Streszczenie

Wprowadzenie. Dysfunkcja wyprostu szyi jest powszechnym zaburzeniem ruchomości w obrębie odcinka szyjnego. Technika Mulligana SNAG (sustained natural apophyseal glide) jest często stosowana w praktyce klinicznej w celu poprawy zakresu ruchu, jednak istnieje ograniczona liczba dowodów dotyczących jej wpływu na poprawę funkcji regionalnej. Celem niniejszego badania było określenie wpływu techniki SNAG w dolnym odcinku szyjnym na zwiększenie zakresu ruchu wyprostu.

Materiał i metody. W tym badaniu quasi-eksperymentalnym wzięło udział 60 uczestników po uzyskaniu ich zgody. Zostali oni losowo przydzieleni do trzech grup. Technika self-SNAG, z dodatkiem lub bez ćwiczeń ukierunkowanych na mięśnie szyi i łopatki, oraz standardowe ćwiczenia były stosowane podczas 7 sesji w ciągu dwóch tygodni. Przed i po interwencji oceniano: nasilenie bólu, zakres wyprostu szyjnego, siłę głębokich zginaczy szyi, stopień niepełnosprawności regionalnej oraz pozycję stawową segmentów za pomocą zdjęcia rentgenowskiego.

Wyniki. We wszystkich grupach zaobserwowano istotną poprawę w zakresie wyprostu szyi, siły zginaczy oraz stopnia niepełnosprawności (p < 0,001). Grupa otrzymująca SNAG wraz z ćwiczeniami specyficznymi wykazała istotnie lepszą poprawę (p < 0,005) we wszystkich ocenianych parametrach w porównaniu z pozostałymi grupami. Pozycja stawowa segmentów szyjnych również uległa istotnej zmianie po zastosowaniu techniki SNAG (p < 0,001).

Wnioski. Wyniki badania sugerują, że samodzielnie stosowana technika SNAG ukierunkowana na dolny odcinek szyjny, w połączeniu z ćwiczeniami specyficznymi, zmienia pozycję stawową segmentów szyjnych, poprawia funkcjonowanie mięśni, zwiększa funkcję regionalną i zmniejsza ból u osób z dysfunkcją wyprostu szyi.

Słowa kluczowe

dysfunkcja wyprostu szyi, cervical self-SNAG, trening głębokich zginaczy szyi, ćwiczenia specyficzne