Skład masy ciała a spastyczność dzieci z obustronnym niedowładem kończyn dolnych

Lawia Szkoda, Andrzej Szopa, Ilona Kwiecień-Czerwieniec, Małgorzata Domagalska-Szopa


Lawia Szkoda, Andrzej Szopa, Ilona Kwiecień-Czerwieniec, Małgorzata Domagalska-Szopa – Body composition and spasticity in children with bilateral cerebral palsy. Fizjoterapia Polska 2022; 22(2); 174-185

Streszczenie
Cel. Celem niniejszego opracowania było rozpoznanie zależności pomiędzy składem masy ciała dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym a stopniem spastyczności mięśni kończyn dolnych.
Materiał i metoda. Badaniem objęto 59-osobową grupę samodzielnie chodzących dzieci w wieku od 8 do 16 lat z obustronnym spastycznym niedowładem kończyn dolnych. Do grupy kontrolnej włączono 59 dzieci bez ośrodkowych zaburzeń ruchowych – uczniów Szkoły Podstawowej nr 25 w Sosnowcu. Badania obejmowały: 1) ocenę składu masy ciała oraz jego komponentów przy użyciu wagi TANITA MC-780 S MA; 2) ocenę stopnia spastyczności wg zmodyfikowanej skali Ashwortha; 3) obliczenia wskaźników BMI zgodnie z rekomendacją World Health Organization (WHO) oraz BMI OLAF opracowanych przez Instytut „Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka” w Warszawie.
Wyniki. Największe nasilenie spastyczności, zarówno w prawej, jak i lewej kończynie dolnej, występowało w obrębie grupy mięśni prostowników stawu skokowego. Z kolei najmniejsze nasilenie spastyczności zaobserwowano w grupie mięśni zginaczy stawu kolanowego prawej i lewej kończyny dolnej. Im większy był stopień spastyczności mięśni kończyn dolnych, tym większy był deficyt masy beztłuszczowej i masy mięśni kończyn dolnych.
Wnioski. u dzieci z MPD występują deficyty w zakresie masy tkanki mięśniowej. Deficyt tkanki mięśniowej zależy od stopnia spastyczności proksymalnych grup mięśniowych kończyn dolnych.
Słowa kluczowe:
skład masy ciała, spastyczność, mózgowe porażenie dziecięce
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ jonoforezy z tolperyzonu na wybrane parametry narządu ruchu u pacjentów z mózgowym porażeniem dziecięcym

Mirosław Janiszewski, Adam Bandyra, Janusz Dobrowolski, Kazimierz Arabski, Aneta Hak, Jagoda Szner-Dobrowolska

Mirosław Janiszewski, Adam Bandyra, Janusz Dobrowolski, Kazimierz Arabski, Aneta Hak, Jagoda Szner-Dobrowolska – The impact of tolperisone iontophoresis on selected musculo-skeletal parameters in children with cerebral palsy. Fizjoterapia Polska 2004; 4(3); 250-253

Streszczenie

Wstęp. Spastyczność w mózgowym porażeniu dziecięcym powoduje zaburzenie równowagi między różnymi grupami mięśni (np. prostownikami i zginaczami) i przyczynia się często, przy stosunkowo niewielkim towarzyszącym niedowładzie, do znacznego upośledzenia funkcji kończyny. Głównym zadaniem ćwiczeń ruchowych jest usunięcie, w miarę możliwości, stwierdzanych zaburzeń ruchowych. Przede wszystkim należy dążyć do opanowywania czynności lokomocyjnych i manipulacyjnych. Celem badań była ocena wpływu jonoforezy z tolperyzonu jako czynnika wspomagającego rehabilitację dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Materiał i metody. Badaniom eksperymentalnym poddano 70 dzieci ze spastyczną postacią mózgowego porażenia dziecięcego. Wszystkie hospitalizowano w Dziecięcym Szpitalu Uzdrowiskowym Kompleksowej Rehabilitacji „GÓRKA” w Busku Zdroju. Grupa eksperymentalna obejmowała 35 osób, grupa porównawcza – 35 osób. U pacjentów z grupy eksperymentalnej wykonywano jonoforezę z tolperyzonu głównych grup mięśniowych, wykorzystując system elektroterapii horyzontalnej. Wyniki. Porównując otrzymane wyniki dla dzieci z grupy kontrolnej i eksperymentalnej stwierdzono istnienie statystycznie znamiennej różnicy pomiędzy porównywanymi grupami dzieci. Wnioski. Efektem zastosowania jonoforezy z tolperyzonu jest poprawa sprawności manipulacyjnej i lokomocyjnej, czego pośrednim dowodem jest poprawa testów jakości siły chwytu, zręczności manipulacyjnej i wyników testów Katza. Jonoforezę tolperyzonową należy zawsze połączyć z rehabilitacją ruchową.

