Streszczenie Wstęp. Praca w pozycji siedzącej przez dłuższy czas może prowadzić do sztywności mięśni tylnych ud. Cel. Celem badania było porównanie skuteczności techniki energii mięśniowej (MET) i ćwiczeń ułatwiających propriocepcję neuromięśniową (PNF) u osób siedzących, doświadczających napięcia mięśni tylnych ud. Materiał i metody. Trzydzieści osiem osób prowadzących siedzący tryb życia z napięciem mięśni tylnych ud (mężczyźni, w wieku 35 – 55 lat) zostało losowo przydzielonych do grupy 1 (MET, n = 19), która wykonywała ćwiczenia MET, lub do grupy 2 (PNF, n = 19), która wykonywała ćwiczenia PNF. Obydwie interwencje ćwiczeniowe przeprowadzano 5 razy w tygodniu przez dwa tygodnie. Długość mięśni tylnych ud mierzono za pomocą testu aktywnego wyprostu kolana (AKE), a ból podczas testu AKE oceniano przy użyciu wizualnej skali analogowej (VAS). Wyniki. Analiza statystyczna AKE wykazała znaczący wpływ czasu (p < 0,001) i grupy (p = 0,022). Nie stwierdzono jednak znaczącej interakcji między czasem a grupą (p = 0,144). Dalsza analiza post hoc wykazała znaczącą poprawę w AKE od początku w obu grupach. Ponadto, analiza VAS wykazała znaczącą interakcję między czasem a grupą (p = 0,016), jak również znaczący wpływ czasu (p < 0,001), ale nie dla wpływu grupy (p = 0,778). Analiza post hoc ujawniła znaczącą poprawę VAS od początku w obu grupach, z większą poprawą obserwowaną w grupie PNF (p = 0,016). Wnioski. Obydwie interwencje ćwiczeniowe MET i PNF okazały się równie skuteczne w zwiększaniu rozciągliwości mięśni tylnych ud; jednak ćwiczenia PNF zredukowały ból bardziej znacząco podczas maksymalnego rozciągania mięśni.

Słowa kluczowe elastyczność, napięcie mięśni tylnych ud, technika energii mięśniowej (MET), rozciąganie proprioceptywne neuromięśniowe (PNF), ból