Streszczenie

Wstęp. Głównym celem pracy jest określenie wpływu zastosowanej fizjoterapii (we wczesnym okresie) na powrót sprawności ruchowej kończyny górnej i dolnej oraz zdolności komunikowania się z otoczeniem u chorych po operacyjnym leczeniu pourazowych krwiaków przymózgowych. Materiał i metody. Materiał badań stanowiła grupa 84 chorych leczonych operacyjnie z powodu pourazowego krwiaka przymózgowego. Wszystkich pacjentów podzielono na dwie grupy, gdzie podstawowym kryterium różnicującym był rodzaj zastosowania fizjoterapii. Poziom sprawności ruchowej kończyny górnej i dolnej oraz zdolność komunikowania się chorych z otoczeniem ocenianiano za pomocą skali Brunnström. Wyniki. Do porównania średnich stosowano test Wilcoxona (dane zależne) lub test U-Manna-Whitneya (dane niezależne). Uzyskane wyniki potwierdziły u wszystkich pacjentów istotną poprawę sprawności ruchowej kończyny górnej i dolnej oraz zdolność komunikowania się z otoczeniem. Jednak powrót badanych funkcji usprawniających wg wybranych wzorców koncepcji PNF i elementów metody Bobath, w porównaniu do pacjentów rehabilitowanych metodą standardową, następował w istotnie szybszym tempie. Nie odnotowano różnic pomiędzy dwiema grupami badanych w przebiegu zmian zdolności komunikowania się z otoczeniem. Wnioski. Otrzymane wyniki wskazują również na największe możliwości uzyskania powrotu utraconych funkcji we wczesnym okresie pooperacyjnym (1-5 doba).

Słowa kluczowe

wczesna fizjoterapia, koncepcja PNF, metoda Bobath, pourazowe krwiaki przymózgowe, sprawność ruchowa