Cel. Ocena wpływu równoczesnego treningu aerobowego i siłowego na chwyt ręki po ranach postrzałowych w kończynie górnej. Projekt. Randomizowane badanie kontrolowane metodą pojedynczo ślepej próby. Metody. W badaniu wzięło udział czterdziestu pacjentów z ranami postrzałowymi kończyn górnych, rekrutowanych ze szpitala policyjnego w Egipcie; ich wiek wahał się od 20 do 50 lat. Zapewniono poufność. Zostali przydzieleni losowo do dwóch grup o jednakowej liczbie po 20 pacjentów: grupa badana (A) oprócz tradycyjnego programu fizjoterapeutycznego była poddawana równoczesnemu treningowi aerobowemu i siłowemu, podczas gdy grupa kontrolna (B) była poddawana wyłącznie tradycyjnemu programowi fizjoterapeutycznemu. Wszystkie zabiegi dotyczyły chorej kończyny górnej i odbywały się 3 razy w tygodniu przez 8 tygodni. Do oceny niesprawności kończyny górnej zastosowano skalę kwestionariusza oceny niepełnosprawności ramienia, barku i ręki (DASH), a do oceny siły chwytu dłoni (HGS) wykorzystano dynamometr firmy Jamar. Statystyki opisowe jako średnią, odchylenie standardowe, minimum i maksimum obliczono dla każdej grupy. Dla porównania (HGS) i (DASH) pomiędzy obiema grupami przeprowadzono niesparowany test t. Sparowany test t przeprowadzono w celu porównania (HGS) i (DASH) przed i po leczeniu w każdej grupie. Jako poziom istotności przyjęto punkt alfa 0,05.
Wyniki. W porównaniu ze stanem przed leczeniem, HGS/DASH poprawił się po leczeniu w grupie A i B. Między grupami stwierdzono istotną statystycznie różnicę między średnią wartością wszystkich zmiennych zależnych w grupie A a odpowiadającą im wartością w grupie B. Wniosek: Równoczesny trening aerobowy i siłowy był skuteczny i korzystny w poprawie siły chwytu dłoni po ranach postrzałowych w kończynie górnej, co przejawiało się wysokim wzrostem (HGS) i znacznym spadkiem (DASH).