Autor: Kaviyarasan P, Sarvan kumar J, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyadarshini Babu, Priyanga Seemathan, Priyadharshini V, Thiagarajan D

Skuteczność wzmacniania mięśni przeciwgrawitacyjnych kończyn dolnych u rekreacyjnych piłkarzy. Badanie porównawcze

Kaviyarasan P, Sarvan kumar J, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyadarshini Babu, Priyanga Seemathan, Priyadharshini V, Thiagarajan D

Kaviyarasan P et al. – Effectiveness of lower limb antigravity muscle strengthening in recreational footballers. A comparative study –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 439-447

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007D9BZJ

Streszczenie
Wprowadzenie. Badanie analizuje skuteczność ćwiczeń wzmacniających mięśnie przeciwgrawitacyjne kończyn dolnych w porównaniu z ćwiczeniami konwencjonalnymi u rekreacyjnych piłkarzy. Zwiększenie wytrzymałości i zwinności ma kluczowe znaczenie dla osiągnięć w piłce nożnej, dlatego istotne jest określenie optymalnych metod treningowych.
Cel badania. Ocena i porównanie wpływu ćwiczeń wzmacniających mięśnie przeciwgrawitacyjne kończyn dolnych oraz ćwiczeń konwencjonalnych na wytrzymałość i zwinność u rekreacyjnych piłkarzy.
Materiał i metody. W eksperymencie wzięło udział 56 rekreacyjnych piłkarzy wybranych metodą doboru celowego z Uniwersytetu Saveetha. Uczestników losowo podzielono na dwie grupy:
1. Grupa ćwiczeń wzmacniających mięśnie przeciwgrawitacyjne kończyn dolnych. Realizowała ukierunkowany trening (wypady z hantlami, odwrotne przysiady nordyckie, przysiady z hantlami, testy zwinności T-drill oraz jednonóżne skoki na skrzynię) przez 5 dni w tygodniu przez 6 tygodni.
2. Grupa ćwiczeń konwencjonalnych. Wykonywała tradycyjne ćwiczenia (przysiady, wypady, wspięcia na palce, wchodzenie na stopień oraz brzuszki) według tego samego harmonogramu.
Obie grupy realizowały 5-minutową rozgrzewkę i schłodzenie. Jako miary wyników zastosowano test 30-sekundowego skakania na wytrzymałość oraz test zwinności T, które oceniano po zakończeniu interwencji.
Wyniki. Średni wynik wytrzymałościowy po zakończeniu interwencji w grupie konwencjonalnej wyniósł 38,71, podczas gdy grupa wzmacniająca mięśnie przeciwgrawitacyjne osiągnęła wynik 42,68. W zakresie zwinności grupa konwencjonalna uzyskała wynik 11,8282, a grupa przeciwgrawitacyjna 10,64957. Obie interwencje przyniosły istotną poprawę (p < 0,0001).
Wnioski. Obie metody treningowe pozytywnie wpłynęły na wytrzymałość i zwinność, przy czym grupa ćwicząca mięśnie przeciwgrawitacyjne kończyn dolnych osiągnęła lepsze rezultaty. Sugeruje to, że połączenie obu metod treningowych może zoptymalizować wyniki rekreacyjnych piłkarzy.

Słowa kluczowe
wzmacnianie mięśni przeciwgrawitacyjnych kończyn dolnych, wytrzymałość, ćwiczenia konwencjonalne, zwinność

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ chodzenia do tyłu w porównaniu z domowym programem ćwiczeń stabilizujących mięśnie głębokie na ból i funkcję mięśni tułowia u pacjentek z niespecyficznym bólem dolnego odcinka kręgosłupa: randomizowane badanie kontrolowane

Alaa Amr Ahmed, Salam Mohamed Elhafez, Ahmed Salamah Yamani, Yassmin Essam Mohamed, Ayman Gouda Matar