Słowa kluczowe:
elektroterapia horyzontalna, spastyczność, siła chwytu
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Skuteczność stosowania toksyny botulinowej typu A u dzieci z dynamicznymi przykurczami kończyn dolnych w przebiegu mózgowego porażenia

Małgorzata Malinowska-Matuszewska, Małgorzata Kulesa, Antoni Czupryna

Małgorzata Malinowska-Matuszewska, Małgorzata Kulesa, Antoni Czupryna – The efficacy of treatment with botulinum toxin type A in children with dynamic contractures of lower limbs in the management of cerebral palsy. Fizjoterapia Polska 2007; 7(1); 38-44

Streszczenie

Wstęp. Celem pracy jest ocena skuteczności stosowania toksyny botulinowej typu A, w obrębie kończyn dolnych, u dzieci z mózgowym porażeniem (mpdz). Materiał i metody. Obserwacją objęto 51 dzieci (23 dziewczynki, 28 chłopców) z mpdz, w wieku od 2 do 17 r. ż. (średnio 8.5 roku). W celu zmniejszenia spastyczności oraz usunięcia dynamicznych przykurczów spastycznych podawano preparat BTX-A. Do ostrzyknięć wybierano grupy mięśniowe w zależności od potrzeb funkcjonalnych (poprawa wzorca chodu, zwiększenie zakresu ruchomości w stawach). Ostrzyknięcia wykonywano 1 lub 2-poziomowo. Ocenę przeprowadzano przed zastosowaniem BTX-A, w 3 oraz 12 tygodniu po podaniu, na podstawie pomiarów goniometrycznych oraz skal: Zmodyfikowanej Skali Ashwortha (MAS), Zmodyfikowanej Skali Porządkowej (ZSP), Oceny Samodzielności Funkcjonalnej (OSF), oceny rodziców (Global Clinical Impression – GCI). Wzorce chodu rejestrowano na taśmie VHS. Wyniki. Istotna poprawa o 1 stopień (p< 0,05), wystąpiła w 3 tygodniu po podaniu 1 dawki BTX-A w skalach MAS, ZSP, GCI. W 12 tygodniu po podaniu I dawki oraz przed podaniem II dawki obserwowano pogorszenie (p<0,01) w skali ZSP, goniometrii. Dwoje dzieci po zastosowanym leczeniu zaczęło samodzielnie chodzić. Pięciu pacjentów osiągnęło gorsze wyniki ze względu na brak rehabilitacji po zastosowaniu BTX-A. Wnioski. Uzasadnione jest stosowanie BTX-A u dzieci z diplegią i hemiplegią spastyczną w celu poprawy lokomocji, a u dzieci z tetraplegią w celach pionizacyjnych i pielęgnacyjnych.

Słowa kluczowe:
spastyczność, mózgowe porażenie dziecięce, toksyna botulinowa typu A, kończyny dolne

Zastosowanie toksyny botulinowej w praktyce klinicznej

Olga Wolska, Wojciech Kiebzak, Wiesław Tomaszewski, Ireneusz Kowalski, Mariusz Majewski, Józef Szarek, Katarzyna Zaborowska-Sapeta

Olga Wolska, Wojciech Kiebzak, Wiesław Tomaszewski, Ireneusz Kowalski, Mariusz Majewski, Józef Szarek, Katarzyna Zaborowska-Sapeta – The use of botulinum toxin in clinical practice. Fizjoterapia Polska 2008; 8(2); 105-114

