Tag: Wojciech Kiebzak

Monitorowanie procesu leczenia usprawniającego u dzieci z zaburzeniami centralnej koordynacji

Wojciech Kiebzak, Czesław Szmigiel, Barbara Błaszczyk

Wojciech Kiebzak, Czesław Szmigiel, Barbara Błaszczyk – Monitoring the process of rehabilitation in children with disorders of central coordination. Fizjoterapia Polska 2003; 3(3); 243-249

Streszczenie

Wstęp. Celem pracy jest wykazanie jak przebiega rozwój psychomotoryczny, w pierwszym roku życia, u dzieci, u których wykryto zaburzenia centralnej koordynacji. Materiał i metody. Badaniami objęto 198 dzieci, które podzielono na pięć grup, w zależności od stopnia dojrzałości w chwili urodzenia i wieku płodowego, u których stwierdzono zaburzenia centralnej koordynacji, wyrażone w różnym stopniu. Monitorowanie osiągnięć procesu usprawniania leczniczego odbywało się co około 6 tygodni w poradni rehabilitacji. Do tego celu stosowano diagnostykę neurorozwojową. Dla zobrazowania dynamiki efektów procesu leczenia usprawniającego badanych dzieci posłużono się skalą T1. Skala ta w sposób precyzyjny różnicuje badaną populację, to znaczy im liczba dzieci, u których uzyskano pozytywny efekt terapii jest większa w kolejnych badaniach, tym wartość wyników w skali T1 zbliża się do przedziału [50-55]. Wyniki. Na podstawie analizy statystycznej stwierdzono zmniejszanie wartości wyniku w skali T1. Wnioski. Przebieg procesu usprawniania i jego efekty zależne są od stopnia dojrzałości centralnego układu nerwowego, uwarunkowane to jest urodzeniową masą ciała i wiekiem płodowym. Najbardziej jaskrwą różnicę tempa i jakości zmian stanu sprawności widać w porównaniu grupy kryterialnej z grupą dzieci wcześniaczo-dystroficznych, z masą urodzeniową poniżej 1500 gramów.

Słowa kluczowe:
zaburzenia centralnej koordynacji, dzieci z n.u.m.c.
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Porównanie koncepcji leczenia usprawniającego w uszkodzeniach nerwu twarzowego u dzieci

Wojciech Kiebzak, Czesław Szmigiel, Zbigniew Śliwiński, Marek Zięba

Wojciech Kiebzak, Czesław Szmigiel, Zbigniew Śliwiński, Marek Zięba – A comparison of conceptions concerning rehabilitation following facial nerve injuries in children. Fizjoterapia Polska 2006; 6(1); 22-26

