Postrzeganie postawy ciała przez dzieci 12-13-letnie oraz ich rodziców w myśl założeń „szkoły zdrowego kręgosłupa”

Beata Żuk

Beata Żuk – Perception of posture by children aged 12-13 and their parents in light of ideas of „The School of Healthy Spine”. Fizjoterapia Polska 2008; 8(4); 454-463

Streszczenie
Wstęp. Działania profilaktyczne w myśl „szkoły zdrowego kręgosłupa”, wydają się być dobrą drogą, służącą pomnażaniu zdrowia dzieci jak i ich rodziców. W pracy starano się wykazać potrzebę wprowadzenia założeń „szkoły pleców” z Karlsruhe do szkół podstawowych, jak również do programów edukacyjnych nauczycieli i pedagogów. Poszukiwano odpowiedzi na pytania: w jakim stopniu, posiadana przez uczniów wiedza o sposobie „trzymania się”, wpływa na postrzeganie własnej sylwetki oraz czy wiedza rodziców wpływa na postrzeganie i podejmowanie działań kreujących prawidłową postawę ciała ich dziecka. Materiał i metody. Badania wykonano w 2007 r. w Warszawie. Respondentami byli uczniowie VI klas szkół podstawowych oraz ich rodzice. Posłużono się badaniem diagnostycznym jako metodą badawczą, autorskie kwestionariusze ankiet służyły weryfikacji uzyskanych wyników. Wyniki. Przedstawione rezultaty dowodzą, że wiedza 64 uczniów i rodziców ma wpływ na sposób postrzegania przez nich swojej postawy. Wnioski. 1. Przedstawiony poziom wiedzy w zakresie postawy ciała uczniów 12-13 letnich i ich rodziców, potwierdza zasadność dążenia do zmian w systemie edukacyjnym. Wiąże się to z koniecznością poznania podstawowych praw związanych z rozwojem dziecka, mechaniką i patomechaniką powstawania wad postawy. 2. Istnieje potrzeba nauki umiejętności postrzegania sylwetki, tak przez dziecko, jak i jego rodziców.
Słowa kluczowe
postawa ciała, postrzeganie sylwetki, samoocena, szkoła zdrowego kręgosłupa

Subiektywna ocena efektów różnych metod leczenia usprawniającego pacjentów po przebytym udarze mózgu

Tomasz Wolny, Edward Saulicz, Rafał Gnat, Mirosław Kokosz, Michał Kuszewski, Andrzej Myśliwiec

Tomasz Wolny, Edward Saulicz, Rafał Gnat, Mirosław Kokosz, Michał Kuszewski, Andrzej Myśliwiec – Subjective assessment of the effects of different approaches to rehabilitation of patients after cerebral stroke. Fizjoterapia Polska 2009; 9(3); 223-231

Streszczenie
Wstęp. Istotnym elementem nowoczesnego procesu usprawniania pacjentów po przebytym udarze mózgu staje się uwzględnienie indywidualnych potrzeb pacjenta podczas planowania procesu terapeutycznego. Pacjent powinien być nie tylko podmiotem, ale również współtwórcą procesu usprawniania. Przyjęto hipotezę, iż rodzaj zastosowanej terapii wpłynie na subiektywną ocenę efektów usprawniania. Materiał i metody. Badaniami objęto ogółem 96 chorych po przebytym udarze mózgu. Wszystkich badanych podzielono losowo na trzy grupy porównawcze A, B i C. Subiektywną efektywność usprawniania oceniano na podstawie specjalnie opracowanej ankiety dla pacjenta. W okresie obserwacji trwającej średnio 21 dni, wszyscy chorzy poddawani byli kompleksowemu leczeniu usprawniającemu. W grupie A pacjenci usprawniani byli metodami tradycyjnymi. W grupie B program usprawniania obejmował kinezyterapię indywidualną opartą na metodzie PNF, natomiast w grupie C usprawnianie metodą PNF wzbogacono o mobilizacje napięciowe kończyny górnej niedowładnej. Wyniki. Oceniając ankietę w całości, największą średnią liczbę punktów (x=11,5394) – a w związku z tym największą subiektywną poprawę – uzyskali badani z grupy C, natomiast najmniejszą badani z grupy A (x=8,1751). Wnioski. Subiektywna ocena osiągniętych efektów terapii w sposób istotny koreluje z rodzajem zastosowanej terapii.
Słowa kluczowe
samoocena, fizjoterapia, udar, efekty terapeutyczne

Poziom samooceny osób oparzonych

Julia Szczechowicz, Jacek Lewandowski

Julia Szczechowicz, Jacek Lewandowski – The level of self-esteem in people with skin scald damage. Fizjoterapia Polska 2011; 11(3); 253-260

Streszczenie
Problemem badań było określenie wpływu jaki mają oparzenia na poziom i strukturę samooceny. Przepro­wadzone badania miały na celu wykazanie, czy osoby posiadające blizny pooparzeniowe różnią się poziomem samooceny od osób zdrowych, oraz czy istnieje zależność między wielkością obszaru oparzenia, jego widocznością oraz wiekiem w czasie wypadku a poziomem samooceny osób oparzonych. W badaniu wzięło udział 30 osób oparzonych oraz 30 osób stanowiących grupę kontrolną. W grupie osób oparzonych uwzględniono dodatkowe zmienne: wiek w czasie doznania urazu, rozległość oparzenia, oraz jego umiejscowienie. Badani wypełniali ankietę mierzącą ich poziom samooceny z uwzględnieniem jej składowych: samooceny cielesności, samooceny cech społecznych, psychicznych. Ankieta składała się z 45 itemów ocenianych w skali 5. stopniowej. Otrzymane wyniki podano analizie statystycznej za pomocą testu t-Student. Istotne statystycznie różnice między badanymi grupami otrzymano w ogólnym poziomie samooceny (t=-2,1, p=0,03) oraz w samoocenie cielesności (t= -2,29, p= 0,02). W obrębie grupy oparzonych istotnie wyższą samooceną (t=-2,22, p=0.03) charakteryzowały się osoby oparzone w młodszym wieku (poniżej 4 roku życia) niż osoby które doznały oparzenia będąc starsze. Osoby oparzone charakteryzują niższym poziomem samooceny w porównaniu z osobami, które nie doznały tego typu urazu. Za jeden z czynników, wpływających na poziom samooceny osób oparzonych można uznać wiek w czasie doznania oparzenia.
Słowa kluczowe
oparzenia, blizny, samoocena