Cel pracy. Celem pracy była ocena poziomu wypalenia zawodowego oraz ocena zależności między wypaleniem zawodowym a cechami środowiska pracy w grupie pielęgniarek psychiatrycznych.
Materiał i metodyka. Badanie przeprowadzono w grupie 100 osób personelu pielęgniarskiego (94 kobiety, 6 mężczyzn), pracującego na oddziałach psychiatrycznych na terenie województwa mazowieckiego. Do oceny zmiennych zastosowano autorski kwestionariusz ankiety socjodemograficznej oraz kwestionariusze: Wypalenia Zawodowego (Link Burnout Questionnaire – LBQ), Psychospołeczne Warunki Pracy, cz. III – Skala wsparcia psychospołecznego, a także Skalę Ryzyka Psychospołecznego, część D – Ochrona zdrowia.
Wyniki. Wszystkie wyniki w poszczególnych wymiarach wypalenia zawodowego ukształtowały się na poziomie średnim. Zarówno częstość występowania zagrożeń psychospołecznych w miejscu pracy, jak i ich stresogenność były wyższe niż średni wynik dla wskaźników wg norm dla sektora ochrony zdrowia. Ujawniono związek między czynnikami psychospołecznymi a wymiarami wypalenia zawodowego oraz otrzymywanym wsparciem społecznym a poziomem wypalenia zawodowego.
Wnioski. Wypalenie zawodowe w grupie pielęgniarek psychiatrycznych dotyczy przede wszystkim braku zaangażowania w relacje z pacjentami oraz wyczerpania psychofizycznego. Poziom wypalenia zawodowego pielęgniarek psychiatrycznych jest zależny od cech ich środowiska pracy. Wsparcie społeczne w środowisku pracy zmniejsza ryzyko wypalenia zawodowego w grupie pielęgniarek psychiatrycznych. Istnieje konieczność zidentyfikowania cech środowiska pracy determinujących wypalenie zawodowe fizjoterapeutów.