji zawodu fizjoterapeuty.

Słowa kluczowe:
rozwój biologiczny, koordynacja ruchowa, zróżnicowanie grupowe

Zróżnicowanie typologiczne studentek fizjoterapii Akademii Medycznej im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy

Andrzej Lewandowski, Ryszard Grucza

Andrzej Lewandowski, Ryszard Grucza – Diversity of body composition among female students of physiotherapy at the Medical University in Bydgoszcz. Fizjoterapia Polska 2007; 7(2), 171-178

Streszczenie

Wstęp. Wskutek rozwoju cywilizacyjnego motoryczność ludzka, zwłaszcza aktywność fizyczna zawodowa, ulega nieustannym przemianom. Realizacja zawodu fizjoterapeuty może powodować proces przystosowywania się organizmu do zwiększonego wysiłku prowadząc do wykształcenia określonego typu budowy ciała. Możliwe jest jednak, że dobór na studia fizjoterapii lub identyfikacja z grupą zawodową fizjoterapeutów powoduje, zaznaczenie wspomnianego procesu w trakcie realizacji studiów. Materiał i metody. W latach 2001-2003 zbadano 93 studentki trzeciego roku kierunku fizjoterapii Akademii Medycznej w Bydgoszczy. Charakterystykę cech somatycznych zbadanego zespołu przedstawiono w skumulowanym ich ujęciu w postaci zróżnicowania typologicznego — wykorzystano system typologiczny Adama Wankego. Wyniki. Wśród zbadanych studentek stwierdzono brak czystych typów budowy ciała, a w składzie somatycznym zespołów przewagę elementu l przy najmniejszym udziale H. Stwierdzono nieznaczne różnice w budowie somatycznej studentek z różnych lat badań, a w odniesieniu do innych grup studentek medycyny i populacji ogólnopolskiej, stwierdzono niewielkie podobieństwo w obrębie polskich uczelni medycznych i odmienność w stosunku do populacji. Wnioski. Sformułowane wnioski sugerują niewielkie morfologiczne skutki wyboru kierunku studiów i przyszłego zawodu wśród młodzieży żeńskiej z kierunku fizjoterapii bydgoskiej uczelni medycznej oraz ślad wpływu sprawnościowego egzaminu na budowę somatyczną przyszłych fizjoterapeutek.

Słowa kluczowe

budowa ciała, fizjoterapia, typologia, zróżnicowanie płciowe, środowisko społeczne

Wybrane obciążenia zawodowe fizjoterapeutów z oddziałów Szpitala Uniwersyteckiego im. A. Jurasza w Bydgoszczy

Andrzej Lewandowski, Martyna Wasielewska, Ryszard Grucza, Jacek Klawe, Paweł Zalewski

Andrzej Lewandowski, Martyna Wasielewska, Ryszard Grucza, Jacek Klawe, Paweł Zalewski – Selected types of work load of male physiotherapists in hospital setting. Fizjoterapia Polska 2010; 10(3); 234-241

Streszczenie
Wstęp. W zawodzie fizjoterapeuty wysiłek fizyczny jest zjawiskiem typowym. W odbiorze społecznym, realizacja zawodu fizjoterapeuty związana jest z wykonywaniem stosunkowo ciężkiej pracy fizycznej, a stopień jej uciążliwości jest oceniany w podobny sposób zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety. Celem pracy była ocena obciążeń wysiłkowych wybranych czynności zawodowych fizjoterapeutów pracujących w oddziałach szpitalnych. Materiał i metody. Wytypowano trzy powszechnie stosowane standardy terapeutyczne – ćwiczenie bierne, indywidualne ćwiczenia ogólnokondycyjne oraz pionizację z nauką chodu. Badaniami objęto grupę młodych mężczyzn zatrudnionych w szpitalu w oddziałach rehabilitacji i neurologii. Określono wydolność fizyczną badanych osób testem wysiłkowym PWC170, a intensywność wysiłku fizycznego oceniano metodą pośrednią za pomocą pomiaru częstości skurczów serca. Wyniki. Stwierdzono niską wydolność fizyczną mężczyzn podejmujących zawód fizjoterapeuty (3,8 l/min ± σ = 0,63). Intensywność wysiłku podczas wykonywania wybranych standardów była niewielka i realizowana na poziomie średniej wartości częstości skurczów serca HR 106,82 ± σ = 15,41 oraz średniej względnej szybkości pobierania tlenu VO2max równej 56,60%. Jednakże w subiektywnym odczuciu fizjoterapeuci pracę tę odbierali jako ciężką. Wyniki obecnych badań pozwoliły na podobne zaklasyfikowanie uciążliwości pracy fizjoterapeuty, jednakże po uwzględnieniu zasad higieny i ergonomii. Wnioski. Sformułowano wnioski, dotyczące potrzeby utrzymywania wydolności fizycznej fizjoterapeutów na odpowiednio wysokim poziomie oraz ustalenia przeciwwskazań do wykonywania standardów terapeutycznych o dużej uciążliwości.
Słowa kluczowe
wydolność fizyczna, standardy terapeutyczne, obciążenia fizyczne