Streszczenie

Wstęp. W pracy poddano analizie dynamikę poprawy funkcji motorycznych mięśni mimicznych u dzieci z objawami obwodowego porażenia nerwu twarzowego. Celem pracy jest ocena skuteczności stosowanych w tych przypadkach metod leczenia, a w szczególności efektów terapii uzyskanych dzięki zastosowaniu metod neurofizjologicznych, w porównaniu z efektami elektrostymulacji oraz biostymulacji laserowej. Materiał i metody. Badaniem objęto 51 dzieci z objawami obwodowego uszkodzenia nerwu twarzowego. Do oceny funkcji 11 mięśni mimicznych stosowano skalę wartości od „0″ do „3″ punktów za Pietruskim. Leczone dzieci podzielono na 3 grupy: Grupę 1 (N=17), w której stosowano biostymulację laserową (4-6 J/cm2, 3-4 razy tygodniowo, po 20 zabiegów w serii, urządzeniem firmy Laser lnstruments model CTL — 1106 MX 830 nm, 400 mV10; Grupę 2 (N=17), gdzie programowano terapię łącząc elementy trzech metod — Vojty, PNF oraz Casfillo-Moralesra; Grupę 3 (N=17), gdzie stosowano elektrostymulację (urządzeniem Pulsotronic ST-5D z zastosowaniem prądów impulsowych, z czasem trwania impulsu 80-100 ms, częstotliwością 1-4 Hz i amplitudą 20-60 mA). U wszystkich dzieci biernie i czynno-biernie ćwiczono mięśnie twarzy, oraz wykonywano delikatny masaż. Wyniki. W pierwszym badaniu odnotowano zły stan sprawności mięśni, który wynosił dla poszczególnych grup następujące średnie wartości punktowe: grupa 1 — 4,2; grupa 2 — 4,8 i najlepszy wynik dla grupy 3 — 6,2 pkt. Średni czas powrotu funkcji mięśni twarzy do normy wynosił kolejno: w grupie 1— 33,4 dnia, w grupie 2 — 22,9 dnia, w grupie 3 — 41,7 dnia. Wnioski. Odruchowe formy terapii metodą Vojty, PNF i Casfillo-Morales’a stanowią bardzo skuteczną, powszechnie stosowaną i alter-natywną formę leczenia usprawniającego w obwodowych uszkodzeniach nerwu twarzowego. Skuteczność zabiegów elektrostymulacji okazała się na tyle mała, że wątpliwa jest zasadność stosowania tych form terapii w usprawnianiu obwodowych porażeń nerwu twarzowego.

Słowa kluczowe:
porażenie nerwu twarzowego, metody fizjoterapeutyczne, mięśnie mimiczne
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Znaczenie jakości w procesie świadczenia usług fizjoterapii – na przykładzie Wojewódzkiego Specjalistycznego Szpitala Dziecięcego w Kielcach

Wojciech Kiebzak, Małgorzata Starczyńska, Zbigniew Śliwiński, Ireneusz M. Kowalski, Lucyna Robak, Marek Kiljański, Marek Woszczak, Magdalena Jaskólska-Pisiewicz

Wojciech Kiebzak, Małgorzata Starczyńska, Zbigniew Śliwiński, Ireneusz M. Kowalski, Lucyna Robak, Marek Kiljański, Marek Woszczak, Magdalena Jaskólska-Pisiewicz – The importance of quality in the practice of physiotherapy. The case of the Regional Specialised Paediatric Hospital in Kielce. Fizjoterapia Polska 2007; 7(2), 133-144

Streszczenie

Wstęp. Celem pracy jest wskazanie, że stosowane w Wojewódzkim Specjalistycznym Szpitalu Dziecięcym w Kielcach procedury dotyczące postępowania leczniczego podnoszą jakość świadczonych usług, co jest głównym warunkiem utrzymania się szpitala na rynku dostarczycieli świadczeń zdrowotnych. Potwierdzeniem wysokiej jakości usług fest uzyskanie certyfikatu akredytacyjnego, obligującego placówkę do działania w oparciu o szereg udokumentowanych procedur, instrukcji i standardów. Badana jednostka – Wojewódzki Specjalistyczny Szpital Dziecięcy w Kielcach – swoje działania lecznicze opiera na zestawie instrukcji, dających ścisłe wskazówki dotyczące postępowania w określonej jednostce chorobowej. Materiał i metody. W badaniach uczestniczyły dzieci hospitalizowane lub leczone ambulatoryjnie. Podczas postępowania leczniczego korzystano z zestawu instrukcji. Wśród opiekunów i rodziców dzieci przeprowadzono anonimową ankietę dotyczącą jakości i poziomu zadowolenia z przeprowadzonego postępowania leczniczego. Wyniki. W pierwszym i drugim półroczu 2005r. rodzice przyznali kolejno 95% i 86% ocen bardzo dobrych. W 2006r. w pierwszym półroczu oceny bardzo dobre przyznało 92% rodziców, w drugim półroczu 79%. Została potwierdzona tym samym wysoka jakość, skuteczność i satysfakcja z procesu leczniczego, jakiemu poddane zostały Wnioski. Stosowanie określonych instrukcji w postępowaniu leczniczym podnosi jakość świadczonej usługi oraz minimalizuje możliwość popełnienia błędu zawodowego.

