Streszczenie

Wstęp. Celem pracy jest próba bezpośredniego porównania skuteczności treningu prowadzonego na bieżni z treningiem prowadzonym na cykloergometrze rowerowym u chorych z chromaniem przestankowym, przy zastosowaniu wysiłku o intensywności nie doprowadzającej do wystąpienia bólu oraz ocena wpływu odmiennych metod treningu na subiektywnie odczuwane możliwości funkcjonalne chorego w zakresie chodu i na jego jakości życia. Materiał i metody. 12 mężczyzn, w wieku od 50 do 70 lat, z miażdżycą kończyn dolnych, w drugim stadium choroby wg skali Fontaine’a, z objawami chromania przestankowego, zostało losowo podzielonych na 2 grupy: trenującą na bieżni oraz trenującą na cykloergometrze rowerowym. Ćwiczenia prowadzono przez 3 miesiące, 3 razy w tygodniu w sesjach po 30 minut. Trening prowadzono do 85% czasu wystąpienia chromania. Skuteczność treningu oceniano badaniem czasu do wystąpienia chromania na bieżni i cykloergometrze rowerowym oraz oceną przez chorego jego jakości życia (SF-36) i możliwości funkcjonalnych w zakresie chodu (WIQ). Wyniki. Wykazano obiektywne zwiększenie dystansu chromania przestankowego zarówno w grupie ćwiczącej na bieżni ruchomej, jak i na cykloergometrze rowerowym, od min. 152% do maks. 682% wartości wyjściowej. Poprawa obserwowana w grupie ćwiczącej na cykloergometrze rowerowym była podobna do poprawy obserwowanej w grupie ćwiczącej na bieżni ruchomej. Stwierdzono wzrost samooceny możliwości funkcjonalnych w zakresie chodu (wg WIQ) oraz poprawę jakości życia (wg SF-36). Wnioski. Trening fizyczny, prowadzony zarówno na bieżni ruchomej, jak i na cykloergometrze rowerowym, powoduje wzrost dystansu chromania i subiektywną poprawę możliwości funkcjonowania w zakresie lokomocji. Osiągnięte w obu grupach rezultaty są podobne.

Słowa kluczowe

chromanie przestankowe, trening, skuteczność treningu