Streszczenie
Toksyna botulinowa znajduje coraz szersze zastosowanie w praktyce klinicznej, jako lek o działaniu podstawowym lub wspomagającym w wielu dziedzinach współczesnej medycyny. W dziedzinie rehabilitacji narządu ruchu stosowanie toksyny botulinowej otwiera nowe, dotąd nieoczekiwane możliwości terapeutyczne, rozszerzając działania fizjoterapeutów i lekarzy, dla których miara sukcesu jest przede wszystkim odzyskanie lub poprawa stabilności pacjentów. Ze względu na swoją skuteczność i duże bezpieczeństwo dla pacjenta uważana jest za lek nowoczesny, z którym wiąże się nadzieje na przyszłość. Możliwość zastosowania toksyny botulinowej w sposób wybiórczy, a jednocześnie precyzjny, pozwala na uzyskanie dobrego efektu klinicznego z zachowaniem odpowiedniego marginesu bezpieczeństwa farmakologicznego. Mimo szerokiego wachlarza wskazań do zastosowania iniekcji toksyny botulinowej, wciąż najpowszechniejszym wydaje się podawanie leku w spastyczności. Największe korzyści z leczenia mogą odnieść chorzy ze spastycznością o charakterze ogniskowym, tzn. ograniczoną do wybranych grup mięśniowych, u których podano lek w jak najkrótszym okresie od pojawienia się objawów spastyczności. Bezwzględnymi przeciwwskazaniami do zastosowania toksyny botulinowej są: miastenia, zespoły miasteniczne, zaburzenia krzepliwości krwi. Do najpoważniejszych względnych przewwskazań zalicza się okres ciąży i karmienia piersią. Intensywnie prowadzone badania kliniczne oraz liczne spotkania naukowe sprzyjają rozpowszechnieniu tej metody oraz wzbogacaniu doświadczeń klinicznych. Obecnie standardy stosowania botuliny zostały opracowane i opublikowane przez interdyscyplinarną grupę ekspertów i stanowią wytyczne postępowania dla lekarzy praktyków. Na podstawie doświadczeń własnych autorów, a także dostępnej literatury, zaprezentowano najnowszą wiedzę dotyczącą zastosowania toksyny botulinowej w praktyce klinicznej.
Słowa kluczowe
spastyczność, toksyna botulinowa, mózgowe porażenie dziecięce

Możliwość precyzyjnego pomiaru zwiększonego napięcia mięśniowego jako następstwa urazów rdzenia kręgowego w badaniach elektromiografii powierzchniowej

Aleksandra Zagłoba-Kaszuba Juliusz Huber, Wanda Stryła, Dorota Warzecha, Marcin Wytrążek, Joanna Lipiec

Aleksandra Zagłoba-Kaszuba Juliusz Huber, Wanda Stryła, Dorota Warzecha, Marcin Wytrążek, Joanna Lipiec – Possibilities for precise measurement of increased muscle tone secondary to spinal cord injury with surface electromyography. Fizjoterapia Polska 2011; 11(1); 9-19

Streszczenie
Wstęp. W pracy przedstawiono wyniki obustronnych rejestracji elektromiografii globalnej (gEMG) z wybranych mięśni kończyn górnych i dolnych u chorych usprawnianych po urazach rdzenia kręgowego na poziomie C4-Th8. Przyjęto założenie, że w ten sposób można monitorować precyzyjnie zmiany napięcia mięśniowego w procesie leczenia u chorych po przebytym urazie kręgosłupa.
Materiał i metody. U 12 chorych (w wieku od 21 do 45 lat) wykonano rejestracje gEMG powierzchniowej w warunkach spoczynkowych (podczas całkowitej relaksacji mięśnia) i maksymalnego skurczu z m. tibialis anterior, m. gastroc nemius oraz m. abductor pollicis brevis dwukrotnie, przed i po czterech tygodniach procesu usprawniania.
Wyniki. Obserwowane u chorych objawy zwiększonego napięcia mięśniowego, w rejestracjach gEMG powierzchniowej podczas „relaksacji” mięśni były powiązane z podwyższoną wartością parametru amplitudy (średnio 52μV), która po przeprowadzonym leczeniu zmniejszyła się do średnio 37μV. Obniżeniu napięcia mięśniowego w warunkach spoczynkowych, towarzyszył wzrost średniej wartości amplitudy gEMG badanych mięśni w trakcie wysiłku.
Wnioski. Rejestracje elektromiografii powierzchniowej gEMG są precyzyjnym narzędziem diagnostycznym, oceniającym nie tylko sprawność mięśni w warunkach maksymalnego skurczu, ale również napięcie mięśniowe w warunkach spoczynkowych.
Słowa kluczowe
spastyczność, elektromiografia, urazy kręgosłupa

Wpływ metody PNF na poziom spastyczności u pacjentów w okresie późnym po udarze mózgu

