Streszczenie

Wprowadzenie. Łokieć tenisisty (LE) jest jedną z najczęstszych zmian chorobowych kończyny górnej. Wyniki dotyczące skuteczności laseroterapii niskiej intensywności (LILT) są sprzeczne. Masaż poprzeczny głęboki (DFM) to technika terapii tkanek miękkich stosowana ze względu na swoje mechaniczne działanie oraz zdolność do rozbijania wiązań krzyżowych. LILT i DFM są zalecane w leczeniu łokcia tenisisty, jednak dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące ich łącznego efektu. Celem niniejszego badania jest określenie wspólnego efektu terapeutycznego tych metod.

Cel badania. Celem badania jest porównanie połączonego efektu laseroterapii niskiej intensywności i masażu poprzecznego głębokiego z ultradźwiękami terapeutycznymi i ćwiczeniami ogólnymi u osób z łokciem tenisisty.

Materiał i metody. Przeprowadzono randomizowane badanie kontrolowane z udziałem 44 osób z jednostronnym łokciem tenisisty. Do badania włączono kobiety i mężczyzn w wieku od 25 do 60 lat po uzyskaniu pisemnej zgody. W obu grupach oceniono nasilenie bólu, siłę chwytu, grubość ścięgna oraz stopień niepełnosprawności, wykorzystując numeryczną skalę oceny bólu (NPRS), ręczny dynamometr chwytu, ultrasonografię oraz kwestionariusz PRTEE (Pain-Rated Tennis Elbow Evaluation). Grupa eksperymentalna otrzymała LILT i DFM, natomiast grupa kontrolna poddana była terapii ultradźwiękowej i wykonywała ćwiczenia ogólne przez jeden tydzień.

Wyniki. Po zakończeniu leczenia we wszystkich grupach odnotowano poprawę wyników (p < 0,0001). W porównaniu międzygrupowym nasilenie bólu, siła chwytu, funkcja regionalna oraz grubość wspólnego ścięgna poprawiły się istotnie w grupie eksperymentalnej, przy dużym efekcie (Cohen’s d > 1).

Wnioski. Laseroterapia niskiej intensywności i masaż poprzeczny głęboki w krótkim okresie znacząco poprawiają nasilenie bólu, siłę chwytu i funkcję regionalną u osób z łokciem tenisisty, wykazując dużą efektywność.

Słowa kluczowe

masaż poprzeczny głęboki, łokieć tenisisty, laseroterapia niskiej intensywności, ultrasonografia