Alaa Amr Ahmed, Salam Mohamed Elhafez, Ahmed Salamah Yamani, Yassmin Essam Mohamed, Ayman Gouda Matar – Effect of backward walking versus home-based core program on pain and core function in non-specific low back pain: a randomized controlled trial –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 430-438

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DTPWI

Streszczenie
Cel. Celem badania była ocena i porównanie wpływu chodzenia do tyłu (BW) oraz domowych ćwiczeń stabilizujących mięśnie głębokie (CSE) na wytrzymałość mięśni tułowia oraz poziom bólu u kobiet z niespecyficznym bólem dolnego odcinka kręgosłupa (NSLBP).
Materiał i metody. Czterdzieści pięć kobiet z NSLBP zostało losowo przydzielonych do trzech równych grup: BW, CSE oraz grupy kontrolnej. Wytrzymałość mięśni tułowia oceniano za pomocą testów McGilla (test wytrzymałości mięśni zginaczy, test wytrzymałości mięśni prostowników oraz testy mostka bocznego dla obu stron ciała). Poziom bólu oceniano przy użyciu wizualnej skali analogowej. Oceny przeprowadzono na początku badania oraz po sześciu tygodniach interwencji.
Wyniki. W porównaniu z oceną początkową analiza MANOVA dla układu mieszanego wykazała istotną poprawę wyników wszystkich testów wytrzymałości mięśni tułowia w grupach BW i CSE (P < 0,05), bez istotnych zmian w grupie kontrolnej (P > 0,05). W obu grupach interwencyjnych odnotowano istotne zmniejszenie bólu po zakończeniu programu, podczas gdy w grupie kontrolnej poziom bólu istotnie wzrósł (P < 0,05). W porównaniu między grupami po zakończeniu interwencji wytrzymałość mięśni tułowia była istotnie lepsza w obu grupach interwencyjnych w porównaniu z grupą kontrolną (P < 0,05). Poziom bólu był istotnie niższy w obu grupach interwencyjnych w porównaniu z grupą kontrolną (P < 0,05). Nie stwierdzono istotnych różnic między obiema grupami interwencyjnymi w żadnym z badanych parametrów (P > 0,05).
Wnioski. BW poprawia wytrzymałość mięśni tułowia oraz redukuje ból u pacjentek z NSLBP, a jego skuteczność jest porównywalna z domowym programem ćwiczeń stabilizujących mięśnie głębokie.

Słowa kluczowe
chodzenie do tyłu, stabilizacja tułowia, ból, niespecyficzny ból dolnego odcinka kręgosłupa

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Trening interwałowy o wysokiej intensywności u pacjentów z cukrzycą. Przegląd zakresowy

Muhammad Irfan Alhady, Farid Rahman

Muhammad Irfan Alhady, Farid Rahman – High-intensity interval training for patients with diabetes mellitus. A scoping review –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 417-429

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DGAWB

Streszczenie
Wprowadzenie. Cukrzyca jest chorobą o rosnącym rozpowszechnieniu na całym świecie, mającą istotny wpływ na zdrowie publiczne. Skuteczne leczenie tej choroby przewlekłej wymaga odpowiednich strategii kontroli poziomu glukozy we krwi oraz poprawy ogólnego stanu zdrowia. Trening interwałowy o wysokiej intensywności wyłania się jako potencjalne podejście niefarmakologiczne w leczeniu cukrzycy.
Cel. Ocena skuteczności treningu interwałowego o wysokiej intensywności w poprawie kontroli glikemii, wrażliwości na insulinę oraz ogólnej sprawności fizycznej u pacjentów z cukrzycą. Celem było również określenie najskuteczniejszych protokołów tego typu treningu oraz przedstawienie rekomendacji dotyczących ich stosowania w leczeniu cukrzycy.
Materiał i metody. W niniejszym badaniu zastosowano metodę przeglądu zakresowego, której celem było znalezienie odpowiedzi na pytania badawcze dotyczące dostępnej literatury w tym obszarze. Zebrane artykuły zostały zsyntetyzowane z wykorzystaniem listy kontrolnej TIDIER, a ich wyszukiwanie odbywało się za pośrednictwem różnych baz danych.
Wyniki. Po przeprowadzeniu procesu selekcji artykułów, przedstawionego na rycinie 1, wybrano 35 odpowiednich publikacji. Szczegóły dotyczące populacji, interwencji, mierników wyników oraz ryzyka błędu systematycznego zawarto w tabeli 1.
Wnioski. Trening interwałowy o wysokiej intensywności stanowi realną i skuteczną strategię aktywności fizycznej w leczeniu cukrzycy, zwłaszcza typu 2, pod warunkiem stosowania odpowiednich protokołów. Konieczne są jednak dalsze badania w celu standaryzacji tych protokołów oraz oceny ich długoterminowych efektów.

