Wstęp. Celem pracy jest wykazanie jak przebiega rozwój psychomotoryczny, w pierwszym roku życia, u dzieci, u których wykryto zaburzenia centralnej koordynacji. Materiał i metody. Badaniami objęto 198 dzieci, które podzielono na pięć grup, w zależności od stopnia dojrzałości w chwili urodzenia i wieku płodowego, u których stwierdzono zaburzenia centralnej koordynacji, wyrażone w różnym stopniu. Monitorowanie osiągnięć procesu usprawniania leczniczego odbywało się co około 6 tygodni w poradni rehabilitacji. Do tego celu stosowano diagnostykę neurorozwojową. Dla zobrazowania dynamiki efektów procesu leczenia usprawniającego badanych dzieci posłużono się skalą T1. Skala ta w sposób precyzyjny różnicuje badaną populację, to znaczy im liczba dzieci, u których uzyskano pozytywny efekt terapii jest większa w kolejnych badaniach, tym wartość wyników w skali T1 zbliża się do przedziału [50-55]. Wyniki. Na podstawie analizy statystycznej stwierdzono zmniejszanie wartości wyniku w skali T1. Wnioski. Przebieg procesu usprawniania i jego efekty zależne są od stopnia dojrzałości centralnego układu nerwowego, uwarunkowane to jest urodzeniową masą ciała i wiekiem płodowym. Najbardziej jaskrwą różnicę tempa i jakości zmian stanu sprawności widać w porównaniu grupy kryterialnej z grupą dzieci wcześniaczo-dystroficznych, z masą urodzeniową poniżej 1500 gramów.