Wstęp. Pacjenci nieprzytomni, chorzy po urazach czaszkowo-mózgowych, para i tetraplegicy wykazują wysokie ryzyko powstawania odleżyn. Nawet niewielkie owrzodzenie odleżynowe może pogarszać stan chorego i wymaga rzetelnego leczenia zachowawczego, a niekiedy leczenia operacyjnego. W niniejszym artykule autorzy przedstawiają sposoby leczenia ran odleżynowych u chorych po urazach pnia mózgu, leczonych w oddziale rehabilitacji. Materiał i metody. Przedstawiono 12 chorych po urazach pnia mózgu, u których, wskutek zaniedbania pielęgnacyjnego, doszło do powstania odleżyn. Leczenie przygotowawcze rozpoczęto w momencie, gdy chorzy byli w stanie wegetatywnym, z chwilą gdy minął okres zagrożenia życia przystępowano do zabiegu operacyjnego. W zależności od umiejscowienia i rozległości rany zastosowano różne sposoby operacyjne. W większości przypadków (85%) zastosowano do wypełnienia ubytków powstałych po wycięciu odleżyn płaty skórno-mięśniowe, które spowodowały dobre ukrwienie niedotlenionych tkanek, dobrą amortyzację miejsc narażonych na ucisk oraz szybkie gojenie. Wyniki. W wyniku zastosowanego leczenia chirurgicznego uzyskano w miarę szybkie (ok. 21 dni) i niepowikłane gojenie się ran operacyjnych u 11 chorych. U jednego chorego z mnogimi odleżynami okres leczenia znacznie się wydłużył wskutek powikłań i trwał ok. 10 tygodni. Wnioski. Działanie interdyscyplinarne zespołu leczącego spowodowało dobre przygotowanie chorych do zabiegu operacyjnego. Zastosowane leczenie chirurgiczne dało zagojenie wszystkich ran odleżynowych. Znajomość zarówno profilaktyki, jak również podstawowych zasad i możliwości wynikających z leczenia (zachowawczego i operacyjnego) odleżyn nie powinna być obca specjaliście rehabilitacji i fizjoterapii.