Streszczenie
Celem tego artykułu jest analiza sportu wyczynowego w kontekście współczesnego ruchu olimpijskiego jako istotnego przejawu globalnej rywalizacji o władzę miękką, ze szczególnym uwzględnieniem roli kształcenia rezerwowych talentów dla zrównoważonego rozwoju sportu wyczynowego. Metodologicznie artykuł koncentruje się na „strukturze szkolenia”, systematycznie analizując różne aspekty, takie jak systemy identyfikacji talentów, systemy zarządzania, mechanizmy treningowe, polityka oraz wsparcie finansowe. Podsumowuje zarówno sukcesy, jak i niedociągnięcia obecnych modeli kształcenia talentów w sporcie wyczynowym.
Wnioski wskazują, że sport wyczynowy odgrywa kluczową rolę w rozwoju sportu, wzmacnianiu międzynarodowej przyjaźni i podkreślaniu pozycji państw na arenie międzynarodowej. Jednak proces kształcenia talentów napotyka obecnie wiele wyzwań, takich jak ograniczona baza talentów rezerwowych, niewłaściwa identyfikacja elitarnych sportowców, niska jakość szkolenia, niedobory finansowe, niewystarczające wykształcenie ogólne sportowców oraz trudności w godzeniu nauki z treningami sportowymi. Czynniki te utrudniają długoterminowy rozwój sportu wyczynowego.
Aby rozwiązać te problemy, artykuł proponuje szereg działań, w tym usprawnienie systemów zarządzania w celu zapewnienia zrównoważonego rozwoju, integrację sportu z edukacją w celu kompleksowego rozwoju talentów, wzmocnienie naukowego podejścia do szkolenia sportowego, optymalizację środowiska rozwojowego w celu poszerzenia bazy sportowej, ulepszenie systemu zabezpieczenia społecznego oraz priorytetowe traktowanie rozwoju kulturowego. Strategie te mają na celu podniesienie ogólnego poziomu sportu wyczynowego w kraju oraz jego szybki i trwały rozwój.

Słowa kluczowe
sport wyczynowy, szkolenie talentów rezerwowych, czynniki środowiskowe