Wstęp. W ostatnich latach problematyka jakości życia staje się coraz ważniejsza, szczególnie w rehabilitacji. W przypadku pacjentów wybudzonych z długotrwałej śpiączki, zagadnienie jakości życia jest tym trudniejsze do rozwiązania, gdyż u wielu pacjentów występują znaczne zmiany osobowości, poglądów na życie, itp. Prowadzi to często do konfliktu pomiędzy pacjentami a ich opiekunami na tle różnic zdań dotyczących jakości życia. Celem pracy była ocena tych różnic w ocenie poczucia jakości życia. Materiał i metody. Badaniami objęto 30 chorych leczonych w okresie od 2002 do 2003 r. w Klinice Rehabilitacji Akademii Medycznej im. L. Rydygiera w Bydgoszczy, po urazie mózgu i pnia mózgu oraz następowej śpiączce oraz ich opiekunów. W badaniach zastosowano wywiad kliniczny oraz Skalę Badania Jakości Życia Pąchalskiej i MacQueena. Analizie statystycznej poddano różnice w ocenach poczucia jakości życia uzyskanych od pacjentów i ich opiekunów. Wyniki. Najwyższą siłę związku miedzy oceną pacjenta i opiekuna uzyskano w zakresie parametrów fizycznych. Brak zależności pomiędzy oceną pacjenta i opiekuna stwierdzano najczęściej w zakresie funkcji psychospołecznych. Wyjątkiem jest lokomocja, będąca funkcją fizyczną, względem której występowały znaczne różnice zdań pomiędzy pacjentami a opiekunami. Wnioski. Stwierdzono występowanie różnic w ocenie poczucia jakości życia przez pacjentów i opiekunów co do wpływu niektórych czynników na jakość życia po wypadku. Odmienność zdań często prowadzi do konfliktu i poważnych zakłóceń w funkcjonowaniu rodziny pacjenta. Konieczne jest szkolenie i terapia zarówno chorego wybudzonego z długotrwałej śpiączki, jak i jego rodziny.