Słowa kluczowe

jakość, standard, instrukcja, leczenie usprawniające

Aplikacje kinesiotapingu u dzieci z bocznym skrzywieniem kręgosłupa

Zbigniew Śliwiński, Wojciech Kufel, Bartłomiej Halat, Beata Michalak, Jan Szczegielniak, Wojciech Kiebzak, Tomasz Senderek

Zbigniew Śliwiński, Wojciech Kufel, Bartłomiej Halat, Beata Michalak, Jan Szczegielniak, Wojciech Kiebzak, Tomasz Senderek – Kinesiotaping application in children with scoliosis. Fizjoterapia Polska 2007; 7(3); 370-375

Streszczenie
Wstęp. Skoliozy stanowią nadal trudny problem leczniczy pomimo wielu metod terapeutycznych. Jedną z metod, która może być pomocna w terapii jest kinesiotaping. Poprzez zastosowanie odpowiednich aplikacji, można wpłynąć na zmianę linii stabilności i zrównoważenia kręgosłupa. Materiał i metody. Badania przeprowadzono w Ośrodku Rehabilitacji Dzieci i Dorosłych SP ZOZ w Zgorzelcu. W badaniach wzięła udział 18-osobowa grupa dzieci przebywająca na turnusach rehabilitacyjnych, w tym 16 dziewcząt i 2 chłopców. Średnia wieku grupy wynosiła 12 lat. Oceniono zmianę kąta talii u dzieci ze skoliozą przed i po zastosowaniu aplikacji kinesiotapingu. Wyniki. Uzyskane wyniki wskazują, że zastosowanie aplikacji kinesiotapingu w badanej grupie powoduje zmianę kąta talii średnio o 4 stopnie. Dla kąta talii lewej średnia ta wynosi 5,27 stopnia, natomiast dla kąta talii prawej średnia wynosi 2,58 stopnia. Największa korekcja wyniosła 11,2 stopnia. Wnioski. Wybrane techniki KT powodują zmianę przebiegu linii stabilności oraz zrównoważenia, co wyraża się także zmianą kąta talii. Aplikacje KT w związku z normalizacją napięcia mięśniowego oraz powięziowego, zmieniają obraz postawy dziecka ze skoliozą w płaszczyźnie czołowej i strzałkowej. KT jako nowa metoda wykorzystująca wiele form i technik terapeutycznych, wydaje się być pomocna w realizacji programu usprawniania dzieci ze skoliozami.
Słowa kluczowe
skolioza, aplikacje kinesiotapingu, kąty talii

Ocena równowagi ciała u pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa lędźwiowego po kriostymulacji ogólnoustrojowej połączonej z fizjoterapią

Marek Kiljański, Zbigniew Śliwiński, Wojciech Kufel, Wojciech Kiebzak, Marek Woszczak

Marek Kiljański, Zbigniew Śliwiński, Wojciech Kufel, Wojciech Kiebzak, Marek Woszczak – Body equilibrium assessment in patients with degenerative changes after whole-body cryostimulation connected with physiotherapy. Fizjoterapia Polska 2007; 7(3); 286-298

