Streszczenie

Wprowadzenie. Pielęgniarki stanowią około jedną trzecią personelu w każdym szpitalu. W związku z tym występowanie zawodowych zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego (WMSDs) w tej grupie może znacząco wpływać na absencje w pracy, ograniczenia zawodowe, a nawet przeniesienie na inne stanowisko. Pielęgniarki są regularnie narażone na obciążenia fizyczne, wymagania dotyczące układu mięśniowo-szkieletowego oraz różnego rodzaju przeciążenia.

Cele. Celem badania było określenie częstości występowania i czynników ryzyka WMSDs wśród pielęgniarek w szpitalach regionu Taif (Arabia Saudyjska), a także strategii postępowania stosowanych przez pielęgniarki w radzeniu sobie z WMSDs.

Metody. Personel pielęgniarski otrzymał zmodyfikowany kwestionariusz oceny układu mięśniowo-szkieletowego (kwestionariusz nordycki) drogą mailową i za pośrednictwem mediów społecznościowych (WhatsApp, Messenger itp.). Po zarejestrowaniu odpowiedzi zostały one przeanalizowane.

Wyniki. Analiza objęła 210 pielęgniarek (60% stopień odpowiedzi). Całkowita częstość występowania WMSDs w ostatnim roku wyniosła 96%, a najczęściej dotyczyły one bólu w okolicy szyi, odcinka lędźwiowego kręgosłupa oraz barku. Najczęściej zgłaszanymi czynnikami ryzyka były podnoszenie pacjentów (11,0%), długotrwałe zginanie lub skręcanie (10,5%), konieczność kontynuowania pracy mimo urazu (10,5%) oraz obsługa większej liczby pacjentów w ciągu dnia (10,5%).

Wnioski. Całkowita częstość występowania zawodowych zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego (WMSDs) wśród pielęgniarek w regionie Taif w Arabii Saudyjskiej była wysoka, a najczęstsze czynniki ryzyka wiązały się z charakterem pracy i liczbą pacjentów na dzień. Pielęgniarki stosowały różne strategie postępowania, przede wszystkim regulację wysokości łóżka i pozycji pacjenta, a także modyfikację sposobu przemieszczania.

Słowa kluczowe

pielęgniarki, zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego, częstość występowania, czynniki ryzyka, strategie