Tomasz Wolny, Edward Saulicz, Rafał Gnat, Mirosław Kokosz, Andrzej Myśliwiec, Michał Kuszewski

Tomasz Wolny, Edward Saulicz, Rafał Gnat, Mirosław Kokosz, Andrzej Myśliwiec, Michał Kuszewski – Influence of proprioceptiveneuromuscular facilitation (PNF) on the degree of spasticity in late-stage stroke patients. Fizjoterapia Polska 2011; 11(1); 1-8

Streszczenie
Wstęp. Patofizjologia spastyczności jest złożona i zależy od interakcji pomiędzy torowaniem a hamowaniem dróg i ośrodków rdzeniowych i ponadrdzeniowych. Współczesna medycyna wypracowała wiele metod leczenia spastyczności, aczkolwiek jak do tej pory żadna z nich nie zapewnia zbyt dużej skuteczności. W pracy podjęto próbę oceny różnic w stopniu spastyczności pacjentów usprawnianych metodami tradycyjnymi w porównaniu do usprawnianych metodą PNF.
Materiał i metody. Badaniami objęto ogółem 64 chorych po przebytym udarze mózgu. Wszystkich badanych podzielono losowo na dwie grupy porównawcze A i B. Do oceny stopnia spastyczności wykorzystano zmodyfikowaną Skalę Ashworta. W okresie obserwacji trwającej średnio 21 dni wszyscy chorzy pod dawani byli kompleksowemu leczeniu usprawniającemu. W grupie A pacjenci usprawniani byli metodami tradycyjnymi. W grupie B program usprawniania obejmował kinezyterapię indywidualną opartą na metodzie PNF.
Wyniki. W każdej z grup uzyskano znamienną statystycznie poprawę. W grupie A w badaniu końcowym poprawa wyniosła 1,8%. W grupie B już po pierwszej sesji terapeutycznej, redukcja stopnia spastyczności wyniosła 7,8%. Pełny cykl usprawniania przyniósł zmniejszenie stopnia spastyczności o 16,86%. Ocena międzygrupowa nie wykazała istotnych statystycznie różnic w badaniu wyjściowym. W badaniu końcowym wykazano znamienne różnice pomiędzy badanymi grupami.
Wnioski. Największą redukcję stopnia spastyczności uzyskano w grupie, w której usprawnianie oparte było o metodę PNF.
Słowa kluczowe
spastyczność, PNF, fizjoterapia, udar, efekty terapeutyczne

Wpływ treningu ruchowego z użyciem zautomatyzowanej ortezy do oceny i nauki chodu (lokomat) w modulacji spastyczności u dzieci z hemiplegią spastyczną: randomizowane badanie kontrolowane

Mohamed Serag Eldein Mahgoub, Wagdy William Amin, Samah Saad Zahran

Mohamed Serag Eldein Mahgoub, Wagdy William Amin, Samah Saad Zahran – Effect of locomotor training with a robotic-gait orthosis (lokomat) In Spasticity Modulation of Spastic Hemiplegic Children: A Randomized Controlled Trial. Fizjoterapia Polska 2020; 20(4); 94-101

Streszczenie

Informacje podstawowe. Badanie dotyczące treningu lokomotorycznego z użyciem robota (lokomat) w modulacji spastyczności u dzieci z porażeniem mózgowym i porażeniem połowiczym jest strategią określania jego skuteczności w zmniejszaniu spastyczności.
Cel. Zbadanie skuteczności treningu lokomotorycznego z użyciem robota (lokomat) w modulacji spastyczności. Metody. W badaniu wzięło udział 30 dzieci ze spastycznym porażeniem połowicznym, obu płci, w wieku od 7 do 14 lat. Dzieci zostały losowo wybrane z ośrodka kompleksowej rehabilitacji i przydzielone do dwóch równych grup (po 15 dzieci). Grupa kontrolna (A) była poddawana tradycyjnej terapii ruchowej, natomiast grupa badana (B) oprócz tradycyjnego programu ćwiczeń była poddawana treningowi chodu przy użyciu robota lokomat. Trening przy użyciu lokomatu był wykonywany 3 dni w tygodniu przez 4 tygodnie, maksymalnie 45 minut na sesję. Analiza kinematyki chodu 3-D została przeprowadzona przed i po interwencji, i wykorzystana jako wskaźnik poprawy i zmniejszenia spastyczności.
Wyniki. W grupie badanej nastąpiła istotna statystycznie poprawa w porównaniu z grupą kontrolną. Wniosek. Trening chodu z użyciem lokomatu jest skutecznym dodatkowym narzędziem programu fizjoterapeutycznego w leczeniu dzieci z mózgowym porażeniem połowiczym, ponieważ odgrywa ważną rolę w zmniejszaniu spastyczności i poprawie wzorca chodu pacjenta.

