Streszczenie

Wstęp. Rozległe uszkodzenia przedramienia znacznie ograniczają funkcję ręki. Planując proces rehabilitacji warto kojarzyć różne oddziaływania terapeutyczne w celu uzyskania jak najlepszych efektów terapii. Materiał i metody. Autorzy wybrali przypadek 59-letniego pacjenta, który doznał rozległego urazu powierzchni dłoniowej ręki, manifestującego się między innymi uszkodzeniem nerwu pośrodkowego i nerwu łokciowego. Dodatkowo rozległa blizna (zrosty w głębokich warstwach tkanek), prowadziła do restrykcji mięśniowych oraz bólu (parestezji), znacznie ograniczając zakres ruchu. W przypadku prezentowanego pacjenta, po standardowych oddziaływaniach (kinezyterapia, elektroterapia, laseroterapia, masaż wirowy, aplikacje magnetyczne, masaż klasyczny), zastosowano wybrane techniki plastrowania (taping medyczny). Za cel aplikacji tapingu (technika – scar correction), uznano uniesienie blizny, zmniejszenie napięć między tkanką łączną a uszkodzonymi nerwami, zwiększenie przestrzeni śródtkankowej (technika przestrzenna – space correction) – stworzenie optymalnych warunków do regeneracji struktur nerwowych. Aplikacja pozwala na „pofałdowanie powierzchni skóry, co sprzyja zwiększeniu przestrzeni pomiędzy głębokimi warstwami tkanek miękkich, a to usprawnia mikrokrążenie krwi i limfy, przyspieszając proces regeneracji. Terapia prowadzona była przez sześć tygodni. Przed i po terapii wykonano badanie zakresu ruchu w wybranych stawach oraz globalne EMG wybranych grup mięśniowych. Wyniki i Wnioski. Wyniki badania wskazują pozytywny wpływ tapingu medycznego na poprawę zakresu ruchu w badanych stawach oraz nieznaczny wpływ na czynność bioelektryczną mięśni. Efekty terapii prezentują się bardzo zachęcająco, jednak aby jednoznacznie potwierdzić skuteczność plastrowania w tego typu dysfunkcjach, potrzebne są dalsze badania.

Słowa kluczowe

taping medyczny, rehabilitacja, zmiany bioelektryczne