Słowa kluczowe
cukrzyca, trening interwałowy o wysokiej intensywności, insulinooporność, kontrola glikemii, ciśnienie krwi, sprawność fizyczna, jakość życia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Czynniki środowiskowe w szkoleniu talentów sportowych na poziomie wyczynowym: przegląd systematyczny

Chunze Ji

Chunze Ji – Environmental factors in the training of competitive sports talents: a systematic review –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 406-416

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007D24S7

Streszczenie
Celem tego artykułu jest analiza sportu wyczynowego w kontekście współczesnego ruchu olimpijskiego jako istotnego przejawu globalnej rywalizacji o władzę miękką, ze szczególnym uwzględnieniem roli kształcenia rezerwowych talentów dla zrównoważonego rozwoju sportu wyczynowego. Metodologicznie artykuł koncentruje się na „strukturze szkolenia”, systematycznie analizując różne aspekty, takie jak systemy identyfikacji talentów, systemy zarządzania, mechanizmy treningowe, polityka oraz wsparcie finansowe. Podsumowuje zarówno sukcesy, jak i niedociągnięcia obecnych modeli kształcenia talentów w sporcie wyczynowym.
Wnioski wskazują, że sport wyczynowy odgrywa kluczową rolę w rozwoju sportu, wzmacnianiu międzynarodowej przyjaźni i podkreślaniu pozycji państw na arenie międzynarodowej. Jednak proces kształcenia talentów napotyka obecnie wiele wyzwań, takich jak ograniczona baza talentów rezerwowych, niewłaściwa identyfikacja elitarnych sportowców, niska jakość szkolenia, niedobory finansowe, niewystarczające wykształcenie ogólne sportowców oraz trudności w godzeniu nauki z treningami sportowymi. Czynniki te utrudniają długoterminowy rozwój sportu wyczynowego.
Aby rozwiązać te problemy, artykuł proponuje szereg działań, w tym usprawnienie systemów zarządzania w celu zapewnienia zrównoważonego rozwoju, integrację sportu z edukacją w celu kompleksowego rozwoju talentów, wzmocnienie naukowego podejścia do szkolenia sportowego, optymalizację środowiska rozwojowego w celu poszerzenia bazy sportowej, ulepszenie systemu zabezpieczenia społecznego oraz priorytetowe traktowanie rozwoju kulturowego. Strategie te mają na celu podniesienie ogólnego poziomu sportu wyczynowego w kraju oraz jego szybki i trwały rozwój.

Słowa kluczowe
sport wyczynowy, szkolenie talentów rezerwowych, czynniki środowiskowe

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ programu treningowego opartego na interwałach wysokiej intensywności (HIIT) oraz zastosowania wałka piankowego na równowagę u zawodników dyscyplin precyzyjnych

Aizuddin Amri Zainuddin, Ahmad Bisyri Husin Musawi Maliki, Muhammad Nazreyzal Aizat Othman, Nursyuhada Mohd Sukri

Aizuddin Amri Zainuddin, Ahmad Bisyri Husin Musawi Maliki, Muhammad Nazreyzal Aizat Othman, Nursyuhada Mohd Sukri – The effect of high intensity interval training (HIIT) training program and foam roller application on balance among precision athletes –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 395-405