Streszczenie
Wstęp. Autorzy przedstawiają wyniki badań w grupie 126 osób. Celem badania było sprawdzenie czy czterotygodniowy program fizjoterapii, z wykorzystaniem kriostymulacji ogólnoustrojowej pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa, ma wpływ na stan ich równowagi i korzystną zmianę odczucia bólu. Materiał i metody. Obserwacji i analizie poddano w grupie badanej 66 osób ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa lędźwiowego. Grupa kontrolna liczyła 60 osób. Każdy chory poza indywidualnie dobranym programem usprawniania miał wykonanych 20 zabiegów kriostymulacji ogólnoustrojowej. Przed pierwszym zabiegiem i po 20 dokonano pomiarów zakresów ruchomości kręgosłupa lędźwiowego oraz oceny poziomu bólu za pomocą skali VAS. Ponadto po 1, 10 i 20 zabiegu krioterapii ogólnoustrojowej wykonano badania na platformie stabilograficznej. W grupie kontrolnej były osoby zdrowe, u których wykonano badania na platformie po 1 wejściu do kriokomory, celem porównania, czy istnieje różnica w zachowaniu się krzywej stabilogramu u osób zdrowych i chorych. Wyniki. Porównanie wyników przeprowadzonych badań przed turnusem i po zakończeniu wskazują, że kriostymulacja ogólnoustrojowa w programie fizjoterapeutycznym pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa lędźwiowego przyczyniła się do zmniejszenia napięcia mięśniowego. Wnioski. Zastosowanie kriostymulacji ogólnoustrojowej u pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa lędźwiowego w połączeniu z odpowiednio dobranym programem fizjoterapeutycznym zmniejsza istotnie statystycznie natężenia bólu. Temperatury kriogeniczne wraz z fizjoterapią wpływają na stan równowagi ciała pacjentów.
Słowa kluczowe
fizjoterapia, kręgosłup, kriostymulacja, koordynacja, platforma stabilograficzna

Ocena skuteczności krioterapii miejscowej u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym

Marek Woszczak, Zbigniew Śliwiński, Marek Kiljański, Wojciech Kiebzak, Marcin Szczepanik, Wiesław Tomaszewski

Marek Woszczak, Zbigniew Śliwiński, Marek Kiljański, Wojciech Kiebzak, Marcin Szczepanik, Wiesław Tomaszewski – Assessment of the efficacy of local cryotherapy in children with cerebral palsy. Fizjoterapia Polska 2007; 7(3); 275-285

Streszczenie
Wstęp. Przedstawiono wyniki badań wykonanych w 60-osobowej grupie dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Badanie wykonano w Stacjonarnym Ośrodku Rehabilitacji SP ZOZ w Zgorzelcu. Celem badania było udowodnienie, że czterotygodniowy program indywidualnie realizowanej kinezyterapii z wykorzystaniem kriostymulacji miejscowej kończyn dolnych, wykonanej parami ciekłego azotu u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym ma korzystny wpływ na ich stan motoryczny, napięcie mięśniowe oraz temperaturę powierzchniową skóry. Materiał i metody. Badaniem objęto grupę dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym obojga płci, w przedziale wiekowym 3-14 lat, które poddano czterotygodniowemu turnusowi zabiegów indywidualnie dobranej kinezyterapii oraz kriostymulacji obu kończyn dolnych. Ocenę napięcia mięśniowego wykonano miotonometrem Szirmai według specjalnej metodyki. Poziom spastyczności oceniono testem Ashwortha, a ocenę motoryki dziecka według własnej tabeli punktowej, przed rozpoczęciem zabiegów i po ich zakończeniu. Wykonano rejestrację termowizyjną temperatur powierzchniowych skóry kończyn dolnych na początku i końcu turnusu, przed kriostymulacją, bezpośrednio po oraz w 5 i 15 minut po niej. Wyniki i Wnioski. Porównane wyniki oceny motoryki dziecka, testu Ashworthia i miotonometrii wykonane przed turnusem i po jego zakończeniu wskazują, że kriostymulacja w programie usprawniania dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym przyczyniła się istotnie do zmniejszenia napięcia spastycznego mięśni kończyn dolnych oraz poprawy motoryki. Analiza temperatur powierzchniowych skóry zarejestrowanych termowizyjnie dowodzi pełnej adaptacji układu naczyniowego dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym do temperatur kriogenicznych, czyli pełnego bezpieczeństwa kriostymulacji miejscowej.
Słowa kluczowe
mózgowe porażenie dziecięce, napięcie spastyczne, kriostymulacja miejscowa, test Ashwortha, ocena motoryki, miotonometr Szirmai, termowizja

