Streszczenie

Informacje wprowadzające. Najczęstszym miejscem złamania kończyny górnej jest dalszy koniec kości promieniowej; powoduje ono problemy funkcjonalne i może powodować pewne komplikacje powodujące niepełnosprawność. Cel. Celem pracy było zbadanie wpływu laseroterapii niskopoziomowej w porównaniu z terapią ultradźwiękową po zespoleniu dalszego końca kości promieniowej. Metoda. Czterdziestu pacjentów przydzielono losowo do dwóch grup (Grupa A i Grupa B) w wieku od 18 do 45 lat. Grupa A składała się z piętnastu pacjentek i pięciu mężczyzn, i była poddawana laseroterapii niskopoziomowej; grupa B składała się z piętnastu pacjentek i pięciu pacjentów, i była poddawana terapii ultradźwiękowej 3 razy w tygodniu przez 4 tygodnie. Pacjenci byli oceniani przed i po leczeniu pod kątem funkcji stawu nadgarstkowego, siły chwytu i zakresu ruchu stawu nadgarstkowego. Wyniki. Porównując pacjentów z grupy (A), poddawanych laseroterapii, i pacjentów z grupy B, poddawanych terapii ultradźwiękowej, zaobserwowaliśmy kliniczną różnicę, ale była ona statystycznie istotna tylko na korzyść pacjentów z grupy (A) pod względem wyprostu nadgarstka, odchylenia promieniowego i odchylenia łokciowego, jednak nie była istotna statystycznie na korzyść pacjentów z grupy (A) w zakresie zgięcia nadgarstka. W przypadku pacjentów z grupy (A) również nie zaobserwowano istotności statystycznej w ocenie propriocepcji nadgarstka przy zgięciu i wyproście pod kątem 20°. Wniosek. Można stwierdzić, że zarówno laseroterapia niskopoziomowa, jak i terapia ultradźwiękowa po zespoleniu dalszego końca kości promieniowej poprawiły zakres ruchu nadgarstka i propriocepcję. Obie osiągnęły podobne stopnie poprawy, jednak laseroterapia niskopoziomowa przyniosła większą poprawę niż terapia ultradźwiękowa w kwestii zakresu ruchu nadgarstka pod względem wyprostu, odchylenia promieniowego i odchylenia łokciowego.

Słowa kluczowe:

złamanie dalszego końca kości promieniowej, laseroterapia niskopoziomowa, terapia ultradźwiękowa