Streszczenie

Cel. Porównanie wpływu zastosowania metody Mulligana i refleksologii na zamrożony bark u pacjentów z cukrzycą.

Metody. W badaniu wzięło udział 60 pacjentów z cukrzycą (30 mężczyzn i 30 kobiet), cierpiących na zamrożony bark. Zostali podzieleni na dwie równe grupy. Grupa poddawana metodzie Mulligana była poddawana mobilizacji Mulligana i ćwiczeniom wahadłowym przez 6 tygodni (n = 30, w tym 15 mężczyzn i 15 kobiet), podczas gdy druga grupa była poddawana refleksologii i ćwiczeniom wahadłowym przez 6 tygodni (n = 30, w tym 15 mężczyzn i 15 kobiet). W obu grupach oceniano nasilenie bólu barku i zakres ruchu (ROM) na początku i po zakończeniu programu leczenia.

Wyniki. Obie grupy wykazały znaczne zmniejszenie bólu barku (p < 0,05), a także znaczną poprawę ROM barku przy zgięciu, wyprostowaniu, odwiedzeniu, rotacji zewnętrznej i rotacji wewnętrznej (p < 0,05) po leczeniu w porównaniu ze stanem przed leczeniem. Porównanie obu grup po leczeniu wykazało nieistotną różnicę w bólu barku, podczas gdy zaobserwowano znaczną poprawę w zakresie ROM barku we wszystkich kierunkach (p<0,05) na korzyść grupy, w której zastosowano metodę Mulligana.

Wnioski. Metoda Mulligana przynosi znaczną poprawę u pacjentów cukrzycowych z zamrożonym barkiem w większym stopniu niż refleksologia.

Słowa kluczowe

Metoda Mulligana, refleksologia, zamrożony bark w przypadku pacjentów z cukrzycą