Wpływ aplikacji kinesiotapingu na obrzęk limfatyczny kończyny górnej u kobiet po mastektomii

Anna Lipińska, Zbigniew Śliwiński, Wojciech Kiebzak, Tomasz Senderek, Janusz Kirenko

Anna Lipińska, Zbigniew Śliwiński, Wojciech Kiebzak, Tomasz Senderek, Janusz Kirenko – The influence of kinesiotaping applications on lymphoedema of an upper limb in women after mastectomy. Fizjoterapia Polska 2007; 7(3); 258-269

Streszczenie
Wstęp. Doktor Kenzo Kase jest twórcą metody Kinesio Taping. W toku wieloletnich doświadczeń opracował on plaster o nazwie Kinesio Tex, który zastosowany podczas terapii w postaci aplikacji oddziaływuje na pacjenta nie tylko w czasie wizyty, ale także po jej zakończeniu wspomagając samoleczenie organizmu. Zastosowanie metody kinesiotaping u kobiet po mastektomii wpływa na zmniejszenie obrzęku limfatycznego i normalizację napięcia mięśniowego. Materiał i metody. Badania zostały przeprowadzone w Zakładzie Rehabilitacji Świętokrzyskiego Centrum Onkologii w okresie od listopada 2006 do lutego 2007. Grupa liczyła 25 kobiet w wieku od 40 do 70 lat (średnia wieku 55,16 lat) leczonych z powodu raka piersi, u których stwierdzono obrzęk limfatyczny. Każda kobieta uczestnicząca w eksperymencie była poddana terapii kinesiotaping. Badania pomiaru obrzęku limfatycznego, siły mięśniowej wskazanych struktur mięśniowych oraz zakresu ruchu w stawie ramiennym, w stawie łokciowym, w stawie nadgarstkowo-promieniowym, było wykonywane w czterech seriach: przed pierwszą aplikacją (badanie I), przed każdą następną (badanie II, III oraz po ostatniej aplikacji (badanie IV). W przerwie między badaniami pacjentka została zobowiązana do przestrzegania zasad dotyczących postępowania po mastektomii. Wyniki. Analiza uzyskanych wyników wykazuje, że zastosowanie aplikacji limfatycznych Kinesio Taping Method zmniejsza obrzęk limfatyczny średnio o 24%, jednocześnie zwiększa zakresy ruchów w stawach kończyny górnej, wartości średnie zwiększyły się o 20% oraz wartości średnie dla siły mięśniowej kończyny górnej po stronie operowanej zwiększyły się o 24%. Wnioski. Zastosowane aplikacje limfatyczne przyśpieszają mikrokrążenie limfatyczne i żylne. Kinesiotaping redukując zastoje chłonki przyczynia się do zmniejszenia obrzęku limfatycznego, poprawy zakresu ruchu we wszystkich stawach kończyny górnej oraz wpływa na normalizację napięcia mięśniowego.
Słowa kluczowe
Kinesio Taping Method, aplikacje limfatyczne, mastektomia, obrzęk limfatyczny

Wpływ wczesnej rehabilitacji na sprawność motoryczną pacjentów po udarach mózgu – doniesienie wstępne

Emil Domański, Magdalena Wilk, Wojciech Kiebzak, Zbigniew Śliwiński

Emil Domański, Magdalena Wilk, Wojciech Kiebzak, Zbigniew Śliwiński – The effect of early rehabilitation on locomotor function in post-stroke patients – preliminary report. Fizjoterapia Polska 2008; 8(1); 83-95