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DL61F

Streszczenie
Wprowadzenie. Zawodnicy uprawiający dyscypliny precyzyjne potrzebują dobrej równowagi, aby osiągać wysokie wyniki sportowe. Celem niniejszego badania było określenie wpływu programu treningowego w formie interwałów wysokiej intensywności (HIIT) oraz zastosowania wałka piankowego (foam roller, FR) na poziom równowagi u zawodników dyscyplin precyzyjnych.
Metody. W badaniu wzięło udział 48 uczestników (mężczyzn – n = 22, kobiet – n = 26) reprezentujących trzy różne dyscypliny precyzyjne, losowo przydzielonych do trzech grup. Grupa HIIT + FR (średnia ± SD: wiek = 20,29 ± 1,61 roku, wzrost = 164,41 ± 6,37 cm, masa ciała = 65,52 ± 15,81 kg) realizowała 8-tygodniowy program HIIT z zastosowaniem FR; grupa HIIT (średnia ± SD: wiek = 19,31 ± 1,40 roku, wzrost = 161,31 ± 7,54 cm, masa ciała = 62,18 ± 10,71 kg) wykonywała 8-tygodniowy trening HIIT; natomiast grupa kontrolna (średnia ± SD: wiek = 21,46 ± 1,75 roku, wzrost = 164,88 ± 8,18 cm, masa ciała = 70,51 ± 18,75 kg) nie podlegała żadnej interwencji. U wszystkich uczestników mierzono maksymalny zakres sięgnięcia w trzech kierunkach (przednim, tylno-przyśrodkowym i tylno-bocznym) za pomocą testu y-balance, przeprowadzanego dla kończyny dominującej i niedominującej przed oraz po 8-tygodniowej interwencji.
Wyniki. We wszystkich grupach odnotowano istotne statystycznie różnice w zakresie równowagi dla kończyny dominującej i niedominującej [przedni (ANT), tylno-przyśrodkowy (PM), tylno-boczny (PL); p < 0,05] po 8 tygodniach interwencji. Nie stwierdzono jednak istotnych różnic między grupami w zakresie równowagi, ani dla kończyny dominującej, ani niedominującej [ANT, PM, PL; p > 0,05].
Wnioski. Wyniki sugerują, że 8 tygodni treningu HIIT oraz HIIT + FR może poprawić równowagę u zawodników dyscyplin precyzyjnych, choć nie zaobserwowano znaczących różnic pomiędzy analizowanymi grupami
Słowa kluczowe
sporty precyzyjne, interwały wysokiej intensywności (HIIT), wałek piankowy, test równowagi
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ terapii mięśniowo-powięziowej blizny po cesarskim cięciu na ból szyi i zakres ruchu u kobiet z niespecyficznym bólem szyi

Asmaa K. Mohamed, Dalia M. Kamel, Hamed M. ELkhaozamy, Amel M. Yousef, Reham H Saad

 

Asmaa K. Mohamed, Dalia M. Kamel, Hamed M. ELkhaozamy, Amel M. Yousef, Reham H Saad – Effect of myofascial release of cesarean scar on neck pain and range of motion in females with nonspecific neck pain –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 389-394

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007D4HBJ

Streszczenie
Cel. Zbadanie wpływu terapii mięśniowo-powięziowej (MFR) blizny po cesarskim cięciu na ból szyi i zakres ruchu (ROM) u kobiet cierpiących na przewlekły niespecyficzny ból szyi.
Metody. Do badania zakwalifikowano 30 kobiet z przewlekłym niespecyficznym bólem szyi i historią cesarskiego cięcia (CS) z poradni ortopedycznej na wydziale fizjoterapii Uniwersytetu Kairskiego. Wiek uczestniczek wynosił od 20 do 35 lat, a ich wskaźnik masy ciała mieścił się w przedziale 20–30 kg/m2. Wszystkie pacjentki przeszły CS co najmniej dwa lata przed rozpoczęciem badania. Uczestniczki poddano terapii mięśniowo-powięziowej blizny po CS (30 minut, dwie sesje tygodniowo przez dwa tygodnie). Intensywność bólu, zakres ruchu szyi oraz mobilność blizny oceniano przed i po leczeniu za pomocą numerycznej skali oceny bólu, inklinometru oraz adheremetru.
Wyniki. Wyniki badania wykazały istotne statystycznie zmniejszenie intensywności bólu po leczeniu (p < 0,05) oraz znaczną poprawę zakresu ruchu szyi i mobilności blizny (p < 0,05).
Wnioski. Terapia mięśniowo-powięziowa blizny po cesarskim cięciu jest skuteczną metodą zmniejszania bólu szyi oraz poprawy zakresu ruchu u pacjentek po CS.

