Streszczenie

Cel. Celem pracy jest określenie wpływu rehabilitacji na zdolność do pracy i stan funkcjonalny hospitalizowanych ozdrowieńców po COVID-19. Materiały i metody. Badaniem objęto 163 osoby (101 kobiet; 62 mężczyzn) z regionu Prešov (Słowacja), które były hospitalizowane z powodu choroby COVID-19. Wiek badanych wynosił od 32 do 62 lat. Grupa eksperymentalna obejmowała 87 pacjentów (55 kobiet; 32 mężczyzn) i przeszła leczenie rehabilitacyjne podczas pobytu w szpitalu. Grupa kontrolna składała się z 76 pacjentów (46 kobiet; 30 mężczyzn), którym nie zapewniono leczenia rehabilitacyjnego. U wszystkich uczestników oceniono wskaźnik zdolności do pracy (WAI) oraz stan funkcjonalny metodą samooceny pacjenta na Skali Funkcjonalnego Statusu Post-Covid-19 (PCFS). Wyniki. Grupa eksperymentalna pacjentów po powrocie do pracy wykazała znacznie wyższą zdolność do pracy (p = 0.005) i stan funkcjonalny (p = 0.001) w porównaniu z grupą kontrolną. Pacjenci wykonujący pracę psychicznie wymagającą, którzy przeszli leczenie rehabilitacyjne, również wykazali znacznie wyższą zdolność do pracy (p = 0.022) i stan funkcjonalny (p = 0.042) w porównaniu z inną grupą. Podobne wyniki odnotowano wśród uczestników wykonujących pracę zarówno fizycznie, jak i psychicznie wymagającą (p < 0.001). W przypadku pracy fizycznie wymagającej wynik nie był statystycznie istotny między grupami. Wnioski. Stacjonarna forma rehabilitacji pacjentów hospitalizowanych z powodu COVID-19 ma korzystny wpływ na zdolność do pracy i stan funkcjonalny po wypisaniu ze szpitala.

Słowa kluczowe

COVID-19, stan funkcjonalny, rehabilitacja, zdolność do pracy