Streszczenie
Wstęp. Udar mózgu, według definicji Światowej Organizacji Zdrowia, jest nagłym wystąpieniem objawów ogniskowych trwających dłużej niż 24 godziny lub prowadzących do śmierci, wywołanych zmianami w układzie tętniczym lub żylnym mózgu. Celem pracy była ocena wpływu wczesnej rehabilitacji na sprawność motoryczną pacjentów po udarach mózgu. Materiał i metody. Przebadano 30-osobową grupę chorych z niedowładem w pierwszej dobie zachorowania oraz po 14 dniach usprawniania. Poprawę sprawności ruchowej określano funkcjonalnym stanem mięśni i stereotymem chodu wg PNF. Oceny czynności życia codziennego dokonano wg wytycznych WFR oraz PKCM. Stopień niepełnosprawności oceniono na podstawie skali Rankin’a. Z przyczyn organizacyjnych nie uwzględniono w badaniach grupy kontrolnej, traktując pracę jako doniesienie wstępne. Wyniki. Poprawę lokomocji uzyskało 40% chorych. Zaobserwowano zmniejszenie stopnia niepełnosprawności u 50% chorych. Sprawność motoryczna pacjenta wpłynęła na poprawę funkcji układu moczowego u 50% chorych. Wśród 40% chorych na skutek stosownej fizjoterapii doszło do zmniejszenia dysfunkcji ruchowej kończyny górnej. Wnioski. Wcześnie rozpoczęte postępowanie usprawniające wpływa na poprawę sprawności ruchowej określanej funkcjonalnym stanem mięśni i stereotypem chodu. Przyjęty program usprawniania leczniczego przyczynił się do poprawy niezależności funkcjonalnej określanej Wskaźnikiem Funkcjonalnym Repty oraz Prostą Kartą Czynności Motorycznych. Sprawność motoryczna pacjenta wpływa na poprawę funkcji układu moczowego u 50% chorych. Wcześnie rozpoczęta rehabilitacja wpływa na poprawę funkcji ruchowej kończyny górnej objętej niedowładem. Wnioski wymagają weryfikacji podczas dalszych badań, z wykorzystaniem grupy kontrolnej.
Słowa kluczowe
udar mózgu, niedowład połowiczy, wczesna rehabilitacja, stan funkcjonalny

Autonomia zawodu fizjoterapeuty na przykładzie systemu kształcenia w USA

Małgorzata Starczyńska, Wojciech Kiebzak, Zbigniew Śliwiński

Małgorzata Starczyńska, Wojciech Kiebzak, Zbigniew Śliwiński – Autonomia zawodu fizjoterapeuty na przykładzie systemu kształcenia w USA. Fizjoterapia Polska 2008; 8(2); 217-222

Streszczenie
Uzyskanie autonomii zawodowej potwierdzającej specjalistyczną wiedzę i umiejętności zawodowe jest podstawą działań podejmowanych przez stowarzyszenia fizjoterapeutów działających w USA. Pomimo faktu, iż większość stanowych aktów prawnych daje pacjentom możliwość bezpośredniego skorzystania z oceny i leczenia przez fizjoterapeutów, nie ma aktu prawnego, który jednoznacznie formułowałby zakres autonomicznej praktyki. Stowarzyszenie Fizjoterapii Amerykańskiej (American Physical Therapy Association – APTA) pełni wiodącą rolę w dbaniu o jakość kształcenia i praktykowania fizjoterapeutów. Zdefiniowana przez Zarząd Dyrektorów APTA autonomiczna praktyka opiera się na profesjonalizmie, odpowiednim poziomie kształcenia i możliwości bezpośredniego dostępu pacjenta do usług fizjoterapeutycznych. W USA istnieje kilka ścieżek edukacyjnych pozwalających uzyskać zawód fizjoterapeuty. Dynamiczna natura praktyki fizjoterapeutycznej wpływa na ewaluację programów nauczania. Większość programów zapewnia kształcenie na poziomie magisterskim lub zawodowym doktoranckim. Stopień doktora fizjoterapii uzyskiwany w toku kształcenia nie jest równoznaczny z akademicką nominacją fizjoterapeutów. Programy studiów doktoranckich stanowią 79,4% spośród wszystkich akredytowanych programów kształcących fizjoterapeutów. Przeznaczone są w szczególności dla doświadczonych pracowników klinik, podnoszą umiejętności kliniczne w konkretnej dziedzinie. Finałem ukończenia akredytowanego programu przygotowującego do zawodu fizjoterapeuty jest przystąpienie do Państwowego Egzaminu Fizjoterapii (National Physical Therapy Examination – NPTE). Ogólnokrajowy wynik zdania egzaminu ustalany jest przez Federację Stanowych Władz Fizjoterapii (Federation of State Boards of Physical Therapy – FSBPT). Podniesieniu kompetencji służy również ukończenie specjalizacji klinicznej. Amerykański Zarząd Specjalizacji Fizjoterapii (American Board of Physical Therapy Specialities – ABPTS) oferuje uzyskanie specjalizacji w kilku obszarach zainteresowań, w najbliższej przyszłości również w nowym zakresie jakim jest zdrowie kobiet. Wyrazem dbałości o jakość usług fizjoterapeutycznych jest konieczność ponownej recertyfikacji specjalistów klinicznych po 10 latach.
Słowa kluczowe
fizjoterapia