Słowa kluczowe
cesarskie cięcie, blizna po cesarskim cięciu, terapia mięśniowo-powięziowa, ból szyi, dysfunkcja szyi

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Dostosowane protokoły treningu siłowego dla badmintonistów: badanie pilotażowe

Palraj Balaji, Chandrababu Suresh, Swamynathan Sanjaykumar, Yuliya Kalmykova, Grygus Igor, Joseph Lobo, Edi Setiawan

 

Palraj Balaji et al. – Strength training protocols tailored for badminton players: a pilot study –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 383-388

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007D4HBJ

Streszczenie
Cel badania. Głównym celem niniejszego badania było zbadanie wpływu trzech różnych metod treningu siłowego – treningu plyometrycznego, ćwiczeń z taśmami oporowymi oraz wielostawowego treningu siłowego – na wskaźniki wydolności, takie jak wysokość wyskoku pionowego, zwinność oraz elastyczność obręczy barkowej u badmintonistów.
Materiał i metody. W badaniu wzięło udział trzydziestu mężczyzn-amatorów grających w badmintona (w wieku 18–25 lat) z co najmniej dwuletnim doświadczeniem. Uczestnicy zostali losowo przydzieleni do jednej z trzech grup treningowych, wykonujących swoje programy treningowe trzy razy w tygodniu przez sześć tygodni. Trzy grupy obejmowały: trening plyometryczny, trening z taśmami oporowymi oraz wielostawowy trening siłowy. Ocena wyników została przeprowadzona przed i po interwencji, obejmując testy wyskoku pionowego, test wahadłowy oceniający zwinność oraz test elastyczności obręczy barkowej.
Wyniki. Analiza statystyczna (ANOVA) wykazała istotne statystycznie poprawy we wszystkich parametrach wydolnościowych. Trening plyometryczny znacząco poprawił zwinność (p = 0,001), podczas gdy ćwiczenia z taśmami oporowymi zwiększyły elastyczność obręczy barkowej (p = 0,003). Wielostawowy trening siłowy doprowadził do istotnych przyrostów wysokości wyskoku pionowego (p = 0,005). Nie stwierdzono istotnych różnic między grupami w zakresie poprawy wysokości wyskoku pionowego (p = 0,08), natomiast różnice w zwinności i elastyczności obręczy barkowej były znaczące w zależności od rodzaju zastosowanego treningu (p < 0,05).
Wnioski. Badanie wskazuje, że różne podejścia do treningu siłowego prowadzą do specyficznych usprawnień wydolności u badmintonistów. Trening plyometryczny jest najskuteczniejszy w poprawie zwinności, ćwiczenia z taśmami oporowymi przynoszą korzyści w zakresie elastyczności obręczy barkowej, a wielostawowy trening siłowy najbardziej zwiększa wysokość wyskoku pionowego.
Słowa kluczowe
badminton, trening plyometryczny, ćwiczenia z taśmami oporowymi, wielostawowy trening siłowy, wskaźniki wydolności
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ terapii falą uderzeniową i ćwiczeń stabilizacji centralnej na leczenie bólu stawu krzyżowo-biodrowego po porodzie: randomizowane kontrolowane badanie