Słowa kluczowe:
porażenie mózgowe, spastyczność, pomiar 3-D, trening chodu z użyciem lokomatu
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena sprawności ręki po leczeniu botuliną typu A(B) i elementami metod kinezyterapeutycznych: studium przypadku

Sebastian Głowiński, Karol Łosiński, Agnieszka Grochulska, Gabriela Płotka, Adam Hałaburda

S. Głowiński, K. Łosiński, A. Grochulska, G. Płotka, A. Hałaburda – Evaluation of manual dexterity after treatment with botulinum type A(B), selected kinesitherapeutic methods: a case study. Fizjoterapia Polska 2020; 20(4); 40-48

Streszczenie

Wstęp. Leczenie botuliną zakłada redukcję napięcia spastycznego osób zakwalifikowanych do tego rodzaju zabiegu. Głównym celem tego zabiegu jest zwiększenie komfortu życia poprzez poprawę w zakresie funkcjonalności. Zdarzają się jednak sytuacje, gdy badania obiektywne wskazują na pogorszenie parametrów ruchowych, a jednocześnie pacjent zgłasza poprawę w zakresie wykonywania podstawowych czynności samoobsługowych. W takim przypadku decyzja o kontynuowaniu terapii zależy od subiektywnych odczuć pacjenta.
Materiał i metodyka. Badania dotyczą 20-letniej pacjentki z niedowładem spastycznym prawostronnym powstałym w wyniku operacyjnego leczenia naczyniaka wzgórza lewego w 2008 roku. Pacjentka została zakwalifikowana do leczenia toksyną botulinową w ramach programu NFZ w 2019 roku. Zastosowano ww. terapię w połączeniu z elementami ćwiczeń wg metod neurofizjologicznych. Celem było maksymalne wykorzystanie pozytywnych efektów terapii: poprawa zakresu ruchomości, obniżenie reakcji stowarzyszonej, przy jednoczesnej minimalnej utracie czynności manualnych prawej kończyny górnej. Wykonano testy: oceny napięcia mięśniowego wg skali Ashworth’a, chwytu precyzyjnego z „Wytycznych Krajowej Rady Fizjoterapeutów do udzielania świadczeń zdrowotnych”. Dodatkowo zmierzono zakres ruchu w stawach ręki z wykorzystaniem systemu wizyjnego. Zaproponowano subiektywną 10-stopniową skalę oceny występowania reakcji stowarzyszonej podczas wykonywania czynności dnia codziennego.
Wyniki. Uzyskane rezultaty wskazują na rozbieżności pomiędzy obiektywnymi wynikami standardowych testów a subiektywną oceną pacjentki. Według niej, pomimo utraty niektórych ciężko wypracowanych schematów ruchowych, komfort życia poprawił się.
Wnioski. Ostrzykiwanie botuliną w połączeniu z terapią ruchem zwiększyło nieznacznie zakres ruchu w stawach ręki, obniżyło reakcje stowarzyszone, a także poprawiło nieznacznie funkcjonalność w zakresie badanych funkcji manualnych.

Słowa kluczowe:
spastyczność, rehabilitacja, fizjoterapia, botulina
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Selektywna rizotomia grzbietowa (SDR – Selective Dorsal Rhizotomy) – neurochirurgiczna metoda leczenia spastyczności w MPD: aktualny stan wiedzy

Monika Wolska, Marek Kiljański, Witold Rongies

M. Wolska, M. Kiljański, W. Rongies – Selective Dorsal Rhizotomy (SDR) – neurosurgical method in treatment of spasticity in CP: the current state of knowledge. Fizjoterapia Polska 2019; 19(2); 66-75