Zastosowanie toksyny botulinowej w praktyce klinicznej

Olga Wolska, Wojciech Kiebzak, Wiesław Tomaszewski, Ireneusz Kowalski, Mariusz Majewski, Józef Szarek, Katarzyna Zaborowska-Sapeta

Olga Wolska, Wojciech Kiebzak, Wiesław Tomaszewski, Ireneusz Kowalski, Mariusz Majewski, Józef Szarek, Katarzyna Zaborowska-Sapeta – The use of botulinum toxin in clinical practice. Fizjoterapia Polska 2008; 8(2); 105-114

Streszczenie
Toksyna botulinowa znajduje coraz szersze zastosowanie w praktyce klinicznej, jako lek o działaniu podstawowym lub wspomagającym w wielu dziedzinach współczesnej medycyny. W dziedzinie rehabilitacji narządu ruchu stosowanie toksyny botulinowej otwiera nowe, dotąd nieoczekiwane możliwości terapeutyczne, rozszerzając działania fizjoterapeutów i lekarzy, dla których miara sukcesu jest przede wszystkim odzyskanie lub poprawa stabilności pacjentów. Ze względu na swoją skuteczność i duże bezpieczeństwo dla pacjenta uważana jest za lek nowoczesny, z którym wiąże się nadzieje na przyszłość. Możliwość zastosowania toksyny botulinowej w sposób wybiórczy, a jednocześnie precyzjny, pozwala na uzyskanie dobrego efektu klinicznego z zachowaniem odpowiedniego marginesu bezpieczeństwa farmakologicznego. Mimo szerokiego wachlarza wskazań do zastosowania iniekcji toksyny botulinowej, wciąż najpowszechniejszym wydaje się podawanie leku w spastyczności. Największe korzyści z leczenia mogą odnieść chorzy ze spastycznością o charakterze ogniskowym, tzn. ograniczoną do wybranych grup mięśniowych, u których podano lek w jak najkrótszym okresie od pojawienia się objawów spastyczności. Bezwzględnymi przeciwwskazaniami do zastosowania toksyny botulinowej są: miastenia, zespoły miasteniczne, zaburzenia krzepliwości krwi. Do najpoważniejszych względnych przewwskazań zalicza się okres ciąży i karmienia piersią. Intensywnie prowadzone badania kliniczne oraz liczne spotkania naukowe sprzyjają rozpowszechnieniu tej metody oraz wzbogacaniu doświadczeń klinicznych. Obecnie standardy stosowania botuliny zostały opracowane i opublikowane przez interdyscyplinarną grupę ekspertów i stanowią wytyczne postępowania dla lekarzy praktyków. Na podstawie doświadczeń własnych autorów, a także dostępnej literatury, zaprezentowano najnowszą wiedzę dotyczącą zastosowania toksyny botulinowej w praktyce klinicznej.
Słowa kluczowe
spastyczność, toksyna botulinowa, mózgowe porażenie dziecięce
1 2 3 4