Shreen R Aboelmagd, Nermeen M Noaman, Mohamed A Awad, Hossam H Salem, Mohamed A Raafat, Nehad A. Abo-zaid

 

Shreen R Aboelmagd, Nermeen M Noaman, Mohamed A Awad, Hossam H Salem, Mohamed A Raafat, Nehad A. Abo-zaid – Effect of shock wave and core stability exercises on the treatment of postpartum sacroiliac joint pain: A randomized controlled trial — a comparative analysis with conventional therapies –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 376-382

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DWZOG

Streszczenie
Wprowadzenie. Ból stawu krzyżowo-biodrowego (SIJP) po porodzie znacząco wpływa na jakość życia kobiet. Choć powszechnie zaleca się ćwiczenia stabilizacji centralnej (CSEs), dodanie terapii falą uderzeniową (ESWT) może poprawić efekty leczenia. Celem niniejszego badania było określenie wpływu połączenia ESWT z CSEs na leczenie SIJP po porodzie.
Metody. Czterdzieści kobiet po porodzie z rozpoznanym SIJP zostało losowo przydzielonych do dwóch równych grup. Grupa kontrolna (A) wykonywała CSEs trzy razy w tygodniu przez sześć tygodni. Grupa badawcza (B) otrzymywała ESWT raz w tygodniu w połączeniu z tym samym programem CSEs przez sześć tygodni. Przed i po leczeniu oceniono intensywność bólu za pomocą wizualnej skali analogowej (VAS), wrażliwość na ból poprzez progowy nacisk na ból (PPT) mierzoną algometrią naciskową oraz stopień niepełnosprawności funkcjonalnej przy użyciu arabskiej wersji wskaźnika Oswestry (ODI).
Wyniki. W porównaniach wewnątrzgrupowych wykazano statystycznie istotne poprawy po leczeniu w porównaniu do wartości wyjściowych dla wszystkich zmiennych wynikowych (VAS, PPT i ODI) (p < 0,05). W porównaniach między grupami wykazano, że grupa badawcza (B) osiągnęła istotnie większą poprawę w zakresie VAS, PPT i ODI w porównaniu do grupy kontrolnej (A) po leczeniu (p < 0,0001).
Wnioski. Dodanie ESWT do CSEs jest skuteczniejszą metodą poprawy intensywności bólu, wrażliwości na ból i funkcjonalnej niepełnosprawności u kobiet z SIJP po porodzie niż same CSEs.
Rejestracja badania. ClinicalTrials.gov, retrospektywnie zarejestrowany numer ID NCT06124365
Słowa kluczowe
ból stawu krzyżowo-biodrowego po porodzie, terapia falą uderzeniową, ćwiczenia stabilizacji centralnej
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wspomaganie regeneracji: Wpływ ćwiczeń stabilizacyjnych z użyciem wałka piankowego na ból dolnego odcinka kręgosłupa – analiza porównawcza z konwencjonalnymi terapiami

Revanth M, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyadharshini V, Dinesh S, Priyanga Seemathan, Praveenkumar R

 

Revanth M et al. – Enhancing recovery: the impact of foam roller-assisted stabilization exercises on low back pain — a comparative analysis with conventional therapies –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 369-375