Streszczenie
Spastyczność jest jednym z głównych objawów mózgowego porażenia dziecięcego (MPD), który wywiera niekorzystny wpływ na aktywność dzieci, ich uczestnictwo w życiu codziennym, jak również wpływa na ich funkcjonowanie w społeczeństwie. Przewlekła spastyczność prowadzi do rozwoju zmian strukturalnych w mięśniach i w tkance łącznej, przyczyniając się do nasilenia atrofii, sztywności, a w końcu do przykurczy niepodlegających leczeniu farmakologicznemu. Pogorszenie komfortu życia oraz problemy pielęgnacyjne u dzieci z MPD to kolejne aspekty, które przemawiają za poszukiwaniem trwałych i skutecznych metod leczenia spastyczności.
Wybór optymalnej dla każdego pacjenta formy leczenia uzależniony jest od: umiejscowienia urazu i jego obszerności, objawów klinicznych, wieku pacjenta, jak również od dostępnych metod leczenia. Selektywna rizotomia grzbietowa (SDR – ang. Selective Dorsal Rhizotomy) jest metodą chirurgicznego leczenia spastyczności u dzieci z MPD. Zabieg ma charakter nieodwracalny, trwale redukuje spastyczność. Nadal istnieje wiele kontrowersji dotyczących kwalifikacji do zabiegu, wskazań czy też efektów krótko- i długoterminowych. Z roku na rok wzrasta liczba międzynarodowych badań klinicznych potwierdzających korzystny wpływ zabiegu na poprawę stanu funkcjonalnego pacjentów. Celem pracy było zebranie i usystematyzowanie wiedzy na temat samego zabiegu, kryteriów kwalifikacji, stosowanych narzędzi badawczych oraz pozabiegowych protokołów fizjoterapeutycznych, a także przedstawienie efektów leczenia operacyjnego.

Słowa kluczowe:
selektywna rizotomia grzbietowa, SDR, fizjoterapia, spastyczność, MPD

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wyniki zastosowania gipsów hamujących u 5-letniego dziecka ze spastycznym niedowładem połowiczym – studium przypadku

Małgorzata Domagalska–Szopa,  Andrzej Szopa,
Weronika Gallert–Kopyto, Krzysztof Bąk, Anna Dawczyk, Ryszard Plinta

M. Domagalska–Szopa,  A. Szopa, W. Gallert–Kopyto, K. Bąk, A. Dawczyk, R. Plinta – Outcomes following inhibiting casts treatment in a 5 years old child with spastic hemplegic cerebral palsy – a case report. FP 2015; 15(1); 24-34

Streszczenie
U dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym z definicji występują zaburzenia ruchowe. Podstawowym celem programu usprawniania tych dzieci jest wspomaganie rozwoju jak najlepszej jakości wzorców postawy i lokomocji. Prezentowane studium dotyczy 5-letniej dziewczynki, zdiagnozowanej jako średnio ciężkie mózgowe porażenie dziecięce: prawostronny spastyczny niedowład połowiczy. Opracowanie przedstawia wpływ programu nieinwazyjnej terapii, polegającej na połączeniu indywidualnego programu usprawniania (wg koncepcji NDT), wspomaganego zastosowaniem gipsów hamujących na poprawę wzorców postawy i chodu.
U dziecka dwukrotnie (przed i po zakończeniu terapii) przeprowadzono ocenę funkcjonalną, która obejmowała: kliniczną ocenę spastyczności; rozkład sił nacisku masy ciała na płaszczyznę podporu, testy posturograficzne oraz analizę chodu. W wyniku zastosowanej terapii uzyskano obniżenie stopnia spastyczności w obrębie mięśni  kończyny dolnej niedowładnej. Zarówno deficyt zakresu ruchu  jak i kąt spastyczności w stawie kolanowym i skokowym zdecydowanie zmniejszyły się, co wpłynęło na poprawę kontroli posturalnej i wzorca chodu pacjenta.
Uzyskane wyniki wykazały, że zastosowanie usprawniania, wspomaganego zastosowaniem gipsów hamujących, może być skuteczną formą obniżenia poziomu spastyczności oraz poprawy kontroli posturalnej i wzorców chodu u młodszych dzieci z niedowładem połowiczym. Wczesne rozpoznanie spastyczności mięśnia trójgłowego oraz zastosowanie adekwatnego leczenia zachowawczego może wyeliminować potrzebę inwazyjnych form leczenia i związanych z nimi zagrożeń w tej populacji dzieci.

Słowa kluczowe:
spastyczność, dynamiczna ocena zakresu ruchu, rozkład sił nacisku masy ciała na płaszczyznę podporu, posturografia, trójpłaszczyznowa analiza chodu

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim