Wskaźnik masy ciała (BMI)

Wydolność krążeniowo-oddechowa a poziom tłuszczu w składzie ciała u mężczyzn w różnym wieku

Renata Janczak, Milan Cabrić, Helena Krakowiak, Sławomir Jeka, Władmir Bożiłow

Renata Janczak, Milan Cabrić, Helena Krakowiak, Sławomir Jeka, Władmir Bożiłow – Cardio-pulmonary performance and the level of body fat in men of various ages. Fizjoterapia Polska 2002; 2(2); 140-144

Streszczenie
Wstęp. Głównym celem pracy było stwierdzenie występowania korelacji między poborem tlenu (VO2max) oszacowanego testem PWC 170 a zawartością tłuszczu w składzie ciała. Materiał i metody. Badaniami objęto 31 mężczyzn w wieku od 18 do 51 lat. Skład ciała oceniono metodą J. Pařižkovej. Zawartość tłuszczu oszacowano na podstawie: wskaźnika masy ciała – BMI (kg/m2) oraz rozkładu tłuszczu według wskaźnika WHR. W celu oceny wydolności sercowo-oddechowej wykonano cyklometryczny test PWC170. Bezwzględny i względny pobór tlenu oszacowano na podstawie pomiaru intensywności obciążenia pracy. Wyniki. U badanych mężczyzn średni wzrost wynosił 177,8 ± 5,2 cm, a waga – 89,6 ± 13,8kg. Średni BMI wynosił 28,3 ± 4,4. W całkowitej masie ciała (LBW = 70,2%) udział tkanki tłuszczowej wynosił 29,2% (26,7 kg). W tej grupie mężczyzn maksymalny bezwzględny pobór tlenu wynosił średnio 3071,7 ± 535,6 ml/min, natomiast względny – 34,8 ± 4,5 ml/kg/min. Najwyższy wskaźnik korelacji stwierdzono pomiędzy bezwzględnym poborem tlenu a zawartością tkanki tłuszczowej w kg i % (r = 0,790 oraz r = 0,752), masą ciała (r = 0,717), obwodem biodra (r = 0,709) oraz BMI (r = 0,702). Wysoki wskaźnik ujemnej korelacji stwierdzono pomiędzy wiekiem badanych mężczyzn a względnym i bezwzględnym poborem tlenu (r = – 0,858 oraz odpowiednio – 0,504).

Słowa kluczowe:
Wskaźnik Masy Ciała (BMI), tkanka tłuszczowa

Invalid download ID.

Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Analiza wpływu wartości (BMI) na wskaźnik Wejsfloga, a ocena bólu stóp

Mateusz Curyło, Magdalenna Wilk-Frańczuk, Marlena Rynkiewicz-Andryśkiewicz, Jan W. Raczkowski

Mateusz Curyło, Magdalenna Wilk-Frańczuk,
Marlena Rynkiewicz-Andryśkiewicz, Jan W. Raczkowski

M. Curyło, M. Wilk-Frańczuk, M. Rynkiewicz-Andryśkiewicz, J. W. Raczkowski – The impact of BMI value on the Wejsflog index, and the foot pain assessment. FP 2014; 14(3); 22-34

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG13A492

Streszczenie
Wstęp. Stopa to narząd charakteryzujący się dużą stabilnością i wytrzymałością na przeciążenia, a zarazem dynamiczny resor dzięki, któremu spełnia funkcje amortyzatora.
Cel pracy.
1. Określenie czy istnieje korelacja pomiędzy wskaźnikiem Wejsfloga, a masą ciała pacjenta;
2. Określenie czy masa ciała jest czynnikiem ryzyka obniżenia sklepienia poprzecznego;
3. Określenie czy masa ciała i budowa sklepienia poprzecznego stopy, mają wpływ na pojawienie się dolegliwości bólowych.
Materiał i metody. Badania przeprowadzone zostały w Krakowie w okresie 2012-2013 r. Materiał badań stanowiło dwieście czterdziestu dziewięciu pacjentów, sto siedemdziesiąt osiem kobiet i siedemdziesięciu jeden mężczyzn, w przedziale wiekowym 21- 88 lat, (średnia wieku 52 lata).
Wyniki. Wartość p z testu chi-kwadrat jest niższa od 0,05, a więc wartość wskaźnika Wejsfloga zależy istotnie od BMI: im wyższe BMI, tym częściej występuje obniżenie sklepienia poprzecznego. Wartość p z testu Manna-Whitneya jest większa od 0,05, a więc ocena natężenia bólu nie zależy istotnie statystycznie od wskaźnika Wejsfloga.
Wnioski
1. Potwierdzono wpływu korelacji wskaźnika masy ciała (BMI), na częstotliwość występowania obniżenia sklepienia poprzecznego ocenianego wskaźnikiem Wejsfloga.
2. Zwiększona masa ciała, określona wskaźnikiem masy ciała (BMI) jako nadwaga i otyłość jest istotnym czynnikiem ryzyka obniżenia sklepienia poprzecznego stopy.
3. Zwiększona masa ciała oraz obniżenie sklepienia poprzecznego stopy ocenianego wskaźnikiem Wejsfloga, nie mają wpływu na pojawienie się dolegliwości bólowych stopy.