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DLGP0

Streszczenie
Wprowadzenie. Ból dolnego odcinka kręgosłupa (LBP) jest jednym z najczęściej występujących schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego na świecie, często prowadzącym do znacznej niepełnosprawności i obniżenia jakości życia. Jako główna przyczyna utraconych lat życia z niepełnosprawnością na świecie, obciążenie związane z LBP stale rośnie wraz ze starzejącą się i powiększającą populacją. Regularna aktywność fizyczna odgrywa kluczową rolę w łagodzeniu LBP poprzez wzmacnianie mięśni kręgosłupa, poprawę elastyczności oraz optymalizację postawy. Terapia interferencyjna (IFT), czyli przezskórna elektrostymulacja wykorzystująca prądy średniej częstotliwości, jest dobrze ugruntowaną metodą leczenia schorzeń mięśniowo-szkieletowych. Niniejsze badanie ocenia skuteczność ćwiczeń stabilizacyjnych z użyciem wałka piankowego w porównaniu do ćwiczeń konwencjonalnych u osób z LBP.
Metody. Łącznie 82 uczestników spełniających kryteria włączenia i wyłączenia zostało losowo przydzielonych do dwóch grup: grupy ćwiczeń stabilizacyjnych (n = 41) oraz grupy ćwiczeń konwencjonalnych (n = 41). Obie grupy otrzymywały IFT w połączeniu z przypisanym protokołem ćwiczeń. Każda sesja interwencyjna trwała 30 minut i była realizowana pięć razy w tygodniu przez trzy tygodnie.
Wyniki. Oceny po interwencji, przeprowadzone przy użyciu zmodyfikowanego wskaźnika niepełnosprawności Oswestry (MODQ), wykazały średni wynik 18,8 w grupie ćwiczeń stabilizacyjnych w porównaniu do 22,93 w grupie ćwiczeń konwencjonalnych, przy statystycznie istotnej wartości p < 0,0001. Wyniki te wskazują na większą redukcję bólu i niepełnosprawności w grupie ćwiczeń stabilizacyjnych.
Wnioski. Ćwiczenia stabilizacyjne z wykorzystaniem wałka piankowego zapewniają większe korzyści terapeutyczne dla osób z LBP w porównaniu do ćwiczeń konwencjonalnych. Wałek piankowy wprowadza niestabilne podłoże, co stanowi dodatkowe wyzwanie dla uczestników i sprzyja większej aktywacji mięśni głębokich oraz poprawie kontroli postawy.
Słowa kluczowe
wałek piankowy, ból dolnego odcinka kręgosłupa, ćwiczenia stabilizacyjne, terapia interferencyjna (IFT), zmodyfikowany wskaźnik niepełnosprawności Oswestry (MODQ)
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Trening obwodowy oporowy i techniki psychologiczne a poprawa celności w łucznictwie

Pijar Kuncoro Yudho, Nining Widyah Kusnanik, Oce Wiriawan, Mugiyo Hartono, Sri Sumartiningsih

 

Pijar Kuncoro Yudho, Nining Widyah Kusnanik, Oce Wiriawan, Mugiyo Hartono, Sri Sumartiningsih – Resistance circuit training and psychology increasing archery accuracy –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 364-368

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007D3MAC

Streszczenie
Cel badania. Celem niniejszego badania było przeanalizowanie wpływu treningu obwodowego oporowego oraz technik psychologicznych na celność w łucznictwie na dystansach 50, 40 i 30 metrów. Badanie przeprowadzono jako eksperyment quasi-randomizowany z zastosowaniem projektu z dopasowaniem uczestników. Uczestnicy zostali podzieleni na dwie grupy: (K1) zawodnicy trenowani z wykorzystaniem wyobrażeń mentalnych oraz treningu obwodowego z użyciem sprzętu oraz (K2) zawodnicy trenowani z wykorzystaniem wyobrażeń mentalnych oraz treningu obwodowego bez sprzętu. Interwencja trwała sześć tygodni, a treningi odbywały się trzy razy w tygodniu.
Wyniki. Wyniki badania wykazały istotne statystycznie różnice między wynikami przed i po interwencji w obu grupach (K1 i K2) (p < 0.05). Wnioski sugerują, że trening obwodowy oporowy, zarówno z wykorzystaniem sprzętu, jak i bez niego, w połączeniu z treningiem wyobrażeniowym, może poprawić celność w łucznictwie. Zaleca się włączenie tej metody do programów treningowych zawodników. Przyszłe badania powinny uwzględniać integrację różnych metod treningowych z większą liczbą zróżnicowanych i dynamicznych ćwiczeń.
Słowa kluczowe
trening, trening obwodowy oporowy, wyobrażenia mentalne, celność, łucznictwo
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2 3 … 170